Φάμπιο Καναβάρο… Ο πιτσιρικάς με το περίσσιο θράσος που έκανε τάκλιν στον Μαραντόνα. Ο εκ των κορυφαίων αμυντικών στην ιστορία του ποδοσφαίρου που τα έβαλε με τους Ρονάλντο και Ζιντάν, με τους Τότι και Πίρλο. Ο- μόνος- αμυντικός των δύο δεκαετιών- που κέρδισε τη «Χρυσή Μπάλα» αλλά και ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Ιταλία, αυτός που σου υπενθυμίζει… «Ποιος θέλει να γίνει αμυντικός; Ιταλία δεν είναι μόνο η άμυνα»!

Φάμπιο Καναβάρο: Η εξομολόγηση!



Όταν οι άνθρωποι αναλογίζονται το ιταλικό ποδόσφαιρο στις μέρες μας, σκέφτονται την άμυνα. Ίσως τα παιδιά να ονειρεύονται να γίνουν Τζιόρτζιο Κιελίνι ή Λεονάρντο Μπονούτσι.

Αφήστε όμως να σας πω κάτι…

Δεν ξεκίνησα θέλοντας να γίνω αμυντικός.

Ποιος θέλει να βρίσκεται στην πίσω γραμμή όταν έχει δει τον στράικερ Πάολο Ρόσι να σκοράρει έξι γκολ στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982; Ακόμα θυμάμαι τον μέσο Μάρκο Ταρντέλι να σκοράρει το γκολ στον τελικό από το ύψος της μεγάλης περιοχής. Θυμάμαι τον πανηγυρισμό του, το βλέμμα στο πρόσωπό του μετά το γκολ του, τον τρόπο με τον οποίο έτρεχε με τις γροθιές στον αέρα και φωνάζοντας.

Όπως πολλά άλλα αγόρια στην Ιταλία, καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση- ήμουν ακριβώς 9 χρονών- όταν το τελικό σφύριγμα ακούστηκε, όταν η Ιταλία έγινε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και η φωνή του Νάντο Μαρτελίνι ηχούσε δυνατά στην μετάδοση.

«Πρωταθλητές κόσμου! Πρωταθλητές κόσμου! Πρωταθλητές κόσμου»

Δεν πιστεύω πως υπήρχε παιδί στην Ιταλία μετά από αυτό που να μην κλωτσούσε τη μπάλα σε έναν τοίχο ή που να μην άκουγε τη φωνή του Μαρτελίνι να φωνάζει.

Όταν έφτασα στη Νάπολι, ήμουν το ball boy, που σημαίνει ότι έβλεπε τις ασκήσεις όταν οι θρύλοι προπονούνταν. Τότε, που είχα μπει στην ομάδα νέων, ήμουν μέσος όπως ο Ταρντέλι.


ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ


Μέχρι που μία ημέρα, ένας από τους διευθυντές της ακαδημίας ήρθε και μου είπε ότι θα άλλαζα θέση.

«Φάμπιο, σε προτιμώ αμυντικό», μου είπε.

Αυτό ήταν. Καμία εξήγηση. Κανένας λόγος. Ήμουν πιο κοντός από τους περισσότερους στο χορτάρι, οπότε δεν έμοιαζα με αμυντικό, και φυσικά όχι με κεντρικό αμυντικό. Αλλά από εκείνη τη στιγμή, αυτή ήταν η θέση μου. Ευτυχώς για μένα, μου άρεσε να παίζω αμυντικός και ήμουν και καλός μάλιστα.

Κοιτώντας πίσω οφείλω την καριέρα μου σε δύο πράγματα.

Πρώτον, έμαθα βλέποντας τους καλύτερους. Όταν πήγα στην Νάπολι, έπαιξα δίπλα στον Τσίρο Φεράρα- που έπαιξε περισσότερα από 500 παιχνίδια με τη Νάπολι και τη Γιουβέντους και είναι ένας από τους σπουδαιότερους αμυντικούς στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο Φεράρα, όπως πολλοί Ιταλοί, δεν μασούσαν τα λόγια του. Θα σου έλεγε που χρειάζονταν ακριβώς να είσαι και πως ή ότι δεν είχες καμία πιθανότητα απέναντι στον αντίπαλό σου.

fabio-429x600

Γνώριζα τον Φεράρα από το 1987, από τις ημέρες εκείνες που ήμουν ball boy στη Νάπολι, όταν η ομάδα κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα στην Serie Α και βρισκόμουν στο γήπεδο μαζί τους.

Ήταν μία μαγική σεζόν. Έμαθα τόσα πολλά από όλους τους παίκτες, αλλά ειδικά από έναν.

Την ιδιοφυΐα.

Ντιέγκο Μαραντόνα.

Κάθε ημέρα έβλεπα τον θρύλο και όταν «ανέβηκα» στην πρώτη ομάδα για προπονήσεις είπα «επιτέλους θα κάνω προπόνηση μαζί με τον Μαραντόνα».

Ο Φεράρα με κοίταξε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του.

«Όχι, όχι, δεν μπορείς απλά να πας και να προπονηθείς μαζί με τον Μαραντόνα. Δεν μπορείς να πας και να κάνεις τάκλιν στον Μαραντόνα. Η μπάλα ποτέ δεν φεύγει από τα πόδια του».

Μου έδωσε μία μπάλα.

«Ορίστε, πάρε αυτήν, γιατί ποτέ δεν θα πάρεις τη μπάλα από τον Μαραντόνα» μου είπε χαμογελώντας. «Μπορείς βέβαια να πάρεις μία από εμένα».

Τελικά, επιτέλους έκανα προπόνηση απέναντι στον Φεράρα και τους υπόλοιπους πρωτοκλασάτους παίκτες, συμπεριλαμβανομένου και του Μαραντόνα, του είδωλου μου. Μία μέρα, ο Μαραντόνα ξεκίνησε να έρχεται κατευθείαν πάνω μου, η μπάλα κτυπούσε στα πόδια του σε κάθε του ντρίμπλα. Χωρίς καμία σκέψη, έκανα κίνηση για τη μπάλα.

Έκανα τάκλιν στον Μαραντόνα. Στην ιδιοφυία! Στον θρύλο!

Ξαφνικά ένιωσα τα μάτια των συμπαικτών μου αλλά και τον προπονητών πάνω μου. Μετά άκουσα τη φωνή του Φεράρα μέσα στο κεφάλι μου.

Δεν κάνεις τάκλιν στον Μαραντόνα.

Ο μόνος που γελούσε ήταν ο Μαραντόνα. Στο τέλος μάλιστα της προπόνησης, ήρθε στο μέρος μου και μου έδωσε τα παπούτσια του. Είχα αφίσες του Μαραντόνα στους τοίχους του δωματίου μου, η ναπολιττάνικη θεότητα. Τώρα είχα στα χέρια μου, τα παπούτσια του, λασπωμένα από τη δουλειά της ημέρας.

Αυτό ήταν το δεύτερο πράγμα που έμαθα: Για να γίνεις ένας σπουδαίος αμυντικός, πρέπει να παίξεις απέναντι στους καλύτερους του κόσμου.


ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Και το νούμερο ένα συστατικό που χρειάζεσαι; Δεν είναι το ύψος ή η ταχύτητα, ούτε η ικανότητα στη μπάλα.

Χρειάζεται να έχεις αυτοπεποίθηση.

Δεν είμαι σίγουρος από πού πήρα αυτή την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, αλλά σίγουρα υπήρχε τότε που πήγε και έκανα τάκλιν στον Μαραντόνα. Και προσπάθησα να την αναπτύξω στο υπόλοιπο της καριέρας μου. Στη Νάπολι, στη Πάρμα, στην Ίντερ, στη Γιουβέντους.

Ειλικρινά, δεν υπήρχε ολοκληρωτική αίσθηση αυτοπεποίθησης ως αμυντικός μέχρι τις 9 Ιουλίου το 2006. Όταν σήκωσα το Παγκόσμιο Κύπελλο και οι δημοσιογράφοι μας προσφωνούσαν…

“Πρωταθλητές κόσμου! Πρωταθλητές κόσμου! Πρωταθλητές κόσμου! Πρωταθλητές κόσμου!

Final Italy v France - World Cup 2006

Σαν αμυντικοί, υπάρχουν πολλά μεγέθη και τύποι. Μπορείς να είσαι κοντός και γρήγορος ή μπορείς να είσαι ψηλός και να πηδάς ψηλά. Δεν έχει σημασία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις αυτοπεποίθηση όταν μπαίνεις στο χορτάρι γιατί κάθε εβδομάδα έχεις μπροστά σου μία νέα πρόκληση.

Μόνο μέσα από τις προκλήσεις θα βρεις την αυτοπεποίθησή σου. Για μένα ξεκίνησε εκείνη τη μέρα απέναντι στον Μαραντόνα και συνεχίστηκε κάθε μέρα στο γήπεδο. Ακόμα και σήμερα, που στέκομαι στην άκρη του γηπέδου, δουλεύω ώστε να δυναμώσω την αυτοπεποίθησή μου ως προπονητής.

Οπότε, αντί να αναφερθώ στις στιγμές της επιτυχίας μου, προτιμώ να σταθώ στις προκλήσεις που είχα απέναντι σε αντιπάλους και συμπαίκτες. Γιατί εξαιτίας όλων αυτών έχτισα την αυτοπεποίθησή μου.

ronaldo_divider-1440x143

Περισσότερο από τον καθένα που είχα αντιμετωπίσει πριν από αυτόν αλλά και όποιον αντιμετώπισα μετά από αυτόν, ο Ρονάλντο, ήταν πάντα, μα πάντα, ο μοναδικός παίκτης που μου προκαλούσε φόβο.

Είναι ο παίκτης της γενιάς μας. Το Φαινόμενο. Ο Ρονάλντο.

Την πρώτη φορά που έπαιξα απέναντι στον Ρονάλντο, ήταν στο φιλικό Βραζιλία-Ιταλία στη Γαλλία, πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998. Ακόμα και που περπατούσαμε στο ίδιο γήπεδο με τρομοκρατούσε.

Ήρθαμε ισόπαλοι με 3-3 και μετά από το παιχνίδι είχα ένα μίτινγκ με τον προπονητής μας, Τσέζαρε Μαλντίνι.

«Φάμπιο, ξέρεις, πολλοί μιλούν για το πόσο εκπληκτικός είναι ο Ρονάλντο, πόσο πολύ, πολύ καλός παίκτης είναι».

Κούνησα απλά το κεφάλι μου όσο συνέχιζε.

«Μπορώ να πω, αφού είδα να παίζει απέναντί σου, πως ναι, ο Ρονάλντο, είναι πολύ, πολύ καλός».

Κλασικός Μαλντίνι.

«Ευχαριστώ κόουτς».

Ronaldo

Ο Ρονάλντο ήταν ένας παίκτης τον οποίο δεν σταματούσες απαραίτητα, αλλά ήλπιζες να τον περιορίσεις κάπως και να συγκρατήσεις όσο μπορούσες. Γιατί αν ο Ρονάλντο ήθελε να σκοράρει, μπορούσε να βάλει γκολ.

Φυσικά η Βραζιλία είχε επίσης τον Ρομάριο, τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Ροναλντίνιο. Αλλά ο Ρονάλντο; Ήταν απλά… διαφορετικός.

Ήταν γρήγορος. Ήταν δυνατός. Ήταν απίστευτος. Κάθε φορά που έπαιξε απέναντί του, πάντα υπήρχε σεβασμός. Για έναν παίκτη σαν αυτόν δεν χρειάζονταν να χρησιμοποιήσεις trash talk ή να προσπαθήσεις να μπεις μέσα στο μυαλό του να τον επηρεάσεις. Ήταν ήδη μέσα στο δικό σου, πριν καν ακουστεί το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή.

Δεν νομίζω πως ο φόβος που είχα γι αυτόν έφυγε ποτέ. Αλλά μετά τον φόβο ήρθε ο σεβασμός. Και ο δρόμος για να σέβεσαι έναν παίκτη σα τον Ρονάλντο, είναι να προπονείσαι, κάθε ημέρα, όσο πιο σκληρά μπορείς.

Όταν τον έβλεπα στο γήπεδο, ήξερα πως θα έκανα ότι μπορούσα. Φοβόμουν; Σίγουρα. Αλλά σέβεσαι το παιχνίδι και τον παίκτη μην επιτρέποντας να φανεί αυτό στο χορτάρι.

Μεσα απο τον Ροναλντο, εμαθα πως να ελεγχω τον φοβο μου στο γηπεδο.

zidane_divider-1440x143

Αν ο Ρονάλντο ήταν ο πιο σκληρός στο γήπεδο, τότε ο Ζιντάν ήταν ο πιο κομψός. Ήταν ο τζέντλεμαν του γηπέδου.

Σίγουρα τα πόδια του πρέπει να ακουμπούσαν στο χορτάρι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κινούνταν ήταν σα να έπλεε στον αέρα. Οι ντρίμπλες του και οι αλλαγές του δεν ήταν μόνο αθλητικές, έμοιαζαν περισσότερο με μπαλέτο. Υπήρχε αυτή η ανάλαφρη κίνηση με τον τρόπο που περνούσε ανάμεσα από τους παίκτες.

Ήταν όμορφο να τον βλέπεις να παίζει και με κάνει πραγματικά χαρούμενο το γεγονός ότι έπαιξε και εναντίον του.

Έπαιξα με τον Ζιντάν σε όλη την καριέρα μου και για πολλούς παίκτες με τους οποίους φτάνεις σε αυτό το επίπεδο, πάντα βρίσκεις τρόπους και παίρνεις μαθήματα για να τους ελέγχεις. Αλλά, από το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα απέναντι του μέχρι και το τελευταίο, ο Ζιντάν πάντα έβρισκε διαφορετικούς τρόπους για να με νικήσει.

Όπως ο Ρονάλντο, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προετοιμαστείς για τον Ζιντάν. Όπως είπα, έπαιρνα τη δουλειά μου αρκετά στα σοβαρά. Προπονούμουν σκληρά, οπότε αυτό έκανα και απέναντι στον Ζιντάν, έδινα στον εαυτό μου και την τελευταία πιθανότητα που μπορούσα για να τον σταματήσω.

Soccer - FIFA World Cup 2006 - Finals - Italy vs. France

Το 2006 παίξαμε με τη Γαλλία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο Ζιντάν σκόραρε το πρώτο γκολ στο ματς. Ήταν με πέναλτι. Ήμασταν μόλις πέντε λεπτά μέσα στο ματς και έμοιαζε σαν πέλεκυς για μας. Κτύπησε το πάνω δοκάρι, όλοι ελπίζαμε ότι δεν είχε μπει η μπάλα, αλλά ο Ζιντάν γύρισε πίσω και αυτό ήταν. Ήμασταν φοβισμένοι και ως αρχηγός, ήξερα ότι έπρεπε να μας συγκεντρώσω όλους και πάλι στο ματς. Αλλά αυτό είναι που μπορεί να κάνει ο Ζιντάν. Ακόμα κι όταν δεν περνούσε την άμυνα, μπορούσε να σε ταρακουνήσει με άλλο τρόπο. Ήταν αισθητή η παρουσία του στο γήπεδο.

Η ηρεμια και η δημιουργικοτητα του φαινονταν να εκτεινΟΝται απο το σωμα του στη μπαλα.

Αυτό… μέχρι να χάσει την ψυχραιμία του. Μέχρι και ο Ζιντάν έχει τέτοιες στιγμές.

Εδώ όμως είναι που έμαθα ακόμα ένα μάθημα. Την ηγετικότητα μέσα στο γήπεδο. Ήξερα πως η δουλειά μου δεν ήταν μόνο να σταματήσω τη μπάλα ή να την περάσω στους μέσους και τους επιθετικούς μας, έπρεπε παράλληλα να μας κρατήσω συγκεντρωμένους, στον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής μας.

«Μπορούμε να το κάνουμε», έλεγα κοιτάζοντας τους συμπαίκτες μου. «Αυτό είναι δικό μας».

Και ευτυχώς για μας, λίγο περισσότερο από δέκα λεπτά αργότερα, ο Μάρκο Ματεράτσι σκόραρε κε κεφαλιά. Μπορούσαμε να νιώσουμε λίγο πιο ανακουφισμένοι. Είχαμε επιστρέψει.

Μέχρι να πάμε στα πέναλτι, αυτό ήταν. Η καρδιά μου σταματούσε και ξεκινούσε πάλι κάθε φορά που κάποιος έστηνε τη μπάλα. όταν ο Φάμπιο Γκρόσο σφράγισε τη νίκη μας, δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Πρωταθλητές κόσμου.

Πήρα πολλά περισσότερα από το τρόπαιο στο τέλος εκείνου του αγώνα. Για πρώτη φορά, νόμιζα πως ήξερα τι έκανα εκεί πίσω. Και αυτό εξαιτίας της αμυντικής οργάνωσης της Ιταλίας. Όπου κι αν παίξεις είτε μεμονωμένα είτε σαν ομάδα εξαρτάται ποιον έχεις δίπλα σου στο γήπεδο. Και σε αυτό το τουρνουά ήμασταν ένα πλήρες γκρουπ. Και ήμασταν οι καλύτεροι.

Αλλά, όχι μόνο λόγο της άμυνας.

JOHANNESBURG, SOUTH AFRICA - JULY 11: Italy's Fabio Cannavaro kisses the World Cup before the 2010 FIFA World Cup South Africa Final match between Netherlands and Spain at Soccer City Stadium on July 11, 2010 in Johannesburg, South Africa. (Photo by Ryan Pierse - FIFA/FIFA via Getty Images)

andrea-pirlo-and-francesco-totti_divider-1440x226

Όπως είπα, πολλοί άνθρωποι σκέφτονται την άμυνα όταν έρθει στο μυαλό τους το ιταλικό ποδόσφαιρο και αυτό ήταν λάθος για εμένα. Έχουμε κάποιους από τους καλύτερους επιθετικούς που έπαιξαν ποδόσφαιρο. Έχουμε κάποιους από στους σπουδαιότερους μέσους.

Πολλοί άνθρωποι σκέφτηκαν πως πήραμε το 2006 το Παγκόσμιο Κύπελλο λόγο της άμυνας. Κερδίσαμε αυτή τη διοργάνωση γιατί νικήσαμε όλους τους άλλους. Μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας στην άμυνα, αλλά αν δεν σκοράραμε δεν θα κερδίζαμε. Είναι κάπως προφανές, αλλά δεν νομίζω πως η γραμμή μπροστά πήρε τα εύσημα που άξιζε για ότι έκαναν.

Φυσικά το προτιμούσα όταν βρισκόμασταν στην ίδια ομάδα αλλά το να παίζω απέναντι στους συμπαίκτες μου στην εθνική Ιταλίας Αντρέα Πίρλο και Φραντσέσκο Τότι με τις ομάδες μας ήταν μία «χαρούμενη» πρόκληση.

Όταν έπαιζαν απέναντι στον Τότι, από τότε που έπαιζε μπροστά, είχαμε την ευκαιρία να μιλάμε πολύ περισσότερο μέσα στο χορτάρι. Αν ο τερματοφύλακάς μου δέχονταν μία κλωτσιά και στεκόμασταν τριγύρω περιμένοντας να ξεκινήσει και πάλι η δράση, θα αστειευόμασταν μεταξύ μας. Αυτό ήταν το φυσιολογικό για μας. Είναι αρκετά χαρούμενος και αστείος τύπος. Αλλά ο Πίρλο; Είχε ένα διαφορετικό στυλ. Όταν ήταν η μπάλα ήταν σε αυτόν, δεν είχες ιδέα τι θα έκανε. Όταν περνούσε το κέντρο, πάντα ήμουν «κλειδωμένος» πάνω του προσπαθώντας να προβλέψω τις κινήσεις του.

gettyimages-1905849b

Υπήρχε σεβασμός εκεί έξω. Όλοι καταλαβαίναμε πως δεν θα κάναμε τα πράγματα εύκολα ο ένας για τον άλλον. Ήξερα πως θα έπαιρναν την ευκαιρία να με περάσουν για να σκοράρουν και γνώριζαν πως δεν θα δίσταζα να τους κάνω τάκλιν και να τους ρίξω στο έδαφος.

Οι μόνοι φίλοι που έχεις στο γήπεδο είναι οι υπόλοιποι δέκα τύπου που φοράνε την ίδια μπλούζα με εσένα. Όλες οι υπόλοιπες φιλίες, μένουν για έξω από το γήπεδο. Όλα τα γεύματα που είχαμε κάνει πριν ή θα κάναμε στη συνέχεια μαζί, δεν είχαν καμία σημασία. Τα τρόπαια που είχαν κερδίσει όλοι μαζί, θα έμεναν ακόμα εκεί.

Αλλά στο γήπεδο μέσα, είμαι στον χώρο εργασίας μου και η δουλειά μου είναι να σταματήσω τους φίλους μου να βάλουν γκολ.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗ LA LIGA

Η Ισπανία, με μία λέξη, ήταν δύσκολη. Όταν πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης το 2006 ήταν η πρώτη φορά που έφευγα από την Ιταλία για να παίξω στο εξωτερικό. Η μετακόμιση σε μία νέα πόλη ήταν δύσκολη, η επικοινωνία με τους συμπαίκτες μου ήταν δύσκολη. Ήταν ίσως μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που είχα στην καριέρα μου.

Η εβδομάδα που προηγείται για ένα ματς στην Ιταλία είναι λίγο διαφορετική από αυτήν στην Ισπανία. Είναι πολύ πειθαρχημένη, η προπόνηση δε σταματά και οι προπονητές είναι αμείλικτοι. Ευτυχώς για μένα, ο προπονητής μας ήταν ο Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος είχε φέρει λίγο το ιταλικό ποδόσφαιρο στη Μαδρίτη. Κανείς δεν ήταν πιο πειθαρχημένος από αυτόν.

Αν η προπόνηση ξεκινούσε στις 10 εννοούσε στις… 10. Ούτε ένα λεπτό μετά.

Βοήθησε στην προσαρμογή μου στην Ισπανία, αλλά επίσης έπρεπε να μάθω πώς να παίζω και ατομικά. Ήμουν σε έναν μεγάλο σύλλογο εξαιτίας αυτών που μπορούσα να κάνω και περίμενα να κάνω μεγάλα πράγματα. Αλλά επίσης έπρεπε να μάθω το στυλ παιχνιδιού των συμπαικτών μου και την καινούρια γραμμή άμυνας.

Είχα πολλά να μάθω αλλά όταν πήγα στη Μαδρίτη δεν ήμουν 21 ετών πια.

Θυμάμαι στην πρώτη μου προπόνηση έδωσα μία πάσα στον Σέρχιο Ράμος.

«Γιατί έκανες λάθος;» με ρώτησε…

«Κανένα λάθος, σου έδωσα την μπάλα»!

Όλα ήταν καινούρια για μένα. Στην Ιταλία πασάρεις τη μπάλα στον χώρο, αλλά στην Ισπανία, περιμένουν τη μπάλα ακριβώς στα πόδια τους.

«Όχι, πρέπει να μου δίνεις δυνατές πάσες. Και πρέπει να μου τη δίνεις στα πόδια».

Είχα μόλις κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είχα αυτοπεποίθηση. Δεν ξέρω αν θα είχα κάνει αυτή την κίνηση νεότερος. Αλλά μετά τα όσα κατάφερε η Ιταλία το 2006, ήξερα το παιχνίδι μου και με τη Ρεάλ Μαδρίτης κερδίσαμε δύο πρωταθλήματα στη σειρά.

Όταν φορέσεις τη φανέλα της Ρεάλ μία φορά, είσαι μέρος του συλλόγου για πάντα.

katagrafi