Η Εθνική είχε σχέδιο ΙΙ

140

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 οι παίκτες της ομάδας πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού μετά την προπόνηση πήγαιναν για καφέ σε κάποια από τις καφετέριες στο Μικρολίμανο ή στις γνωστές μαρίνες. Αυτό το μοτίβο τούς ήταν εύκολο, αφού δεν κουράζονταν υπερβολικά μέσα στο νερό. Μέχρι το 1998, που ήρθε ο Νίκολα Στάμενιτς. Ο Γιουγκοσλάβος κόουτς, που ήταν για έξι χρόνια στον ΑΝΟ Γλυφάδας, κουβαλούσε μαζί του τον αέρα της αυθεντίας, τον οποίο οι παίκτες χρειάζονταν ώστε να υπακούνε. Σε μία από τις πρώτες προπονήσεις, ο Στάμενιτς είχε πει στους πολίστες του Ολυμπιακού, «θα σας προετοιμάσω σαν να είναι να πάτε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα». Στην πραγματικότητα, όμως, επρόκειτο για μία ολόκληρη σεζόν, που οι πολίστες πέρασαν λες και βρίσκονταν στα ΛΟΚ. Ο Στάμενιτς προτιμούσε να χάσει ένα πρωτάθλημα ή κάποιον άλλο τελικό, αλλά να φτιάξει μία ομάδα που θα ήταν δυναμίτης. Οι πολίστες δεν μπορούσαν να συζητήσουν όλα αυτά που γίνονταν στην προπόνηση, πηγαίνοντας για καφέ. Ήταν τόσο εξαντλημένοι, που δεν μπορούσαν να κάτσουν ακόμα και στην καφετερία, που τραγουδά ο Μπακιρτζής. Ο Στάμενιτς έφυγε τον Οκτώβριο του 2000, λόγω αφερεγγυότητας, αλλά εκείνοι οι παίκτες, που δεν μπορούσαν καν να υποπτευθούν ό,τι θα ερχόταν, κατέκτησαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών 2 χρόνια αργότερα, αφού ενδιαμέσως είχαν παίξει ακόμα έναν τελικό, το 2001, στον οποίο άνετα θα μπορούσαν να έχουν νικήσει.

Η έννοια «προετοιμασία για Παγκόσμιο Πρωτάθλημα» είναι μεταφράσιμη κατά το δοκούν. Δηλαδή, ένα τεχνικό τιμ μαζεύεται και κάνει υπολογισμούς, υπολογίζει τις μέρες που οι παίκτες θα φορτώσουν προπόνηση, θα κάνουν διπλές και γυμναστήριο, υπολογίζει τα ρεπό. Το τεχνικό τιμ ξέρει πότε θα πάρουν οι παίκτες ρεπό, πότε θα αρχίσουν να χαλαρώνουν, για να είναι έτοιμοι για τη διοργάνωση. Όταν βγει το πρόγραμμα, τότε βγαίνουν και τα εναλλακτικά πλάνα, τα οποία φροντίζουν να καλύψουν ένα συμβατό φάσμα ατυχίας, δηλαδή τραυματισμών. Στην περίπτωση της Εθνικής, αν η προετοιμασία για τη φυσική κατάσταση ήταν αρκετή, η ομοιογένεια, ένα ποθητό ζητούμενο πριν αρχίσει η διοργάνωση, δεν ήρθε. Δεν ήταν απλώς ο τραυματισμός του Γιάννη, αλλά τα συμπαρομαρτούντα. Η βεβιασμένη αντίδραση της ΕΟΚ, οι τσακωμοί, οι ήττες. Όμως, όταν τη δουλειά αναλαμβάνουν επαγγελματίες δεν έρχεται η καταστροφή. Υπάρχουν εναλλακτικά πλάνα. Και επειδή οι κανόνες του πρωταθλητισμού είναι σχεδόν ίδιοι για όλα τα σπορ, η προετοιμασία είναι η πιο απαραίτητη κατάσταση. Αν πρέπει να γίνει μέσα σε μία διοργάνωση, τότε είναι απαραίτητο.

Πολλά παραδείγματα καθιστούν το λόγο ασφαλή. Όχι μόνο στο μπάσκετ. Οι σημαντικοί τενίστες που πάνε στα Major, έχοντας φορτώσει τουρνουά δύο εβδομάδες πριν, ψάχνουν να βρίσκονται στο πικ τους στα τέλη της πρώτης εβδομάδας του εκάστοτε τουρνουά. Ο Ράφα Ναδάλ έτσι την πατάει, από το 2011 και έπειτα, στο Γουίμπλεντον. Προετοιμάζεται για το Ρολάν Γκαρός, το οποίο στη συντριπτική πλειοψηφία κατακτά και έπειτα, όταν πηγαίνει στο Λονδίνο, προσπαθεί να βγάλει την πρώτη εβδομάδα αβρόχοις ποσί για να είναι σε φόρμα τη δεύτερη. Την τελευταία εξαετία ο Ναδάλ δεν έχει περάσει από τον τέταρτο γύρο του συγκεκριμένου Major. Από την άλλη μεριά, ο τρόπος που είναι δομημένη μία διοργάνωση στο μπάσκετ είναι πολύ διαφορετικός. Ο κανόνας στο τένις είναι ότι δεν επιτρέπεται το λάθος, για αυτό πρόκειται για ένα σπορ που οι ικανότητες του καλύτερου σε κάθε διάσταση του δίνουν μεγάλο προβάδισμα. Σε έναν όμιλο όπως αυτόν του Ευρωμπάσκετ επιτρέπονται τα λάθη, μπορείς να χάσεις ματς και να βγεις παγανιά στα νοκ άουτ. Εκεί πρέπει να είσαι έτοιμος.

Οι πονηρές ομάδες, μάλιστα, που έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν, φροντίζουν ακόμα και να χάσουν μέσα στο τουρνουά. Η Ισπανία, που από το 2006 και έπειτα είναι η κυρίαρχη ομάδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, την είχε πατήσει δύο φορές πριν μάθει: στους Ολυμπιακούς του 2004 είχε κάνει 5 νίκες σε ισάριθμα ματς στον όμιλο, μόνο και μόνο για να παίξει με τις τέταρτες του άλλου ομίλου ΗΠΑ και να αποκλειστεί. Το 2007, στο δικό της Ευρωμπάσκετ, πήγε τρένο ως τον ημιτελικό και αφού πέρασε με χίλια ζόρια το εμπόδιο της Ελλάδας έχασε στον τελικό από τη Ρωσία, με το καλάθι του Τζέι Αρ Χόλντεν. Και το 2009, παρά το γεγονός ότι ήταν η (πολύ) καλύτερη ομάδα, έχασε στην πρεμιέρα από τους Σέρβους και νίκησε στην παράταση τους Σλοβένους στον όμιλο, ενώ επικράτησε με 8 πόντους των Βρετανών ενδιαμέσως. Έχασε, επίσης, στον δεύτερο προκριματικό όμιλο από τους Τούρκους και από τη στιγμή που συνάντησε τους Λιθουανούς, για τη δεύτερη αγωνιστική, άρχισε την παρέλαση: 84-70 εκείνο το ματς, νίκησε με 21 πόντους τους Πολωνούς, με 20 τους Γάλλους στον προημιτελικό, με 18 την Ελλάδα στον ημιτελικό και με 22 τη Σερβία στον τελικό.

Είναι και αυτός ένας τρόπος, αρκεί να γνωρίζεις πώς θα πραγματευτείς τα δεδομένα. Όταν ο Στάμενιτς έλεγε στους παίκτες του, «θα σας προετοιμάσω σαν να πρόκειται να παίξουμε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα», δεν εννοούσε ότι θα παίζουν από την αρχή στο κόκκινο. Το αντίθετο μάλιστα.

Μετά την πρόκριση επί της Λιθουανίας και την οκτάδα στο Ευρωμπάσκετ, που κατά τη γνώμη μου ήδη δεν καθιστά αποτυχία την παρουσία της Εθνικής στη διοργάνωση, και πριν την αντάμωση με τους Τούρκους, η «γαλανόλευκη» αποδείχθηκε ότι είχε σχέδιο. Αποδείχθηκε ότι χρησιμοποίησε τον όμιλο ως όχημα για να γίνει καλύτερη στο νοκ άουτ παιχνίδι και αρχής γενομένης από την Πολωνία άρχισε να βρίσκει τον εαυτό της. Πολλά σχόλια που θα έπρεπε να κάνουν τους ανθρώπους που τα έγραψαν να ντρέπονται έχουν παρέλθει και οι σχολιαστές δεν ντρέπονται μόνο και μόνο επειδή η ντροπή είναι μία κατάσταση σχεδόν μακρινή ανάμνηση στις μέρες μας. Τις προάλλες διάβασα ένα σχόλιο που έλεγε, «δεν έγινε ο Μίσσας προπονηταράς. Ηρεμία παιδιά». Και ενώ είναι μία άποψη πνευματικά ισορροπημένη, το μένος των προηγούμενων ημερών για έναν προπονητή που οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα τι είχε κάνει -τους ένοιαζε απλώς ότι είναι εντεταλμένος στην ΕΟΚ- αφαίρεσε πάραυτα την επίκληση της αυθεντίας, αν και είναι ένας κόουτς σε ιδανική ηλικία για εθνική ομάδα και με απίθανη εμπειρία στο γυναικείο μπάσκετ. Όσο κι αν μου αρέσουν τα γυναικεία σπορ, στον πάγκο ορισμένες φορές μπορεί να σου σαλέψει.

Οι Ρώσοι είναι από άλλο ανέκδοτο. Είναι μακράν οι πιο χαρισματικοί Ευρωπαίοι αθλητές, αν βάλεις στη σούμα όλα τα σπορ. Από το ποδόσφαιρο στο βόλεϊ και από το μπάσκετ στο πόλο και το χόκεϊ επί πάγου, το μόνο που ουσιαστικά τους χωρίζει από συναπτούς θριάμβους είναι η άγνοια της δυτικής διαδικασίας για τη νίκη. Βεβαίως, αν και κοινός τόπος, ένας Εβραίος τεχνικός (από μία φυλή που 10,5 στους 10 ανθρώπους που την αποτελούν είναι σαΐνια) και ένας Αμερικανός πόιντ γκαρντ αρκούσαν για να κατακτήσουν το Ευρωμπάσκετ. Συνήθως τα χαρίσματά τους συνοδεύονται από μία μορφή καλής τρέλας, που αγγίζει την ανωμαλία. Τη δεκαετία του ’90 ο Βασίλι Καράσεφ ήταν διάνοια ως πόιντ γκαρντ, αλλά μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα, εξαιρουμένης της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δεν τον εμπιστεύτηκε, ο Ιγκόρ Κουντέλιν ήταν ψυχασθενής σουτέρ τριών πόντων, το ίδιο και ο διάδοχός του, Αντρέι Τσικάλκιν. Ο Αντρέι Φετίσοφ ήταν ένας απίστευτα ελαστικός σμολ φόργουορντ και το γεγονός ότι δεν έγινε μακράν ο πιο διάσημος στη θέση του στην Ευρώπη για μένα παραμένει μυστήριο. Ο Αντρέι Κιριλένκο ήταν ξεκάθαρα κλώνος του. Ο Μιχαήλ Μιχαΐλοφ ήταν ένας εντυπωσιακός σέντερ, πολύ δυνατός, σαν μποξέρ, ο Σεργκέι Μπάμπκοφ ένας μεθοδικός γκαρντ, ενώ κομπιούτερ ήταν ο μυστακοφόρος Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, ο οποίος τώρα είναι ομοσπονδιακός προπονητής. Σπουδαίοι παίκτες, με τρομερή αντίληψη του χώρου και του σώματός τους, που σπανίως έβγαιναν εκτός ισορροπίας, οι Ρώσοι το ’90 ήταν προορισμένοι να θριαμβεύσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Όμως, αυτό δεν σήμαινε ότι ανά πάσα στιγμή δεν μπορούσαν να σε διαλύσουν βρίσκοντας ρυθμό. Η νίκη της Εθνικής επί της Ρωσίας τη δεύτερη αγωνιστική του Ευρωμπάσκετ του 1997 παραμένει μία από τις πιο συναρπαστικές νίκες της.

Τώρα, βεβαίως, η Ρωσία δεν αποτελείται από 12 Ντράγκο, όπως 20 χρόνια πριν. Αυτό την κάνει ρεαλίστρια και πιο επικίνδυνη. Νίκησε την Τουρκία, νίκησε τη Σερβία στον όμιλο, που, όπως και να το κάνεις, είναι επιτυχία, νίκησε την Κροατία στους «16». Την τελευταία φορά που είχε συναντηθεί με τη Ρωσία η Ελλάδα σε νοκ άουτ βγήκε στον αφρό: στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 την είχε νικήσει 66-61, με το πρώτο πραγματικά σπουδαίο παιχνίδι του Θοδωρή Παπαλουκά με την εθνική ομάδα. Τότε οι Ρώσοι καμώνονταν το φαβορί, αλλά άπαξ και η Εθνική κατάφερε και εξισορρόπησε το παιχνίδι νωρίς, αν και είχε πετύχει μόλις 6 πόντους στην πρώτη περίοδο, νίκησε σχετικά άνετα, ενώ ο Κιριλένκο είχε 20 πόντους και 16 ριμπάουντ. Είναι περίπλοκο να μη σε πάρει από κάτω, αν τους αφήσεις ένα τρίλεπτο να κάνουν το παιχνίδι τους, αλλά απλό να τους νικήσεις, αν τους έχεις πάρει στο κατόπι ως το τέλος. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει ολόκληρο διδακτορικό, άλλωστε, σε τέσσερα παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας την τελευταία πενταετία σε Final 4…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή