“Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς”, λέει η γνωστή φράση και αν την αλλάξουμε λίγο, μπορούμε να πούμε ότι το παν για κάποιον φιλόδοξο είναι η αναγνώριση. Το να τον σέβονται και να τον εκτιμούν όλοι, ακόμα και οι χειρότεροι εχθροί του. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε η ικανοποίηση είναι τεράστια…
Κάπως έτσι πρέπει να ένιωσε και ο Φραντσέσκο Τότι όταν είδε το πανό που ανέβασαν οι οπαδοί της Λάτσιο για πάρτη, αλλά περισσότερο όταν διάβασε την επιστολή που του έστειλαν. Πρόκειται για ένα γράμμα στο οποίο οι φανατικοί Irriducibili καταφέρνουν να ειρωνευτούν, να πικάρουν, να συγχαρούν αλλά και να παραδεχτούν το μεγαλείο του μεγάλου αρχηγού, παρότι αυτός ταύτισε το όνομά του και όλη την ύπαρξή του με τη μισητή και αιώνια αντίπαλό, Ρόμα.
Αυτή είναι η επιστολή των οπαδών της Λάτσιο στον Φραντσέσκο Τότι:
«Ήταν 6 Μαρτίου 1994 όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Μπήκες στη θέση του Πιατσεντίνι και κέρδισες ένα πέναλτι, το οποίο έχασε ο Τζιανίνι. Τόσο νέος κατάφερες να περιγράψεις με τέλειο τρόπο την ιστορία της ομάδας σου, η οποία είναι γραμμένη με πέναλτι και χαμένες ευκαιρίες.
Από τότε, ενώ έκανες το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ενώ τα γήπεδα όλου του κόσμου σε χειροκροτούσαν, ενώ σκεφτόσουν τι t-shirt να μας αφιερώσεις, ανάμεσα σε ένα Sanremo και μια τηλεοπτική διαφήμιση, η Λάτσιο κατακτούσε ένα scudetto, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, πέντε Coppa Italia (στο ένα ήσουν κι εσύ εκεί, στην πιο όμορφη μέρα του Λατσιάλε ήσουν εκεί και σε νικήσαμε με χαρά) και τρία ιταλικά Σούπερ Καπ.
Τι θα μπορούσε να κατακτήσει η Ρεάλ Μαδρίτης με σένα στο γήπεδο, δεν θα το μάθει ποτέ κανείς. Είσαι ο μοναδικός μεγάλος ποδοσφαιριστής που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν. Χωρίς εσένα “βολεύτηκαν” με δύο Διηπειρωτικά κύπελλα, δύο Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων, πέντε κύπελλα Πρωταθλητριών, τρία ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, επτά πρωταθλήματα, τρία κύπελλα Ισπανίας και έξι ισπανικά Σούπερ Καπ. Λίγα, για έναν ποδοσφαιριστή με το ταλέντο σου.
Σε κάθε περίπτωση, και ειδικά σε αυτούς τους καιρούς, πέτυχες κάτι που αξίζει σεβασμό. Τον σεβασμό που δεν σου έδειξαν ούτε οι οπαδοί σου, ούτε η διοίκηση σου και αυτό, στο λέμε με ειλικρίνεια, μας ενοχλεί. Εμείς δεν θα επιτρέπαμε ποτέ ένας ποδοσφαιριστής όπως εσύ να τύχει τέτοιας συμπεριφοράς. Δεν θα παρακολουθούσαμε ποτέ σιωπηλοί αυτό που σου κάνουν και σου έχουν κάνει. Σήμερα κανείς δεν σε υπερασπίζεται και εμείς, προφανώς, δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Καμία πίκρα για τα φανελάκια που μας έχεις αφιερώσει. Καλώς το έκανες. Είμαστε στη Ρώμη και έτσι γίνεται εδώ, έτσι πρέπει να γίνεται. Ποιος ξέρει τι επίλογο θα έχει αυτή η ιστορία… Αν θα επιφυλάξει κάποια έκπληξη και κάποιος δεν θα ξέρει πια ποιον να υποστηρίξει. Σε κάθε περίπτωση, μια χειραψία όπως αξίζει σε έναν αντίπαλο που -μετά από πολλά χρόνια- αφήνει το γήπεδο, από την πλευρά των καλύτερων εχθρών σου.
Irriducibili Lazio».
Μιλάμε για έπος! Το ύφος και το στυλ της επιστολής είναι μεταξύ ειρωνικού και προσβλητικού, αλλά στο τέλος δείχνει τον σεβασμό που τρέφουν ακόμα και οι λατσιάλι στον μεγάλο Τότι. Πιστεύουμε πως ο “καπιτάνο” δεν θα παρεξήγθηκε με τις αρχικές ειρωνείες και θα κατάλαβε ότι όλα αυτά είναι στο παιχνίδι. Άλλωστε, και ο ίδιος δεν έχανε την ευκαιρία να τη… λέει στους οπαδούς της αιώνιας αντιπάλου, να τους πικάρει με μπλουζάκια, να τους απαξιώνει σε δηλώσεις και να πανηγυρίζει προκλητικά μπροστά τους. Όμως, στο τέλος της μέρας μένει η εκτίμηση και ο σεβασμός, αφού τι νόημα έχει να υπάρχεις ως σύλλογος και ποδοσφαιρικός λαός αν δεν έχεις κάποιον να ανταγωνίζεσαι. Κάποιον που θα σε αναγκάζει να γίνεσαι καλύτερος…
