Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος κάνει το λογικό

251

Οι ρέκτες κάθε σπορ σε αυτό εντοπίζουν τον πιο εύκολο στόχο και τον πιο εύκολο εχθρό, δηλαδή τον εκάστοτε πρόεδρο της ομοσπονδίας. Σαν τώρα μοιάζει που κάποτε στο βόλεϊ ο Θανάσης Μπελιγράτης έκανε κουμάντο και όταν τελικά «έπεσε» από τον Στέλιο Προσαλίκα δεν βρέθηκε κάποιος να ρίξει ένα δάκρυ. Το βόλεϊ, βεβαίως, συνέχισε να αντιμετωπίζει τα ίδια και μεγαλύτερα προβλήματα, ωστόσο σε ό,τι αφορά την ηθική δυναμική και το αξιακό υπόβαθρο (ελπίζω να) έχει υπάρξει και να παραμένει η σαφής βελτίωση που από τις πρώτες μέρες της αλλαγής είχε παρατηρηθεί. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος μπορεί να είναι πολύ άνετος και ωραίος για μία ώρα, η βελτίωση όταν υπάρχει αλλαγή προσυπογράφεται, ενδεχομένως και να παρουσιάζεται ως τέτοια ακόμα και αν δεν υφίσταται. Βεβαίως, όσο περνά ο καιρός όλα γίνονται και πιο δύσκολα στο αξίωμα. Κάποια στιγμή μπορεί, από τη στιγμή που είχες στόχους, να γυρίσεις πίσω και να αντιληφθείς ότι ό,τι φιλοδοξούσες να πετύχεις ή να εγκαθιδρύσεις δεν έγινε ή πως δεν έχεις άλλες ιδέες ή και κίνητρο να πετύχεις κάτι περισσότερο. Ας πούμε, μόνο, ότι αυτό είναι το πρόβλημα σε μία κατάσταση καριέρας, η οποία σε έχει καταστήσει γνωστό και σου έχει προσφέρει επιτυχίες τις οποίες ο περίγυρός σου, ο οποίος είναι τέτοιος επειδή αποτελείται από ανθρώπους πρόθυμους να γίνουν αυλικοί σου όπως όλοι μπορούμε να γίνουμε, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε, σε πιο φθηνή τιμή από εκείνους, μαζί, φυσικά, με τα οικονομικά οφέλη. Ας πούμε ότι πια έχει στερέψει η κάνουλα ή ότι νιώθεις πως το να επιστρέψεις σε εκείνες τις μέρες δόξας είναι από αφύσικο ως και αδύνατον. Θα έπρεπε να είναι μονόδρομος η φυγή, ειδικά αν είπες με ευκολία κάποτε ότι «αν αποτύχω θα φύγω».

Αλλά θα το έκανες; Μίλα ειλικρινά. Θα υπήρχε έστω και μία περίπτωση η φευγαλέα σκέψη της φυγής να αποκτήσει την πλειοψηφία των εγκεφαλικών κυττάρων σου; Θα υπήρχε έστω και μία περίπτωση κατά την οποία θα εξαρτώνταν από σένα η παραμονή σου ή η φυγή σου από κάτι αγαθό και συμφέρον και όντως θα δυσκολευόσουν να διαλέξεις, ξυπνώντας κάθιδρος από τις τύψεις και τις ενοχές έως ότου αυτές σε κατασπαράξουν; Στο τέλος της μέρας ακόμα και οι προβληματισμοί για τα πιο προφανή ελαττώματα, που έχουν να κάνουν με τη λειτουργικότητα, βρίσκουν άλλοθι. Ακόμα και μία κακή συμπεριφορά από το αφεντικό σου, που με το αίμα στο boiler θα μπορούσε να σε κάνει να σηκώσεις την παντιέρα της επανάστασης, τώρα αντιμετωπίζεται ως νερό στο νερωμένο οίνο, δηλαδή το κρασί. Θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις παρεξήγηση, να κυνικοποιήσεις τη διαδικασία, να φέρεις τον εαυτό σου στη θέση του αφεντικού σου για να καταλάβεις ότι ενδεχομένως να έκανες χειρότερα. Ξέρεις τι δεν θα ήταν επιλογή; Η φυγή. Και μάλιστα για κεκτημένα πολύ πιο ευτελή από ένα παχυλό μισθό και την αίσθηση της εξουσίας, τη δόξα στις επιτυχίες και την τάση να ψάχνεις και να βρίσκεις το φταίχτη στις αποτυχίες. Είχα εκδότη στη δουλειά που είχε να πληρώσει 11 μήνες τους υπαλλήλους του μόνο και μόνο επειδή η αναγνώριση της ιδιότητάς του τον είχε μαγέψει. Όμως, ελάχιστοι έφυγαν. Όσοι το έκαναν ήταν νέοι. Οι περισσότεροι έμειναν και διαμαρτυρόντουσαν, αλλά ήταν σαν να μιλάνε στην καρέκλα.

Δεν φωτογραφίζω με αυτό τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, τον πρόεδρο της ΕΟΚ. Ούτε, προφανώς, τον αθωώνω για τους χειρισμούς και την αδιαλλαξία, αλλά και το σχεδόν κωμικά εμφανή τρόπο που αυτός και ο περίγυρός του ψάχνουν φταίχτες και άλλοθι για κάθε μα κάθε κίνηση. Αυλικοί υπάρχουν σε κάθε ομοσπονδία. Και πρώτιστος στόχος είναι να τρέχει το κρατικό χρήμα. Για αυτό εργάζονται όλοι ή, για την ακρίβεια, αυτό επιδιώκουν όλοι.

Απλώς, αναρωτιέμαι, χωρίς, σε καμία περίπτωση, να γίνομαι συνήγορος, παρά μόνο γνωρίζοντας τις όποιες διαδικασίες εκπτώσεων από τον εαυτό μου (και ο καθένας από το δικό του, κατά πάσα πιθανότητα): πώς είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να φύγει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος από την ΕΟΚ; Ή, για να τεθεί αλλιώς, πώς είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να σκεφτεί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος να φύγει από την ΕΟΚ, επειδή οδηγεί το καράβι στο παγόβουνο;

Η παραμικρή υποψία για το πώς εξελίσσεται ο άνθρωπος όταν μεγαλώνει, ειδικά σε ό,τι αφορά τις ντροπές και τις τύψεις, που σε πολύ μεγάλο ποσοστό προκύπτουν από τη διαπαιδαγώγηση εξ απαλών ονύχων περί καλοσύνης, δεν είναι ένα στοιχείο που μας οδηγεί στο ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αποκλείεται να αφήσει το κέντρο εξουσίας; Υπάρχει, δηλαδή, η πιθανότητα ένας άνθρωπος 78 χρόνων, με ανθρώπους που τον αγαπούν αληθινά γύρω του, να ασχολείται με τα λάθη του πάνω από 39 εκατοστά του δευτερολέπτου τη μέρα και να νιώθει άσχημα για αυτά; Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι στην περίπτωση, παραδείγματος χάρη, του προπονητή της Εθνικής, στην οποία απάντησε συβιλλικά ότι «παίκτες έχουμε», ο Γιώργος Βασιλακόπουλος δεν είπε ότι «οι δημοσιογράφοι κάνουν πόλεμο στην ΕΟΚ και επηρεάζουν τον κόσμο», αν και δεν είχε ούτε ΕΝΑ επιχείρημα για να στηρίξει την κωλυσιεργία; Αν έστω και ένας δημοσιογράφος, που στατιστικά είναι απίθανο να μην υπάρχει, κάνει ηθελημένα πόλεμο στην ΕΟΚ, επειδή τον έχει βάλει κάποιος άσπονδος φίλος, το επιχείρημα του Βασιλακόπουλου δεν έχει βάση; Και αν ο Βασιλακόπουλος τον ξέρει δεν μπορεί πολύ εύκολα να τους τσουβαλιάσει όλους και να πει, «σας γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια, θα κάνω το δικό μου;».

Ο Βασιλακόπουλος θα έπρεπε να έχει φύγει εδώ και σχεδόν μία δεκαετία από τον προεδρικό θώκο της ΕΟΚ. Ας πούμε ότι το λογικό είναι πως θα έπρεπε να έχει φύγει όταν συμπλήρωσε την ηλικία που, με βάση τον οδικό κώδικα, οι άνθρωποι απαγορεύεται να οδηγούν. Ανεξαρτήτως του τι έχει κάνει, αυτό είναι το λογικό. Όχι, όμως, να περιμένουμε να αποφασίσει ο ίδιος να φύγει. Αυτό δεν θα το έκανε ΚΑΝΕΙΣ (και με το κανείς προστίθενται οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος να τον διώξει. Εξ όσων γνωρίζω και εξ όσων φαντάζομαι, δεν νομίζω ότι θέλει κάποιος πραγματικά να μπλεχτεί.

Μπορούμε να κράζουμε όσο θέλουμε για τα πασιφανή λάθη, αλλά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει την ηλικία του ελληνικού μπάσκετ, που λέει ο λόγος. Και ούτε ένας, που ψάχνει για δεύτερη δουλειά επειδή τα λεφτά του δεν του φτάνουν ενώ υπάρχουν γύρω του εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, δεν έχει το δικαίωμα να τον κατηγορεί για έλλειψη λογικής. Από τα 25 και μετά, σχεδόν όλοι σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που μας διαχωρίζει είναι ο φόβος και το θράσος. Αλλά δεν μπορούμε να ορκιστούμε ότι αν θέλαμε θα μπορούσαμε να διαθέτουμε όλα τα στοιχεία που θα μας οδηγούσαν σε μία καριέρα με σημαντικές απολαβές και αναγνώριση και που, σίγουρα, σιγουρότατα, θα γινόταν εις βάρος άλλων. Οπότε, ας αφήσουμε την ηθικολογία στην άκρη. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος κάνει αυτό που θα κάναμε αν μπορούσαμε. Κάνει αυτό που κάνουμε αφού μπορούμε και τα προνόμιά του είναι σαφώς περισσότερα από τα δικά μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή