Νοέμβριος του 2015, ένας χρόνος πριν και στο γήπεδο των Dallas Cowboys απέναντι στους Seattle Seahawks ο Ricardo Lockette χτυπιέται από τον Jeff Hath από την «τυφλή γωνία» και πέφτει κάτω. Ένα από τα εκατοντάδες κτυπήματα στο NFL. Έμεινε εκεί. Δεν σηκώθηκε. Δεν μπορούσε να σηκωθεί. Αμέσως έτρεξαν από πάνω του οι άνθρωποι της ομάδας, οι προπονητές, οι γιατροί των Seahawks, του γηπέδου. 90.000 κόσμος έχει «παγώσει» καθώς ο Ricardo Lockette βρίσκεται για αρκετά λεπτά πεσμένος στο έδαφος. Όταν το μετέφερε το φορείο, αυτός σήκωσε τα δάκτυλά του σχηματίζοντας το L. Το σήμα της ομάδας του.
Αυτό το χτύπημα λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή. Μία λάθος κίνηση και θα είχε αποβεί οδυνηρή και μοιραία, τη στιγμή μάλιστα που στις εξέδρες του σταδίου κάθονταν η κορούλα του που γιόρταζε τα 10α γενέθλιά της. Ο Θεός για δεύτερη φορά στη ζωή του, υλοποίησε την ευχή του, και πλέον, έναν χρόνο μετά, ο γεννημένος στο Albany της Georgia, έχει αλλάξει ριζικά τη ζωή του. Τον περασμένο Μάιο αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και πλέον έχει αφιερωθεί στο να βοηθάει τον συνάνθρωπό του. Όπως ακριβώς βοήθησαν και τον ίδιο να κρατηθεί στη ζωή και να ξαναδεί την οικογένειά του. Τηρεί ευλαβικά τον λόγο για τον οποίο κατάλαβε πως (όλοι) βρισκόμαστε εδώ κάτω…
«Ήμουν λες και είχα χτυπήσει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όλα κινούνταν γρήγορα και μετά, ξαφνικά, όλα ήταν σε αργή κίνηση. Έτρεχα κάτω στο γήπεδο απέναντι στους Ντάλας ώστε να καλύψω, όπως έκανα τόσες και τόσες φορές. Πίεσα μακριά τον μπλοκέρ μου. Γύρισα στα αριστερά και είδα μία άσπρη φανέλα… Αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Έπεσα στο έδαφος και άκουσα τον ήχο που ποτέ σου δεν θες να ακούσεις. Όταν βρίσκεσαι κοντά στον θάνατο, οι άνθρωποι λένε, πως βλέπεις ένα φως. Λοιπόν, δεν είδα το φως. Άκουσα έναν θόρυβο. Καταλαβαίνεις για τι θόρυβο σου μιλάω. Όπως όταν είσαι μικρό παιδί και βαριέσαι στο οικογενειακό πάρτι. Γυρνάς το δάκτυλό σου γύρω από τα ποτήρι με το κρασί της θείας σου. Είναι τόσος παράξενος αυτός ο μακρινός ήχος που βγάζει.
Είχα τρομοκρατηθεί. Δεν μπορούσα να ακούσω το πλήθος. Δεν μπορούσα να ακούσω τους συμπαίκτες μου. Τότε ήταν που κατάλαβα πως ήταν άσχημα.
Σκεφτόμουν. Οκ, σήκω. Απλά σήκω πάνω. Αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Όλο μου το σώμα ήταν μουδιασμένο. Δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου. Το κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κουνήσω τα μάτια μου. Σκεφτόμουν…
Είμαι κουφός;
Έχω παραλύσει;
Τι γίνεται τώρα;
Πεθαίνω;
Σας παρακαλώ, κάποιος να με βοηθήσει…
Εκείνη τη στιγμή ήμουν πραγματικά αβοήθητος. Ξέρετε πως ένοιωθα; Είχατε ποτέ κάποια εμπειρία παράλυσης ύπνου; Φανταστείτε να ξυπνάς από ένα όνειρο νωρίς το πρωί και να ακούς τους πάντες στο σπίτι σου να φτιάχνουν πρωινό, να μιλάνε, να γελάνε αλλά να μην μπορείς να κουνηθείς. Όσο σκληρά κι αν προσπαθείς, δεν μπορείς να σηκωθείς. Είσαι κολλημένος μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.
Οπότε είσαι ξαπλωμένος εκεί, παγιδευμένος στο σώμα σου τη στιγμή που ο κόσμος γυρνάει κανονικά γύρω σου. Αυτό ακριβώς είχα νιώσει, μόνο που δεν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Ήμουν στη γραμμή των 50 γιάρδων στο γήπεδο των «Καουμπόις», περικυκλωμένος από 90.000 φιλάθλους.
Απλά είπα στον εαυτό μου… «Κύριέ μου, βοήθησε με. Ξέρω πως είμαι εδώ για κάποιον λόγο. Αν με βοηθήσεις να σηκωθώ από το έδαφος, θα αλλάξω ζωές».
Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που είπα κάτι τέτοιο.
δεν είχα μιλήσει ξανά γι αυτό ποτέ, αλλά η πρώτη φορά που είχα κάνει αυτή την υπόσχεση ήταν όταν ήμουν στο κολέγιο. Μιλούσα σε μία κοπέλα τότε, όταν το αγόρι της ήρθε κοντά και τράβηξε όπλο πάνω μου. Ήταν ένα revolver οπότε μπορούσα να δω τις σφαίρες από τον μύλο. Δεν ήξερα τι θα γινόντανε. Αν θα συνέχιζα να ζω ή θα πέθαινα.
Τι στιγμή εκείνη που κοίταζα τον μύλο, είπα μέσα μου «Κύριέ μου, σε παρακαλώ βοήθησε με. Υπόσχομαι ότι θα αλλά ζωές».
Ο τύπος κατέβασε το όπλο.
Στο γήπεδο των «Καουμπόις» βρήκα τον εαυτό μου να ρωτάει τον Θεό αν μπορούσε να με σώσει.
Είναι τρελό τι μπορείς να πάθεις όταν βρίσκεσαι σε μία τέτοια κατάσταση. Αυτοκίνητα, κοσμήματα, μεγάλα σπίτια, super bowl… Όλα αυτά μοιάζουν τόσο ανούσια. Ήρθα από το πουθενά. Δεν έγινα ντραφτ, με αποδέσμευσαν αρκετές φορές, δοκιμασίες προπόνησης, μετά τα κατάφερα για τρία Super Bowl στη σειρά. Συνηθίζω να λέω κάτι… «Εκατό δολάρια και ένα όνειρο».
Όταν ήμουν ρούκι που δεν είχα επιλεγεί στο ντραφτ και ήρθα στο προπονητικό καμπ, στους Σιάτλ Σίχοκς, όλα αυτά που είχα στο όνομά μου ήταν μία τσάντα γυμναστικής, τα Fort valley γάντια μου (σ.σ. του κολεγίου του) και εκατό δολάρια. Ήθελα να έχω μία Λαμποργκίνι και ένα σπίτι με εφτά δωμάτια. Αυτό ονειρευόμουν.
Τώρα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και δεν μπορώ να κουνηθώ. Και το μόνο πράγμα που έχει αξία για μένα σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν να είμαι σε θέση να ξαναδώ την οικογένεια μου, να κρατήσω τα παιδιά μου στα χέρια μου.
Τότε θυμήθηκα κάτι που μου ράγισε την καρδιά. Η κόρη μου ήταν στο πλήθος. Είχε τα 10α γενέθλιά της. Ήθελε να έρθει στο Ντάλας να με δει να παίζω. Τώρα, έβλεπε τον μπαμπά της ξαπλωμένο στο γήπεδο, περικυκλωμένος από συμπαίκτες και προπονητές.
Κυριε, πρεπει να με βοηθησεις
Όταν γεννιέται το πρώτο σου παιδί και κοιτάς μέσα στα μάτια του, αυτή η αγάπη και η ζεστασιά που νιώθεις είναι ένα συναίσθημα ανεπανάληπτο. Κάτι που απλά δεν ξέρεις πως υπάρχει.
Λοιπόν, αυτό ήταν ακριβώς το αντίθετο συναίσθημα τώρα. Τώρα ήταν κρύο. Παγωμένο και σκοτεινό. Δεν ήξερες καν πως υπάρχει. Όταν δεν μπορείς να κουνηθείς υπάρχουν τόσες πολλές σκέψεις που τρέχουν με εκατομμύρια μίλια την ώρα. Δέκα λεπτά μοιάζουν με δέκα μέρες. Όπως ο χρόνος που κτυπήθηκα μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο. Φίλε, ήταν ένα μεγάλο ταξίδι για μένα.
Δεν ήξερα καν τι δεν πήγαινε καλά μέχρι να πάω στο νοσοκομείο. Μετά από ένα σωρό εξετάσεις, οι γιατροί που εξήγησαν πως όλοι σύνδεσμοι και οι χόνδροι που συνδέουν τους σπόνδηλους είχαν καταστραφεί. Ο λαιμός ήταν τεχνικά σπασμένος. Αν οι προπονητές και οι γιατροί της άμεσης βοήθειας με είχαν μετακινήσει με λάθος τρόπο ή αν οι συμπαίκτες μου είχαν προσπαθήσει να με βοηθήσουν, θα μπορούσα να είχα πεθάνει.
Η ζωή μου βρίσκονταν στα σωστά χέρια. Είχα μία απίστευτη ομάδα με ανθρώπους δίπλα μου εκείνη την ημέρα και πραγματικά μου έσωσαν τη ζωή. Ειλικρινά. Μου έσωσαν τη ζωή.
Όταν ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου φορώντας κολάρο στον λαιμό μου, η κόρη του ήταν έξω στην υποδοχή παρακαλώντας να με δει. Ακόμα φορούσα τη μπλε στολή των Σίχοκς. Δεν ήθελα να δει τον μπαμπά της όμως σε αυτή την κατάσταση. Πάντα της έλεγα «ο μπαμπάς σου είναι ένας ροκ σταρ. Μπορεί να κάνει τα πάντα» γιατί ήθελε να πιστεύει ότι και αυτή μπορεί να κάνει τα πάντα.
Μου πήρε αρκετή ώρα μέχρι να φτιάξω τον εαυτό μου και να πω στη νοσοκόμα να την αφήσει να μπει μέσα στο δωμάτιο. Αυτό ήταν πολύ πιο οδυνηρό απ’ ότι το κτύπημα. Ήταν τα χειρότερα 60 λεπτά της ζωής μου. Σκούπισα τα δάκρυά μου και μπήκα σε διάθεση… μπαμπά.
Όταν όμως ήρθε μέσα… Παναγιά μου. Ήταν τα πάντα στον κόσμο. Γι αυτό συνεχίζεις να παλεύεις.
Της είπα, μην ανησυχείς μωρό μου. Δεν είναι άσχημα. Θα μου τοποθετήσουν ένα κάλυμμα στον λαιμό μου και όλα θα είναι καλά».
Ξεκίνησε να κλαίει. Της είπα «μην ανησυχείς μωρό μου, ο μπαμπάς θα γίνει καλά. Τι είμαι μωρό μου;».
«Είσαι ροκ σταρ».
«Είμαι ροκ σταρ. Μπορώ να κάνω τα πάντα, το ίδιο και εσύ».
- Μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και η νοσοκόμα την πήρε έξω από το δωμάτιο.
Ήξερα πως μάλλον ήταν η τελευταία φορά που είχε δει τον μπαμπά της με φανέλα του NFL. Ήταν πολύ δύσκολο. Μετά την εγχείρηση ώστε να επιδιορθωθεί η ζημιά στους σπονδύλους και ύστερα από μερικές εβδομάδες αποκατάστασης, περπατούσα μια χαρά και μάλιστα παίζαμε μπάσκετ ξανά. Αλλά λίγους μήνες αργότερα, στις αρχές Μαΐου πήρα την απόφαση να αποσυρθώ σε ηλικία 29 ετών.
Ο κόουτς Κάρολ συνήθιζε να μας λέει συνέχεια: «Ζείτε ένα παραμύθι… προσωρινό».
- Οι φίλαθλοι είναι προσωρινοί.
- Οι προπονητές είναι προσωρινοί.
- Οι συμπαίκτες σας, όσο πολύ κι αν σας αγαπούν είναι προσωρινοί.
- Τα μεγάλα σας σπίτια είναι προσωρινά.
Μπορειτε να τα απολαμβανετε ολα αυτα αλλα δεν προκειται να σας φερουν την ευτυχια
Δεν μπορούσα να καταλάβω πραγματικά τι εννοούσε ο κόουτς Κάρολ μέχρι να καθαρίσω τη ντουλάπα μου στο σπίτι μου στην Ατλάντα αυτό τον μήνα. Έχω πολύ χρόνο ώστε να καθίσω και να σκεφτώ. Μία μέρα άνοιξα την ντουλάπα μου και είδα όλα αυτά τα ρούχα τα οποία δεν χρειαζόμουν πια.
Σκέφτηκα ότι από τη στιγμή που δεν τα χρειαζόμουν άλλο όλα αυτά κάποιος μπορεί να τα απολαύσει. Τα μάζεψα όλα σε μία σακούλα. Υπάρχουν πιο κάτω από τη γειτονιά μου αρκετοί άστεγοι αλλά φοράω και μεγάλο νούμερο και δεν κάνουν τα ρούχα μου σε πολλούς ανθρώπους. Περπάτησα αρκετά μέχρι που συνάντησα αυτό τον μαύρο άντρα που ήταν περίπου στο μέγεθός μου. Κοιτούσε λες και ήθελε βοήθεια. Το παντελόνι του το έσφιξε ένα σχοινί και τα παπούτσια του ήταν φθαρμένα. Φορούσε αυτά τα καφέ της εκκλησίας. Φαίνονταν πως τα φορούσε για πάνω από 10 χρόνια.
- Οπότε του είπα, «συγνώμη, θες μερικά ρούχα;».
- Κοιτούσε τριγύρω λες και έλεγε, «που είναι η παγίδα τώρα;».
- Κοιτούσε χαμένος οπότε τον πλησίασα και του είπα «κοίτα, εδώ έχω μερικά ρούχα για σένα. Είναι όλα καθαρά φίλε. Απλά δεν τα χρειάζομαι πια».
- Εξακολουθούσε να μην λέει τίποτα, οπότε πλησίασα ακόμα περισσότερο και άφησα τη σακούλα κοντά του. ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό του.
- Του είπα «είσαι εντάξει φιλαράκο; Τι συμβαίνει;».
Κάτσαμε σε ένα τσιμεντένιο παγκάκι και μου άνοιξε την καρδιά του. «Έσπασε» και μου είπε όλη του την ιστορία.
Μπορώ να πω πως ήταν αρκετά έξυπνος. Μου είπε πως είχε πτυχίο φιλοσοφίας από το πανεπιστήμιο και είχε μια συνηθισμένη ζωή. Τότε, μετά από λίγα χρόνια, η γυναίκα του, ο γιος του και η ανιψιά του που έμενε μαζί τους, όλοι τους, σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Μου είπε πως «από τότε έχασα την επιθυμία μου για ζωή. Έχασα τη διάθεση να κόψω τα μαλλιά μου, να βουρτσίσω τα δόντια μου. Δεν υπάρχει καμία άλλη γυναίκα για μένα. Η οικογένειά μου χάθηκε και δεν με νοιάζει για τίποτα πια».
Δεν είχε ιδέα για το ποιος ήμουν. Δεν ήξερε καν την ιστορία μου. Δεν μίλησα. Απλά τον άκουγα και ήταν τόσο ευγνώμων που κάποιος από όλον τον κόσμο νοιάστηκε και έκατσε μαζί του για 20 λεπτά. Δεν καταλάβαινε πόσο θεραπευτικό ήταν αυτό για μένα. Κατά τη διάρκεια αυτής της συζήτησης πολλά άλλαξαν.
Όταν πέφτω ψυχολογικά και με σκέφτομαι ξαπλωμένο στο χορτάρι του Ντάλας, ολοκληρωτικά σκέφτομαι πως εξαρτιόμαστε από το να βοηθάμε τους άλλους. Ήμουν ακριβώς το αντίθετο αυτής της νοοτροπίας. Από τη στιγμή που πήγα ως ρούκι στους Σίχοκς: Είσαι ροκ σταρ. Είσαι ηγέτης. Είσαι το «α». Όλα αυτά είναι δικά σου, να τα πάρεις…
“Και μετα μεσα σε ενα δευτερολεπτο εισαι αβοηθητος”
Δεν θα ήμουν εδώ να λέω την ιστορία μου αν οι γιατροί δεν είχαν κάνει τα πάντα εξαιρετικά ώστε να προστατέψουν τη ζωή μου. Η καλοσύνη του κόσμου διήρκεσε για βδομάδες. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο Πολ Άλεν, μας έδωσε το προσωπικό του τζετ για να πετάξουμε πίσω στην Ατλάντα, στο σπίτι μας. Πήρε εκατοντάδες κάρτες και ευχές από όλα τα γυμνάσια και τα λύκεια της Ουάσινγκτον. Τις περισσότερες φορές δεν λαμβάνεις αυτή την εκτίμηση και την αγάπη μέχρι να πεθάνεις. Ακόμα και τώρα που ζω στην Ατλάντα και δεν είμαι κοντά στην ομάδα, οι συμπαίκτες μου δεν αναζητούν με ωραίο και χιουμοριστικό τρόπο.
Θέλω να ξεπληρώσω τον Κύριο που με βοήθησε. Αυτό είναι το νέο μου… βουνό.
Όταν κοιτάω πίσω στη ζωή μου, δεν σκέφτομαι περισσότερο το upper Bowl. Αυτό που πραγματικά θυμάμαι είναι οι στιγμές όπως εκείνες στο νοσοκομείο. Τα γέλια και η αγάπη. Όπως ο συμπαίκτης μου ο Μαρσόν Λαντς που με έκανε εκείνο το βράδυ να γελάω για να μου πάρει τον πόνο.
Τώρα θέλω να πάρω αυτό το πνεύμα και τη χαρά και να τα δώσω σε ανθρώπους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Θέλω να βοηθήσω ανθρώπους όπως με βοήθησαν και εμένα οι γιατροί.
Για να είμαι ειλικρινής, η καριέρα μου στο NFL ήταν κάπως θολή. Ήταν μια ανηφορική μάχη σε ένα ατελείωτο βουνό. Η αποστολή μου τώρα είναι να βοηθάω τους ανθρώπους. Αυτός είναι το νέο μου βουνό. Είναι πίσω στον πάτο. Σκαρφαλώνω ξανά και ξανά και συναντώ σπουδαίους ανθρώπους σε αυτή τη διαδρομή.
Λοιπόν, όταν το προσωρινό παραμύθι, όπως μας έλεγε ο κόουτς Κάρολ, τελειώσει, πρέπει να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας γιατί πραγματικά βρισκόμαστε σε αυτή τη γη.
- Νιώθω κάπως σα να βρήκα τον λόγο που είμαι εδώ»!
https://www.youtube.com/watch?v=FyIkPsGlgSQ
