Η εκδίκηση των Καναδών

258

Οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στην Πιονγκτσάνγκ τελείωσαν από την Κυριακή και για να μπορέσει να καταλάβει κάποιος ποιες ήταν οι αληθινά ξεχωριστές στιγμές του, πρέπει να απευθυνθεί στα Μέσα. Εκτός αν πρόκειται για τους Ρώσους. Στην περίπτωση των Ρώσων νιώθεις ότι η ίδια η χώρα λογικά έχει κάνει στο δυτικό κόσμο μεγάλο κακό, απλώς και μόνο με την ύπαρξή της. Αν και όχι άμωμοι ή άμοιροι ευθυνών, αν και επίσης σκληροί με τους υπόλοιπους όταν πρέπει να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της πατρίδος, οι Ρώσοι συναπτώς περνούν απαρατήρητοι ακόμα και αν, όπως τώρα, κερδίσουν με δύο κορίτσια τα μετάλλια στο σύνολο του απλού Γυναικών στο καλλιτεχνικό πατινάζ και πάρουν το χρυσό μετάλλιο στο χόκεϊ επί πάγου στην παράταση, παίζοντας προς το τέλος του ματς και όλη τη διάρκεια του έξτρα χρόνου, δηλαδή 9 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα, μέχρι το γκολ του Καρπίζαφ δηλαδή στον τελικό με τη Γερμανία (4-3), με αποβεβλημένο τον Σεργκέι Κάλινιν, τον καλύτερο παίκτη τους. Γενικώς, αυτό που λέμε ευρωπαϊκές ανατολικές χώρες αφήνει ασυγκίνητο τον υπόλοιπο κόσμο. Από τους 156 Ρώσους αθλητές, που παρατάχθηκαν ως ολυμπιακή ομάδα της Ρωσίας, δύο πιάστηκαν θετικοί στον έλεγχο ντόπινγκ. Και η τρυφερή ΔΟΕ είπε, σαν Γερμανός φύλακας που χαϊδεύει σαρκαστικά στα μαλλιά Πολωνό ετοιμοθάνατο, ότι αν μείνουν δύο οι ντοπαρισμένοι η Ρωσία ίσως κατέβει ως Ρωσία στους επόμενους Ολυμπιακούς. Η γελοιότητα των δυτικών, που έχουν πιάσει το πικ του φαρισαϊσμού τους, συνεχίστηκε με την ανάκρουση του ολυμπιακού ύμνου αντί για τον ύμνο της Ρωσίας, τις μόλις δύο φορές που χρειάστηκε να παιχθεί. Με λίγα λόγια, όταν η Ρωσία υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, όταν εκείνη παρανομεί, είναι ειδεχθές έγκλημα. Αν το κάνει καμιά άλλη χώρα, πιο ευνοούμενη, είναι Παρασκευή.

Ένας βασικός λόγος για να αγαπάς τα σπορ είναι ότι σε κάνουν να απέχεις λίγο από τη σκληρότητα της πραγματικότητας. Εννοείται, στο σύγχρονο κόσμο πρέπει να είσαι υποψιασμένος και ψυχανεμισμένος, είναι η επιβράβευση της σμίκρυνσης της νοητής απόστασης. Από την άλλη μεριά, αυτό το ψυχανέμισμα έχει μία υφή γελοιότητας, άπαξ και παρουσιάζεται ως γνώμη. Στη Συρία πέθαναν 450 άνθρωποι σε 5 μέρες και η εστίαση γίνεται, τουλάχιστον στα πέριξ, στο γιατί δεν ανησυχούμε για αυτούς όπως ανησυχήσαμε, π.χ., για την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι. Η αληθινή ερώτηση είναι τι θέλουν οι μουσουλμάνοι για να ησυχάσουν, τι θέλουν οι κεφαλές των τρομοκρατικών οργανώσεων για να είναι ευχαριστημένες, τι θέλουν οι δυνάμεις που στέλνουν στρατό και παίρνουν στο λαιμό τους 10 αθώους προς 1 ένοχο. Πώς θα γίνει, εν ολίγοις, να τελειώσει η ανοησία του πολέμου. Η αποικιοκρατία βαστά μια χαρά, με πολύ πιο έμμεσο τρόπο από τότε που οι θαλασσοπόροι πήγαιναν και κατακτούσαν χώρες, για αυτό πολύ πιο επικίνδυνο. Με το πρόσχημα της ειρήνης, βεβαίως βεβαίως.

Τα σπορ στους Ολυμπιακούς συμβολίζουν τους λαούς, όχι σε ό,τι αφορά την επικράτησή τους, αλλά για την υπενθύμιση ότι συνεχίζουν να υπάρχουν. Η Νορβηγία έκανε ρεκόρ μεταλλίων, με 39, στην ιστορία των χειμερινών Ολυμπιακών. Έσπασε το ρεκόρ των ΗΠΑ, σε μία συγκυρία που σίγουρα θα άξιζε μεγαλύτερης προβολής. Αντιθέτως, αν μπεις στο αφιέρωμα του Esquire για τις κορυφαίες στιγμές των χειμερινών Ολυμπιακών, θα δεις ότι νούμερο ένα από τις 33 στιγμές που έχουν επιλέξει είναι η… Ιβάνκα Τραμπ, που πήγε στην Πιονγκτσάνγκ. Πάλι καλά που χώρεσε το χρυσό της Ζαγκίταβα στο απλό Γυναικών του καλλιτεχνικού πατινάζ, στην… 32η θέση. Προτίμησαν δύο τύπους που μιμούνταν τον Κιμ Γιονγκ-ουν και τον Ντόναλντ Τραμπ από το να βάλουν το χρυσό στο χόκεϊ επί πάγου, τους Ούγγρους, που κατέκτησαν το χρυσό στη σκυτάλη του speed skating, τον Μεξικανό Χέρμαν Μαντράζο, που ασχολήθηκε από το 2016 με το σκι και συγκεκριμένα το cross country, επειδή κάποιος του είπε ότι είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα στον κόσμο για μία μέρα και μόλις τερμάτισε τελευταίος πήρε τη μεξικανική σημαία και αποθεώθηκε, προτίμησαν τον Νέιθαν Τσεν, που ήταν 17ος στο σύντομο πρόγραμμα του απλού Ανδρών του καλλιτεχνικού πατινάζ και τερμάτισε πέμπτος στο ελεύθερο, όντας ο πρώτος που έκανε έξι τετραπλά άλματα -καταπληκτικό, δε λέω- ενώ ο φαινομενικός Ιάπωνας Γιουζούρου Χάνιου παρέμεινε αήττητος και κατέκτησε το δεύτερο διαδοχικό χρυσό μετάλλιό του, άφησαν έξω τη Λίζι Γιάρνολντ, τη Βρετανίδα που, με μόλυνση στο στήθος, νίκησε στο σκέλετον και είχε απόδοση 28 προς 1. Δεν υπήρχε καν η Τσέχα Έστερ Λεντέτσκα, που έγινε η πρώτη που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Super G του αλπικού σκι και στο γιγαντιαίο σλάλομ. Φυσικά, υπήρχαν οι σπουδαίες στιγμές για τους Αμερικανούς. Το τρίτο χρυσό μετάλλιο του Σον Γουάιτ, με 12 χρόνια απόσταση από το πρώτο, στο Halfpipe, το πρώτο χρυσό στο κέρλινγκ, το απίστευτο γκολ της Ζοσελίν Λαμουρό Ντέιβιντσον στο shootout του τελικού του χόκεϊ Γυναικών, που σταμάτησε το σερί των τεσσάρων διαδοχικών χρυσών μεταλλίων του Καναδά (με μόνιμο θύμα τις Ηνωμένες Πολιτείες) και έδωσε στις ΗΠΑ το χρυσό μετά το 1998.

Σε κάθε περίπτωση, μόνο μία στιγμή από τους Χειμερινούς δε γίνεται να λείπει από καμία λίστα. Το πραγματικά μαγευτικό, αληθινά εκστατικό, παραδομένο στα αρχεία του καθ’ ομοίωσιν, αυτό το φεστιβάλ σαγήνης που προσέφεραν οι δύο Καναδοί, η Τέσσα Βίρτσου και ο Σκοτ Μόιρ, στο χορό στον πάγο, υπενθυμίζοντάς μας πρωτίστως πόσο ωραία μουσική είχε η ταινία «Moulin Rouge». Οι Καναδοί έκαναν ένα πρόγραμμα που με το νου μου θεωρώ ότι μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά για τις ψυχικές πληγές που μας ανοίγει η αγαρμποσύνη με την οποία προσεγγίζουμε τις σχέσεις μας. Η Βίρτσου και ο Μόιρ, που μοιάζει με έναν Τζάστιν Τριντό 20 χρόνια νεότερο, έδωσαν μία συγκλονιστική παράσταση στο παγοδρόμιο και πήραν το δεύτερο χρυσό τους, μαζί με αυτό στο σύνολο, δίνοντας μάλλον τη στιγμή που εκείνος που δεν έχει λόγο να είναι πατριώτης θα πάρει μαζί του από τη διοργάνωση. Η Βίρτσου και ο Μόιρ κατέκτησαν το δεύτερο χρυσό τους στο χορό στον πάγο, αλλά η πρώτη φορά δεν ήταν στο Σότσι, το 2014, μα στο Βανκούβερ, το 2010. Στο Σότσι, αρκέστηκαν στο ασημένιο, έτσι η Σοβιετική Γελένα Ρόντινα παραμένει η μοναδική με τρία διαδοχικά χρυσά μετάλλια στο χορό στον πάγο, το 1972, το 1976 και το 1980.

Για αυτό, δηλαδή για το ότι είναι δύο τα συνεχόμενα χρυσά και όχι τρία, ο Μόιρ έχει ήδη τον υπεύθυνο στο μυαλό του. Λέγεται Μαρίνα Ζούεβα, Ρωσίδα, προπονήτριά τους στο Σότσι το 2014, αλλά, ταυτοχρόνως, προπονήτρια και της Μέριλ Ντέιβις και του Τσάρλι Γουάιτ, που ήταν εκείνοι που κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο. Ο Μόιρ τοποθετήθηκε ειλικρινώς, λέγοντας ότι «είχαμε την αίσθηση ότι η Ζούεβα ήταν περισσότερο προς τα εκεί, παρά σε εμάς». Εκείνη τη χρονιά, η Ρωσίδα δεν πήγε στο πρωτάθλημα του Καναδά, αντιθέτως έδωσε το «παρών» στην αντίστοιχη διοργάνωση των ΗΠΑ. Μα όποιος κατουρά στη θάλασσα το βρίσκει στο γιαούρτι. Η Βίρτσου και ο Μόιρ, ένα ζευγάρι που είναι μαζί από το 2003, άλλαξαν προπονήτρια, εμπιστεύθηκαν την Καναδή Μαρί-Φρανς (λεπτό αστείο) Ντουμπρόιλ και το σύζυγό της, Πατρίς Λαζόν, των οποίων τα κοκόρια… γέννησαν, αφού οι Γκαμπριέλα Παπαντάκις και Γκιγιόμ Σίζερον από τη Γαλλία, επίσης αθλητές τους, κέρδισαν το ασημένιο, ενώ η Ζούεβα είδε τους δικούς της, τους αναμφισβήτητα ταλαντούχους Μάια και Άλεξ Σιμπουτάνι, Ασιάτες των ΗΠΑ, να αρκούνται στο χάλκινο.

Δεν μπορεί, όμως, κάποιος να πει με βεβαιότητα το κατά πόσον η εκδίκηση χωρά στην τέχνη. Βεβαίως, φιλοτεχνεί ένα ακέραιο κίνητρο, μπορεί να σε οδηγήσει στην πολλή δουλειά, αλλά ίσως και να μη δύναται να κρατήσει. Παρ’ όλα αυτά, ουδείς μπορεί να αρνηθεί τα πάθη που γίνεται να γεννήσει το πατινάζ, τα οποία δεν είναι όλα όμορφα πάντα, όπως μας έχει δείξει η ιστορία των Τόνια Χάρντινγκ και Νάνσι Κέριγκαν, με τη δεύτερη να δέχεται επίθεση εντεταλμένη από το σύζυγο της πρώτης, πριν τους Ολυμπιακούς του Λίλεχαμερ το 1994.

Το αλατοπίπερο στην όλη διαδικασία μπαίνει με το ερώτημα που έχει όλος ο κόσμος και τα δύο παιδιά, 28 και 30 ετών, δεν απαντούν, αν δηλαδή είναι ζευγάρι. Αν και υπάρχει μία viral φρενίτιδα από θαυμαστές παγκοσμίως που θα ήθελαν πολύ να είναι, ελπίζω πως όχι. Ή, πως έχουν γίνει πρόσφατα. Θεωρητικά, πάντα, δύο αθλητές δεν μπορούν να υποκριθούν τόσο καλά τον ηλεκτρισμό που εμφανίστηκε στο πρόγραμμα του «Moulin Rouge», από την άλλη, όμως, το καλλιτεχνικό πατινάζ είναι υψηλή τέχνη και ο αθλητής μαθαίνει να παίζει ένα ρόλο, όπως τόσο όμορφα έκανε η Γεβγκενίγια Μιεντβιέντιεβα ως Άννα Καρένινα στο ελεύθερο πρόγραμμα. Αυτό το ερώτημα, όμως, αναδεικνύει την ποιότητα της παράστασής τους, τον αγώνα τους και το κίνητρο το οποίο είχαν, μπαίνοντας στη διοργάνωση. Το καναδικό ζευγάρι στο χορό στον πάγο είναι η στιγμή που παίρνεις μαζί σου αυτές τις 16 μέρες που κράτησαν οι χειμερινοί στην Πιονγκτσάνγκ. Αν ψάχνει κάποιος για τον ορισμό της χημείας μεταξύ αθλητών που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό, το πρόγραμμά τους είναι αντιπροσωπευτικό. Μόνο που ήταν τόσο όμορφο και γεωμετρικά ιδεατό, που είναι πολύ δύσκολο να διαδείς αγώνα στις κινήσεις και το συγχρονισμό. Πρέπει, όμως, να είναι ένας διαρκής αγώνας, από την κορφή ως τα νύχια, για αυτό και ο Μόιρ ξέσπασε μετά τη βαθμολόγησή του, που ασφαλώς είναι παγκόσμιο ρεκόρ. Ένα παγκόσμιο ρεκόρ που θα ήταν καλό να κρατήσει, αλλά θα το μνημονεύουμε ακόμα και αν σπάσει πολύ γρήγορα, την τέταρτη εβδομάδα του Μάρτη (19-25), στο Παγκόσμιο που θα γίνει στο Μιλάνο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή