Πέρασαν ημέρες από τον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Γιουβέντους στο «Αλιάνζ Στέιντιουμ» και τα μαθήματα που πήραμε είναι πολλά. Και δεν θα σταθώ στον Χάσι που όντως κατέστρεψε την ομάδα με τις επιλογές του, ούτε στην εξαιρετική (για τα δεδομένα) εμφάνιση του Ολυμπιακού. Θα σταθώ στη στάση των Ιταλών. Από την ομάδα και τους παίκτες μέχρι τους οπαδούς.
Οι άνθρωποι εκεί στο Τορίνο είναι πολύ τυχεροί. Καταρχάς που βλέπουν τόσα χρόνια τον Μπουφόν, αλλά και επειδή βλέπουν έναν σύλλογο με αρχή και τέλος. Και έναν σύλλογο που αγαπά και χαίρεται το ποδόσφαιρο. Και όχι το αποτέλεσμα! Ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι η Γιούβε δεν περίμενε να δυσκολευτεί τόσο πολύ απέναντι στον Ολυμπιακό! Κι όμως… τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως τα υπολογίζεις. Δυσκολεύτηκε. Αλλά παρόλο που τα λεπτά περνούσαν, κανείς δεν ξέφυγε. Ούτε οι παίκτες ούτε ο κόσμος! Οι ποδοσφαιριστές δεν άλλαξαν το πλάνο τους και συνέχισαν αφοσιωμένοι στο πλάνο τους και ο κόσμος ήταν υπομονετικός. Το έβλεπε σαν γιορτή!
Ένα παράδειγμα είναι το εξής που μου έκανε τρομερή εντύπωση στο Τορίνο όπου είχα την τύχη να βρεθώ κιόλας: το ματς ήταν 0-0 και ο Ιγκουαΐν μπαίνει αλλαγή. Και όλοι πανηγύριζαν. Φώναζαν το όνομά του λες και το σκορ ήταν 2-0. Ίσως ήταν σίγουροι για το γκολ του Αργεντινού, όπως κι έγινε! Αλλά δεν μιλάμε υποθετικά.
Με λίγα λόγια, ζούσαν για να βλέπουν ποδόσφαιρο και όχι για το αποτέλεσμα. Και προσέξτε: μιλάμε για μια ομάδα που θέλει το Τσάμπιονς Λιγκ, έχει φτάσει κοντά πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και δεν τα έχει καταφέρει. Και αυτός είναι ένας λόγος που έχουν τέτοια νοοτροπία οι φίλοι της Γιουβέντους.
Φυσικά παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες. Όπως το νέο γήπεδο! Που είναι από μόνο του ένα υπερθέαμα, με την έναρξη να θυμίζει συναυλία…
