Πηγαίνοντας στο Δουβλίνο για μία εβδομάδα περίπου τον Μάρτιο, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά την κουλτούρα των Ιρλανδών που βλέπουμε αυτές τις μέρες στο EURO στη Γαλλία. Και το σημαντικότερο είναι ότι είδα ανθρώπους που αγαπάνε τη ζωή και ζουν για να χαμογελούν…
Τον Μάρτιο που μας πέρασε είχαν την τύχη να πάω στην Ιρλανδία και συγκεκριμένα στο Δουβλίνο για περίπου μία εβδομάδα. Γνωρίζοντας από κοντά την… κουλτούρα τους κατάλαβα πολλά και είδα ανθρώπους που αγαπάνε τη ζωή και ζουν για να χαμογελούν. Και σαφέστατα δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός ότι έχουν αποκτήσει τη φήμη των καλύτερων οπαδών αυτή την περίοδο στο EURO της Γαλλίας.
ΜΠΥΡΑ, ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Το Δουβλίνο είναι “γεμάτο” με τις κλασικές παμπ που βλέπουμε στις ταινίες. Ξύλινες, μουντές, αλλά νιώθεις χαρά με το που μπαίνεις μέσα, αφού νομίζεις ότι είσαι σε γιορτή. Οι Ιρλανδοί έχουν ιδιαίτερη αγάπη για την μπύρα και καθώς μπαίνεις μέσα βλέπεις συνήθως άδεια ποτήρια στα τραπέζια και στα μπαρ (αφού τα πίνουν λες και είναι νερό) και στις τηλεοράσεις αγώνες ποδοσφαίρου – όποτε έχει. Αγγλικούς και ιρλανδικούς. Αυτό, όμως που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι υπάρχει κάπου σε μία γωνιά στην παμπ, συνήθως και ένα συγκρότημα που παίζει live μουσική. Κάποιοι λοιπόν βλέπουνε την μπάλα τους πίνοντας κρύα μπύρα και πολύς κόσμος είναι όρθιος και χορεύει.
ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΚΑΘΕ ΓΚΟΛ
Ακόμα ένα πράγμα που προκαλεί εντύπωση είναι ότι σε κάθε γκολ, οποιασδήποτε ομάδας, ακούς κραυγές. Σου δίνουν την εντύπωση ότι χαίρονται το ποδόσφαιρο. Και έτσι είναι. Το χαίρονται πραγματικά. Μπορεί να μην είναι Άγγλοι, αλλά στις τηλεοράσεις το Σαββατοκύριακο έπαιζε αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ και όποια ομάδα και να σκόραρε όλοι σηκωνόντουσαν και πανηγύριζαν. Γιορτινή ατμόσφαιρα και μην ξεχνάμε ότι την ίδια ώρα, μεσημεράκι δηλαδή, υπήρχε live μουσική και πολλοί που χόρευαν.
ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ
Όπως κάθε τουρίστας, έτσι και εμείς όταν βρεθήκαμε στο Δουβλίνο αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Στο πού θα πάμε, στο πώς θα πάμε και στο τι θα δούμε… Κάποια στιγμή, σε έναν κεντρικό δρόμο με πολύ κόσμο είχαμε ανοίξει τον τουριστικό χάρτη και κοιτούσαμε για τον Άγιο Πατρίκιο. Για το πώς θα πάμε εκεί. Δεν πέρασαν 10 δευτερόλεπτα και ένας κύριος, μόνος του, χωρίς να του ζητήσουμε βοήθεια ήρθε και μας ρώτησε τι ψάχνουμε. Του εξηγήσαμε και μας έδωσε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Και αυτός ο κύριος δεν ήταν ο μοναδικός. Την πρώτη μέρα που φτάσαμε πολλοί ήταν οι άνθρωποι που μόνοι τους μας εξηγούσαν πώς λειτουργούν τα μέσα μεταφοράς και το πώς βολεύει περισσότερο να φτάσουμε στο προορισμό μας.
Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΚΑΙ Η ΖΟΥΓΚΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΠΥΡΕΣ
Με το που φτάσαμε στο σπίτι που θα μέναμε, ο Ιρλανδός σπιτονοικοκύρης, θέλησε να μας βοηθήσει για το τι πρέπει να δούμε. Για το μουσείο της Γκίνες, που είναι μαγευτικό, για το ζωολογικό κήπο, για το μουσείο των φυλακών και άλλα πολλά… Αλλά αυτό που μας έκανε τρομερή εντύπωση ήταν όταν μας είπε: “Το Δουβλίνο έχει δύο ζούγκλες. Την κανονική με τα ζώα και τη ζούγκλα της μπύρας. Το Τεμπλ Μπαρ”.
ΤΕΜΠΛ ΜΠΑΡ
Το Τεμπλ Μπαρ λοιπόν είναι ένας δρόμος πεζοδρομημένος, σαν την Ερμού και είναι ΓΕΜΑΤΟΣ από παμπ. Η μία δίπλα στην άλλη. Κόσμος στον δρόμο να χορεύει και να κρατάει μπύρες, ενώ είχε 2 και 3 βαθμούς κελσίου, χαμογελαστοί άνθρωποι να τραγουδούν και να μπαινοβγαίνουν από το ένα μαγαζί στο άλλο. Πραγματικά ζούγκλα. Βρίσκεσαι εκεί και χωρίς να το καταλάβεις, έχεις ξεχάσει το κρύο τον χειμώνα, έχεις ξεχάσει ότι είσαι στο Δουβλίνο και απλά το ζεις. Ζεις το Τεμπλ Μπαρ. Σαν να είναι μία χώρα μόνη της. Κυριολεκτικά. Γιατί μπορεί να πας σε ένα στενό από πάνω και να αντικρίσεις την απόλυτη ηρεμία και ησυχία. Σε αυτόν τον δρόμο υπάρχει και μία παμπ με το ίδιο όνομα και λένε ότι είναι το πιο παλιό μαγαζί και το πιο παραδοσιακό.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟ ΜΕΘΥΣΙ
Από τις 12 το μεσημέρι οι Ιρλανδοί στον συγκεκριμένο δρόμο και όχι μόνο, πίνουν μπύρες. Ασταμάτητα! Όπως είναι λογικό, δεν αργούν να μεθύσουν. Αλλά αυτό που μας έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι δεν ενοχλούν. Μπορεί να ξεφεύγουν, αλλά μόνο σε χορό και γέλιο. Δεν ενοχλούν ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν Άγγλους που τσακώνονται.
ΣΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΜΠΥΡΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΛΛΗ
Και χαρακτηριστικό είναι αυτό που ζήσαμε ένα μεσημέρι. Πίναμε την μπύρα μας γύρω στις 4 και ένας Ιρλανδός παραπατούσε καθώς χόρευε. Κάποια στιγμή έπεσα πάνω μας με δύναμη και μας έριξε την μπύρα. Όχι απλά ζήτησε συγγνώμη και ξεκίνησε να μας μιλάει, αλλά μας έδωσε τη δική του που μόλις είχε αγοράσει. Δεν δεχόταν ότι του λέγαμε ότι δεν θέλουμε άλλη. Και γενικά αυτό επικρατεί. Σου βγάζουν καλοσύνη και είναι από τους πιο φιλόξενους λαούς.
ΤΑΞΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥΣ
Στο Δουβλίνο τα ταξί λειτουργούν λίγο διαφορετικά. Την τελευταία μέρα που θέλαμε να φύγουμε για το αεροδρόμιο στις 5 το πρωί δεν είχε μέσα μεταφοράς και έπρεπε να πάρουμε ταξί. Αλλά εκεί που μέναμε δεν περνούσε τίποτα τέτοια ώρα. Και έτσι, ένας Ιρλανδός από μόνος του μας έκλεισε ταξί από το κινητό του και μας τα κανόνισε όλα αυτός.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΚΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Στο Δουβλίνο έχει πολλά πράγματα να κάνεις και πολλά να δεις. Αλλά ένα εντυπωσιακό σημείο είναι το πάρκο Φοίνιξ. Το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Με ένα “γραφικό” καφέ στη μέση από το 1940 περίπου που μπορείς να πιεις ένα ζεστό ρόφημα για να “ξεφύγεις” λίγο από το πολύ κρύο αν πας τον χειμώνα. Εμείς όταν βρεθήκαμε εκεί είχε περίπου 2 βαθμούς κελσίου. Μέσα σε αυτό το χαοτικό πάρκο μπορείς να δεις πολλά πράγματα. Πράσινο, γήπεδα, ακόμα και ελάφια τα οποία τα ταΐζεις κιόλας… Το πάρκο αυτό έχει έκταση 7,07 χλμ!
ΓΚΙΝΕΣ, ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
Κοντά στο Φοίνιξ Παρκ υπάρχει και το μουσείο της Γκίνες. Μπαίνεις μέσα και εκεί καταλαβαίνεις γιατί οι Ιρλανδοί δεν σταματούν να πίνουν. Περίπου 20 ευρώ η είσοδος και έχει και κερασμένη μπύρα πάνω πάνω στην ταράτσα με θέα όλη την πόλη. Αξίζει πραγματικά.
ΦΥΛΑΚΗ Kilmainham
Από τα μουσεία που πρέπει να πας. Είναι παλαιές φυλακές όπου εκεί μέσα είχαν φυλακιστεί πολλοί επαναστάτες της Ιρλανδίας. Και επίσης εκεί μέσα εκτελέστηκαν. Για αυτό κιόλας, η πρώην φυλακή γνωστή ως Kilmainhaim Gaol έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ιρλανδική ιστορία, αφού υπήρξαν μέσα εκεί προσωπικότητες που ενεπλάκησαν στον αγώνα για την ιρλανδική ανεξαρτησία. Οι πέτρινοι τοίχοι, τα μικρά κελιά, η εσωτερική υγρασία αποτυπώνουν στο μυαλό του επισκέπτη τις συνθήκες των φυλακών. Στους χώρους των φυλακών έχουν γυριστεί επίσης και αρκετές ταινίες.
ΕΚΤΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Το γεγονός ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι “χωμένη” στα μνημόνια, μας φέρνει πιο κοντά με τους Ιρλανδούς σαν λαό. Γιατί είναι μια δοκιμασία που την είχαν περάσει και αυτοί πριν κάποια χρόνια. Όταν λοιπόν τους λέγαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα, χαμογελούσαν και μας έπιαναν την κουβέντα. Και φυσικά μας έλεγαν για τα νησιά που έχουν πάει ή σκοπεύουν να πάνε.
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ 2 ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΑΚΡΙΒΩΣ
