Είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή για τις δεκαετίες 1990 και 2000. Όπως όλα τα βραζιλιανάκια που ζουν στη φτώχεια και ονειρεύονται να γίνουν μεγάλοι και τρανοί ποδοσφαιριστές, έτσι και ο Ντάνι Άλβες έχει να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια. Μια ιστορία γεμάτη πείνα, δυσκολίες, κακουχίες, αλλά και μεγαλείο ψυχής και θέλησης…
Γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1983 σε ένα χωριό κοντά στην Μπαΐα της Βραζιλίας. Η οικογένειά του ήταν πάμφτωχη, αφού ήταν αναγκασμένος να κοιμάται σε κρεβάτι από… τσιμέντο, αντιμετωπίζοντας προβλήματα με την πλάτη του από τόσο μικρή ηλικία. Βοηθούσε τον πατέρα του, ο οποίος ήταν αγρότης, οπότε η καλλιέργεια της γης ήταν το παιδικό του επάγγελμα. Ένα επάγγελμα δύσκολο για ένα 7χρονο αγόρι, όμως η φτώχεια δεν άφηνε περιθώρια…
Πολλές φορές χρειαζόταν να κυνηγάει περιστέρια μαζί με τον αδερφό του, όχι για διασκέδαση, αλλά για να έχουν να φάνε κάτι και να μη λιποθυμήσουν από την πείνα! “Κανείς δεν ξέρει τι έχω περάσει για να φτάσω εδώ που είμαι” λέει συχνά ο ίδιος ο Άλβες, όταν θυμάται ότι για να παίξει ποδόσφαιρο χρειαζόταν να περπατήσει πάνω από 12 μίλια. Όμως, αυτό ήταν το όνειρό του και θα το κυνηγούσε με μανία. Στα 13 του πήρε την απόφαση να συμμετάσχει σε ένα καμπ με άλλα 100 παιδιά. Μακριά από το σπίτι του, μακριά από την οικογένειά του, με τις ευλογίες του πατέρα του, όμως, ο οποίος τον παρότρυνε στο όνειρό του, αφού και ο ίδιος λάτρευε το ποδόσφαιρο.
Τα πράγματα δεν πήγαν καλά, όμως… Μετά την πρώτη μέρα του καμπ, ο μικρός Ντάνι απείχε κατά πολύ από το να θεωρηθεί διακριθείς στο καμπ. Δεν είχε την τεχνική και την κλάση των άλλων πιτσιρικάδων, είχε χάσει μάλιστα και τα ρούχα του και η ψυχολογία του ήταν στα τάρταρα. Του έλειπαν οι δικοί του, ωστόσο δεν ήταν διατεθειμένος να το βάλει κάτω. “Όχι” έλεγε στον εαυτό του, “ό,τι και να γίνει, δεν θα γυρίσεις πίσω έτσι. Μπορεί οι άλλοι να έχουν περισσότερο ταλέντο, εσύ όμως θα δουλέψεις σκληρά, θα γίνεις δυνατός και γρήγορος, ένας μαχητής. Όσες δυσκολίες κι αν βρεις, δεν θα γυρίσεις στο χωριό χωρίς να έχεις πετύχει κάτι”.
Αυτά τα λόγια τον κράτησαν δυνατό και από δεξιός εξτρέμ, μετατοπίστηκε δεξιός μπακ. Ήρθε η πρόταση από την ομάδα της Μπαΐα με την οποία έκανε μια εξαιρετική σεζόν και το καλοκαίρι του 2002 η Σεβίλλη τον εντόπισε και τον έκανε δικό της. Έξι χρόνια, ένα Κύπελλο Ισπανίας και δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ μετά, η Μπαρτσελόνα τον απέκτησε με σχεδόν 30 εκατ. λίρες. Με δάκρυα στα μάτια έφυγε από την αγαπημένη του Σεβίλλη, στην οποία πήγε σαν παιδί και έφυγε σαν άντρας. Στη Βαρκελώνη η πορεία του είναι πασίγνωστη: 6 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 3 Τσάμπιονς Λιγκ, 3 Σούπερ Καπ και 3 Παγκόσμια Συλλόγων, όντας ο καλύτερος δεξιός μπακ στον κόσμο και βασικός στην εθνική Βραζιλίας.
Στον τελικό του 2015 στο Βερολίνο, ταξίδεψε ο πατέρας του για να τον δει από κοντά να σηκώνει το κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά. Μετά το τέλος του τελικού, και οι δύο σήκωσαν μαζί την κούπα με δάκρυα στα μάτια, θυμούμενοι πόσα πέρασαν για να φτάσουν μέχρι εδώ. Μάλιστα, πρόσφατα επισκέφτηκε το… κάτι σαν γήπεδο ποδοσφαίρου όπου άρχισε να κλοτσάει την μπάλα. “Το να παίξεις στο Καμπ Νου, το Γιουβέντους Στέιντιουμ, το Αλιάντς Αρίνα, το Μπερναμπέου είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να παίξεις σε τέτοιο έδαφος. Θα ήθελα να δω τον Μέσι και τον Νεϊμάρ εδώ, να δω πώς θα τα έβγαζαν πέρα με τόσες πέτρες” έλεγε γελώντας. Γελούσε γιατί όσα υπέφερε, άξιζαν και με το παραπάνω, αφού κατέκτησε 37 τίτλους στη σπουδαία καριέρα του, όντας ο πιο επιτυχημένος παίκτης όταν σταμάτησε την μπάλα ο συμπατριώτης του Μάξγουελ…
