Παρακολουθώντας το χθεσινό ματς στη Νέα Σμύρνη -και με τον Ολυμπιακό να οδεύει για μία από τις συναρπαστικές συναντήσεις στην ιστορία του, από εκείνες που θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, να τον ψηλώσουν ένα εκατοστό ως σύλλογο, μέσα στο «Καμπ Νόου» με την πελώρια Μπαρτσελόνα- έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται το ίδιο πράγμα αρκετές φορές μέσα στο παιχνίδι: «Δεν υπάρχει σύγκριση».
Ξεμύτισε σαν επιγραφή με λαμπάκια νέον, αν και ήταν κάτι που υπήρχε ως δεδομένο. Δεν ετίθετο καν ζήτημα ούτως ή άλλως, απλώς παρακολουθώντας τον Κώστα Φορτούνη να κινείται στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, να πασάρει και να αντιλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση το χώρο έφτασα σχεδόν να μονολογήσω: «Είναι μακράν ο κορυφαίος Έλληνας πλέι μέικερ. Δεν υπάρχει καν σύγκριση επ’ αυτού. Οποιαδήποτε σύγκριση είτε εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα, που δεν είναι απαραίτητο να έχουν δόλο, είτε υπάγεται σε ένα πεδίο εθελοτυφλίας».
Συγκεκριμένα, μου έχει μείνει μία κίνηση που έκανε για να δώσει την μπάλα στον Πάρντο, περνώντας τη με τσιμπηματάκι ανάμεσα σε δύο παίκτες του Πανιωνίου, ενώ το σώμα του είχε την αντίθετη φορά, ήδη κατευθυνόμενο προς την επόμενη στιγμή, που θα δεχόταν την μπάλα μέσα στην περιοχή. Όλη η κίνηση αυτή με έφερε σε συναυλία των Coldplay μία γλυκιά νύχτα. Ήταν καλλιτεχνικό πατινάζ σε χόρτο. Δεν ξέρω καν αν ο Φορτούνης είχε τα πόδια του στο γκαζόν όταν έκοψε σαν τον Γιαγκόντιν για να παίξει την επόμενη φάση, ανεξαρτήτως αν ο Πάρντο (ή ο Σεμπά, δεν είμαι σίγουρος) δεν κατάφερε να επιστρέψει την μπάλα φτάνοντας από την αριστερή πλευρά της επίθεσης του Ολυμπιακού στο ύψος της μικρής περιοχής του Πανιωνίου. Δεν ξέρω καν αν συνέβη με αυτόν τον τρόπο η φάση, αλλά περισσότερο από ιδιοτροπία και λιγότερο από τεμπελιά, σε αυτήν την περίπτωση, μοιράζομαι μαζί σας μία πρόσφατη εν δυνάμει ανάμνηση, μία από εκείνες τις στιγμές που εύκολα κατατάσσονται στους λόγους που είναι αδύνατον να μην αγαπάς τα σπορ, είτε είσαι ακόλουθός τους σε στάδιο τόσο ανώριμο που δυνητικά συνεχίζεις να βάζεις τον αντίχειρα στο στόμα είτε απλώς εκτιμάς τις στιγμές που μπορείς να τα παρακολουθήσεις, χωρίς να είναι δεδομένο ότι αυτές θα συνεχίζονται.
Με παίκτες με το ποιόν του Φορτούνη, που ποιούν με αντικειμενικό γνώμονα την τέχνη και τις εκφάνσεις της και όχι απαραιτήτως με προτεραιότητα το καθήκον, πρέπει να είσαι πιο αυστηρός. Ενδίδω στον πειρασμό σαν ακίνδυνος Ντόριαν Γκρέι και βάζω τα δάχτυλά μου στο βάζο με το γλυκό κουταλιού, μια και δεν έχω κάνει ακόμα τη δεύτερη δόση του εμβολίου της υπερβολής. Παίκτες σαν τον Φορτούνη υπήρξαν λίγοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ακριβώς όπως ο Φορτούνης είχαν τις καλές και τις κακές στιγμές τους, με τις δεύτερες να είναι περισσότερες από τις πρώτες, όμως η λάμψη των πρώτων επισκίαζαν τις δεύτερες. Ως φίλαθλος εύχεσαι να βγει ένας παίκτης που, εκτός από ταλέντο, θα διαθέτει άψογη επαγγελματική ηθική και θα βρίσκει κίνητρο στις προπονήσεις. Αλλά αν κάθε μέρα κάνεις το πράγμα για το οποίο πληρώνεσαι καλύτερα από τους άλλους, πρέπει να δυσκολευτούμε να απαντήσουμε στην καίρια ερώτηση: «Για ποιο λόγο να το κάνεις καλύτερα απ’ ό,τι το κάνεις ήδη;». Το κίνητρο δεν το πωλούν στην αγορά και, παρά το γεγονός ότι όντως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, αυτό το καλύτερο μερικές φορές είναι μόνο το απτό. Έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι αρχής γενομένης από τη Νέα Σμύρνη ο Φορτούνης μπαίνει σε καλό φεγγάρι, το οποίο θα λήξει πριν τα Χριστούγεννα. Ο καλός παίκτης που δεν έχει κίνητρο αποκτά κίνητρο με το τι είναι μπροστά. Ελάχιστοι είναι αυτοί, όχι στην Ελλάδα αλλά, στην ιστορία του αθλητισμού που μπορούσαν κάθε μέρα να εφευρίσκουν κίνητρο για να κάνουν το βήμα παραπάνω, όταν και αυτά τα βήματα που έκαναν ήταν υπεραρκετά. Ο Φορτούνης δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκαναν όλες οι βεντέτες, που ο εγωισμός τους ήταν πιο δυνατός από τις προοπτικές τους. Η εποχή είναι διαφορετική και το εξελιγμένο μικροσκόπιό της. Ο Ολυμπιακός προσπαθεί να νουθετήσει τον Φορτούνη με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς τιμωρούσαν τα παιδιά τους με στέρηση εξόδου μετά από αταξία. Δεν το βρίσκω απαραιτήτως αθέμιτο ή λάθος, απλώς κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος που θα είχε τη δουλειά να δημιουργεί συνεχώς στον Φορτούνη κίνητρο. Δεν αμφιβάλλω, βεβαίως, ότι για την ισορροπία μίας ομάδας μια τέτοια εργασία είναι απαγορευτική.
Τα δύο παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα και τα μπαράζ της Εθνικής για να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι κατάλληλα για να βγάλει ο Φορτούνης τον καλύτερο εαυτό του. Και άπαξ και η ανθυπερβολή (σικ) απουσιάζει από τούτο το κείμενο, βλέπω την Εθνική να σφραγίζει διαβατήρια και βίζα για τη Ρωσία με απευθείας εκτέλεση φάουλ του φυσικού ηγέτη του Ολυμπιακού, του καλύτερου Έλληνα πλέι μέικερ, μέσα στο Τορίνο. Μαρκ μάι γουόρντς.
