Αν ρωτούσες έναν Έλληνα τη δεκαετία του ’80 ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, μεταξύ των ονομάτων που θα σου… αράδιαζε όπως πχ. Μαραντόνα, θα σου έλεγε σίγουρα και αυτό του Βασίλη Χατζηπαναγή. Ο “Νουρέγιεφ” που γεννήθηκε στην Τασκένδη και ήρθε στην Ελλάδα το 1975 για να φορέσει τη φανέλα του Ηρακλή. Στην ομάδα που έμεινε για μία… ζωή και κρέμασε τα παπούτσια του. Ο Έλληνας Μαραντόνα ήρθε στη ζωή στις 26 Οκτωβρίου του 1954 και για όλο τον κόσμο θα παραμένει ο γρήγορος μέσος, ο οποίος περνούσε όλες τις αντίπαλες άμυνες με κάθε τρόπο και είτε σκόραρε, είτε έβγαζε μία ασίστ.
Ο Ανδρέας Μπονόβας, ο οποίος έπαιξε μαζί του για μία τετραετία, μας μιλάει για τον “Βάσια” και θυμάται ιστορίες από τον Μαραντόνα της Ελλάδας, από τον “Νουρέγιεφ”.
“Ήταν χαρά και τιμή που έπαιξε για 4 χρόνια μαζί του ποδόσφαιρο και συνυπήρξαμε. Επίσης, είναι τιμή που τον έπαιζα και ως αντίπαλο και τον είχα και man to man πάντα. Ήταν ίσως ο καλύτερος που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα. Αδικήθηκε γιατί θα μπορούσε να παίξει σε ακόμα μεγαλύτερο σύλλογο. Και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι που να δικαιολογεί το γεγονός ότι δεν πήγε σε άλλον σύλλογο αλλά δεν μπορώ να βρω μία απάντηση. Αδικήθηκε”.
“Ταπεινός και δεν ήθελε προβολή”
“Ήταν τόσο ταπεινός και δεν ήθελε ο ίδιος να δείχνεται παρά το γεγονός ότι όλοι τον αποκαλούσαν Μαραντόνα. Πάντα είχε ως σκοπό την ομαδική δουλειά και όχι τη δική του προβολή. Για αυτό, αν θυμηθούμε, τα γκολ που πέτυχε σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε είναι πολύ λίγα. Αφού πέρναγε όλη την άμυνα και την έδινε στους επιθετικούς. Τους είχε κάνει όλους μάγκες τότε. Ήταν παίκτης συνόλου. Ταπεινός, ήρεμος. Εμείς από την πλευρά μας μαρκάραμε και δεν θέλαμε να τον κουράζουμε και όταν παίρναμε την μπάλα του την δίναμε και ξεκινούσε τα δικά του”.
“Χίμηξε στον προπονητή”
“Παίζαμε ΟΥΕΦΑ με Βαλένθια. Πρώτο ματς στη Θεσσαλονίκη 0-0 και πάμε στον επαναληπτικό. Ο Χατζηπαναγής εννοείται στην αποστολή, αλλά ο προπονητής Μπατάκης δεν τον βάζει καθόλου. Παίζαμε μπάλα και απορούσαμε. Λέγαμε τι γίνεται; Δεν θα μπει; Ο αγώνας τελειώνει 0-0 και πάει παράταση. Ο Μπατάκης τίποτα, δεν τον έβαλε ποτέ. Ε, μόλις πήγαμε στα αποδυτήρια ο Χατζηπαναγής του χίμηξε. Όλοι τον καταλάβαμε. Λογικό, δεν τον σεβάστηκε καθόλου. Δεν γίνεται να μη βάζεις τον Χατζηπαναγή, σε ό,τι κατάσταση και να είναι. Ήταν παικταράς. Έπρεπε να παίξει”.
Οι ποδιές στην προπόνηση: “Αφού το ξέρω, γιατί πάω;”
“Θυμάμαι στις προπονήσεις του Ηρακλή, υπήρχε ο Παγώνης Βακαλόπουλος. Ψηλός αμυντικός. Δυνατός. Ε, λοιπόν στις προπονήσεις έτρωγε όλο ποδιές από τον Χατζηπαναγή. Νευρίαζε, για πλάκα φυσικά, και μας έλεγε τώρα θα του την πάρω. Πήγαινε με φόρα, με δύναμη. Και την έτρωγε πάλι την ποδιά. Και μετά μας έλεγε. “δεν ξαναπάω, αφού το ξέρω, θα μου την περάσει”.
“Τους έστελνε στις πινακίδες. Παθαίναμε πλάκα”
“Στα φιλικά προετοιμασίας που δίναμε, παίζαμε και με μεγάλες ομάδες, όπως Ρεάλ, Ατλέτικο. Τον βλέπαμε οι άνθρωποι εκεί των ξένων συλλόγων και πάθαιναν πλάκα. Κυριολεκτικά. Μας έλεγαν που τον βρήκατε; Γιατί κακά τα ψέματα, ο Ηρακλής δεν ήταν γνωστή ομάδα. Και απορούσαν πώς τον έχουμε εμείς αυτό τον παίκτη. Ο Χατζηπαναγής τι έκανε; Έπαιρνε την μπάλα, τους περνούσε όλους και τους έστελνε στις πινακίδες από τις ποδιές και από τα τάκλιν που δεν τον πετύχαιναν. Ε, και όλοι μιλούσαν για αυτόν. Μπορούσε να σε περάσει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Αυτό ήταν τρομερό”.
“Πέρασε 10 παίκτες”
“Υπάρχει μία ιστορία που λένε όλοι στον Ηρακλή. Ότι όταν ήρθε σε μία προπόνηση, σε ένα διπλό, πήρε την μπάλα και τους έκανε πλάκα. Είχε περάσει 10 παίκτες σε ξερό γήπεδο κιόλας. Τότε, όλοι κατάλαβαν με τι έχουν να κάνουν”.
“Θυμάμαι τον Κοσκωτά να δίνει λευκή επιταγή”
“Παίζαμε ένα τουρνουά θυμάμαι με Τορίνο, ο Ηρακλής και ο Ολυμπιακός. Μετά από ένα ματς λοιπόν, ο Κοσκωτάς τότε τον είχε καλέσει και του είχε δώσει λευκή επιταγή. Του είχε πει, συμπλήρωσε το ποσό και έλα στο λιμάνι. Αλλά τελικά είχε μείνει στον Ηρακλή. Ήταν σε μεγάλη ηλικία. Αν θυμάμαι καλά το 1989. Έπρεπε να πάει. Να κάνει το μεγάλο βήμα αν και στο τέλος”.
