Η ζωή ενός ποδοσφαιριστή δεν είναι πάντα άνετη και χωρίς προβλήματα, όπως πολλοί νομίζουν. Είναι κι αυτοί άνθρωποι, έχουν τα πάθη και τις αδυναμίες τους, περνάνε δύσκολα ειδικά αν η καριέρα και η προσωπική τους ζωή βρίσκεται σε τέλμα. Υπάρχουν παραδείγματα παικτών που έχουν κάνει το απονενοημένο διάβημα και έχουν φτάσει στην αυτοκτονία, γιατί στην ουσία κανείς δεν τους στάθηκε.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η ιστορία του Πέδρο Μοντσόν, μόνο που είχε χαρούμενο τέλος. O Μοντσόν έπαιξε ως αμυντικός σε πολλές ομάδες της Αργεντινής (Ουνιόν, Ουρακάν, Κιλμές κ.ά.), όμως αυτή που αγάπησε και έπαιξε γι’ αυτήν 10 χρόνια είναι η Ιντεπεντιέντε. Φόρεσε τη φανέλα της 199 φορές και πέτυχε 8 γκολ, βάζοντάς τη στην καρδιά του για πάντα. Ακόμα και τώρα, ως προπονητής, ονειρεύεται να κάτσει στον πάγκο της…
Ο Πέδρο Μοντσόν αγωνίστηκε και με την εθνική Αργεντινής 15 φορές, πετυχαίνοντας και ένα τέρμα, στο Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία, κόντρα στη Ρουμανία. Μάλιστα, τότε η “αλμπισελέστε”, με μπροστάρη τον Ντιέγκο Μαραντόνα είχε φτάσει στον τελικό, όπου αντιμετώπιζε τη Γερμανία. Ο Μοντσόν ενεπλάκη σε μια αμφιλεγόμενη φάση με τον Γίργκεν Κλίνσμαν και αποβλήθηκε, όντας ο πρώτος ποδοσφαιριστής που δέχεται κόκκινη κάρτα σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο Γερμανός είχε την μπάλα από τα δεξιά και ο Αργεντινός έκανε ένα πολύ άσχημο τάκλιν, υψώνοντας τις τάπες για να χτυπήσει τον αντίπαλό του. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι τον βρήκε, ο Κλίνσμαν αντέδρασε σαν να τον χτύπησε κανονικά (πολλοί τον κατηγόρησαν για… θέατρο) και ο διαιτητής απέβαλε τον Μοντσόν.
Εκείνη η φάση τον στιγμάτισε και όσον αφορά την καριέρα του, αλλά και τη ζωή του, καθώς το βάρος ήταν μεγάλο, με την Αργεντινή να χάνει το τρόπαιο. Η ψυχολογία του ήταν στα τάρταρα και έμπλεξε με τα ναρκωτικά. Η γυναίκα του τον χώρισε, είχε μια κόρη που δεν την είχε γνωρίσει και ντρεπόταν γι’ αυτό. Ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι ήταν έτοιμος να αυτοκτονήσει, όμως η στήριξη του Μαραντόνα ήταν καταλυτική στο να ξεπεράσει την κατάθλιψη που είχε.
Ημουν έτοιμος να αυτοκτονήσω, είχα το όπλο στο χέρι μου. Ζούσα σε ένα χωριό, είχα χωρίσει και δεν είχα τίποτα. Δεν είχα όρεξη να φάω. Μια μέρα σκέφτηκα να πάρω τον Ντιέγκο και αν δεν έρθει, θα αυτοκτονήσω. Του τηλεφώνησα και του είπα ότι νιώθω άσχημα, ότι ήθελα να του μιλήσω, ότι δεν είμαι καλά και μου είπε να μην ανησυχώ και να τον περιμένω… Νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν, αλλά εμφανίστηκε. Όταν είδα το αυτοκίνητό του, έκρυψα το όπλο από ντροπή, δεν του είπα τίποτα. Όταν έφτασε, του είπα να καθίσει σε μια καρέκλα, η μόνη που υπήρχε στο σπίτι και απάντησε: Όχι, αν είσαι στο πάτωμα, κάθομαι μαζί σου στο πάτωμα! Σε εκείνη τη συζήτηση του είπα ότι η κόρη μου γεννήθηκε στο Τουκουμάν και δεν την ήξερα, φοβόμουνα να πάω να τη δω. Χάρη σ’ αυτόν πήγα να δω την κόρη μου, χάρη σ’ αυτόν ξανάρχισα να ζω… Μου έδωσε δύναμη και κουράγιο.
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Ντιεγκίτο. Γυναικάς, ξενύχτης, χρήστης ναρκωτικών και απαγορευμένων ουσιών, αλαζονικός και αγενής. Όμως, πάντα ήταν υπόδειγμα συμπαίκτη και ηγέτη. Στεκόταν κοντά στους συμπαίκτες και τους δικούς του ανθρώπους, ενώ πάντα έπαιρνε το μέρος των αδύναμων. Μέχρι και με τη FIFA τα έβαζε και τα βάζει, αν διαπιστώσει αδικίες. Έτσι έγινε και με τον Μοντσόν, τον οποίο έσωσε από την αυτοκτονία, του στάθηκε και τον έκανε ξανά να ονειρεύεται και να προοδεύει.
