Το σαρξ εκ σαρκός χρειάζεται. Είναι ο Άλμπερτ για τον Μπρους Γουέιν. Είναι εκείνος που παίζει το σημαντικό ρόλο του, που ξέρει τα μυστικά του, αλλά δε θα τα προδώσει ποτέ. Ο Παναγιώτης Λεμονής έχει καταφέρει να γίνει σαρξ εκ σαρκός του Ολυμπιακού. Ένας παίκτης που βρισκόταν στην ομάδα με τα τέσσερα διαδοχικά πρωταθλήματα (1980-83) και τα δύο μπαράζ (1980, 1982), που ήταν προπονητής σε δύο από τις πλέον σημαίνουσες νίκες του ποδοσφαιρικού τμήματος, το 1-4 στη Λεωφόρο και το 6-1 με την ΑΕΚ, που ήταν ο κόουτς του πρώτου «διπλού» στο Champions League, τον Οκτώβρη του 2007 με τη Βέρντερ στη Βρέμη, αλλά και του δεύτερου, λίγες εβδομάδες αργότερα στη Ρώμη με τη Λάτσιο, που στην τρίτη και την τέταρτη θητεία του έβαλε… πλάτη, σαν πατέρας που συγχωρεί τη σχεδόν έμφυτη ανωριμότητα του παιδιού του. Εξαιρουμένου του Σάββα Θεοδωρίδη, ο Τάκης Λεμονής έχει συνδεθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο με τον Ολυμπιακό τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον. Δεν πρέπει να έχει παράπονο.
Την προηγούμενη φορά που έγραψα για τον πάγκο του Ολυμπιακού, με την απόφαση απόλυσης του Μπέσνικ Χάσι, είχε αποτυπωθεί η αριθμητική διάσταση της κατάστασης ως εξής: «Στα επτά χρόνια που ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ στον πάγκο του Ολυμπιακού έχουν καθίσει 13 προπονητές, αλλά, αν αφαιρέσει κάποιος τη διετία του Βαλβέρδε, έχουν καθίσει 11 σε πέντε χρόνια. Επίσης, αν αφαιρέσει τον ενάμιση χρόνο του Μίτσελ, έχουν καθίσει 10 σε 3,5 χρόνια. Οι οποίοι είναι πάρα πολλοί, σχεδόν τρεις ανά χρόνο. Πέρυσι ήταν πέντε και φέτος, μόλις τελειώσει η χρονιά, οι προπονητές συνολικά θα είναι 14 σε οκτώ χρόνια, το λιγότερο, άρα 12 σε 5,5». Θα μπορούσε να έχει ανακαλύψει κάποιος ένα λάθος σε αυτήν την αριθμητική προσέγγιση, αφού από το 11 της προηγούμενης χρονιάς έφτασε στο… 14, αλλά ήταν από σχεδόν βέβαιο ως πιο σίγουρο από πληρωμή τέλους ότι ο Λεμονής θα έφευγε για να πάει κάποιος άλλος στη θέση του. Είναι η μοίρα του πυροσβέστη, τον οποίον ευχαριστούν για τις τρομερές προσπάθειες που καταβάλλει στις περιπτώσεις πυρκαγιάς, αλλά, όταν πια και ο τελευταίος καπνός εξαφανίζεται στον αέρα, ξεχνιούνται μέχρι την επόμενη φορά.
Η πρόσληψη του Όσκαρ Γκαρθία, όχι ως φυσικού προσώπου αλλά, ως τεχνικού, ήρθε ως πλήρωμα του χρονικού μίας προαναγγελθείσης προσλήψεως. Όχι χωρίς παράπονα, όμως. Στον Ολυμπιακό προσέλαβαν έναν προπονητή που του ζήτησαν να τους προκρίνει στους ομίλους του Champions League -και μέσα στον Αύγουστο έπαιξε ποδόσφαιρο όπως δεν έχει παίξει φέτος- και ακόμα έναν στον οποίο ζήτησαν να σουλουπώσει λίγο την κατάσταση και να μην ξεφτιλιστούν στο Champions League. Το έκανε, επίσης. Τους απέλυσαν ξεχνώντας για ποιους λόγους τους προσέλαβαν ή μάλλον ενθυμούμενοί τους. Οι επιχειρήσεις, όμως, είναι όπως ο πόλεμος, δεν υπάρχει ηθική σκοπιά όσο κι αν ο επιχειρηματίας την επικαλείται στις περιπτώσεις που θέλει να πείσει τους υφιστάμενούς του να προτάσσουν το φιλότιμό τους, το οποίο θα εκτιμηθεί έως ότου… ρίξει κανόνι. Ανοίγω παρένθεση στην παρένθεση, είναι εντυπωσιακό πώς κάθε φορά η εργατική τάξη τρώει αμάσητη την παραμύθα. Βέβαια, περισσότερο την κυριεύει ο φόβος της ανεργίας για αυτό όταν ένας εκδότης, φερ’ ειπείν, σε καλεί στο τηλέφωνο από την εξοχικάρα του, στην οποία πάει και κάνει δύο μήνες διακοπές (που σημαίνει ότι αυτό το δίμηνο δεν θα πληρωθείς, για να πας τις επτά μέρες σου σε ένα μοτέλ που άνετα θα έκανε ντοκιμαντέρ το National Geographic, να τρως σουβλάκι αμφιβόλου ποιότητος σε σημείο σκορβούτου και να πίνεις ληγμένες μπύρες), εσύ καλείσαι να κάνεις το μαλάκα, ένα ρόλο που διεκπεραιώνεις με αλησμόνητη επιτυχία και είναι η κορυφαία ερμηνεία που έχεις δώσει σε όλη την κατά τα άλλα μίζερη καριέρα σου.
Ο Ολυμπιακός έχει καθήκον, αν μη τι άλλο, να εξαντλήσει τον ενάμιση χρόνο συμβολαίου του Όσκαρ Γκαρθία και να πάψει να συμπεριφέρεται σαν drama queen. Ο Γιόχαν Κρόιφ, είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής, έλεγε ότι οι παράγοντες πρέπει να μένουν έξω από τα της ομάδας. Το να αφουγκράζεται η διοίκηση και οι περί αυτής τι λέει ο κάθε κωλοτούμπας, που ένα λεπτό μετά μπορεί να έχει αλλάξει γνώμη και είναι σαν την καλαμιά σε ισχυρό αέρα, δεν είναι δημοκρατικό. Επίσης, σε ένα σύστημα που έχει στοιχειοθετηθεί για να μην είναι δημοκρατικό, το χαρτί της δημοκρατικότητας μέσω του λαού θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα τρικ αν δε συνέβαινε, όπως στην περίπτωση του Λεονάρντο Ζαρντίμ, να τον ακούσεις.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να αφήσει τον Όσκαρ Γκαρθία να κάνει τη δουλειά του, ακόμα και αν αυτή φαίνεται σαν εξωγήινη. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι. Ο 82χρονος στην Κοκκινιά μπορεί να θέλει πεντάρες από το πρώτο ματς. Το θέμα είναι τι υπαγορεύει η λογική. Η οποία αναφέρει ότι ως Καταλανός θα πρέπει να πάρει αρκετό χρόνο προσαρμογής στη χώρα, ότι θα χάσει ματς ακόμα και όταν η ομάδα γίνει όπως περίπου τη σχεδιάζει, ότι ενδεχομένως να μην προκριθεί στο επόμενο Champions League και ότι τώρα μπορεί να κάνει μία κοιλιά. Από τον Μάρτιο μπορεί να αρχίσει να παίζει «ποδόσφαιρο Γκαρθία».
Έτσι είναι η ποδοσφαιρική ζωή. Αλλά δεν θα ήταν αν στον σύλλογο καταλάβαιναν ότι η εμβέλειά του πρέπει να συνάδει με τη σοβαρότητά του και δεν έδιωχναν παραχρήμα και αυθωρεί προπονητές, επειδή δεν τους αρέσει το τάδε ή το δείνα, λόγοι που δε στέκουν σε σοβαρούς οργανισμούς. Ο Ολυμπιακός φαινόταν ότι θα γινόταν σοβαρός οργανισμός: το σημείο είναι κρίσιμο για να μην τα θαλασσώσει, να μη χαθεί σε μία ψωροκωσταινική αφάνεια. Πρέπει να αρχίσει κρατώντας έναν προπονητή, όποιος και αν είναι αυτός. Οι οπαδοί δεν ξέρουν μπάλα ή, αν ξέρουν, την μπερδεύουν με την τεστοστερόνη τους.
