Την εποχή της Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει παρεισφρήσει με σχετική επιτυχία, αφήνοντας το αποτύπωμά της στο πάνθεον. Ο πίνακας των κατακτήσεων ασφαλώς δεν πρόκειται να «γράψει» πόσο δύσκολο ήταν να πάρει οποιαδήποτε ομάδα δύο τρόπαια τους καιρούς που η ομάδα του Μέσι έπαιζε το κορυφαίο ποδόσφαιρο στον πλανήτη. Η Ρεάλ, με το τρόπαιο που κατέκτησε στο Μιλάνο, έφθασε τα 11 και η Μπαρτσελόνα έχει 5. Η διαφορά είναι ότι η μία έχει «καβατζάρει» 6 τρόπαια από μία εποχή που το χρώμα στις ταινίες εμφανιζόταν με τη μέθοδο του τεχνικολόρ και η άλλη τα έχει κατακτήσει την εποχή του Champions League.
Αυτή, που κατέληξε στον τελικό του Μιλάνου, ήταν η 25η διοργάνωση του Champions League, δηλαδή του πάλαι ποτέ Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την τωρινή μορφή του και τις παραλλαγές της. Σε αυτή την 25ετία, η κορυφαία ομάδα της διοργάνωσης πρέπει να είναι μία εκ των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Οι δύο ομάδες έχουν τα περισσότερα τρόπαια από οποιαδήποτε άλλη, μοιράζονται 10 Κύπελλα, έστω κι αν από καλή πρόθεση, επειδή βολεύει τη σύγκριση που θα επιχειρήσει να κάνει το κείμενο, προσμετράται ως πρώτο από τα 5 αυτό που κατέκτησε το 1992 στο «Γουέμπλεϊ» με αντίπαλο τη Σαμπντόρια, που υπάγεται στο πειραματικό Champions League.
Η νίκη στο Λονδίνο βοηθάει τη συγκεκριμένη ιστορία να αναπτυχθεί. Μία πρωταρχική σκέψη ήταν να «χαριστεί» στη Μίλαν η διετία 1989-90, παρ’ όλα αυτά δε θα είχε νόημα να μπει το παλιό Κύπελλο Πρωταθλητριών στη σύγκριση, για πάρα πολλούς λόγους: δεν είναι το ίδιο σύστημα διεξαγωγής, κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει επανάληψη νικητή από τότε, δηλαδή συμπληρώνονται φέτος τουλάχιστον 27 χρόνια και μία πρώτη εκτίμηση είναι ότι το διάστημα πρόκειται να μεγαλώσει, ενώ τότε έλειπαν οι αγγλικές ομάδες, που επέτρεψαν στη Μίλαν να έχει τον μικρότερο δυνατό ανταγωνισμό. Από το 1986 έως το 1991, που οι αγγλικές ομάδες δεν έπαιξαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, το κατέκτησαν μία ρουμάνικη, μία πορτογαλική, μία ολλανδική, η Μίλαν από την Ιταλία και μία γιουγκοσλάβικη, στο λυκαυγές του εμφύλιου πολέμου. Από το 1977 έως το 1985 μόνο δύο χρονιές, το 1983 και το 1985, δεν το κατέκτησε αγγλική ομάδα και τη δεύτερη, στον τελικό του Χέιζελ, το παιχνίδι κρίθηκε από ένα πέναλτι που κέρδισε η Γιουβέντους εκτός περιοχής με τον Μπόνιεκ και το έκανε γκολ ο Μισέλ Πλατινί με αντίπαλο τον Μπρους Γκρόμπελαρ.
Τα τρόπαια είναι, στην περίπτωση της 25ετίας, ο πιο σίγουρος τρόπος για να μετρήσεις ποια είναι η κορυφαία ομάδα του θεσμού στη σύγχρονη μορφή του. Η Μίλαν είναι ούτως ή άλλως η τρίτη καλύτερη, μια και έχει κατακτήσει τρία, αλλά η διαφορά των δύο από τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα είναι μεγάλη, ένα ποσοστό της τάξης του 33,3%. Η Μίλαν, πάντως, θα κέρδιζε σε δύο κατηγορίες του κειμένου αν ήταν η τρίτη ομάδα στη σύγκριση: στην πιο πειστική παράσταση σε τελικό, το 4-0 με την Μπαρτσελόνα στην Αθήνα το 1994 και στον κορυφαίο τελικό, που θα ήταν το χαμένο 3-3 με τη Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη το 2005, ένα από τα πέντε κορυφαία ματς που έχουν παιχθεί ποτέ σε γήπεδο με την τηλεόραση παρούσα.
Η Μίλαν, λοιπόν, έχει 3 κατακτήσεις, ακολουθούν Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπάγερν Μονάχου από 2 και από μία έχουν οι Μαρσέιγ, Άγιαξ, Ντόρτμουντ, Πόρτο, Ίντερ, Τσέλσι. Είναι, προφανώς, ένα κλειστό κλαμπ και ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα είναι μακράν οι κορυφαίες ομάδες του. Εξάλλου οι τρεις πρώτοι σε συμμετοχές είναι ο Ίκερ Κασίγιας, ο Τσάβι και ο Ραούλ Γκονζάλες, ενώ ο Κριστιάνο Ρονάλντο φέτος θα είναι τέταρτος, προσπερνώντας τον Ράιαν Γκιγκς. Για τα γκολ δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης: πρέπει να φθάσεις στην έκτη θέση της λίστας για να βρεις κάποιον που δεν έχει παίξει σε Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα. Πλην των δύο πρώτων, Μέσι και Ρονάλντο, ο Ραούλ είναι τρίτος, ο Ρούουντ φαν Νίστελροϊ τέταρτος και ο Καρίμ Μπενζεμά πέμπτος, ξεπερνώντας τον Τιερί Ανρί.
Η έμπνευση του κειμένου προήλθε από συζήτηση και την επιθυμία να μην αδικείται η Μπαρτσελόνα σε όλη τη σύγκριση λόγω μίας δεκαετίας που, ακόμα και αν καλοπροαίρετα ισχυριστεί κάποιος ότι δεν ήταν νοθευμένη, δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αξία της. Ένα παράδειγμα στο κολεγιακό μπάσκετ θα μπορούσε να είναι το Ντιουκ, που το 2015 κατέκτησε το πέμπτο πρωτάθλημά του σε 24 χρόνια, αλλά δεν μπορεί να φθάσει το UCLA, που είχε 10 σε 12 χρόνια, από το 1964 έως το 1975. Υπάρχουν και άλλες παράμετροι που παίζουν ρόλο, όπως η εποχή και οι κανονισμοί.
Της μίλησα μόλις δέκα λεπτά και μετά με προσκάλεσε στο σπίτι της: Η Μπαρτσελόνα έχει κατακτήσει το Champions League του 1992, του οποίου το σύστημα ήταν δύο όμιλοι των τεσσάρων ομάδων με την πρώτη να προκρίνεται κατευθείαν στον τελικό. Βεβαίως, είχε πριν δύο προκριματικούς γύρους, στους οποίους κάθε ομάδα από αυτές που θα συμμετείχαν στη φάση των ομίλων έπαιρνε μέρος. Η Ρεάλ, από τη μεριά της, έπαιξε σε ένα Champions League έξι ομίλων των τεσσάρων ομάδων, στο οποίο περνούσαν στους «8» οι καλύτερες πρώτες και οι δύο καλύτερες δεύτερες. Οπότε έπαιξε 11 παιχνίδια σε εκείνη τη διοργάνωση και κατέκτησε το τρόπαιο. Ακόμα και αν η Μπαρτσελόνα κινδύνεψε να αποκλειστεί στο δεύτερο προκριματικό γύρο, όταν νίκησε την Καϊζερσλάουτερν στο «Καμπ Νου» 2-0 και έχασε 3-1 στον επαναληπτικό, ακόμα και αν η Ρεάλ είχε για αντιπάλους τους Ολυμπιακό, Ρόζενμποργκ και Πόρτο και έπαιξε στον προημιτελικό με τη Λεβερκούζεν και στον ημιτελικό με την Ντόρτμουντ, το να μην παίζεις στα τελευταία στάδια του θεσμού διπλά παιχνίδια είναι ένα μείον, ακόμα και αν πρόκειται για οργανωτικό ατόπημα. Μικρό προβάδισμα: Ρεάλ.
Ρε συ, πόσες καληνύχτες θα της πω μέχρι να με προσκαλέσει στο σπίτι της; Η πιο δύσκολη επικράτηση μίας εκ των δύο ομάδων στη διοργάνωση είναι αρκετά συζητήσιμη. Η Ρεάλ κατέκτησε τα δύο Champions League του Millennium παίζοντας δύο προκριματικούς ομίλους, το 2000 και το 2002, ενώ η Μπαρτσελόνα έχει πάρει τέσσερα από τα πέντε παίζοντας από τη φάση των «16». Πρόκειται για λιγότερα παιχνίδια, μια και η Ρεάλ έπαιξε 15 τόσο το 2000 όσο και το 2002, ενώ η Μπαρτσελόνα έπαιξε 13 το 2006, το 2009, το 2011 και το 2015, ενώ ασφαλώς ίδιος ήταν και ο αριθμός των ματς που έδωσε η «βασίλισσα» το 2014 και το 2015. Οι όμιλοι είναι επιπρόσθετη επιβάρυνση όμως η Ρεάλ ουδέποτε είχε πρόβλημα με αυτούς. Θα προτιμηθεί η Μπαρτσελόνα του 2011 που και έπρεπε να ανατρέψει εις βάρος της σκορ με την Άρσεναλ, 1-2 στο Λονδίνο και 3-1 στη Βαρκελώνη, αλλά και να αποκλείσει στους ημιτελικούς την ίδια τη Ρεάλ για να πάει στον τελικό με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μικρό προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Ένα γκαζάκι βγήκα να πάρω και όταν γύρισα ήταν λες και το σούπερ μάρκετ θα έκλεινε για πάντα, είχα πάρει μέχρι και σφουγγάρι για το αμάξι και δεν έχω αμάξι: Η Μπαρτσελόνα δεν έχει, ουσιαστικά, γίνει το θύμα κάποιας ομάδας σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Μπορεί να έχει υποστεί οδυνηρές ήττες στην ιστορία της, παρ’ όλα αυτά είτε έβρισκε τον τρόπο να επιστρέψει για να πάρει τη ρεβάνς είτε ήταν τελείως μεμονωμένες. Το πλησιέστερο που μπορεί να βρει κάποιος είναι η Ατλέτικο Μαδρίτης, που την έχει αποκλείσει δις, το 2014 και το 2016, στα προημιτελικά του θεσμού. Η Ρεάλ, από την άλλη μεριά, έχει βρει τον μπελά της από τη Γιουβέντους, την οποία δεν έχει καταφέρει να αποκλείσει ποτέ. Αντιθέτως: Στα προημιτελικά του 1996, στους ημιτελικούς του 2003, στη φάση των «16» το 2005 και στους ημιτελικούς το 2015 η Γιουβέντους ήταν εκείνη που την προσπέρασε. Τέσσερις φορές σε διάστημα 20 χρόνων. Συν ότι ήταν πίσω από την «Κυρία» το 2009, στον όμιλο. Πρόκειται για μία σχέση που μοιάζει με το σύνδρομο της Στοκχόλμης, μια και την τελευταία φορά το γκολ της πρόκρισης, στον επαναληπτικό του 1-1 του «Μπερναμπέου» μετά το 2-1 του Τορίνο, πέτυχε ο Αλβάρο Μοράτα, ποδοσφαιριστής που είχε πάει δανεικός από τη Ρεάλ στη Γιουβέντους. Σαν να έπαιζε μπιζ στο σβέρκο της. Μεγάλο προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Τον αγκάλιασε και, μέχρι να πεις κύμινο, του είχε αρπάξει το πορτοφόλι: Από την άλλη μεριά, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έχουν σημαντική θετική παράδοση απέναντι στις περισσότερες ομάδες του θεσμού. Θύμα των «μπλαουγκράνα» είναι η Άρσεναλ, την οποία απέκλεισαν διαδοχικές φορές το 2010 και το 2011, την πρώτη με 4-1 στην έδρα τους και 4 γκολ του Λιονέλ Μέσι μετά το 2-2 του πρώτου ματς για τους προημιτελικούς, τη δεύτερη με 3-1 στην έδρα τους μετά την ήττα με σκορ 2-1 στο πρώτο ματς στους «16». Την έχουν νικήσει, επίσης, το 2006, στον περίεργο τελικό του Παρισίου, που ο Γενς Λέμαν αποβλήθηκε νωρίς και η Άρσεναλ προηγήθηκε με τον Κάμπελ πριν η Μπαρτσελόνα ανατρέψει το σκορ με τους Έτο και Μπελέτι. Η Ρεάλ, από τη μεριά της, έχει για μεγαλύτερο θύμα της τη συντοπίτισσα Ατλέτικο, την οποία έχει εκτοπίσει τα τρία τελευταία χρόνια: στην παράταση του τελικού του 2014, με το θαύμα του Σέρχιο Ράμος στον τελικό, στα προημιτελικά του 2015, με το 1-0 στο «Μπερναμπέου» (0-0 το πρώτο ματς στο «Βιθέντε Καλντερόν» πάλι στην παράταση και στα πέναλτι του τελικού του Μιλάνου του 2016. Ενώ η Μπαρτσελόνα ήταν σαν να έχει νικήσει μία ομάδα που είναι η ακατέργαστη μορφή της, η Ρεάλ έχει επιβιώσει από ένα σκληροτράχηλο αντίπαλο που στο πρωτάθλημα δεν περνούσε καλά μαζί του. Είναι άλλη η γλύκα να νικάς ένα συγγενή σου, δημιουργώντας του, κιόλας, ψυχικά πράγματα. Μικρό προβάδισμα: Ρεάλ.
Σε μισώ, σε μισώ περισσότερο από ό,τι η Μπέτι Ντέιβις την Τζόαν Κρόφορντ: Εδώ πρέπει να δώσουμε το προβάδισμα στους Καστιγιάνους. Η κόντρα με την Μπάγερν, βαριά σαν το τέλος μελωδίας ενός ψυχεδελικού Σοστακόβιτς, δηλαδή του Σοστακόβιτς σκέτο, είναι μάλλον η κορυφαία βεντέτα στο θεσμό. Η Ρεάλ έχει παίξει με τους Βαυαρούς 7 φορές, από το 2000 και έπειτα, σε διπλό παιχνίδι σε φάση Champions League. παιχνίδι σε φάση Champions League. Μετρήστε: Το 2000 την απέκλεισε στους ημιτελικούς, ενώ το 2001 το έπαθε στην ίδια φάση. Το 2002 ήταν εκείνη ο θύτης ξανά και το 2004 πέρασε το εμπόδιό της στους «16». Το 2007 ήταν η Μπάγερν που την απέκλεισε στους «16» και το 2012 οι Βαυαροί πανηγύρισαν στα πέναλτι του δεύτερου ημιτελικού, με το μνημειώδες χαμένο πέναλτι του Σέρχιο Ράμος. Το 2014 η Ρεάλ έκανε περίπατο στο Μόναχο και προκρίθηκε στον τελικό του Champions League. Επτά ολόκληρες φορές. Η Μπαρτσελόνα, από την άλλη, πολύ συχνά στον ορίζοντά της ανταμώνει με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Από το 1994, όταν και ο Ρομάριο και ο Στόιτσκοφ έκαναν τον Στιβ Μπρους και τους υπόλοιπους αμυντικούς της Γιουνάιτεντ να κλείσουν την καλύτερη θέση στο ντιβάνι, με εκείνο το 4-0 (και 2-2 στο «Ολντ Τράφορντ»), έχουν περάσει χρόνοι 22 και αρκετές πολύ σημαντικές μονομαχίες. Η Γιουνάιτεντ ανταπέδωσε το 1998-99, αφήνοντας τρίτη την Μπαρτσελόνα στον όμιλο και ανταμώνοντας με την Μπάγερν, που επίσης είχε στο γκρουπ, στον τελικό του Champions League στη Βαρκελώνη, το πλέον εμβληματικό παιχνίδι στην ιστορία του θεσμού. Οι δυο τους συναντήθηκαν, έπειτα, στους ημιτελικούς του Champions League το 2008, όταν το γκολ του Πολ Σκόουλς στη ρεβάνς του «Ολντ Τράφορντ», το μόνο στα δύο παιχνίδια, κατέστησε… one night stand τους «Fantasticos» (Ροναλντίνιο, Μέσι, Ανρί, Έτο) και έβαλε το νερό στο αυλάκι για την ομαδάρα του μέλλοντος. Την επόμενη χρονιά, στη Ρώμη, η Μπάρτσα τη νίκησε 2-0 και δύο χρόνια αργότερα, το 2011, στο «Γουέμπλεϊ», η υπέροχη ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα νίκησε το συγκρότημα του Άλεξ Φέργκιουσον 3-1, στο τελευταίο ματς του Κριστιάνο Ρονάλντο με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αν και δεν είναι αμελητέα «βεντέτα» και έχει δύο τελικούς Champions League, η συχνότητα είναι μικρότερη και τα παιχνίδια λιγότερα. Υπάρχει βεβαίως και η κόντρα με την Τσέλσι, η οποία είναι τουλάχιστον εφάμιλλη με εκείνη της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει, άλλωστε, τους ημιτελικούς του 2009, όταν προκρίθηκε με το γκολ του Ινιέστα, αλλά και τους ημιτελικούς του 2012, με το χαρακίρι που επέτρεψε στους Λονδρέζους να πάνε στον τελικό. Μικρό προβάδισμα: Ρεάλ.
Σε μισώ, σε μισώ περισσότερο απ’ ό,τι ο Μιλς τον Τζον Ντο: Στο σούπερ μπόνους μίσος της Μπαρτσελόνα με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος βρισκόταν με τους «μπλαουγκράνα» σε κόντρα που είχε τη μηχανή Ferrari και έκανε το θόρυβο Lamborghini. Ποτέ το άρτος και θεάματα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν ήταν τόσο ρεαλιστικό. Είναι υπέροχη η μυθολογία αυτής της «βεντέτας», διότι ο Μουρίνιο είχε προσληφθεί από τον Μπόμπι Ρόμπσον και την Μπαρτσελόνα για μεταφραστής, αλλά στην πραγματικότητα ο λόγος ήταν πιο απλός: Ο Ρόμπσον ήθελε να ξέρει τι έλεγε για εκείνον ο Λουίς Φίγκο στα αποδυτήρια στα πορτογαλικά. Ο Μουρίνιο βρήκε την Μπαρτσελόνα ως αντίπαλο για πρώτη φορά στη φάση των «16» του Champions League το 2005, όταν το 1-1 στο «Καμπ Νου» διαδέχθηκε το 4-2 της Τσέλσι, που σήμανε την πρόκρισή της. Την επόμενη χρονιά, η Μπάρτσα ήταν πιο πονηρεμένη. Στο πρώτο ματς, του «Στάμφορντ», νίκησε 1-2, στο παιχνίδι που ουσιαστικά ξεκίνησε ο ευρωπαϊκός θρύλος του Λιονέλ Μέσι και το 1-1 της ρεβάνς την πέρασε στους προημιτελικούς. Την επόμενη χρονιά η Τσέλσι ήρθε πρώτη στον όμιλο με την Μπαρτσελόνα, χάρη στο γκολ του Ντρογκμπά στις καθυστερήσεις του δεύτερου ματς του «Καμπ Νου», που έκανε τον Μουρίνιο να τρέξει προς τη μεριά των παικτών του για να πανηγυρίσει μαζί τους. Το 2010 υπήρξε εκείνη η αριστουργηματική σειρά των ημιτελικών με την Ίντερ, όταν οι «νερατζούρι» νίκησαν 3-1 στο πρώτο παιχνίδι και κράτησαν την πρόκριση σε ένα δεύτερο ημιτελικό απύθμενης έντασης, παρά το απίθανο γκολ του Ζεράρ Πικέ. Ο Μουρίνιο μπήκε στο γήπεδο για να πανηγυρίσει, με αποτέλεσμα να προπηλακιστεί ελαφρώς από τον Βίκτορ Βαλντές. Την επόμενη χρονιά η Μπαρτσελόνα απάντησε, με την πρόκρισή της επί της Ρεάλ στους ημιτελικούς του Champions League, το 0-2 στο «Μπερναμπέου» και το 1-1 στη Βαρκελώνη. Βεβαίως, δεν πρέπει να υποτιμάται Απόλυτο προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Γκρεμός ήταν από κάτω, σου λέω, γκρεμός: Η Ρεάλ ήταν σεσημασμένη για τις ανατροπές της τη δεκαετία του ’80 και πάντα υπήρχε αυτή η αίσθηση όταν βρισκόταν σε δυσχερή θέση στο Champions League. Παρ’ όλα αυτά, μόλις τον Απρίλιο μπορεί να βρει κάποιος την πιο αξιόπιστη ανατροπή της σε διπλά παιχνίδια, όταν νίκησε 3-0 τη Βόλφσμπουργκ στο «Μπερναμπέου», ανατρέποντας το 0-2 της Γερμανίας. Η προηγούμενη ανατροπή που αξίζει να θυμάται κάποιος έμεινε ανολοκλήρωτη, αφού έφτασε το 4-1 της Ντόρτμουντ στο 2-0, αλλά δεν κατάφερε να πετύχει τρίτο γκολ το 2013. Υπάρχει και το 2-3 στον δεύτερο προημιτελικό του «Ολντ Τράφορντ» το 2016, αλλά το πρώτο ματς στο «Μπερναμπέου» ήταν «λευκή» ισοπαλία. Η Μπαρτσελόνα έχει ανατρέψει το εις βάρος της 2-1 με την Άρσεναλ, νικώντας τη 3-1 στο «Καμπ Νου» το 2011, ενώ το 2000 νίκησε 5-1 την Τσέλσι στην παράταση, ανατρέποντας το εις βάρος της 3-1 στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Δύο χρόνια αργότερα νίκησε 3-1 τον Παναθηναϊκό στο δεύτερο προημιτελικό του «Καμπ Νου» στη Βαρκελώνη, ανατρέποντας το 1-0 της Λεωφόρου, ενώ το 2013 νίκησε 4-0 τη Μίλαν στο δεύτερο ματς, έχοντας στην πλάτη της ένα καθαρό 2-0 των «ροσονέρι» στο πρώτο ματς της φάσης των «16» στο Μιλάνο. Μεγάλο προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Έπρεπε να δεις το διαμάντι, σαν βάτραχος ήταν: Η Μπαρτσελόνα έχει δώσει σπουδαίες στιγμές στον ποδοσφαιρικό κόσμο, όμως είναι δύσκολο να δεις πριν τον Λιονέλ Μέσι. Βεβαίως, ένα σημείο αναφοράς είναι το γκολ-τσιγάρο του Ροναλντίνιο στο «Στάμφορντ Μπριτζ», όπως και το φάουλ του Ρόναλντ Κούμαν στην παράταση με τη Σαμπντόρια. Ο Μέσι ήρθε για να βάλει τουλάχιστον δύο αξιομνημόνευτες, σε συνδυασμό με ομορφιά, στιγμές: το δεύτερο γκολ του στο 4-1 επί της Άρσεναλ, με το σομπρέρο στον Αλμούνια και το υπέροχο σόλο μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Η Ρεάλ, από την άλλη, μπορεί να αντιπαραθέσει την ντρίμπλα του Ρεδόντο στον Μπεργκ, που έφερε το γκολ του Ραούλ, στο δεύτερο προημιτελικό του 2000 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», το γκολ του Λουίς Φίγκο, επίσης με τη Γιουνάιτεντ, τρία χρόνια μετά, μία γλυκιά σέντρα-σουτ που ξεγέλασε τον Φαμπιάν Μπαρτέζ, αλλά, κυρίως, το βολ πλανέ του Ζινεντίν Ζιντάν στον τελικό του 2002 με την Μπάγερ Λεβερκούζεν, που λογίζεται ως το πιο όμορφο γκολ που έχει μπει ποτέ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η θέση του είναι τέτοια επειδή είναι σημαίνον. Το σόλο του Μέσι στο «Μπερναμπέου» οδήγησε την Μπαρτσελόνα στην κατάκτηση του Champions League του 2011, αλλά αν δεν γινόταν πιθανότατα να έβρισκε κάποιον άλλο τρόπο να προκριθεί. Το γκολ του Ζιντάν ήρθε λίγο πριν πάρει η Λεβερκούζεν το μομέντουμ της μονής αναμέτρησης και πιέσει. Αν δεν το έβαζε, δεν είναι βέβαιο ότι η Ρεάλ θα κατακτούσε το τρόπαιο. Το γεγονός του τελικού σε σχέση με τον ημιτελικό μοιάζει ελάχιστα σημαντικότερο από το ότι επρόκειτο για ένα υπέροχο τέρμα σε «clasico». Ελάχιστο προβάδισμα: Ρεάλ.
Έπρεπε να τον δεις να μιλάει, κάπως έτσι ήταν ο Ιησούς: Εδώ το πρόβλημα δεν έγκειται στο ποιος έχει το προβάδισμα, διότι, παρά το γαλαξία αστέρων, η μία ομάδα, όπως και να το κάνεις, είχε από τα νάματα του Champions League τον αρχιερέα Γιόχαν Κρόιφ στη μεριά της. Η Ρεάλ είχε επίσης τις δικές της προσωπικότητες. Ο Ίκερ Κασίγιας ανήγαγε την ιστορία του σε μυθοπλασία κατά λάθος, όταν αντικατέστησε τον τραυματία Θέσαρ στη διάρκεια του τελικού του Champions League το 2002, κρατώντας τις γερμανικές ορδές μακριά από την εστία του, ειδικά στο τελευταίο αιμοβόρο δεκάλεπτο, όταν η Λεβερκούζεν επιτέθηκε με σάουντρακ τις «Βαλκυρίες». Δύο Champions League, αλλά και μία ερεβώδης εποχή έκθεσης και αποκλεισμών. Ο Ραούλ ήταν ο πρίγκιπας της «βασίλισσας», ένας μοναδικός οργανισμός κομψότητας, αλλά η ομάδα ήταν ούτως ή άλλως το Χόλιγουντ, ακόμα και αν στην επίθεση έπαιζαν ο Νταβόρ Σούκερ και ο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, ο θρίαμβος του Ίβιτσα Όσιμ. Τη σύγχρονη εποχή ασφαλώς υπάρχει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά θα πάω με τον Σέρχιο Ράμος: Δύο γκολ σε ισάριθμους τελικούς Champions League, αφεντικό μίας άμυνας που ποτέ δεν ένοιαζε τη Μαδρίτη, προσωπικότητα που μπόρεσε να απαντήσει στο χαμένο πέναλτι-viral των ημιτελικών με την Μπάγερν το 2012. Παρ’ όλα αυτά… Πολύ μεγάλο προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Με έπιασαν στις δημόσιες τουαλέτες, με πήγαν αυτόφωρο, αλλά δεν θέλω να το συζητήσω: Οπότε, ποια ομάδα από τις δύο έχει ζήσει την πιο ντροπιαστική στιγμή; Η Ρεάλ δεν έχει αποκλεισμούς από ομίλους, αλλά από το 2005 έως το 2010 έχει αποκλειστεί στη φάση των «16», από τη Γιουβέντους, την Άρσεναλ, την Μπάγερν, τη Ρόμα, τη Λίβερπουλ (με το εξευτελιστικό 4-0 του «Άνφιλντ») και τη Λυών. Η Μπαρτσελόνα έχει επίσης ζήσει την οδύνη, με την πρόσφατη μνήμη να μην επιβεβαιώνει ό,τι έχει γραφεί στα βιβλία των αναμνήσεων: Το 1993 αποκλείστηκε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο δεύτερο προκριματικό γύρο του Champions League πριν τους ομίλους, χάνοντας 2-3 μέσα στο «Καμπ Νου», αν και στη Ρωσία το σκορ ήταν 1-1. Το 1998 ήρθε τέταρτη σε όμιλο με Ντινάμο Κιέβου, Νιούκαστλ και Αϊντχόφεν και έχασε 0-4 από τους Ουκρανούς του Βαλερί Λομπανόφσκι στο «Καμπ Νου», στο παιχνίδι που ο Αντρέι Σεφτσένκο έπεσε σαν κομήτης στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το 1999 έμεινε τρίτη, πίσω από Μπάγερν Μονάχου και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το 2000 έχασε 4-1 από τη Βαλένθια στον πρώτο ημιτελικό του «Μεστάγια» (εκείνη την υπέροχη ομάδα του Έκτορ Κούπερ) και το 2013 η Μπάγερν τη διέσυρε στους ημιτελικούς, νικώντας τη 3-0 στη Βαυαρία και 4-0 στην Καταλονία. Το χειρότερο σε ντροπή που έχει η Ρεάλ είναι το 3-1 από τη Μονακό, με το οποίο αποκλείστηκε στους προημιτελικούς του Champions League του 2004 αν και την είχε νικήσει 4-2 στο πρώτο ματς. Με Μοριέντες ήρωα, διότι Ρεάλ είσαι, και Ζιουλί, που έπαιξε αργότερα στην Μπαρτσελόνα. Η μεγαλύτερη ντροπή της Μπαρτσελόνα, ωστόσο, είναι το 4-0 από την ελλιπή Μίλαν στον τελικό του 1994 στην Αθήνα. Όλη η αλληλουχία, οι τραυματισμοί των Ιταλών αμυντικών, οι αλαζονικές δηλώσεις των «μπλαουγκράνα» όταν έφθασαν στο Ελληνικό και το καταπληκτικό ματς του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς. Πολύ μεγάλο προβάδισμα: Ρεάλ.
Προσπαθούσε να μιλήσει, αλλά έμοιαζε σαν να έχει κολλήσει κάτι στον οισοφάγο του: Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι τόσο η Ρεάλ όσο και η Μπαρτσελόνα απολαμβάνουν τη μαφιόζικη εύνοια της διαιτησίας. Έχουν σίγουρα τις στιγμές τους, ωστόσο έχουν πέσει, σε περιστάσεις, και οι ίδιες θύματα. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τους ημιτελικούς του 2009, αλλά η Τσέλσι είχε πάρει τα σπόρια στο ζευγάρι του 2005. Ωστόσο, η πιο ευνοϊκή απόφαση για την Μπαρτσελόνα ήταν το γκολ του Αντρέι Σεφτσένκο που ακυρώθηκε στον δεύτερο ημιτελικό του «Καμπ Νου», το 2006, όταν ο Κάρλες Πουγιόλ γλίστρησε και ο διαιτητής σφύριξε επιθετικό φάουλ. Η Μίλαν θα ρέφαρε το 0-1 του πρώτου παιχνιδιού σε εκείνο το σημείο. Σε ό,τι αφορά τη Ρεάλ, έρχεται στο μυαλό ο δεύτερος προημιτελικός με την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2015, αλλά η πιο καταφανής αδικία υπέρ της εμφανίζεται το 1999, με το χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος στο ματς με τον Ολυμπιακό στο «Μπερναμπέου». Ήταν από τις ελάχιστες φορές που είχε φτάσει 5η αγωνιστική και κινδύνευε να αποκλειστεί, ο Ολυμπιακός έπρεπε να νικήσει, η Ρεάλ προηγούνταν 1-0 και έγινε το χέρι που στέρησε στον Γκόγκιτς το γκολ της ισοφάρισης. Θα ήταν πέναλτι και κόκκινη κάρτα και μπορεί τελικά η Ρεάλ να έβρισκε τρόπο για να νικήσει, όμως θα είχε πλάκα. Εμφανές προβάδισμα: Ρεάλ.
Μην προσπαθείς να λύσεις το Δεσμό, κόψ’ τον: Ψάχνοντας τα σημεία-κλειδί για τις δύο ομάδες αυτήν την 25ετία, της Μπαρτσελόνα είναι το εύκολο: το γκολ του Αντρές Ινιέστα στις καθυστερήσεις του δεύτερου ημιτελικού του «Στάμφορντ Μπριτζ». Η Ρεάλ έχει την πρόκριση με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000, αλλά η μόνη πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης που απέδρασε ήταν το γκολ του Σέρχιο Ράμος με την Ατλέτικο Μαδρίτης στον τελικό του 2014. Θα το δώσω στην Μπαρτσελόνα, διότι ένας αποκλεισμός εκείνης της ομάδας από την κυνική Τσέλσι του Γκούους Χίντινκ θα μπορούσε να στερήσει, μέσα από τους κραδασμούς της ήττας, ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό τοπίο και ώρες ενασχόλησης μαζί της. Η Ρεάλ δεν έχει αφήσει στον κόσμο, όλο αυτό το διάστημα, κάτι ουσιαστικό για το παιχνίδι, έστω κι αν οι «γκαλάκτικος» ήταν αληθινή λιχουδιά. Από την άλλη, το γκολ του Ράμος είναι για το δέκατο συνολικά. Ελάχιστο προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Όπως τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει: Ο στίχος του Λορέντζου Μαβίλη συνάδει με το πικ των όμορφων εμφανίσεων της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ στην ιστορία του θεσμού. Η Μπάρτσα έχει το 4-0 στον προημιτελικό του 2009 με την Μπάγερν, με τα τέσσερα γκολ στο πρώτο ημίχρονο και το σήμα του Γκουαρντιόλα να κόψουν οι παίκτες ταχύτητα, που είναι η ωραιότερη εμφάνιση αυτής της ομάδας, αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα σε σημαντικά ματς που σου κόβουν την ανάσα, όπως ένα εικοσάλεπτο στο δεύτερο τελικό με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν μερικές φορές τρομακτική η αίσθηση ότι ο αντίπαλος κυνηγούσε χίμαιρες. Η Ρεάλ έχει επίσης το 0-4 με την Μπάγερν, στο δεύτερο ημιτελικό του Champions League το 2014, μία εμφάνιση επιβλητική και παιγνιώδης. Όπως από πάνω: Το πρώτο συμβολίζει μία εποχή, αντίστοιχη με εκείνη που συμβόλιζε το 4-0 του Άγιαξ επί της Μπάγερν στον πρώτο προημιτελικό του 1973. Σε ό,τι αφορά τις προσωπικές παραστάσεις, ο Μέσι πέτυχε 4 γκολ με την Άρσεναλ, η οποία προηγούνταν στο σκορ στον δεύτερο προημιτελικό του 2010 και ο Ρονάλντο, το «Φαινόμενο», έβαλε χατ τρικ στο «Ολντ Τράφορντ» με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στο δεύτερο προημιτελικό του 2003, ένα παιχνίδι από το οποίο η Ρεάλ προκρίθηκε αλλά έχασε. Μικρό προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Ήθελα να το ξανακάνω, αλλά ο Δίας μπήκε στον Σκορπιό: Μέχρι τώρα, η Μπαρτσελόνα είχε πέντε ευκαιρίες να κάνει το back2back και η Ρεάλ τέσσερις. Ουδεμία από τις δύο ομάδες, προς το παρόν, έφθασε σε τελικό μετά την κατάκτηση του Champions League. Αυτό το έχει καταφέρει ο Άγιαξ το 1996, η Γιουβέντους το 1997, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2009 και αυτό είναι όλο. Το 1993 η Μπαρτσελόνα δεν μπήκε καν στους ομίλους του Champions League, το 1999 η Ρεάλ αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την Ντινάμο Κιέβου, το 2001 από την Μπάγερν στα ημιτελικά, με 2 ήττες, το 2003 από τη Γιουβέντους στα ημιτελικά με το 3-1 της ρεβάνς του 2-1 στο πρώτο ματς, όταν μείωσε ο Ζιντάν προς το τέλος του δεύτερου ημιτελικού. Το 2007 η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε από τη Λίβερπουλ στη φάση των «16», χάνοντας 1-2 στο «Καμπ Νου» και νικώντας 1-0 στο «Άνφιλντ». Το 2010 αποκλείστηκε από την Ίντερ, αφού είχε χάσει 3-1 στο πρώτο ματς και το γκολ του Ζεράρ Πικέ της έδωσε την ευκαιρία να πετύχει το γκολ πρόκρισης και το 2012 από την Τσέλσι. Είχε χάσει 1-0 και είχε σκορ πρόκρισης, 2-0, ενώ οι Άγγλοι έπαιζαν με 10 παίκτες εξαιτίας της αποβολής του Τζον Τέρι. Στο ίδιο ματς ο Μέσι είχε δοκάρι σε πέναλτι και δοκάρι κανονικά, με το σκορ στο 2-1, πριν ο Φερνάντο Τόρες σκοράρει στις καθυστερήσεις. Το 2015 η Ρεάλ είχε σκορ πρόκρισης στο δεύτερο ημιτελικό με τη Γιουβέντους, το 1-0 με το πέναλτι του Κριστιάνο Ρονάλντο ενώ το πρώτο ματς είχε τελειώσει 2-1 υπέρ της «Κυρίας», αλλά όσο έμενε αυτό το σκορ ένιωθες ότι η Γιούβε θα βρει τον τρόπο. Δεν ηταν τόσο ανοιχτός ο δρόμος όπως της Μπαρτσελόνα με την Τσέλσι, ακόμα και αν δεν έβαζες την παράμετρο «παράδοση» στο λογαριασμό. Υπήρχε ένα πέναλτι που δεν έδωσε ο διαιτητής στον Εβρά για σπρώξιμο στον Τσιτσαρίτο, αλλά έγινε στο 1-1, οπότε στην καλύτερη θα ισοφάριζε η Ρεάλ το σκορ του πρώτου ματς. Η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία ήταν ο δεύτερος ημιτελικός του «Καμπ Νου» με την Τσέλσι. Προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Να μείνει μεταξύ μας: Οι δύο μονομαχίες της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα στους ημιτελικούς του Champions League το 2002 και το 2011 ήταν παρόμοιες: 0-2 το πρώτο ματς, 1-1 το δεύτερο. Προτεραιότητα της μνήμης, το πλασέ του Ζιντάν στην πρώτη περίπτωση, το σόλο του Μέσι στη δεύτερη. Η αλήθεια όμως είναι ότι της Μπαρτσελόνα η πρόκριση μοιάζει ελάχιστα πιο σημαντική. Η Ρεάλ είχε τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο τερέν και τον Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο και είχε βγει στον ανταρτοπόλεμο. Ήταν, βέβαια, η πρώτη χρονιά, αλλά η ένταση ήταν πελώρια, μεγαλύτερη από εκείνα τα παιχνίδια του 2002, όταν ήταν η καλύτερη ομάδα αλλά δεν είχε τέτοιο αντίπαλο δέος: ο Ριβάλντο μπροστά στον Ρονάλντο μοιάζει με αρχισυντάκτη μπροστά σε εκδότη εφημερίδας. Ασφαλές προβάδισμα: Μπαρτσελόνα.
Η Ρεάλ άντεξε στη σύγκριση μέχρι ένα σημείο. Αν εξαιρεθεί το 3-0 επί της Βαλένθια το 2000, οι υπόλοιποι τελικοί της ήταν δύσκολοι. Η Μπαρτσελόνα έχει ζόρια στους δύο πρώτους, αλλά στους τρεις επόμενους ήταν πραγματικά άπιαστη, με δύο 3-1 και ένα 2-0. Ουσιαστικά, η οριστική, δύσκολη, νίκη της Μπαρτσελόνα, ας πούμε με σκορ 2-1 και το νικητήριο γκολ στο 78’, προσδιορίζεται με τη διαφορά στο στυλ της Ρεάλ της τετραετίας (1998-02) σε σχέση με την Μπαρτσελόνα της επταετίας (2008-15). Είναι το σημείο, σε ό,τι αφορά το διάστημα και την επιβλητικότητα, που τη βγάζει στον αφρό ως την κορυφαία ομάδα του Champions League τα τελευταία 25 χρόνια.
