Οι Γερμανοί έχουν πάρει μέρος σε 20 Παγκόσμια Κύπελλα και έχουν αποκλειστεί μόλις μία φορά στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης: το 1938, στην πρεμιέρα της διοργάνωσης, όταν ο Μπενίτο Μουσολίνι αποφάσισε να γίνουν όλα τα παιχνίδια την ίδια μέρα, σε κατάσταση νοκ άουτ. Από τότε, οι Γερμανοί πάντα περνούν τουλάχιστον ένα γύρο. Βάζω και το φετινό, μια και δεν υπάρχει πια περίπτωση να μείνουν εκτός. Δεν έχουν μείνει, ούτως ειπείν, ποτέ έξω από ομίλους στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ήταν να γίνει. Μέχρι το καταπληκτικό γκολ του Τόνι Κρόος στο 95’ του ματς με τη Σουηδία. Η Γερμανία νίκησε με ό,τι είναι ο δικός της τρόπος. Κατοχυρωμένος, με σφραγίδα γνησιότητας. Δεν την σκαπούλαρε, δεν δραπέτευσε. Νίκησε με τον τρόπο που κάνει πάντα στα χασομέρια, λες και παίζουν πανίσχυρα ανδροειδή. Μόνο που μιλάμε για ανθρώπους και αυτό δίνει πάντα σε τέτοιες στιγμές εξέχουσα θέση.
Υπάρχουν εθνικές ομάδες χωρών που χρειάζονται τη συμπάθειά σου και μερικές που απλώς σου προκαλούν δέος. Η τελευταία φουρνιά της εθνικής Γερμανίας είναι το αποτέλεσμα της ποικιλίας των λαών και των εθνοτήτων, του κάτι περισσότερο από ανοχή που δημιούργησε ο ενθουσιασμός του δικού της Παγκόσμιου Κυπέλλου, το 2006, όμως έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που εμείς (και όταν λέω εμείς εννοώ τους εφήβους του ’70, του ’80 και του ’90) μεγαλώσαμε μαζί τους. Η αντιπάθεια των περισσότερων προς το πρόσωπό τους δεν είναι ακατανόητη, μια και θεωρούνται υπαίτιοι των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, ενώ αθλητικά δεν διεκδίκησαν το πρότυπο στην ψυχαγωγία ενός παιδιού, που πολύ δύσκολα εκτιμά τη μεθοδικότητα. Αν και υπάρχει, δεν μπορείς να βρεις την τέχνη μέσα από τον τρόπο τους. Ακόμα και το γκολ του Τόνι Κρόος, ένα από τα 25 καλύτερα και πιο σημαντικά ταυτοχρόνως στην ιστορία του Παγκόσμιου Κυπέλλου, σε ξενίζει σε ό,τι αφορά την αισθητική, ίσως λόγω της φανέλας που φοράει. Όμως είναι τόσο συνεπείς σε ό,τι κάνουν καλύτερα, που είναι εξοργιστική η ακρίβειά τους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι από τους κύκλους της παρακμής των σπουδαίων εθνικών ομάδων, ο δικός τους είναι ο μικρότερος. Η κρίση από τότε που ενώθηκαν ήταν ελάχιστη: το 1994 και το 1998, σαφώς παρωχημένοι και φαινομενικά ξεπερασμένοι από τον ίδιο το χρόνο, έφτασαν στα προημιτελικά των Παγκόσμιων Κυπέλλων. Το 2000 και το 2004 αποκλείστηκαν από ομίλους στο Euro. Αυτό είναι όλο. Ήρθε ως φυσικό επακόλουθο από την επανένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Έπρεπε να βρεθεί μία κοινή γραμμή, να υιοθετηθούν άλλες αθλητικές πρακτικές, ίσως πιο διαφανείς, ειδικά στην περίπτωση του ανατολικού μέρους.
Αυτό που ενδεχομένως μας απωθεί στους Γερμανούς είναι ο τρόπος που η ανωτερότητά τους στο χόρτο συμπίπτει με την ευγονική δυστοπία, το όνειρο των κλώνων που είχε το Γ’ Ράιχ, στην προσπάθειά του να φτιάξει μία απρόσμικτη φυλή, άθικτη από ασθένειες και λοιπές ζωικές πληγές, και να κατακτήσει τον κόσμο. Όμως, σε αυτήν την περίπτωση δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Η διαφορά των Γερμανών τώρα με τους Γερμανούς προπολεμικά είναι ίδια με τη διαφορά που περιέγραφε ο Φρίντριχ Νίτσε των θρησκόληπτων Εβραίων με τους εμπόρους των τελών του 19ου αιώνα. Εδώ δεν πρόκειται για μία αρτηριοσκληρωτική κατάσταση, παρά για την ευλογία των προσμίξεων, που από το 2006 έχουν δώσει άλλο αέρα, της καλώς εννοούμενης οικουμενικότητας, η οποία δεν ανέχεται απλώς αλλά επιζητά τα στοιχεία που μπορούν να δώσουν εργαζόμενοι από άλλες χώρες. Σε εκείνο, το δικό της, Παγκόσμιο Κύπελλο, η Γερμανία κράδαινε λευκό πανί προς τον κόσμο και, ανεξαρτήτως της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης και του δικού της μεριδίου ευθύνης, ανεξαρτήτως της ενδεχομένως αυστηρής προσέγγισής της προς τους φτωχότερους και τους ασθενέστερους, δεν μπορεί κάποιος να αρνηθεί ότι έχει υιοθετήσει μία πιο επιεική στάση, αν και ιστορικά της είναι πολύ δύσκολο.
Βεβαίως, όπως γίνεται εμφανές από τις διαφορετικές εθνότητες που απαρτίζουν τα πάλαι ποτέ «πάντσερ», αλλά και την ανέκαθεν και εσαεί «Νασιονάλμανσαφτ», η λογική είναι που απορροφά τον Πολωνό, τον Νιγηριανό, τον Γκανέζο, το Γερμανότουρκο, όλο αυτό το κράμα που αναδεικνύει, όπως όλα τα επιτυχημένα μίγματα, την πρόοδο που έχει κάνει το ανθρώπινο είδος και πώς έχει διαφοροποιηθεί αφ’ εαυτού από τα πλάσματα της ζούγκλας. Αφορά στην απορρόφηση και το συμπεριφορισιακό χειρισμό και δεν έχει σημασία πού είσαι γεννημένος και πόσες γενεές Γερμανός είσαι.
Οι Γερμανοί ακόμα και τώρα δεν μπορούν να κερδίσουν τη συμπάθεια. Δεν υπάρχει, όμως, κάποια ένδειξη ότι θέλουν. Από τότε που τους θυμόμαστε, παίζουν στις ειδικές συνθήκες με τόση ψυχραιμία, που είναι σχεδόν απάνθρωπη. Ο Κρόος θα μπορούσε να κάνει μία σέντρα-προσευχή, να ελπίζει σε καραμπόλα στο μποτιλιάρισμα, σε μία απόκρουση που θα έφερνε ένα σουτ εκτός περιοχής. Παίζοντας τις τελευταίες πιθανότητες της Γερμανίας, παγκόσμιας πρωταθλήτριας, να μη γίνει η δεύτερη μετά τη Γαλλία που αποκλείεται στους ομίλους, ο μέσος της Ρεάλ Μαδρίτης, της αναμφισβήτητα πιο σημαντικής ομάδας στον κόσμο, ο παίκτης που μαζί με τον Λούκα Μόντριτς (ο οποίος επίσης έχει κάνει παπάδες στα δύο πρώτα ματς της Κροατίας στη διοργάνωση) είναι οι κορωνίδες των τριών διαδοχικών Champions League, ήταν σίγουρος για αυτό που ήθελε να κάνει. Δεν ήταν ζαριά, αλλά μία ρεαλιστική προσπάθεια. Πρόκειται ήδη για ένα κλάσικ στην Ιστορία, στην κλίμακα ασφαλώς μπορεί να απολαύει προνόμια άλλων σπουδαίων στιγμών. Το γκολ που βγάζει από τη βάσανο του αποκλεισμού από τους ομίλους μία ομάδα που ποτέ δεν έχει γυρίσει σπίτι αμέσως μετά τη λήξη τους, κατά τη γνώμη μου είναι τοπ 25. Στύλωσε τα ποδάρια και έκανε ένα υπέροχο, τόσο φαλτσαριστό όσο και δυνατό, σουτ, το οποίο ήταν αδύνατον να αποκρουστεί. Ήταν ακριβώς το σλόγκαν των αμερικάνικων ειδικών δυνάμεων: Το δύσκολο το κάνουμε αμέσως. Για το αδύνατον χρειαζόμαστε λίγο περισσότερο χρόνο.
