Ο Ρίο Φέρντιναρντ είχε γράψει στον… μικρό εαυτό του και αυτό το γράμμα θα το θυμάται για όλη του τη ζωή. Ο άνθρωπος που έζησε τα πάντα ως παίκτης…
Αγαπητέ 12χρονε-μεγάλε Ρίο,
συνέχισε την πορεία σου
κράτησε το κεφάλι σου χαμηλά
και απλώς συνέχισε.
Το γήπεδο είναι ακριβώς στην άλλη πλευρά του μονοπατιού. Μόλις 100 μέτρα μακριά. Όχι πολύ μακριά για να πας. Απλά πρέπει να περάσεις από την περιοχή των τσιγγάνων. Οι άνθρωποι εκεί θα σου φωνάζουν και θα σου λένε διάφορες ανοησίες, ξέρεις πως είναι η συγκεκριμένη περιοχή. Είναι επικίνδυνη. Γεμάτη σκύλους. Ξέρω, μισείς τους σκύλους.
Απλώς κράτα το κεφάλι σου χαμηλά και συνέχισε να περπατάς.
Ο Γκάβιν, ο κολλητός σου, έχει ακούσει γι’ αυτό το μέρος -και το πιο σημαντικό, έχει ακούσεις για αυτούς που παίζουν εκεί.
«Έχουν σκοπό να είναι κακοί», είπε ο Γκάβιν.
Και όταν τελικά φτάσεις στην τρύπα του φράκτη, τραβήξεις πίσω το συρματόπλεγμα και σκαρφαλώσεις, θα φτάσεις στο Burgess Park. Θα αξίζει τον κόπο φίλε.
Αλλά δεν πρόκειται να παίξεις αμέσως. Πρέπει πρώτα να αποδείξεις την αξία σου. Περίπου 25 με 30 τύποι είναι ήδη εκεί και δεν ενδιαφέρονται να έχουν μερικά κοκαλιάρικα παιδιά στο γήπεδο μαζί τους. Αυτοί είναι μεγάλοι, μεγαλόσωμοι άνδρες. Στην τελική, όλα έχουν να κάνουν με το ποιος είναι πιο επιθετικός, πιο δυνατός. Και αυτή τη στιγμή, δεν θα είσαι εσύ.
Συνέχισε, μη σε πάρει από κάτω! Κάθε βδομάδα, απλώς πήγαινε. Ακόμα κι αν κάθεσαι στο πλάι. Ακόμα κι αν αλλάζεις πάσες μόνο με τον Γκάβιν. Απλώς πρέπει να σε προσέξουν μία φορά. Και μια μέρα, τελικά θα το κάνουν.
«Οi Kid» θα σου φωνάξει κάποιος. «Θες να παίξεις λίγο ποδόσφαιρο;».
Και τότε θα πάρεις την ευκαιρία σου να παίξεις ποδόσφαιρο. Και πρόκειται να παίξεις εναντίον σε πραγματικούς άνδρες. Είναι δυνατοί Αφρικάνοι -Νιγηριανοί, Γκανέζοι- γρήγοροι, δυνατοί άνδρες. Και θα σου ρίξουν του κόσμου τις κλοτσιές. Αν κρατάς τη μπάλα αρκετή ώρα –μπαμ!– θα σε ρίξουν κάτω χωρίς να το σκεφτούν καθόλου!
Μην κλάψεις. Μη δείξεις συναισθήματα! Μην πεις τίποτα! Είσαι έτοιμος να τρελαθείς, αλλά θυμήσου πως δεν παίζεις με τους φίλους σου, όπου μπορείς να απαντήσεις με χτυπήματα. “Τι κάνεις;”. Έχεις να κάνεις με μεγάλα παιδιά και όλους τους φίλους τους, για αυτό διατήρησε τον εαυτό σου υπό έλεγχο.
Θα δεχθείς τάκλιν και πρόκειται να σε ρίξουν στο έδαφος. Θα αναρωτηθείς, “δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι εδώ”…
Αλλά άκουσε με, Ρίο. Όταν συμβεί αυτό, θέλω να κάνεις δυο πράγματα:
Σήκω.
Έπειτα, κοίταξε τους και πες «Δώστε μου πάλι την μπάλα».
Μάθε και δούλεψε!
Διότι αυτές είναι οι στιγμές που πρόκειται να σε κάνουν καλύτερο. Όχι τα παιχνίδια στα παιδικά πρωταθλήματα, όπου είσαι ο καλύτερος και ο γρηγορότερος του γηπέδου. Κι αυτά τα ματς είναι ωραία, αλλά δεν θα σου προσφέρουν πολλά. Όταν επιστρέψεις σπίτι από τους αγώνες, μην τολμήσεις και αφήσεις την τσάντα σου μακριά. Πάρ’ την, πάρε τα παπούτσια σου, σήκωσε τον Γκάβιν και πηγαίνετε στο Burgess Park.
(Αλλά μην πεις στη μητέρα σου πού πας, γιατί θα τρελαθεί.)
Δοκίμασε τον εαυτό σου. Σπρώξ’ τον.
Τίποτα δεν θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα από το να ακούσεις μια μέρα να λένε «Είναι καλός αυτός, μπορεί να παίξει».
Αυτές οι Κυριακές που πέρασες, θα σου δώσουν μεγάλη ικανοποίηση. Σου λέω, δεν θα είναι τίποτα καλύτερο από αυτές τις τρεις ώρες που είσαι εκεί έξω. Ένα αδύνατο αγόρι, να αποδεικνύει την αξία του σε αυτούς τους άνδρες.
Κάθε εβδομάδα θα είναι σαν να μεταμορφώνεσαι σε λιοντάρι! Αυτή είναι η περιοχή του. Τη δημιούργησε.
Θα το ξαναπώ όμως, έτσι είναι όταν πηγαίνεις να μάθεις πώς να είσαι ποδοσφαιριστής. Θα δουλέψεις σε διαφορετικά μέρη του παζλ. Επειδή δεν είσαι μεγαλύτερος από αυτά τα παιδιά και δεν είσαι γρηγορότερός τους. Αυτοί οι τύποι είναι σκληροί, πολύ σκληροί. Τι θα κάνεις λοιπόν;
Λοιπόν, θα το ανακαλύψεις.
Έχω να τους περάσω στο τρέξιμο.
Έχω να τον φέρω σε μένα και να παίξω ή να δείξω ένα κομμάτι της δεξιότητάς μου.
Απλώς, μην κρατάς πολύ την μπάλα. Ή θα έχεις 20 Αφρικανούς να σου φωνάζουν.
“Δώσε πάσα! Δώσε πάσα!”
Θα επιμένουν και θα επιμένουν για την πάσα. Θα κλοτσήσουν ακόμη και τους φίλους τους διότι δεν τους πάσαραν όσο έπρεπε.
«Εσύ φίλε, είσαι σκατά», θα σου λένε. «Γιατί τον φέρνετε μαζί σας αυτόν;».
Και έχουν δίκιο. Αυτή δεν είναι η ώρα για παιχνίδι με τους φίλους σου. Το ξέρεις.
Ξέρεις ότι αυτό θα σε κάνει καλύτερο. Θα σε κάνει κι εσένα πιο σκληρό. Όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Θα ξέρεις ότι θα πρέπει να θυσιαστείς, ότι δεν μπορείς απλά να μείνεις στο σπίτι με τη μητέρα σου μετά τα παιχνίδια.
Θα πρέπει να βγεις έξω ώστε να γίνεις κατάλληλος ποδοσφαιριστής.
Το ποδόσφαιρο είναι ο μοναδικός σου τρόπος να ξεφύγεις από αυτό το μέρος. Όλη αυτή η αρνητικότητα – οι συμμορίες, οι πυροβολισμοί, τα μαχαιρώματα – όλα αυτά τα σκατοπράγματα. Είναι τρελή η περιοχή, Peckham. Είναι το σπίτι. Καλοί φίλοι. Καλές αναμνήσεις. Θα σε κάνει αυτό που είσαι. Αλλά θα σε πάει παραπέρα. Θα θέλεις κάτι καλύτερο για σένα, τη μητέρα σου, τον πατέρα σου, τα μικρά σου αδέρφια.
Χρησιμοποίησε το ποδόσφαιρο για να φύγεις από εκεί. Όταν υπογράψεις το πρώτο σου συμβόλαιο στην ακαδημία της Γουέστ Χαμ, θα ξέρεις ότι για αυτό το κάνεις. Αγαπάς το ποδόσφαιρο, φυσικά. Πάντα όμως να θυμάσαι ότι αυτό το κάνεις για σένα και την οικογένειά σου.
Και ό,τι και αν κάνεις, μην αργήσεις να φτάσεις στην προπόνηση μετά το σχολείο.
Έχεις μόλις 20 λεπτά.
Είκοσι λεπτά να τα περάσεις με τους φίλους σου. Είκοσι λεπτά να μιλήσεις για κορίτσια. Αλλά μετά από αυτό το διάλειμμα, μπες στο τρένο. Έπειτα στο λεωφορείο. Ύστερα στο μετρό. Και μετά άλλο τρένο. Και σε άλλο λεωφορείο.
Θα υπάρξουν πολλοί στην ακαδημία της Γουέστ Χαμ – κάποιοι καλύτεροι από σένα, όμως δεν έχουν τη δική σου πειθαρχεία, δεν θα δείξουν κάτι. Δεν πρόκειται να τα καταφέρουν. Μείνε, λοιπόν, συγκεντρωμένος και αποφασισμένος.
Διότι όταν τελικά καταφέρεις να φτάσεις στο υψηλότερο επίπεδο στη Γουέστ Χαμ, θα είναι διασκεδαστικό.
Το Λονδίνο είναι μια μεγάλη πόλη και εσύ έχεις φίλους εκεί. Είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής τώρα, έχει πάρτι, εκδηλώσεις, ό,τι ήθελες να έχεις είναι στο χέρι σου. Είναι σαν να είσαι παιδί σε ένα κατάστημα με ζαχαρωτά.
Στα 18, αγόρι, θα χάσεις την πειθαρχία σου. Θα βρεθείς σε μπλεξίματα. Πρόκειται να κάνεις λάθη. Θα είσαι ακριβώς αυτό που ήσουν -ή αυτό που οι άνθρωποι αναμένουν να είσαι – ένα αγόρι από το Peckham.
Και θα σου κοστίσει. Συγκεκριμένα, μια θέση στην Εθνική ομάδα στο Euro 2000. Μια θέση που άνετα την είχες. Έκανες όλη αυτή τη δουλειά και θα σου γλιστρήσει.
Στοιχηματίζω περιμένεις να σου πω να μην σε απορροφήσει, να μείνεις μακριά από όλα αυτά τα σκατά. Λοιπόν, δεν θα το κάνω. Επειδή εδώ είναι το θέμα, πρόκειται να σε βοηθήσει μακροπρόθεσμα. Χρειάζεται αυτή η αμηχανία. Χρειάζεται να χτυπηθεί λίγο η περηφάνια σου. Και όταν έρθει η στιγμή λίγα χρόνια αργότερα και σε καλέσει η Τσέλσι, δείχνοντας αληθινό ενδιαφέρον, θα πρέπει να κάνεις κάτι που πιθανότητα θα ακουστεί τρελό. Πρέπει να φύγεις μακριά από το Λονδίνο. Και να υπογράψεις στη Λιντς.
Το ξέρω. Αλλά τώρα, δεν έχει να κάνει με χρήματα και τρόπαια. Ούτε με συλλόγους. Πρέπει να φύγεις από το Λονδίνο. Να αποσπάσεις τον εαυτό σου από όλα αυτά. Πηγαίνοντας κάπου όπου απλώς θα επικεντρωθείς στο να είσαι ποδοσφαιριστής. Κάπου που δεν θα είναι Λονδίνο.
Να γίνεις πραγματικά επαγγελματίας. Και στη Λιντς, φίλε, θα το κάνεις.
Θα είσαι πάντα το αγόρι από το Λονδίνο, αλλά το Λιντς πρόκειται να γίνει ένα ξεχωριστό μέρος για σένα. Είναι μια πόλη, μια ομάδα. Και αυτό πραγματικά θα σημαίνει κάτι. Είναι μια μοναδική ευθύνη και μια μοναδική φορά που θα το βιώσεις. Πιο σημαντικό, θα πάρεις την πειθαρχία σου πίσω. Σε δύο χρόνια θα γίνεις αρχηγός και θα βοηθήσεις για να φτάσει στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Παίζοντας για τη Λιντς θα είναι η καλύτερη απόφαση που έχεις πάρει.
Και τελικά θα επιλεχθείς για την αποστολή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Κάτι πρόκειται να συμβεί σε αυτό το τουρνουά, και ειλικρινά, δεν θα συνέβαινε χωρίς τη Λιντς. Θα γίνεις ηγέτης και θα διδαχθείς.
Πώς θα ξέρεις ότι είσαι ηγέτης; Θα ξέρεις όταν ξεκινήσεις να έχεις την ψυχή του Nicky Butt.
«Ρίο. Βγάλε το σκασμό, το μόνο που ακούω είναι να φωνάζεις!»
Και τότε θα ξέρεις.
Ναι, ξέρω τι κάνω.
Για χρόνια, οι προπονητές σου λένε ότι έπρεπε να μιλάς περισσότερο, ότι είσαι αυτός που οδηγεί την ομάδα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι σαν να έπεσε κάτι και κατάλαβες τελικά. Απέκτησες σιγουριά και ξέρεις το ρόλο σου εκεί έξω. Μάθε τι κάνει ο δεξιός μπακ για να διευκολύνεις τη δουλειά σου. Μάθε πως η δουλειά ενός κεντρώου είναι να κάνει την ομάδα πιο αποτελεσματική. Διάβασε το παιχνίδι. Λήξη. Και θα βρεις τη φωνή σου στο γήπεδο.
«Θέλω να με αφήσεις».
Πετάξτε πέντε».
Κρατήστε την μπάλα».
Γαμώτο δοκιμάστε τις πιθανότητές σας».
Αλλά θα πρέπει να πάρεις ακόμη ένα μάθημα.
Έχεις κάνει πολύ καλή δουλειά κρατώντας τα συναισθήματά σου εκτός αγώνα. Αυτό είναι κάτι που έμαθες από τα παιδιά στο Burgess Park. Άνθρωπε, αν μπορούσες να τους πεις το αποτέλεσμα…
Αλλά, θα το αφήσεις να γλιστρήσει και αυτό.
Όταν βρεθείς στο αρχικό σχήμα της Αγγλίας, για την προημιτελική φάση απέναντι στη Βραζιλία, είσαι έτοιμος να εκραγείς από συγκίνηση. Θα κοιτάξεις απλώς και θα δεις… καθαρούς θρύλους. Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο. Θα κοιτάξεις στην κερκίδα και θα δεις τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, τη φιλενάδα σου, τους φίλους την οικογένεια.
Και μετά θα αρχίσει ο Εθνικός ύμνος.
Ξέρεις αυτό το σκληρό παιδί από το Peckham που δεν έκλαψε ποτέ; Θα ξεκινήσει να φουσκώνει και να κλαίει στη συνέχεια. Και θα σε επηρεάσει. Δεν θα έχεις συμμετοχή στο παιχνίδι. Πριν καν ξεκινήσει, έβγαλες ήδη τον εαυτό σου από αυτό. Έξω από εκεί όπου έπρεπε να είσαι -εστιάζοντας στο παιχνίδι.
Η Αγγλία θα χάσει, 2-1.
Όπως περπατάς στο χορτάρι, θα πεις στον εαυτό σου κάτι που θα αλλάξει την υπόλοιπη σου καριέρα. Από αυτή τη μέρα, ποτέ δεν θα απολαμβάνω ή θα εμπλέκω τα συναισθήματα στο παιχνίδι. Είναι δύσκολο, αλλά συνειδητοποιείς πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Επειδή ένας σύλλογος θα έρθει να σε καλέσει μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο που θα είναι τόπος για νοοτροπία.
Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Και είσαι έτοιμος για αυτή την κλήση. Επειδή μετά από αυτό το καλοκαίρι, θα είναι καιρός για ακόμη κάτι. Η ανάγκη να κερδίσεις. Αυτό είναι που θα σε οδηγήσει τώρα. Το κυνήγι για κάτι.
Δεν πρόκειται να απολαύσεις ποδόσφαιρο. Δεν έχει να κάνει με διασκέδαση πλέον. Όχι. Αυτή τη φορά, απόλαυσε τη δουλειά. Απόλαυσε τον ανταγωνισμό.
Και κέρδισε.
Με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πρόκειται να κερδίσεις.
Γιατί; Επειδή πρόκειται να είσαι με παίκτες που είναι όπως είχες μάθει να είσαι. Παίκτες που δεν θα παγιδευτούν από τα φώτα, την πολλή προσοχή και τα δράματα. Παίκτες που θα κάθονται στα αποδυτήρια, ακόμη και μετά από μια μεγάλη νίκη και θα λένε “Δουλέψαμε σκληρά. Τρεις βαθμοί. Εντάξει, με ποιον παίζουμε την επόμενη βδομάδα;”
Αυτή είναι η νοοτροπία μέσα και έξω από το Old Trafford. Giggs. Scholes. Beckham. Ronaldo. Rooney.
Στο επόμενο.
Θα βρεθείς απέναντι από αυτούς τους παίκτες της ομάδας πριν πάρεις μεταγραφή εκεί, κατά τη διάρκεια των Εθνικών υποχρεώσεων. Θα τους κοιτάξεις και θα δεις τι έχουν κάνει.
Γαμώτο, έχουν μετάλλια. Εσύ δεν έχεις τίποτα.
Θα νιώσεις πως η πείνα σου για επιτυχίες δημιουργήθηκε για το Old Trafford. Να είσαι σφουγγάρι και να απορροφήσεις τα πάντα. Την πρώτη σου μέρα πήγαινε στα αποδυτήρια και κοίταξε γύρω σου.
Αυτός έχει τρία τρόπαια Πρέμιερ Λιγκ.
Αυτός έχει τέσσερα.
Αυτός έχει πέντε.
Αυτός έχει δύο.
Πρέπει να δουλέψω. Τώρα.
Κοίταξε τους τύπους με τους οποίους παίζεις τώρα. Θα σε κοιτάξουν κι αυτοί και θα περιμένουν να γίνεις καλύτερος!
Κατά τη διάρκεια της πρώτης προπόνησης με την ομάδα, η μπάλα θα έρθει προς εσένα. Θα παίξεις με τον δεξιό μπακ, που είναι περίπου 12 μέτρα δίπλα. Και τότε θα ακούσεις σύντομα τον Ρόι Κιν.
«Τι κάνεις; Εδώ είναι Γιουνάιτεντ», θα σου φωνάξει. «Δοκίμασε κάτι. Πέρασε την μπάλα μπροστά!»
Για τις επόμενες εβδομάδες, θα περπατάς και θα σκέφτεσαι: «Τι σκατά λέει;; Είναι τρελός…».
Αλλά αυτό είναι το πλεονέκτημα. Έτσι κερδίζεις -με συνέπεια. Δοκίμασε τις πιθανότητές σου. Πρέπει να είσαι δημιουργικός, πάρε τα ρίσκα, πέρνα την μπάλα από τις γραμμές.
Θα ξέρεις πώς να δουλέψεις σκληρά. Θα είναι ακριβώς όπως εναντίον των παιδιών στο Burgess. Εκτός απ’ ό,τι αυτή τη φορά, δεν είσαι το κοκαλιάρικο παιδί πλέον.
Στη Γιουνάιτεντ θα μάθεις από τους καλύτερους. Και υπάρχει πρότυπο εκεί. Δεν πρόκειται απλώς να πας και να δείξεις τον τρόπο σου. Αν ο Keane και o Giggsy μένουν για προπόνηση ακόμη 20 λεπτά τότε, εσύ με μηδέν τρόπαια πρέπει να μείνεις περισσότερο. Και να πας και νωρίτερα από αυτούς. Αυτή είναι η ηθική δουλειά στη Γιουνάιτεντ. Και πρόκειται να αποδώσει.
Οι σκέψεις μετά τον πρώτο τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ; Είναι σαν το βουνό Έβερεστ. Θα είναι μια δύσκολη, σκληρή σεζόν. Με τραυματισμούς και ταξίδια.
Αλλά για αυτό ήρθα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και μόλις συμβεί, εσύ και οι υπόλοιποι ψάχνετε ήδη το επόμενο.
Όταν κερδίσετε το Λιγκ Καπ, όλο το στάδιο θα τρελαθεί. Θα επιστρέψεις στα αποδυτήρια και με τη διάθεση εκεί, θα καθίσεις στη γωνία και κανείς δεν θα βγάζεις φωτογραφίες, θα μείνεις σιωπηλός και θα είναι σαν να ήταν ένα κανονικό παιχνίδι.
Κανένα συναίσθημα.
Κάποιοι άλλοι θα έρθουν στο σύλλογο και θα νομίσουν πως είναι περίεργο. Αλλά αυτό είναι που θα σας κάνει επιτυχημένους. Όχι οι γαμημένες παρελάσεις που όλοι κάνουν σήμερα. Παρελάσεις; Παρελάσεις;
Δεν παίζεις για μια γαμημένη παρέλαση φίλε.
Δεν παίζεις για να γράψουν οι εφημερίδες πόσο τέλειος είσαι.
Παίζεις για τα τρόπαια.
Έτσι, παίξε για τον μεγάλο τίτλο. Το Champions League. Το παραδέχομαι, θα έρθει η στιγμή που θα νομίσεις πως αυτό δεν θα συμβεί. Αποκλεισμός στα ημιτελικά με τη Λιντς και μετά με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ -Ίσως, αυτό δεν θα γίνει, θα σκεφτείς.
Όμως εδώ είναι το πράγμα, το 2008 η ομάδα θα είναι ασταμάτητη. Πνευματικά, σωματικά. Ρούνεϊ, Τέβες, Ρονάλντο στην επίθεση. Σκόουλς, Κάρικ στο κέντρο, Βίντιτς στην άμυνα δίπλα σου. Φαν ντερ Σαρ στο τέρμα.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις την ευκαιρία στα αγόρια να σκοράρουν. Πρέπει να είσαι κολόνα γι’ αυτούς. Να είσαι ο αρχηγός που έχεις δουλέψει σκληρά να γίνεις.
Θα ξέρεις πώς να νικήσεις την Μπαρτσελόνα. Θα ξέρεις πώς να νικήσεις την Τσέλσι. Θα ξέρεις πώς να νικήσεις.
Κι εσύ φίλε, θα κερδίσεις το Champions League.
Μετά το ματς, πριν την απονομή, θα έρθει ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον να σε συγχαρεί. Θρύλος!
«Δεν το έχουν κάνει πολλοί» θα σου πει «Είσαι μόλις ο τρίτος αρχηγός που σηκώνει αυτή την κούπα Τι επίτευγμα. Να βεβαιωθείς πως οι συμπαίκτες σου το καταλαβαίνουν. Και γύρισε πίσω και κάνε το ξανά».
Αμέσως μετά, όταν πας στα αποδυτήρια, θα βρεις τον προπονητή.
“Ποιον θα αγοράσουμε; Ποιους θα πάρουμε την επόμενη σεζόν; Θα πάρουμε κάποιον. Θέλουμε παίκτες, πρέπει να σιγουρευτούμε πως θα συνεχίσουμε. Μπορούμε να το κερδίσουμε και την επόμενη χρονιά”.
“Ρίο, γαμώτο, απόλαυσε το πάρτι άνθρωπε”.
“Μπορώ να το απολαύσω όταν μου λέτε ότι θα πάρουμε παίκτες, παρακαλώ”.
Για αυτό πήγες στη Γιουνάιτεντ. Ήταν όλα για τα τρόπαια. Κανένα συναίσθημα. Απλώς να νικάς.
Αλλά, Ρίο, έχει δίκιο.
Δώσε στον εαυτό σου μια στιγμή. Απελευθερώσου. Άσε τα συναισθήματα να σε χτυπήσουν. Απλώς για λίγα δευτερόλεπτα. Οι καλύτεροι στην Ευρώπη.
Και από όλα τα παιχνίδια που θα πας να παίξεις, εάν νομίζεις πως μπορείς να αλλάξεις κάτι, πες το στον προπονητή. Να βάλει τον Rooney και τον Ronaldo στον ημιτελικό του FA Cup απέναντι στην Έβερτον. Είναι ένας ημιτελικός, ότι κι αν ακολουθεί, αλλά το καταλαβαίνω, θέλει να ξεκουράσει τους παίκτες.
Όμως, ξέρω, ξέρω πως αν έπαιζαν, θα υπήρχε ακόμη ένα Κυπελλο στο Old Trafford. Για αυτό πες το στον προπονητή. To FA cup θα είναι το μόνο τρόπαιο που θα λείπει από την καριέρα σου. Και κοίταξε πίσω, αυτή θα ήταν η καλύτερή σου ευκαιρία να το κατακτήσεις.
Για αυτό πες του. Πες του να τους βάλει μέσα αλλιώς θα σε εκνευρίζει για πάντα.
Επιτυχία φίλε, μόνο για αυτό νοιάζεσαι όταν πρόκειται για την καριέρα σου.
Τελικά θα το απολαύσεις. Θα έχεις την ευκαιρία να κοιτάξεις γύρω και να σκεφτείς. Αυτό είναι απίθανο, πώς συνέβη;
Θα είσαι χαρούμενος και έτοιμος για το τέλος. Είσαι ένα παιδί τώρα, φαίνεται πως δεν θα συμβεί ποτέ, αλλά κάποια στιγμή, το σώμα απλά θα λυγίσει.
Άκουσέ το.
Μην ντροπιάσεις τον εαυτό σου. Όταν είσαι μέσα στο γήπεδο και δεν μπορείς να κερδίσεις μια μονομαχία, να ξέρεις πως ήρθε η ώρα να σταματήσεις. Νεαροί παίκτες θα προσπαθούν να σε αντιμετωπίσουν. Μικρά σκατά.
Πέντε, έξι χρόνια πριν δεν θα με κοιτούσαν καν.
Θα έδινε την μπάλα σε κάποιον άλλον.
Στην πραγματικότητα, δεν περνούσε ούτε καν από δίπλα μου.
Ρίο, έφτασε η στιγμή. Θα υπάρξουν προτάσεις. Θα σκεφτείς πως ίσως αν πιέσεις τον εαυτό σας θα καταφέρεις να γυρίσεις στη Μάντσεστερ.
Άφησέ το… Φύγε.
Θέλεις η τελευταία σου ανάμνηση να είναι να τρέχεις έναν 18χρονο στο γήπεδο; Με τίποτα φίλε. Πρέπει να το αφήσεις. Κάνε το για σένα, κάνε το για τους νεαρούς που θα ανέβουν. Είναι η σειρά τους τώρα.
Αλλα πριν το κάνεις, κάνε ένα πράγμα για μένα. Μετά τον τελευταίο σου αγώνα, κάτσε λίγο περισσότερο στα αποδυτήρια. Επειδή αυτό είναι που θα σου λείψει περισσότερο! Να αράζεις με τους συμπαίκτες σου, έπειτα από μια νίκη και θα ρωτάς «Ποιος είναι ο επόμενος;». Αυτή η στιγμή -το συναίσθημα- που θα θες περισσότερο απ’ οτιδήποτε.
Κάθισε εκεί και σκέψου τα πάντα. Είμαστε από το Peckham άνθρωπε μου, όλο αυτό δεν ήταν γραφτό να γίνει.
Όμως έγινε. Τα πήγες καλά.
Αλλά από εδώ και πέρα, κράτα το κεφάλι κάτω και συνέχισε.
-Ρίο.
