Κάτι λείπει, από την άλλη μεριά. Αν χρειαζόταν δεύτερος ευρωπαϊκός τίτλος για να κηρυχθεί ο Ντιέγκο Σιμεόνε κορυφαίος προπονητής στην ιστορία της Ατλέτικο Μαδρίτης, τότε αυτό συνέβη την Τετάρτη στη Λυών, το 3-0 επί της Μαρσέιγ. Από την κεφαλιά του Ντιέγκο Γκοντίν στο «Καμπ Νου», που έδωσε στην Ατλέτικο Μαδρίτης το πρωτάθλημα του 2014, περίμενα να πάρει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσω, όταν ο Γκάμπι έκανε το 3-0, ότι δεν είναι πλήρες. Στην πραγματικότητα, δεν είναι καν ακριβές. Η Ατλέτικο Μαδρίτης, για να μετατραπεί σε αυτό που φαντάζομαι, πρέπει να κατακτήσει το Champions League.
Ο θρύλος της άγριας συμμορίας θα έπρεπε να στολιστεί με την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Είτε, εν πάση περιπτώσει, με ένα Europa League που θα γινόταν Τρίτη, πριν από το Champions League, που θα γινόταν Τετάρτη και Πέμπτη. Ασφαλώς ένας ευρωπαϊκός τίτλος μετράει πολύ: Μία ομάδα που δεν έχει κατακτήσει το Europa League πρέπει να ψοφάει για να το πάρει και όχι να πέφτει θύμα της φιλοδοξίας μεγαλοσχημόνων, που δήθεν την περιφρονούν. Όχι η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε. Τα τελευταία οκτώ χρόνια η Ατλέτικο έχει κατακτήσει το Europa League τρεις φορές: το 2010, το 2012 και το 2018. Σε 20 χρόνια, θα μοιάζει σαν να είναι η ίδια εποχή. Δεν είναι. Το 2010 είχε Κίκε Φλόρες στον πάγκο και Ντιέγκο Φορλάν με Κουν Αγκουέρο στο γήπεδο, στο 2-1 στην παράταση επί της Φούλαμ, ένα σκορ που διαμόρφωσε ο σπουδαίος Ουρουγουανός. Δύο χρόνια αργότερα, στο 3-0 επί της Μπιλμπάο, εκείνη η ομάδα, με προπονητή τον εμβληματικό «Τσόλο», ήταν σαφώς συγγενέστερη με την τωρινή. Γκοντίν στο τερέν, με Φιλίπε Λουίς, που ήταν στον πάγκο το βράδυ της Τετάρτης, Κόκε, που τότε είχε μπει στις καθυστερήσεις και την Τετάρτη έπαιξε σε όλο το ματς. Πολύ πιο κοντινή στην εποχή Σιμεόνε, παραπλήσια χρονικά, όμως, με την ομάδα του 2010. Κι εν πάση περιπτώσει, τρία Europa League έχει η Σεβίλλη τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και μάλιστα συνεχόμενα. Ξέχωρα τα δύο διαδοχικά της ομάδας του Χουάντε Ράμος, με Μίντλεσμπρο και Εσπανιόλ το 2006 και το 2007, Κύπελλα UEFA τότε. Η Σεβίλλη δεν πήρε άλλο επειδή… σταμάτησε να παίζει στο θεσμό και αποφάσισε να προκριθεί στη φάση των «16» του Champions League τα τελευταία δύο χρόνια.
Η Ατλέτικο του Σιμεόνε και του πιο χοντρού «Μασέτε», επιστήμονα «Μόνο» Μπούργκος, ωστόσο, είναι άλλη ομάδα. Ασφαλώς και πρόκειται για ένα κλαμπ με έσοδα και έξοδα, μία περίοδο που το ποδόσφαιρο βρίσκεται σε υπερκαπιταλιστική διάσταση (το μέλλον είναι άδηλο, αλλά το ποδοσφαιρικό μέλλον είναι υπερκαπιταλιστικό), όμως το γκελ στο λαϊκό αίσθημα είναι η τρανή διαφορά. Γκοντίν, Σάουλ Νίνγκεθ, Κόκε, Χουανφράν, Γκριεζμάν, Ντιέγκο Κόστα, Φιλίπε Λουίς, Γκάμπι μία άγρια συμμορία. Ακόμα και οι παλιότεροι: Τιμπό Κουρτουά, Αρντά Τουράν, Μιράντα, μέλη ενός συνόλου καμικάζι, όχι ακριβώς συμφιλιωμένο με την ιδέα της θυγατρικής της Μαδρίτης. Η Ατλέτικο έπρεπε να έχει κατακτήσει το Champions League. Δεν έχει την ποδοσφαιρική δυναμική της Βαλένθια του 1999-2000, που έκανε 5-2 στη Λάτσιο (με… Σιμεόνε, Νέντβεντ, Σιμόνε Ιντσάγκι, Αλμέιντα και δε συμμαζεύεται) στον προημιτελικό και 4-1 στην Μπαρτσελόνα (Ριβάλντο, Κλάιφερτ, Γκουαρντιόλα, Φρανκ ντε Μπουρ) στο «Μεστάγια» ή καν με την Ντεπορτίβο λα Κορούνια, που απέκλεισε τη Μίλαν με το εντυπωσιακό 4-0 του «Ριαθόρ» τη Μεγάλη Τετάρτη του 2004, βασάνιζε τις μεγάλες ομάδες συναπτώς. Δεν υπάρχει η φανερή γεωμετρία, τα κόλπα του Τζαλμίνια ή η ταχυδύναμη του Κίλι. Υπάρχει μόνο η δύναμη της θέλησης. Η παραίσθηση της επιβίωσης. Αυτό είναι που στην εποχή του νταρθ Σιμεόνε βγάζει η Ατλέτικο. Στην ούγια, η μπάλα και ο τρόπος που παίζεται είναι, για το γυμνό μάτι και την περιληπτική διάθεση του φιλάθλου, απλώς δευτερεύουσα. Οι άθλοι, τα μηδέν σουτ του Μέσι σε δύο προημιτελικούς στο «Βιθέντε Καλντερόν», το 2014 και το 2016, είναι απλώς ανθυπολεπτομέρεια. Αυτό που μένει είναι το πρωτοσέλιδο της «Gazzetta», με τον Σιμεόνε ντυμένο Τσε Γκεβάρα. Και η μελαγχολία για την έλλειψη αποτελέσματος.
Δεν είναι τόσο η έλλειψη της επιτυχίας, ίσα ίσα που ο μέγας «Τσόλο» σε δύο τελικούς Champions League ήταν περισσότερο Αουρελιάνο Μπουενδία, ο μεγάλος ηττημένος στα «100 χρόνια μοναξιά», όσο ο συνολικός αντίκτυπος. Αυτό το κλικ που το ποδόσφαιρο χρειάζεται να κάνει στο λαό. Το αντι-σταρ κλαμπ Ατλέτικο, που έχει ακριβώς το υλικό για την παρακίνηση, χωρίς, όπως αναφέρθηκε, να σημαίνει ότι δεν «τρέχει» συμφωνίες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Απλώς, η αίσθηση του προλεταριάτου απέναντι στα γκραν φαβορί. Όσο περισσότερο υποφέρει, τόσο περισσότερο δίνει την αίσθηση ότι ο τύραννος τον οποίο αντιμετώπιζε έμοιαζε με ένα κατεστημένο, βαρύ και ασήκωτο, τόσο περισσότερο θέτει σε τροχιά την ανθρωπιστική διάσταση, το νόημα ότι η επιβίωση είναι ένας αγώνας και όχι ένα παιχνίδι. Σε αντίθεση με όλα τα μεγάλα και βαριά κλαμπ, η Ατλέτικο αγωνίζεται, δεν παίζει. Βάζει και τους άλλους, με πόδια βαριά, να αγωνίζονται. Πιστή στις αξίες της, γίνεται ο παλμογράφος της ελπίδας. Αυτό είναι το περίγραμμά της, όταν έχει δύο σταγόνες νερό στο παγούρι της και είναι υποχρεωμένη να ζήσει φυλακισμένη ανάμεσα σε βράχους του Γκραν Κάνυον για μία εβδομάδα. Πρέπει να σπρώξει τους βράχους για να πάρει μία ανάσα. Κι εμείς την βλέπουμε να σπρώχνει και να σπρώχνει, όχι σαν Δον Κιχώτης, αλλά με πιθανότητες. Ξετυλίγεται μπροστά μας ένα στατιστικό δρώμενο, ένας τρόπος για να μετατραπεί η επιβίωση σε διαβίωση.
Η Ατλέτικο του Σιμεόνε έχει δύο Europa League και δύο χαμένους τελικούς Champions League, 240 λεπτά το σύνολο, μία μαχαιριά στις καθυστερήσεις, την κεφαλιά του Σέρχιο Ράμος, και μία διαδικασία των πέναλτι. Όσοι τη θαυμάσαμε, θα τη θυμόμαστε. Απλώς τη σημασία της ουσίας της δεν θα μπορούμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές. Αυτό θα το έκανε μόνο το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά, που όχι μόνο της έχει ξεφύγει στις λεπτομέρειες ως τώρα, αλλά μοιάζει, τόσο για τον Αργεντινό τεχνικό όσο και για την άγρια συμμορία (για την οποία τα χρόνια περνούν και σιγά σιγά αποδεκατίζεται, σαν μνήμων που χάνει τους υπολογισμούς στην 21 από κούραση), χίμαιρα.
