Ήταν 17 Ιουλίου του 1994. Στα γήπεδα της Αμερικής οι καλύτερες Εθνικές του κόσμου διασταύρωναν τα ξίφη τους με έπαθλο το Παγκόσμιο Κύπελλο, όμως μόνο δύο έφτασαν στον τελικό. Βραζιλία και Ιταλία θα έδιναν την τελική μάχη, η οποία ήταν τόσο αμφίρροπη που θα κρινόταν στη διαδικασία των πέναλτι.
Η Σελεσάο ήταν μπροστά με 3-2, αφού Ρομάριο, Μπράνκο και Ντούνγκα είχαν απάντηση στα εύστοχα χτυπήματα του Αλμπερτίνι και του Εβάνι. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο κινούνταν προς στο ημικύκλιο, για να πάρει την μπάλα, να τη στήσει στη βούλα και να εκτελέσει. Αν το έβαζε, η αγωνία θα συνεχιζόταν. Αν το έχανε, η Βραζιλία θα ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Την κατάληξη τη γνωρίζετε όλοι…
Ο ίδιος ο Μπάτζιο έχει μιλήσει για εκείνη τη φάση, που στιγμάτισε για πάντα τόσο την καριέρα όσο και τη ζωή του. Μια φάση που έγινε διαφήμιση και ταξίδευε για χρόνια σε όλο τον κόσμο, θυμίζοντας την τραγική στιγμή ενός τεράστιου παίκτη. Γιατί όλοι οι παίκτες έχουν τέτοιες στιγμές. Ο Ζιντάν, ο Ρονάλντο, ο Μπάτζιο… Γι’ αυτό τους αγαπάμε, άλλωστε, γιατί στα μάτια μας γκρεμίζονται από την κορυφή, σαν τους ατρόμητους πολέμαρχους που πέφτουν από το άλογο, σημαίνοντας τη λήξη και την ήττα…
«Ως μικρό παιδί είχα ένα όνειρο, ότι θα έπαιζα σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Βραζιλία. Είμαι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που είναι τυχεροί που έζησαν το όνειρό τους. Υπέφερα, έκλαψα και φοβήθηκα, αλλά αυτή η μέρα ήρθε. Φανταστείτε αυτή την εκπληκτική σκηνή όπου το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα. Είμαι στο Παγκόσμιο Κύπελλο, σε κάθε παιχνίδι η Ιταλία προχωράει περισσότερο. Από τη φάση των νοκ άουτ αγώνων και έπειτα δεν σταμάτησα να σκοράρω.
Κάθε φορά που πετύχαινα ένα γκολ, σκεφτόμουν τι γινόταν στα σπίτια των Ιταλών που έβλεπαν τα ματς. Τότε πηγαίνουμε στα πέναλτι στον τελικό και χάνω το πέναλτι. Αισθανόμουν ότι πέθαινα μέσα μου και την ίδια στιγμή σκέφτηκα την αντίδρασή που θα είχαν οι συμπατριώτες μου.
Είναι κάτι πολύ δύσκολο και μέχρι τώρα δεν έχω αποδεχτεί αυτό που έχει συμβεί. Ήμουν εγώ που έστειλα το χαρούμενο τέλος στο όνειρό μου στις εξέδρες, ένα όνειρο που την ίδια στιγμή το είχαν όλοι οι Ιταλοί. Ακόμα με στοιχειώνει αυτή η φάση».
Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Ρομπέρτο Μπάτζιο λυγίζει όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Ο τραγικός ήρωας των παιδικών μας χρόνων, ο τύπος με το κοτσιδάκι, που δεν καταλάβαινε τίποτα και σκόραρε κατά βούληση, ήταν αυτός που κρέμασε τα όνειρα των συμπατριωτών του. Το όνειρό του έγινε εφιάλτης και στη θέση του μπήκαμε όλοι… Πώς είναι να βρίσκεσαι τόσο κοντά και παράλληλα τόσο μακριά. Πώς σε μια στιγμή, σε ένα δευτερόλεπτο μπορείς να γκρεμίσεις ό,τι έχτιζες σε μια ολόκληρη καριέρα.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό τα αγαπάμε. Γιατί είναι γεμάτο τραγικές και θριαμβευτικές στιγμές. Γιατί εκεί που υπάρχει γέλιο, υπάρχει και κλάμα. Όταν κάποιος πανηγυρίζει, κάποιος άλλος θρηνεί. Αυτός είναι ο αθλητισμός…
