Στο ωραιότερο πρωτάθλημα των τελευταίων 12 ετών, καταστάσεις όπως αυτή στο Καραϊσκάκη είναι απαραίτητες. Το πρωτάθλημα της χώρας σου, ανεξαρτήτως της ομάδας που υποστηρίζεις, πρέπει να το θυμάσαι.
Το πρωτάθλημα του 2005 ήταν εντυπωσιακό. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε μόνος πρώτος στη βαθμολογία τη 10η αγωνιστική. Τη 17η είχε 6 βαθμούς διαφορά από τη δεύτερη ΑΕΚ και επτά από τον τρίτο Παναθηναϊκό. Τρεις αγωνιστικές μετά, την 20ή, είχε τους ίδιους βαθμούς με τον Παναθηναϊκό και έναν περισσότερο από την ΑΕΚ. Την 27η είχε τρεις βαθμούς λιγότερους από τον Παναθηναϊκό και δύο από την ΑΕΚ. Έπρεπε να χάσει δύο βαθμούς ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα και η ΑΕΚ 0-1 από τον Ιωνικό στο ΟΑΚΑ και, καπάκια, σε μία σπάνια συγκυρία, να φέρουν ισοπαλία στη Λεωφόρο Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, για να πάρει το πρωτάθλημα. Και πάλι, στις 25 Μαΐου του 2005, την ημερομηνία που η τεράστια Λίβερπουλ κατέκτησε το 5ο Champions League της, υπέφερε στο βούρκο του Καυτανζογλείου μέχρι να νικήσει με το γκολ του Ριβάλντο και να κατακτήσει, μία χρονιά αφού το είχε χάσει από τον Παναθηναϊκό, το πρωτάθλημα.
Αυτήν τη φορά είναι ακόμα καλύτερο, διότι στη θέση του οδηγού είναι ο ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ που, όπως η Νάπολι, έχει τον Μαραντόνα του, τον Γιώργο Κούδα. Το συνδετικό κρίκο των δύο πρωταθλημάτων του, το 1976 και το 1985. Από τις προηγούμενες περιπτώσεις ανταγωνισμού, όταν το ΠΟΚ ήταν εκείνο που ανταγωνιζόταν για τον τίτλο, ο ΠΑΟΚ φέρνει μία άλλη, αμιγώς ποδοσφαιρική και παρανοϊκή αίσθηση. Φέρνει λίγο από το κλίμα της δεκαετίας του ’70, με εκείνη που πανθομολογουμένως ήταν σπουδαία, δημιουργώντας όλες τις προοπτικές για να κατακτήσει τελικά το πρωτάθλημα, όταν ο Νίκος Γουλανδρής αποφάσισε να αποχωρήσει από τον προεδρικό θώκο του Ολυμπιακού, ενώ μπορούσε να μην αφήσει καν τους «ερυθρόλευκους» να δημιουργήσουν εκείνη την εκπληκτική τριετία, από την πρώτη κιόλας χρονιά.
Ο ΠΑΟΚ ήταν φαβορί για να κατακτήσει εκείνο το πρωτάθλημα. Είχε για προπονητή τον Λες Σάνον, είχε τους γνωστούς παικταράδες (τον Κούδα, τον Ασλανίδη, τον Σαράφη, τον Παρίδη, τον Ιωσηφίδη, τον Γούναρη, τον Τερζανίδη) και ήταν πρώτος στη βαθμολογία μέχρι την 20ή αγωνιστική, όταν έχασε 1-0 στο Καραϊσκάκη, περίπου τέτοια εποχή. Μετά από εκείνη την ήττα, έχασε από τον Φωστήρα, αλλά όταν συνήλθε κατάφερε και ήταν ισόβαθμος με τον Ολυμπιακό. Μέχρι την 28η αγωνιστική, όταν έχασε 3-5 από την Παναχαϊκή του φοβερού και τρομερού Γιώργου Δαβουρλή, ήταν ισόβαθμος με τον Ολυμπιακό. Εκείνο το ματς ουσιαστικά του στέρησε το πρωτάθλημα, αφού με την ισοπαλία στην Καβάλα, το 1-1, και σύστημα βαθμολόγησης 3-2-1, η ομάδα του Λάκη Πετρόπουλου πέρασε δύο βαθμούς μπροστά, ένα προβάδισμα που συντήρησε ως το τέλος. Ήταν το πρώτο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού μετά το 1967 και την ομάδα του Μάρτον Μπούκοβι (ο οποίος εκδιώχθηκε τον Δεκέμβρη εκείνου του έτους, όπως Δεκέμβρης του 1974 ήταν όταν εξαφανίστηκε ο Νίκος Γουλανδρής), αλλά εκείνο το συγκρότημα του ΠΑΟΚ ήταν αξιομνημόνευτο.
Ενώ η ΑΕΚ είναι άξια σφετερίστρια του τίτλου, έχοντας δημιουργήσει ημιεπισήμως ψυχολογικό πρόβλημα στον Ολυμπιακό ενδεχομένως και για τα χρόνια που έρχονται, το δίδυμο ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός έχουν διαφορές που πλησιάζουν στο ταξικό περισσότερο από κάθε άλλο ζευγάρι. Φυσικά και στην ΑΕΚ τα έχουν μαζεμένα στον Ολυμπιακό, εδώ και 22 χρόνια. Τα δύο ματς στην Τούμπα είναι δυναμίτης, αλλά ειδικά με τους «ερυθρόλευκους» είναι κάθε χρονιά ξεχωριστό. Πόσω μάλλον φέτος, που ο ΠΑΟΚ θα είναι πιο ψηλά στη βαθμολογία, εκτός απαράδεκτα συγκλονιστικού απροόπτου. Το ματς θα είχε περισσότερη ένταση αν, φερ’ ειπείν, γινόταν μετά το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, με το συγκεκριμένο παιχνίδι να έχει «κάτσει» στην ισοπαλία. Θα μπορούσε αυτό το ματς να είναι το κύκνειο άσμα της ομάδας του Όσκαρ Γκαρθία για το φετινό πρωτάθλημα, μία απώλεια που ενδεχομένως θα κόστιζε πολύ κυρίως διοικητικά. Είναι βέβαιο ότι όταν ένας επιχειρηματίας ασχολείται με το ποδόσφαιρο, ειδικά της εμβέλειας ενός μεγαλοεφοπλιστή, τίποτα δεν τον απασχολεί περισσότερο από το να γράψει ιστορία σε ένα σύλλογο, ειδικά αν είναι υψηλού διαμετρήματος. Αν μπουν κάτω τα κουκιά της θητείας Μαρινάκη, θα δούμε ουκ ολίγα κατορθώματα, που κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι: Νίκες επί των Γιουβέντους, Ατλέτικο Μαδρίτης, ένα τέλειο ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη, πάλι τέτοιες μέρες και λίγο πριν στραβώσει τελείως η χρονιά με την κατάρρευση του Ολαϊτάν και το 0-3 του Παναθηναϊκού στο Φάληρο, επιστροφή στα πρωταθλήματα, μία αναζωογόνηση στο σύλλογο, ο οποίος παρουσίασε ανά περιπτώσεις ωραίο ποδόσφαιρο. Βεβαίως, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, καθώς ήταν τελείως διαφορετικές οι εποχές -οι εποχές αλλάζουν με ιλιγγιώδη ρυθμό- όμως αυτό που πραγματικά θέλει φέτος, πέρα από την επιχειρηματική επιτυχία που ήρθε με την πρόκριση στο Champions League, είναι το όγδοο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Αυτό που, συνδυαστικά, παλεύουν να του κόψουν ο Ιβάν Σαββίδης, που με τη σειρά του θα γίνει Μεσσίας για τους ΠΑΟΚτζήδες (έστω και αν ο οπαδός έχει γενικώς κοντή μνήμη), και ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο οποίος θα γράψει ένα come back από τα παραμύθια, έχοντας σχεδόν εξασφαλίσει το νέο γήπεδο, που ούτως ή άλλως θα δώσει στην υστεροφημία του, η οποία έχει ήδη δημιουργηθεί, απροσμέτρητο διαμέτρημα.
Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι ακόμα εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος καθιστά την ανθρώπινη διάσταση εξόχως σημαντική. Οι διοργανώσεις είναι σημαντικές όταν οι αριθμοί ανακατεύονται με ό,τι γίνεται να αποδειχθεί εξόχως ενοχλητικό: Δηλαδή τη μνήμη και την απειρία εξαρχής, τα αντανακλαστικά για το πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις μία κατάσταση. Η παράδοση κάνει λόγο για δεκαετίες αποχής από τα κεκτημένα, το know how που έρχεται μαζί με παιχνίδια εξέχουσας σημασίας, το τι πρέπει να γίνει. Αυτήν τη στιγμή ο ΠΑΟΚ έχει 31 έτη που του βαραίνουν την πλάτη, η δε ΑΕΚ, μία ατόφια σκληρή ομάδα που φέρνει στο έδαφος την αυταπάρνηση και το μομέντουμ της ιστορίας που πρόκειται να γράψει, ίσως έχει κάποια κοινά στοιχεία με την ομάδα που αποκλείστηκε από τους ομίλους του Champions League το 2002 με έξι ισοπαλίες σε ισάριθμα ματς. Ζητούμενο για την υπέρβαση είναι, όχι η αλόγιστη ενέργεια αλλά, η διαφορετική συμπεριφορά, δυστυχώς καθ’ εκάστη. Μία τέτοια (διαφορετική συμπεριφορά) είναι το γεγονός ότι οι «ασπρόμαυροι», μέσα στην περιρρέουσα, ως καθημερινό φαινόμενο, παραφροσύνη, δεν έχουν αλλάξει ακόμα προπονητή, ή, μάλλον, δεν άλλαξαν όταν ήρθε η υποτιθέμενη κρίση, που δεν ήταν κρίση όπως αντιμετωπίστηκε. Αν πρέπει να εμπιστεύεσαι κάτι, έστω και μέσα στο βαλκανικό χώρο, και διερωτάσαι τι, η ρουμάνικη σοφία, προϊόν πονηριάς και ορμέμφυτου, μπορεί να είναι η απάντηση. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου μετά βεβαιότητας μπορεί να κάνει τη δουλειά.
Απομένουν δέκα ματς, με δύο υπέροχα και ίσως σημαντικά παιχνίδια στην Τούμπα. Αν ο Ολυμπιακός περάσει από το Περιστέρι και τον Ατρόμητο την Κυριακή, για την 21η αγωνιστική, τότε το ματς της 23ης αγωνιστικής θα είναι βγαλμένο από την κόλαση. Μία κόλαση που θα ήταν προτιμότερη στο «Σαν Μαμές», αν σε αντίστοιχη κατάσταση η Ρεάλ πήγαινε στο Μπιλμπάο για να παίξει με την Αθλετίκ, αλλά που είναι χρειαζούμενη. Κρίμα, όμως, που θα επικρατήσει η χυδαιότητα, η οποία μοιάζει να συνοδεύει είτε τα καλώς είτε τα κακώς κείμενα του πρωταθλήματος. Όσον αφορά σε εφόδους (όπως αυτή που μπορεί να φέρει αφαίρεση βαθμών, η οποία ενδεχομένως να είναι καταδικαστική), πριν από όχι πολύ καιρό γινόταν λόγος για μαθήματα πολιτισμού. Στις νίκες όλοι ξέρουν να είναι πολιτισμένοι. Το θέμα με τα σπορ είναι ότι, ακόμα και αν τα ίδια είναι διεφθαρμένα, η αντίδραση που βγάζει ο δέκτης καθορίζει την ποιότητά τους.
ΥΓ.: Υπάρχει η αίσθηση, η οποία έχει αποτυπωθεί σε γραπτό λόγο, ότι αυτό μπορεί να είναι το τέλος εποχής του Ολυμπιακού. Ότι είναι σε πολύ κακή κατάσταση, που θα είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψει. Παραμύθια της Χαλιμάς. Ο Παναθηναϊκός το 2003 έχασε το πρωτάθλημα στη Ριζούπολη, πολλοί τον χαρακτήρισαν κατεστραμμένο και την επόμενη χρονιά, με τα θαύματα του γίγαντα Ολισαντέμπε, πήρε ένα πρωτάθλημα-ωδή στην προσωπικότητα της ομάδας.
