Θα λέμε ότι προλάβαμε και είδαμε τον Μέσι να παίζει μπάλα

1090

Ένα από τα μεγάλα μου παράπονα που είχα από μικρό παιδί ήταν που δεν πρόλαβα να δω τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα να παίζει ποδόσφαιρο στα καλά του. Στην Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι. Τον θυμάμαι ίσα-ίσα στο γκολ που μας είχε βάλει στο Μουντιάλ του 1994 με την Αργεντινή, κόντρα στην Ελλάδα. Όταν είχε πάει στην κάμερα και είχε δώσει ένα φιλί. Μετά από λίγες ημέρες τον πιάσανε ντοπέ και κάπου εκεί τελείωσε και η καριέρα του.

Ήθελα να τον ζήσω, να τον βλέπω live να παίζει μπάλα και να δείχνει το ταλέντο του μέσα στο χορτάρι. Δεν λέω, καλά τα βιντεάκια, τα ντοκιμαντέρ και οι ταινίες, αλλά είναι άλλη η αίγλη τού να βλέπεις τον άλλο να κάνει όλα αυτά τα πράγματα σε πραγματικό χρόνο. Να περνάει όλες τις αντίπαλες άμυνες και να σκοράρει. Και όχι μόνο αυτό.

Επίσης, μικρός άκουγα για τον Πελέ. Τον Εουσέμπιο και όλους αυτούς τους μύθους. Όλους αυτούς του θρύλους. Τον Μπεστ και άλλους πολλούς. Ούτε αυτούς τους πρόλαβα, και γι’ αυτούς είχαν ένα παράπονο. Πίστευα ότι το ποδόσφαιρο ήταν πολύ καλύτερο με όλους αυτούς. Πίστευα βασικά ότι αυτοί το έφτιαξαν. Πράγμα που δεν ισχύει φυσικά.

Γιατί καταλαβαίνω απόλυτα τι θα λένε όλοι σε 10 χρόνια.

“Γιατί να μην προλάβω τον Μέσι;”. Αυτή θα είναι ατάκα τους.

Και εγώ είμαι χαρούμενος που τον έζησα από την αρχή. Από τότε που ακούγαμε ότι η Μπαρτσελόνα έχει έναν 16χρονο Αργεντινό. Έναν τύπο που έγινε ο καλύτερος του κόσμου, μέσα σε λίγο διάστημα, αφού το ταλέντο του αναγνωρίστηκε απευθείας. Έναν ποδοσφαιριστή που έκανε ό,τι ήθελε τις αντίπαλες άμυνες. Σκόραρε όπως ήθελε, πάσαρε όπως ήθελε και πήρε τίτλους πολλούς. Δεν ξέρω αν ήταν σαν τον Μαραντόνα, αλλά για τις επόμενες γενιές θα είναι ο Μέσι που δεν πρόλαβαν και σίγουρα θα ήθελαν να δουν.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή