Στις 9 Ιουλίου του 2006, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου είχε πια νυχτώσει για τα καλά. Ένας Γάλλος με αλγερινές ρίζες, φορώντας το νούμερο 10 στην πλάτη και τη γαλλική σημαία στη φανέλα, έφευγε με σκυμμένο κεφάλι προς τα αποδυτήρια. Κατευθυνόμενος στη φυσούνα, πέρασε δίπλα από το βαρύτιμο τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που έστεκε αγέρωχο σε κοινή θέα, να το βλέπουν όλοι. Περίμενε τα ιταλικά χέρια για να το σηκώσουν στον γερμανικό ουρανό, αφού ο ηγέτης των Γάλλων αποχωρούσε για τελευταία φορά από τον αγωνιστικό χώρο, νικημένος…
Νικημένος, αλλά όχι ταπεινωμένος. Η πράξη του δευτερόλεπτα πριν μπορεί να ήταν καταδικαστική για την ομάδα και τη χώρα του, όμως για τον ίδιο ήταν ζήτημα τιμής. Καθώς περνούσε δίπλα από το βάθρο όπου στρογγυλοκαθόταν το τρόπαιο, ο Ζινεντίν Ζιντάν σίγουρα θα ψέλλισε κάποια κατάρα, από αυτές που ξεστομίζουν στα βάθη της Αλγερίας οι γριές και οι μάγοι με τα ξόρκια. Μια κατάρα που είχε στόχο τους Ιταλούς, οι οποίοι λίγο αργότερα τυπικά, αλλά ουσιαστικά εκείνη την ώρα γίνονταν ξανά Παγκόσμιοι Πρωταθλητές.
Με το ματς στην παράταση και συνεπώς στην κόψη του ξυραφιού, ο Μάρκο Ματεράτσι επιστράτευσε την πονηριά και το θράσος που χαρακτηρίζει πάντα τους Ιταλούς ποδοσφαιριστές. Γιατί ναι, έχουν στυλ, έχουν στόφα, έχουν αύρα νικητή, εμπνέουν σεβασμό, αλλά όταν τα πράγματα σκουραίνουν, βγαίνει από μέσα τους η… καπατσοσύνη και η μαφιόζικη αλητεία. Σε μια αψιμαχία με τον Ζιντάν, ο Γάλλος με τα νεύρα να χτυπάνε κόκκινο, πρότεινε ειρωνικά στον αντίπαλό του να του δώσει τη φανέλα του, αφού του άρεσε τόσο και την τράβαγε τόση ώρα. Τότε ο Ματεράτσι βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε σε όλο το ματς: «Προτιμώ την αδερφή σου την πουτ…», σύμφωνα με όσα είπε ο ίδιος, «γιε πουτ… τρομοκράτισσας», όπως έγραψαν αρκετές εφημερίδες. Το σίγουρο είναι ότι κάτι προσβλητικό του είπε και τον ώθησε να δεχθεί την κουτουλιά, που από τότε έμεινε στην ιστορία περισσότερο και από πολλά θεσπέσια γκολ του Ζιζού.
Ο Ζινεντίν απολογήθηκε καιρό αργότερα για την πράξη του, όμως δεν δήλωσε μετανιωμένος. Αυτό σημαίνει ότι δεν δικαιολογεί την προσβολή που δέχτηκε από τον Ματεράτσι, όπως δεν θεωρεί δίκαιη την κατάκτηση του τροπαίου από την Ιταλία. Ίσως όλες οι κατάρες που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ, αλλά και τα επόμενα, να έκαναν τη «σκουάντρα ατζούρα» να αναπολεί εκείνες τις στιγμές, αφού όμοιές της δεν ξανάζησε. Τουναντίον…
Το 2010, ως Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, η Ιταλία κατάφερε να τερματίσει τέταρτη χωρίς νίκη, σε έναν όμιλο Μουντιάλ με Παραγουάη, Σλοβακία και Νέα Ζηλανδία. Το 2014, στο Παγκόσμιο της Βραζιλίας, σ ένα πιο δύσκολο και ανταγωνιστικό γκρουπ με Αγγλία, Κόστα Ρίκα και Ουρουγουάη, δεν πέρασε στους «16» της διοργάνωσης. Το μεγαλύτερο χτύπημα, όμως, το δέχτηκε τον Νοέμβριο του 2017, όταν η Σουηδία την απέκλεισε από τα μπαράζ, προσφέροντας στην ποδοσφαιρόφιλη κοινωνία ένα Μουντιάλ χωρίς την Ιταλία μετά από 60 χρόνια…
Βλέποντας τον Μπουφόν να κλαίει γοερά στην αγκαλιά του Μπονούτσι, κανείς δεν χαίρεται, ακόμα και Σουηδός να είναι. Το σίγουρο είναι, όμως, ότι μια ψυχή κάπου στη Γαλλία, μια καρδιά με αλγερινές καταβολές, νιώθει την ανακούφιση, τη λύτρωση, τη δικαίωση για όσα έχασε σε μια στιγμή…
