«Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα να παίζει ο Αντρές. Ηταν μία κατηγορία πιο κάτω. Κάποιος από το club μου είπε τότε: “Τσάβι, κάτω βρίσκεται ένας πιτσιρικάς που κάνει θαύματα. Λένε ότι είναι εκπληκτικός. Οτι είναι εκείνος και όλοι οι άλλοι. Είναι ο Αντρές και μου μοιάζει τόσο πολύ με σένα”. Αλλά όταν τον είδα να παίζει, μου φάνηκε διαφορετικός. Οτι είχε καλύτερη ντρίμπλα, ότι μπορούσε να παίξει στην πλευρά. Εγώ έπαιζα σαν ¨4”, όπως ο Γκουαρδιόλα παλιά και ο Μπουσκέτς τώρα. Ο Αντρές αντιθέτως, μπορούσε να παίξει και στο 4 και 8 και στο 6, ακόμα και ως εξτρέμ. Από μικρό παιδί είχε όμως κάτι που έχουν οι μαέστροι. Ο τρόπος που χρησιμοποιούσε το σώμα του, το πώς υποδεχόταν την μπάλα και με τα δύο του πόδια. Τώρα μπορεί να μοιάζει κάτι φυσιολογικό, αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάτι πρωτοποριακό. Το πιο εκπληκτικό όμως που έκανε, ήταν το να μπορεί να χειρίζεται με τέτοιο μοναδικό τρόπο την μπάλα, δίχως να χρειάζεται καν να να την ακουμπήσει. Τον έβλεπες να αγωνίζεται έτσι και ήταν κάτι θεαματικό. Εκείνο που μπορούσες να σκεφτείς, εκείνος το έκανε πράξη στο χορτάρι. Ηταν λες και άκουγε τις σκέψεις σου και τις υλοποιούσε. Σταδιακά άρχισε να το κάνει με τέτοια άνεση, που ήταν λες και δεν χρειαζόταν να σκεφτεί καν την κίνηση. Ο Αντρές έπαιζε πάντα με το κεφάλι ψηλά και δεν έχανε μπάλες. Οσα δηλαδή εμείς χρειαστήκαμε χρόνια δουλειάς για να τα καταφέρουμε, εκείνος που ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερος, τα έκανε λες και τα είχε από πάντα μέσα του.
Για εμένα ο Αντρές είναι ο πιο ταλαντούχος Ισπανός ποδοσφαιριστής που έχω δει. Και εάν μιλήσουμε για τον χαρακτήρα του, αυτός είναι ακόμα πιο ξεχωριστός. Παράδειγμα προς μίμηση, αλτρουιστής, ομαδικός, νικητής, ηγέτης εντός και εκτός γηπέδου, αυτός που ζητάει την μπάλα στα δύσκολα. Ο Αντρές πάντα ήθελε την μπάλα, όταν όλοι οι άλλοι φοβούνταν να την πάρουν. Αυτό σημαίνει να έχεις προσωπικότητα, να είσαι ηγέτης πραγματικός. Και την ίδια στιγμή να μένεις σιωπηλός, αυθεντικός. Εγώ, που σε όλη την καριέρα μου υπήρξα πασαδόρος, είχα ανάγκη γύρω μου από παίκτες όπως ο Αντρές, ο Λιονέλ, ο Μπουσκέτς. Εσείς όλοι υπήρξατε οι καλύτεροι συνεργάτες που θα μπορούσα να έχω ποτέ.
Και δεν ξέρω πώς το κατάφερνε, αλλά ο Αντρές πάντοτε εμφανιζόταν την πιο δύσκολη στιγμή και με έβγαζε από τη δυσκολία. “Δες με, εδώ είμαι”, μου φώναζε και ζητούσε την μπάλα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν χρειαζόταν σχεδόν ποτέ να μιλάμε στο γήπεδο. Στα όσα χρόνια παίξαμε μαζί, πάντα καταλαβαινόμασταν με μία ματιά, με τη γλώσσα του σώματος. Την ώρα του αγώνα πολλές φορές τον κοιτούσα και σκεφτόμουν: “Πώς ξέφυγες πάλι; Τι δαιμόνια ήταν αυτά που έκανες; Αυτό ήταν απίστευτο”. Για εκείνον όμως δεν υπήρξε ποτέ, τίποτα αδύνατο να συμβεί. Ο κόσμος νόμιζε ότι ο Αντρές δεν ήταν δυνατός. Οταν όμως έβαζε το σώμα του, δεν του έπαιρνε κανείς την μπάλα. Ηταν πολύ δυνατός, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Ρίξτε μία ματιά στο πόσα παιχνίδια έδωσε στην καριέρα του. Μέχρι και σε αυτό υπήρξε παραδειγματικός. Επειδή στο φινάλε, εκείνο που είναι σημαντικότερο όλων, είναι η νοοτροπία και η πνευματική δύναμη που μετράει. Ηταν δυνατός στις δύσκολες στιγμές. Στο δια ταύτα ο Αντρές έχει στο πλευρό του έναν φύλακα άγγελο. Μην με ρωτήσετε γιατί, αλλά έχει το χάρισμα. Είναι για εμένα όπως ο Ικερ Κασίγιας. Οι υπόλοιποι δεν τον έχουν, μόνο αυτοί.
Είναι που στην πιο κρίσιμη στιγμή θα δώσουν τη νικητήρια πάσα, θα κάνουν τη νικητήρια απόκρουση. Το νικητήριο γκολ. Με τον Αντρές το ζήσαμε στην Μπάρτσα, στην Εθνική, στο “Στάμφορντ Μπριτζ”, στο Γιοχάνεσμπουργκ, ακόμα και στον τελικό των πιτσιρικάδων της Μπάρτσα. Δείτε τι έγινε στο Μουντιάλ του 2010. Εάν κάποιος έχει χρόνο και όρεξη, ας δει άλλη μία φορά το παιχνίδι του κόντρα στην Ολλανδία. Και δεν μιλάω για το γκολ που μας έδωσε το τρόπαιο. Ηταν όλο το παιχνίδι του. Το είδαμε ξανά με τον Γκουαρδιόλα και καταλάβαμε πολλά. Ακόμα και το γκολ όμως. Ηταν ο άγγελός του. Εκείνος τον έστειλε σε εκείνο το σημείο για να σκοράρει. Ενας άγγελος που βρίσκεται δίπλα σε έναν έντιμο, ηθικό και ξεχωριστό τύπο όπως είναι ο Αντρές.
ΚΑΙ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ…
Και θυμάμαι τώρα ότι έλεγαν πως δεν μπορούσαμε να παίξουμε μαζί. Τώρα ξέρεις, μηχανή. Αυτή είναι Μπάρτσα. Ενα κλαμπ γεμάτο συζητήσεις. Πάντα ήθελα δίπλα μου παίκτες για να συνεργάζομαι καλά. Δεν είχα καλή συνερασία με παίκτες που ήταν καλοί τεχνίτες αλλά δεν είχαν φυσική κατάσταση. Σίγουρα αυτοί είναι δυνατοί και σημαντικοί αλλά κοιτάξτε τους Αντρές, Λέο και Μπούσι. Με σκότωναν αυτές οι συζητήσεις στις οποίες έλεγαν ότι η Μπαρτσελόνα χρειάζεται παίκτες με σωματική δύναμη. Αλλά τι μου λες! Ο πιο σημαντικός μυς για να παίξεις ποδόσφαιρο, είναι το μυαλό, όπως έλεγε ο Κρόιφ. Είναι το πιο σημαντικό και το πιο πολύτιμο. Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο μας υποφέραμε στη σιωπή. Και οι δύο σκάγαμε πολύ. Γι’ αυτό έχω μεγάλη ιστορία με τον Αντρές. Είμαι όπως εκείνος. Προτιμώ να σκάω και να μιλάω στο γήπεδο. Ερχονται τρεις νέοι παίκτες, λοιπόν, τέλεια. Θα πάω τρομερά, θα ανταγωνιστώ με αυτούς, κοστίζουν μαζί 250 εκατ. πεσέτες. Θα τους δείξω ότι μπορώ να είμαι παίκτης της Μπαρτσελόνα. Αυτή τη νοοτροπία είχαν στη μέρα τους ο Αντρές και ο Μπούσι, για παράδειγμα όταν ήρθε ο Γιάγια Τουρέ. Οποιος δεν σκέφτεται έτσι, πηγαίνει προς τα κάτω. Υπάρχουν δύο επιλογές. Ή κάναμε την επανάστασή μας ή πηγαίναμε προς τα κάτω σκεπτόμενοι ότι δεν μπορούμε να βγούμε από όλο αυτό. Θυμάμαι για παράδειγμα αυτό που συνέβη πριν το Mundial της Νοτίου Αφρικής. Ημασταν μια μέρα στην προπόνηση όταν ακούσαμε τον Πουγιόλ να φωνάζει «οοοοχι». Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί, αλλά γύρισα και τον είδα να φεύγει από το γήπεδο απογοητευμένος και κλαίγοντας. Δεν είχε προλάβει να γυρίσει από τραυματισμό και είχε χτυπήσει ξανά.
Υπήρχαν αμφιβολίες για το αν θα προλάβει να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο όμως τα κατάφερε χάρη στην πολύ δυνατή νοοτροπία του. Δεν ξεχνάω εκείνη την κουβέντα που είχαμε στα αποδυτήρια της Μονακό μετά τον τελικό του Supercopa που είχαμε νικήσει με γκολ του Πέδρο. Αντρές, φίλε, σε χρειαζόμαστε. Εδώ είσαι πολύ σημαντικός. Πολύ, πολύ πολύ. Δεν μπορεί να συνεχίσεις έτσι, Αντρές. Η Μπάρτσα δεν μπορεί να επιτρέψει να μην παίζεις εσύ, φίλε. Σε χρειαζόμαστε πραγματικά. Είναι που είσαι διαφορετικός. Οταν δεν είσαι μηχανή, μας κοστίζει διπλά. Πίστεψέ το Αντρές, σε παρακαλώ, πίστεψέ το γιατί εμείς το πιστεύουμε. Σε χρειαζόμαστε. Εγώ δεν ανοίγομαι πολύ, αλλά όλοι βλέπαμε ότι ο Αντρές βρισκόταν σε μια υπαρξιακή κρίση εκείνους τους μήνες που είχαν πέσει μαζί όλα τα άσχημα πράγματα.
Αλλά εκείνος, με τη βοήθεια της οικογένειάς του, γύρισε την κατάσταση χάρη στην εκπληκτική του νοοτροπία. Κάποιες φορές έχω την αίσθηση ότι δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις τι παίκτης ήταν ο Αντρές. Τα κάνει όλα τόσο εύκολα και νομίζεις ότι όλοι μπορούν να τα κάνουν. Ψέματα. Κανένας δεν μπορεί να τα κάνει όπως εκείνος. Στο γήπεδο, μεταμορφώνεται. Εκεί εμφανίζεται μια πραγματική προσωπικότητα. Είναι στην καθυμερινότητά του. Είναι ένας βιτσιόζος της μπάλας. Αν δεν την ακουμπά, δεν είναι ευτυχισμένος. Δεν θυμάμαι ένα μεγάλο ματς στο οποίο να μην έχει εμφανιστεί. Ο Αντρές είναι πάντα εκεί. Επίσης, ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τη φωνή του. Ποτέ. Οταν παραπονιόταν το έκανε με σεβασμό, με επιχειρήματα αλλά χωρίς να ουρλιάζει ή να φωνάζει. Ακόμα και σε αυτό αποτελούσε παράδειγμα. Πάντα έβαζε την ομάδα πιο πάνω από τον εαυτό του, κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο γιατί όλοι έχουμε το εγώ μας.
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟ 2006
Θυμάμαι ακόμα το Champions League του 2006, τις εμφανίσεις του σε Λισσαβόνα και Μιλάνο. Τι απίθανη παράσταση είχε δώσει…Φτάσαμε στον τελικό στο Παρίσι και ο Ράικαρντ δεν τον χρησιμοποιεί στο βασικό σχήμα. Οταν το ακούω λέω στον Πουγιόλ «Δεν παίζει ο Αντρέας, τι έγινε…». Ο Πουγιόλ απάντησε «Δεν ξέρω, δεν ξέρω…». Δεν κατάλαβα γιατί, καθώς προερχόταν από εντυπωσιακές εμφανίσεις με Μπενφίκα και Μίλαν. Οταν μπήκε στην επανάληψη, όλα άλλαξαν. Eβαλε τα πράγματα σε μια τάξη. Μαζί με τον Λάρσον και τον Σάμουελ άλλαξαν τον τελικό. Ο Ινιέστα το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να σκεφτεί την ομάδα. Η διαχείριση του θυμού του, τον έκανε να είναι ακόμα καλύτερος. Αν ήταν άλλος θα είχε πετάξει τα παπούτσια του στα αποδυτήρια ή θα είχε αντιδράσει άσχημα. Αυτός, όχι. Αυτό τον κάνει πιο δυνατό. Με το ύφος του, χωρίς να λέει λέξη, αλλά να δείχνει μέσα στο γήπεδο ότι είχαν κάνει λάθος μαζί του. Αυτός είναι ο Αντρέας. Ο Ινιέστα κέρδισε τα πάντα, έχει παίξει απίστευτα, έχει τον σεβασμό όλων και τον θαυμάζει ο κόσμος. Είναι ένα παράδειγμα για όλους, δεν έχει κάνει ποτέ κακό, ούτε κακή χειρονομία. Τον θέλουν παντού. Γρήγορα θα ξέρεις τι έκανες πραγματικά, Μηχανή…»
