“Ως εδω φθασαμε, φιλοι. Ηταν μακρυς ο δρομος, γεματος πετρες, φωτα, προσπαθεια και μεγαλες ικανοποιησεις. Αλλα, για κατι ειμαι σιγουρος: Αξιζε τον κοπο να τον διασχισεις“!
Ένας – ένας, τα μέλη της «συμμορίας των Γκαούτσος» αποχωρούν από τη σκηνή. Τα φώτα σβήνουν και περνάνε σιγά-σιγά στα παρασκήνια. Δεν είναι λίγα δα 20 χρόνια προβολής, πρωταγωνιστικών ρόλων και αμέτρητων στιγμών ολάκερης ζωής. Δεν πάει πολύς καιρός που ο Πάμπλο Πριτζιόνι ανακοίνωσε το «αντίο» πριν καν βγει η σεζόν. Ο Μανού Τζινόμπιλι αποχαιρέτησε την Εθνική ομάδα της Αργεντινής στο Ρίο της Βραζιλίας, ο Κάρλος Ντελφίνο θέλει να βοηθήσει τους «Γκαούτσος» αλλά δεν μπορεί, ο Λούις Σκόλα παλεύει γνωρίζοντας όμως πως η αντίστροφη μέτρηση ίσως να έχει ξεκινήσει και γι αυτόν. Ήρθε η ώρα για παράδοση-παραλαβή σκυτάλης στη νέα γενιά.
Ο Αντρές Νοτσιόνι το πήρε απόφαση όμως… Ξαφνικά για μας, όχι για τον ίδιο. Πάντα εκεί, πάντα στην πρώτη γραμμή αλλά να που ήρθε η ώρα ο «σκληρός» της συμμορίας να ανακοινώσει το αντίο.
20 χρόνια εκεί, στο προσκήνιο, στις μάχες, σε Αργεντινή, Ισπανία, ΝΒΑ, σε κάθε χώρα όπου καλούνταν να τιμήσει και να υπηρετήσει τα χρώματα της πατρίδας του. Σε κάθε παράσταση της «συμμορίας των Γκαούτσος» η οποία «ανάγκαζε» ακόμα και τον πολύ Ντιέγκο Μαραντόνα να την χειροκροτήσει, να ζητωκραυγάσει, να υποκλιθεί… Στον Πάμπλο, τον Μανού, τον Αντρές, τον Κάρλος, τον Φαμπρίτσιο, τον Λούις…
Βλέπετε αυτοί οι «αλήτες», ακόμα κι αν έχουν πικράνει την Εθνική μας ομάδα προσέλκυαν τα βλέμματα, την προσοχή, ομολογουμένως την συμπάθεια με την ποιότητα του παιχνιδιού τους, την μαχητικότητά τους, φυσικά τις επιτυχίες τους…
Οι Αργεντίνοι που διψούν κολασμένα για ένα Μουντιάλ με τον Λιονέλ Μέσι, που το λαχταρούν από την εποχή του μεγάλου Ντιέγκο, είχαν σαν αποκούμπι, σαν παρηγοριά της επιτυχίες της Αργεντινής. Της 2ης καλύτερης ομάδας μετά τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια στον κόσμο και λίγο πριν την ανέλιξη της σπουδαίας φουρνιάς των Ισπανών…
Αυτή η «συμμορία» ήταν η πρώτη ομάδα που κέρδισε τις ΗΠΑ από την εποχή που «κατέβαζαν» ΝΒΑερς. Και που; Μέσα στο σπίτι τους. Στην Ιντιανάπολις στο Παγκόσμιο του 2002. Μέσα στην έδρα του Ρέτζι Μίλλερ, που είχε στο πλευρό του τον Πολ Πιρς, τον Μάικλ Φίνλεϊ, τον Μπαρόν Ντέιβις, τον Μπεν Ουάλας, τον Ζερμέιν Ο΄Νιλ. Ο Νοτσιόνι ήταν εκεί: 14 πόντους, πίσω από τους 15 του Μανού Τζινόμπιλι.
Η Γιουγκοσλαβία κατάφερε και τους υπέταξε στον τελικό αλλά αλλοίμονο κι αν θεωρείται αποτυχία το ασημένιο μετάλλιο μέσα στην Ιντιανάπολις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Δύο χρόνια όμως αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, κατάφεραν και πάτησαν στο πρώτο σκαλί του βάθρου κερδίζοντας και πάλι τις ΗΠΑ. Πρώτα προκρίθηκαν εις βάρος της Ελλάδας που ανοικοδομούσε την ομάδα των επιτυχιών εκείνη την χρονιά και στη συνέχεια επικράτησε των Αμερικανών –προσέξτε- των Τιμ Ντάνκαν, Κάρλος Μπούζερ, Άλλεν Άιβερσον, Στέφον Μάρμπουρι, Σον Μάριον, Ρίτσαρντ Τζέφερσον, Αμάρε Στουνταμάιρ και των ανερχόμενων Λεμπρόν Τζέιμς και Ντουέιν Ουέιντ. 29 πόντους ο Μανού Τζινόμπιλι, από πίσω με 13 (και 5 ριμπάουντ) ο Αντρές Νοτσιόνι.
Οι επιτυχίες για τους «Γκαούτσος» φυσικά και δεν σταμάτησαν εκεί. Τέσσερα χρόνια αργότερα στο Πεκίνο, πίκραναν και πάλι την Ελλάδα καθώς το τελευταίο τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη βρήκε σίδερο ωστόσο ο δρόμος για ακόμα έναν τελικό ανεκόπη από τις ΗΠΑ. Η Αμερική ήθελε την εκδίκηση και την πήρε με… 20 πόντους διαφορά με τον Νοτσιόνι να μένει στους 10 πόντους πίσω από τους 26 του Σκόλα και τους 19 του Ντελφίνο. Το κίνητρο του μεταλλίου ωστόσο δεν έσβησε και στον μικρό τελικό η νίκη ήρθε επί της Λιθουανίας για το χάλκινο, με τον Νοτσιόνι να έχει 14 πόντους, 16 ο Σκόλα και 20 ο Ντελφίνο.
https://www.youtube.com/watch?v=FvnzsiabqwA
Αυτή η συμμορία είχε τα πάντα… Ευφυΐα μπασκετική, ποιότητα, ταχύτητα, έκρηξη, αστείρευτη τεχνική μέσα στο καλάθι, καλά χέρια… Είχε και την σκληράδα και το ταπεραμέντο του Αργεντίνου στο πρόσωπο του Αντρές Νοτσιόνι. Του «Chapu»- όπως είναι το προσωνύμιο του το οποίο το πήρε από την μεξικάνικη παιδική σειρά El Chapulin Colorado (σ.σ. η κόκκινη ακρίδα)- ο οποίος έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά. Να βγάλει τις κομβικές άμυνες, να μαζέψει ριμπάουντ, να κλέψει μπάλες, να μπλοκάρει σουτ, να χιμήξει για την κάθε κατοχή.
Τη δουλειά που έκανε το 2015 στον τελικό της Ευρωλίγκας με τη Ρεάλ Μαδρίτης να κατακτά το τρόπαιο απέναντι στον Ολυμπιακό με τον «Chapu» να αναδεικνύεται MVP. Γιατί καλά τα τρίποντα του Κάρολ, αλλά όλη τη βρώμικη δουλειά την είχε κάνει ο Νοτσιόνι. Γι αυτό άλλωστε τον είχε διαλέξει ο Πάμπλο Λάσο και τον είχε πάρει από την αγαπημένη του Βιτόρια στην οποία ο Αργεντίνος υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο για 4 χρόνια την Ταού (σ.σ. Λαμποράλ) κατακτώντας το πρωτάθλημα Ισπανίας το 2002, το Κύπελλο αλλά και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στην Ισπανία. Για να προσθέσει την σκληράδα που έλειπε από την ομάδα του μέχρι τότε. Γιατί στον τελικό οι Ισπανοί είχαν «σιωπήσει» (σ.σ. Ροντρίγκες, Γιουλ, Ρέγιες, Ρούντι) ωστόσο ο Νοτσιόνι βγήκε μπροστά: 12 πόντοι σε 22 λεπτά, με 1/3 δίποντο, 2/3 τρίποντα και 4/4 βολές, αλλά και 7 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 1 κλέψιμο, 2 μπλοκ.
Αν οι Αργεντινοί έχουν «κατηγορήσει» τον Λιονέλ Μέσι ότι δεν νιώθει τόσο… Αργεντινός, αναμφίβολα θα πρέπει να φτιάξουν ένα άγαλμα για τον Αντρές Νοτσιόνι για τον πατριωτισμό του. από μικρός ο γιος του Πάμπλο και της Άντζελα, από την γενέτειρά του τη Σάντα Φε ονειρεύονταν να μπει κάποια στιγμή στα παπούτσια των παικτών που θαύμαζε και παρακολουθούσε στην τηλεόραση να αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Αργεντινής. Ονειρεύονταν να μεγαλουργήσει με την Εθνική του ομάδα. Κάθε άλλο παιδί έχει στο μυαλό του το ΝΒΑ, όχι ο «Chapu». Αυτός επέμενε. Να παίξει στην Ευρώπη αλλά να μεγαλουργήσει με την Εθνική.
«Ονειρευόμουν περισσότερα με την ομάδα της Αργεντινής. Δεν ονειρευόμουν τόσο το ΝΒΑ. Έβλεπα παιχνίδια, το απολάμβανα αλλά δεν ονειρευόμουν να κερδίσω κάτι στο ΝΒΑ. Πάντα πίστευα ότι θα έπαιζα στην Ευρώπη. Μου δόθηκε η ευκαιρία (για το ΝΒΑ) και την πήρα αλλά πάντα ονειρευόμουν περισσότερα με την εθνική ομάδα. Τώρα, όταν το σκέφτομαι είναι πραγματικά υπέροχο πουν έχω κερδίσει αυτά τα μετάλλια με την Εθνική. Χρόνια πριν θα ήταν κάτι που δεν θα σκεφτόμουν καν. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα».
Και να πει κανείς πως ο Νοτσιόνι δεν τα πήγε καλά στο ΝΒΑ. Πέντε χρονιές γεμάτες στο Σικάγο με τους Μπουλς με 351 παιχνίδια και 11.8 πόντους ανά ματς. Δύο ακόμα καλές σεζόν στο Σακραμέντο με τους Κινγκς όπου σε 101 παιχνίδια είχε 11.1 πόντους μ.ο. και μία ακόμα στη Φιλαντέλφεια με τους Σίξερς (στους οποίους είχε γίνει ανταλλαγή) έχοντας σε 54 παιχνίδια 6.1 πόντους. Μόνο η τελευταία του σεζόν στο ΝΒΑ (2011-12) πριν επιστρέψει στην Ισπανία και τη Λαμποράλ ήταν «φτωχή». Αφού επέστρεψε από την Αργεντινή και την Πενιαρόλ ελέω λοκ-άουτ στο ΝΒΑ (και προερχόμενος από τραυματισμό), έπαιξε μόλις 11 παιχνίδια και τον Μάρτιο αποδεσμεύτηκε για να επιστρέψει στην Ευρώπη και μετά από λίγα χρόνια να κατακτήσει αυτό που του έλειπε. Την Ευρωλίγκα με τη Ρεάλ.
Στην τελευταία του χρονιά, τη φετινή, ο Νοτσιόνι μπορεί να μην έχει τον χρόνο και τον ρόλο των προηγούμενων ετών, άλλωστε η Ρεάλ στο «4» είναι κάτι παραπάνω από γεμάτη, ωστόσο ο ρόλος του είναι σημαντικός και κομβικός στα αποδυτήρια. Φέτος έχει παίξει μόλις 13 ματς στην Ευρωλίγκα με 6 λεπτά χρόνο συμμετοχής (2.1 πόντους μ.ο.) ωστόσο στην καριέρα του έχει συνολικά 1870 ματς στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης με 1728 πόντους (10.2 μ.ο.), 52.4% δίποντα, 37% τρίποντα, 748 ριμπάουντ (4.4 μ.ο.), 97 κλεψίματα (0.6), 145 ασίστ (0.9) και 109 μπλοκ (0.6) σε 5 σεζόν με την Ταού/Λαμποράλ και τρεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Στους περισσότερους μπορεί να μοιάζει απίστευτο, όπως στον Σέρχιο Γιουλ που έγραψε πως «έχω τρεις μήνες ώστε να τον μεταπείσω» ωστόσο είναι δεδομένο πως ακόμα ένας μεγάλος του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ αποχωρεί από την ενεργό δράση πλήρης ημερών και έχοντας αφήσει μεγάλη και σπουδαία κληρονομιά πίσω του.
