Γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1989 στο Πάτο Μπράνκο της Βραζιλίας. Από εκεί άλλωστε πήρε και το «παρατσούκλι» του γιατί το κανονικό του όνομα, είναι Αλεξάντρε Ροντρίγκες ντα Σίλβα. Όμως, όλοι τον ξέρουν ως Αλεξάντρε Πάτο.
Όταν γεννιέσαι στην Βραζιλία, δεν μπορείς να έχεις διαφορετικό όνειρο απ’ το να γίνεις ποδοσφαιριστής. Ειδικά η γενιά του Πάτο, του «μικρού μάγου», είχε πολλούς παίκτες να επηρεαστεί. Εκτός από τους Ζίκο, Πελέ και όλη αυτή την «φουρνιά», είχε και τους νεότερους. Όπως τον Ρονάλντο, τον Κακά, τον Ροναλντίνιο. Γιατί όταν ο Πάτο ήταν 12-13 ετών, αυτοί μεσουρανούσαν.
Έτσι και ο Πάτο, είχε αυτό το όνειρο. Δεν μπορεί να είχε διαφορετικό. Από μικρός, από 10-11 ετών, έπαιζε στην Ιντερνασιονάλ και εκεί μάλιστα πήρε και το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Η Μίλαν τον είδε και έκανε τα πάντα για να τον κάνει δικό της. Δεν είχε πολλές συμμετοχές στην Βραζιλία με την πρώτη ομάδα, αλλά το ταλέντο του τον έκανε να ξεχωρίζει.
Όλοι μιλούσαν για ένα νέο «αστέρι». Για έναν μικρό «μάγο», για έναν δεύτερο Ρονάλντο (χοντρό). Τέτοια μπάλα, τέτοια έφεση στο σκοράρισμα, τέτοιο ένστικτο επιθετικού.
Το 2007 λοιπόν, γύρω στα 17, η Μίλαν τον απέκτησε. Πήγε εκεί ως «νιάνιαρο» μικρό παιδί και είδε τους Κακά και Ρονάλντο, να έχουν φτιάξει την δική τους «παρέα». Διαφορετική μεν, γιατί ήταν και διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά βραζιλιάνικη δε.
«Καλώς ήρθες», του λένε οι δύο συμπατριώτες του και ο Ζέεντορφ τον κοιτούσε με χαμόγελο σαν να του λέει «μην είσαι μαγκωμένος, γίνε άνετος».
Ο Πάτο δεν το πίστευε ότι έβλεπε τους μύθους που θαύμαζε από την τηλεόραση, δίπλα του. Ο Μαλντίνι ήταν στα αποδυτήρια μόνος του και ως αρχηγός και σημαία της ομάδας, ήταν ο πιο σοβαρός. Τον καλωσόρισε και τον πήρε αγκαλιά, θέλοντας να τον κάνει να αισθανθεί άνετα.
Ο Ρονάλντο, απλώνει το χέρι του και τον παίρνει δίπλα από τον Μαλντίνι: «Έλα εδώ μικρέ. Λοιπόν, θέλω να διαλέξεις με ποιον θα είσαι. Με τον Κακά ή με εμένα»;
