Η εξαίρεση των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου είναι λαμπρή. Οι δύο τέως ισχυροί άνδρες της ΚΑΕ Παναθηναϊκός είναι ο βασικός λόγος που οι φίλοι του Παναθηναϊκού αγάπησαν την ομάδα μπάσκετ. Είναι και ο λόγος που ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τρόπαια. Το ίδιο συνέβαινε και με το ταμπεραμέντο τους. Δεν πρόκειται να ξεχαστούν οι ιστορίες, όπως τα χρήματα που πετούσε ο Θανάσης στον Λαμόνικα, στον τελικό της Ευρωλίγκας το 2007 ή οι φήμες για μπούκα στα αποδυτήρια των διαιτητών.
Γράφει ο Λευτέρης Ελευθερίου
Η διαφορά στην περίπτωσή τους, μια και ο λόγος γίνεται για δισεκατομμυριούχους, είναι ότι τα κίνητρά τους είχαν να κάνουν περισσότερο με την αγάπη τους για τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να είμαι μικρόνοος μικροαστός και να έχω φάει αμάσητο το παραμύθι του λαϊκισμού με το οποίο οι ισχυροί ταΐζουν τύπους σαν εμένα, αλλά ακόμα και στην αναλογία του να το δεις, πρέπει στο δικό τους κόσμου να ισχύει περισσότερο η συγκεκριμένη κατάσταση.
Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είχαν πολλές αποτυχίες στο ενεργητικό τους μέχρι να αρχίσει ο Παναθηναϊκός να νικάει. Κάποτε, πριν από 25 χρόνια, δεν τον είχαν κατεβάσει για τον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ. Φυσικά, οι δουλειές γίνονται με συγκεκριμένο τρόπο σε κάθε κατάσταση. Στο εμπόριο υπάρχουν και οι τιμές που δε φαίνονται. Τα μαύρα, τα κάτω από το τραπέζι, οι υποσχέσεις, η ανάθεση μίας δουλειάς. Όποιος έχει παρατήσει τις εκκλησιαστικές ψαλμωδίες live, αλλά και μερικοί που ενεργοποιούνται ακόμα σε αυτές (όχι ότι η θρησκευτική προσήλωση συνεπάγεται αφέλεια, το αντίθετο συναπτώς αποδεικνύεται), αποκλείεται να μην καταλαβαίνει ότι το παρασκήνιο συγκινεί για πολλούς λόγους. Από εκεί και ύστερα, έχει να κάνει με το πώς θέλεις να ζεις και τι θέλεις να σκέφτεσαι. Εξάλλου, η καχυποψία στηρίζεται σε αναπόδεικτες καταστάσεις.
Αν εξαιρεθεί η εποχή Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, για να φτιάξεις μία αυτοκρατορία θέλει σκιές. Πρέπει να αφήνεις να αιωρείται ο φόβος, να σιωπάς σε ορισμένες περιπτώσεις, να σε βλέπουν και να σκέφτονται τι μπορείς να κάνεις. Όταν ο Κιμ γελάει στις φωτογραφίες είναι πολύ πιο κρίπι από το να είναι σοβαρός. Αυτό είναι το νόημα μίας αυτοκρατορίας. Ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Πούτιν τα είχε με την Καμπάεβα ή για το ποιες είναι οι κόρες του. Και όσο εκπίπτουν στη Δικαιοσύνη οι προσπάθειες «δήθεν» αθώων να επαναστατήσουν εις βάρος των μεγαλοκαρχαριών, τόσο το αίσθημα του φόβου και της δυναμικής γιγαντώνονται.
Η είσοδος του Ιβάν Σαββίδη στην Τούμπα μετά το ακυρωθέν γκολ είναι από μόνη της ένα γραφικό δρώμενο, που θεσπίζει τη διαφορά μεταξύ εκείνου και του Σωκράτη Κόκκαλη και του Βαγγέλη Μαρινάκη, το όπλο στη ζώνη του καθιστά τη στιγμή πλήρως σουρεαλιστική, αν την παρατηρήσεις ανάλαφρα και μακριά από το σημείο που συνέβη. Από κοντά, πρόκειται για την εμμονή ενός ανθρώπου να κατακτήσει το πρωτάθλημα για λογαριασμό μίας ομάδας που δεν το έχει πάρει εδώ και 33 χρόνια. Φυσικά, αυτή η κίνηση έρχεται για να συμπληρώσει (και όχι να ολοκληρώσει) την παράνοια 36 ωρών, δηλαδή από την έναρξη της 12ωρης συνεδρίασης για την έφεση του ΠΑΟΚ και το τύπωμα 26.500 εισιτηρίων, τα οποία σφραγίστηκαν, το πρωί της Κυριακής. Υπάρχει, φυσικά, κίνητρο: Οι επιχειρηματίες που μπαίνουν στο ποδόσφαιρο έχουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από αυτήν που μπορούν να ονειρευτούν, συν ότι δίνει τρομερή ώθηση στις υπόλοιπες δουλειές τους. Απλώς ο Σαββίδης, ένας άνθρωπος θρήσκος, δεν τηρεί το πρωτόκολλο εκείνων που θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους αυτοκρατορία: μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και είναι εντελώς απρόσεκτος με το τι κουβαλά πάνω του. Κάτι που δε θα περίμενες από έναν πανίσχυρο άνδρα. Φαίνεται δύσκολο, με αυτήν την εξέλιξη και το τακτ, να καταλάβεις πώς μπορεί να χτιστεί μία αυτοκρατορία ή, έστω, να κατακτηθεί ένα πρωτάθλημα.
Όσον αφορά στο ποδόσφαιρο, οι κανόνες πρέπει να τηρούνται με βάση τη φυσική και το τι ένας άνθρωπος είναι ικανός να κάνει. Στην περίπτωση του γκολ του ΠΑΟΚ, ο Μαουρίτσιο πραγματικά δεν επηρεάζει με την παρουσία του τον Ανέστη. Ο Ανέστης δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα στη φάση. Αλλά το ερώτημα είναι το εξής: Ο αμυντικός πίσω από τον Βιεϊρίνια θα μπορούσε να διώξει την μπάλα στο γκελ που κάνει, πριν αυτή περάσει τη γραμμή; Πιθανότατα όχι ο συγκεκριμένος. Όμως ο κανόνας δεν πρέπει να αφορά στο μέσο όρο, αλλά αν θα μπορούσε οποιοσδήποτε αμυντικός να διώξει την μπάλα πριν περάσει τη γραμμή. Μόνο σε περίπτωση που ουδείς μπορούσε να το κάνει, θα πρέπει να κατακυρωθεί το γκολ. Αν, δηλαδή, στη θέση του αμυντικού της ΑΕΚ ήταν ο Μαλντίνι και κατάφερνε να προλάβει την μπάλα πριν περάσει τη γραμμή και να τη διώξει, τότε αυτό δημιουργεί δεδικασμένο στον κανονισμό. Οπότε, σε τέτοια περίπτωση το γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει. Πιθανώς, λοιπόν, σε περίπτωση που ο Μαουρίτσιο δεν έστηνε το σώμα του μπροστά στην μπάλα, ως ακάλυπτος, κάποιος αμυντικός θα μπορούσε να την διώξει πριν περάσει τη γραμμή του τέρματος. Οπότε επηρεάζει τη φάση και το γκολ σωστά δε μέτρησε. Συν, ότι ένας παίκτης που είναι ακάλυπτος πρέπει να μη συμμετέχει στη φάση για να μην την επηρεάζει. Ο Μαουρίτσιο, λοιπόν, πρέπει να είναι ακίνητος για να μη συμμετέχει στη φάση.
