Το ποδόσφαιρο είναι συναισθήματα. Χαρά, έκσταση, λύπη, στεναχώρια, πίκρα, θυμός… Όλα αυτά τα ζούμε, άλλος σε μικρότερο και άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό, ακόμα και όταν είμαστε απλοί θεατές. Μπορεί να μην υποστηρίζουμε μια ομάδα, αλλά να χαρούμε ή να στεναχωρηθούμε με τη νίκη ή την ήττα κάποιας, και πιο πολύ όταν βλέπουμε παίκτες που… μεγαλώσαμε μαζί τους να κλαίνε…
Οι ποδοσφαιριστές ζούνε όλα αυτά τα συναισθήματα σε… έξαρση, μια και όταν αγωνίζονται οι σφυγμοί της καρδιάς χτυπάνε κόκκινο. Όταν παλεύουν για χρόνια να κατακτήσουν έναν τίτλο, είτε αυτός είναι το πρωτάθλημα είτε το Τσάμπιονς Λιγκ και το Μουντιάλ, και τον χάνουν στις λεπτομέρειες, πονάνε… Νιώθουν σαν να χάνουν έναν δικό τους άνθρωπο και λυγίζουν. Τα δάκρυα είναι η λύτρωση, η εκτόνωση της έντασης και της πίεσης που ένιωθαν. Και είναι πέρα για πέρα ανθρώπινα…
Ποιος δεν συμπάσχει με τον τρόπο του, ποιος δεν μπαίνει έστω και λίγο στη θέση του Πίρλο, του Τέρι και τόσων άλλων που για μια στιγμή, για μια λεπτομέρεια έχασαν ό,τι κυνηγούσαν όλη τη χρονιά με τόσο πάθος; Πώς μπορεί κάποιος που αγαπάει το ποδόσφαιρο να μη νιώσει αυτό το σφίξιμο στο στήθος όταν ένας καταξιωμένος παίκτης, που έχει κατακτήσει τόσα τρόπαια και έχει εκατομμύρια θαυμαστές, τσαλακώνει την εικόνα του και δείχνει την ανθρώπινη πλευρά του, απογυμνωμένη από κάθε image making;
Και βέβαια, επειδή η ομορφιά του ποδοσφαίρου είναι άγρια και αδυσώπητη, όταν κάποιος κλαίει, κάποιος άλλος γελάει… Έτσι είναι ο αθλητισμός, ο θάνατός σου, η ζωή μου, πάντα μεταφορικά και πάντα στα πλαίσια του ευ αγωνίζεσθαι. Θυμόμαστε όλοι το κλάμα του Ρονάλντο στο τελικό του Euro 2004, όταν η Εθνική μας σήκωσε την κούπα σε εκείνο το τρελό καλοκαίρι. Ο Πορτογάλος, που πάσχιζε σε όλο το ματς για να κερδίσει, λύγισε στο τέλος και έκλαψε, έκλαψε με λυγμούς, ενώ όλοι οι διεθνείς μας και όλοι οι Έλληνες ήμασταν στον έβδομο ουρανό…
Αλλά ακόμα και αυτός ο υπερπαίκτης, που θεωρείται από πολλούς ως ο καλύτερος στον κόσμο, έπρεπε να βιώσει εκείνο το συναίσθημα, εκείνη την οδύνη, εκείνο τον πόνο, για να μπορέσει να βελτιωθεί και να γίνει αυτός που είναι τώρα. Ένιωθε πίκρα και θυμό που τα σουτ και οι προσπάθειές του σταματούσαν πάνω στον Αντώνη Νικοπολίδη και τους Έλληνες αμυντικούς. Ωστόσο έκανε αυτό το κλάμα κίνητρο, έκανε τον θυμό όπλο, δούλεψε, έγινε ο κορυφαίος και 12 χρόνια μετά ήταν αυτός που σήκωσε την κούπα. Το ίδιο ισχύει για τον Τέρι, το ίδιο και για τον Πίρλο…
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό είμαστε πιστοί οπαδοί του…
