Ο… τέταρτος της αγίας τριάδας

682

Ο τελικός που θα γίνει το Σάββατο στο «Millenium» του Κάρντιφ προσφέρει μεγαλύτερο κίνητρο στη Ρεάλ από ό,τι στη Γιουβέντους. Η ομάδα της Μαδρίτης μπορεί να γίνει η πρώτη που κατακτά δεύτερο διαδοχικό Champions League και η πρώτη μετά τη Μίλαν, το 1989 και το 1990, που κατακτά δεύτερο σερί Κύπελλο Πρωταθλητριών. Σε τελικό για να το κάνουν έχουν φτάσει ο Άγιαξ, το 1996 και η Γιουβέντους το 1997. Στοπ. Επίσης, μπορεί η Γιουβέντους να είναι πιο «πεινασμένη», με δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών (1985, 1996) έναντι έντεκα της Ρεάλ, μπορεί να θέλει αυτόν τον τελικό για να «γράψει» το τρεμπλ, μπορεί να αποτελεί το παιχνίδι ένα άρτιο τέλος για την καριέρα του Τζίτζι Μπουφόν, μπορεί, εν πάση περιπτώσει, να είναι μία ομάδα που πριν από 10 χρόνια, τέτοια εποχή, ετοιμαζόταν να παίξει στο πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας της Ιταλίας, όμως αρκετές φορές η εικόνα για το κίνητρο πρέπει να μεγεθυνθεί για να δώσει την αληθινή εικόνα.

 

Το 1998, στο Άμστερνταμ, το κίνητρο ήταν πολύ πιο εμφανές ότι ανήκε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Γιουβέντους έπαιζε τον τρίτο διαδοχικό τελικό της και η Ρεάλ είχε να πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών 32 χρόνια, από το 1966, ενώ είχε να παίξει τελικό 17 χρόνια, από το 1981 και το Παρίσι, όταν έχασε από τη Λίβερπουλ με σκορ 1-0. Η Γιουβέντους ήταν μία ομάδα κουρασμένη, είχε χάσει έναν τελικό-έκπληξη από την Μπορούσια Ντόρτμουντ με σκορ 3-1 την προηγούμενη χρονιά, αλλά όχι τόσο όσο νομίζει κάποιος: την επόμενη χρονιά έφτασε στους ημιτελικούς του Champions League, αλλά ασθμαίνοντας περισσότερο από ποτέ. Πέρασε τον Ολυμπιακό με πολύ μεγάλη δυσκολία, όμως στον ημιτελικό του «Ολντ Τράφορντ» πήρε την ισοπαλία με σκορ 1-1 από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και προηγήθηκε 2-0 στη ρεβάνς σχεδόν στο δεκάλεπτο, πριν ο Ρόι Κιν μπει σε mode μεταλλαγμένου και η Γιουνάιτεντ συνολικά παίξει ένα συγκλονιστικό ματς, ένα από τα πέντε καλύτερα που έχει κάνει ποτέ ομάδα σε έδρα αντίπαλου ενώ βρίσκεται πίσω στο σκορ στην ιστορία της 25ετίας.

received_10156361221673747

Η Ρεάλ Μαδρίτης, σύλλογος μυθολογικού αναστήματος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, έχει δίκιο να θεωρεί ότι εκείνη και μόνο εκείνη πρέπει να κάνει την επανάληψη στη διοργάνωση μετά από 27 χρόνια και στο πλαίσιο της πίεσης ενός θεσμού που «ξεζουμίζει» τους επαγγελματίες και θέτει τις συνθήκες διαβίωσής τους σε άλλο πλαίσιο. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον Κριστιάνο Ρονάλντο για αυτό. Όποιες λεπτομέρειες έχουν βγει για διατροφή και εκγύμναση, για διαδικασίες που ακολουθεί ξανά και ξανά όσον αφορά στην αποθεραπεία του και την αποκατάστασή του μετά από τα παιχνίδια αναδεικνύουν το σαφές: Ότι η πειθαρχία του ανδρός και ο ρόλος του περίγυρού του πρέπει να υπάρχουν ως… ακέραια πλάσματα, με ελάχιστη, ανεπαίσθητη, λοξοδρόμηση, που να μη γίνεται καν φανερή. Ο Πορτογάλος είναι υποχρεωμένος να ξέρει να φροντίζει τον εαυτό του ακόμα και αν είναι σε κάποιο σκάφος με μία καλλονή. Ή ακόμα και αν ζητάει επιπλέον άδεια ένα διήμερο ή τριήμερο. Είναι το σημείο που έχει φτάσει να παίζεται το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην υψηλότερη στάθμη εκείνο που υποχρεώνει τους επιστήμονες να βρίσκουν λύση στην περίπτωση που ένας παίκτης τέτοιου διαμετρήματος θελήσει να ξεχαρμανιάσει λίγο περισσότερο από τους συμπαίκτες του, κάνοντας ένα διήμερο διακοπές. Πολύ μακριά από την εποχή που η ιδέα του Γκαρίντσα για διακοπές ήταν 2 μπουκάλια ουίσκια και 60 τσιγάρα καθημερινώς ή του Μπέιμπ Ρουθ, για να αναφερθεί ο πιο μεγάλος και καλτ ήρωας στην ιστορία του μπέιζμπολ, επιδρομή μέχρι εσχάτων σε μπεργκεράδικο.

 

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει παίξει, στην καριέρα του, σε τρομερά σημαντικά παιχνίδια: Σε δύο τελικούς και έναν ημιτελικό Euro, σε δύο ημιτελικούς Παγκόσμιου Κυπέλλου, σε τέσσερις τελικούς Champions League. Όπως μου είχε πει πριν από τέσσερα χρόνια ο προπονητής κολύμβησης Νίκος Γέμελος, όταν μιλούσαμε για το ποια είναι η επιτυχία της δικής του καριέρας, η οποία αντανακλά στο γίγαντα Σπύρο Γιαννιώτη, με αφορμή το χρυσό μετάλλιο του τελευταίου στα 10 χλμ. ανοικτής θάλασσας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης, «η μεγαλύτερη επιτυχία της συνεργασίας μας είναι το τελευταίο χρυσό μετάλλιο. Πάντα το τελευταίο είναι».

 

Οπότε, το δέλεαρ αυτού του τίτλου είναι πολύ σημαντικό για τον ίδιο, σε ό,τι αφορά, όχι την προσωπικότητά του αλλά, τη θέση του στη λίστα με τους κορυφαίους Ευρωπαίους έβερ.

 

Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος πέρυσι, στο Παρίσι, για την Πορτογαλία, κατέστησε τον Κριστιάνο Ρονάλντο τον κορυφαίο στην πατρίδα του, όλων των εποχών. Στους καιρούς του η Πορτογαλία έχει παίξει στα τελευταία στάδια μίας διοργάνωσης σε 5 περιπτώσεις μέσα σε 13 χρόνια, από το 2004, που εμφανίστηκε, και έπειτα. Αποχαιρέτησε την προηγούμενη γενιά ως το ιερό τέκνο του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, ένα παιδί που ήταν σχεδόν μόνο του μία ολόκληρη γενιά. Θα μπορούσε να βάλει κάποιος στην εξίσωση και τον Ρικάρντο Κουαρέσμα, αλλά θα ήταν μάταιο: πολλά χαμένα χρόνια. Ο Ρονάλντο έχει πάρει τρία Champions League, ένα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και δύο με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ έχει σκοράρει τόσο στη Μόσχα, το 2008, όσο και στην παράταση του τελικού του 2014, στη Λισσαβώνα, απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Αυτά πιθανώς φτάνουν για να τον έχουν ήδη στην κορυφαία πεντάδα των Ευρωπαίων που έχουν παίξει ποτέ. Οι τίτλοι πρέπει να είναι κριτήριο, υπό την έννοια ότι το ποδόσφαιρο αλλάζει τόσο πολύ που, όπως μου είπε ο φίλος μου ο Σπύρος, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ δεν θα μπορούσε να λείπει, επί παραδείγματι, από την πεντάδα των πραγματικών χαφ, ωστόσο σε μία επταετία στο παιχνίδι δεν θα χρειάζονται χαφ. Δεν ξέρουμε αν ο Φραντς Μπεκενμπάουερ θα μπορούσε να στεριώσει τη σήμερον ημέρα ή αν ο Τζορτζ Μπεστ δεν ήταν απλώς μία χειρότερη έκδοση του Χατέμ μπεν Αρφά. Ο Τζόρτζι ενσάρκωνε την απόδραση από αυτό που λέμε, «μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, όλες άχρωμες και γκρίζες». Όμως η καριέρα του, στο πρώτο ατόπημα, μπορεί να μας άφηνε χρόνους. Και ουδείς να μνημόνευε πια έναν ντριμπλέρ-σαδιστή, που το συκώτι του βρισκόταν σε δυσμένεια αρκετά πριν κλείσει τα 30 χρόνια του.

 

Οπότε, από τη στιγμή που η σχετικότητα ανατρέπει την υποκειμενική αξία, κάποιος πρέπει να κρίνεται μεν από τις ικανότητές του, αλλά μόνο αν τις αναμίξεις με τους τίτλους που έχει κατακτήσει ή το στίγμα που έχει αφήσει στο ποδόσφαιρο και τη χώρα του. Με βάση αυτά τα στοιχεία, μία κορυφαία πεντάδα θα μπορούσε να έχει ως εξής:

 

1.Γιόχαν Κρόιφ: Δεν θα υπήρχε ολλανδικό ποδόσφαιρο, δεν θα υπήρχε η τάση για την κάλυψη περισσότερου χώρου, δεν θα υπήρχε η σύγχρονη Μπαρτσελόνα αν δεν ήταν για τον ίδιο. Ας πούμε ότι αυτό που βλέπουμε θα ήταν πολύ διαφορετικό, αν και ασφαλώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Με την Εθνική δεν πήρε κάποιον τίτλο, αλλά την Ολλανδία ο κόσμος τη θυμάται πολύ περισσότερο από τη Δυτική Γερμανία, που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1974, ενώ φυσικά ο Άγιαξ για πολλούς θεωρείται ακόμα η πιο σημαντική ποδοσφαιρική ομάδα.

received_10156361221713747

2.Φραντς Μπεκενμπάουερ. Δεν γίνεται να μην βρίσκεται Γερμανός στην κορυφαία πεντάδα, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Ζητούμενο είναι το ποιος Γερμανός. Ο Γκερντ Μίλερ ήταν ιδιοφυΐα, για αυτό άλλωστε έγινε αλκοολικός αργότερα, ένας φορ ανεπανάληπτος, αλλά όχι εντελώς πρωτότυπος, διότι διαδέχθηκε τον Ούβε Ζέελερ. Ο Ζεπ Μάγερ ήταν σπουδαίος γκολκίπερ. Όμως ο «Κάιζερ» ήταν κάτι άλλο. Ήταν ο Πούτιν της Δυτικής Γερμανίας, ένα απαράμιλλο οργανωτικό μυαλό και ο μάλλον κορυφαίος ποδοσφαιρικός στρατάρχης όλων των εποχών. Ο Μπεκενμπάουερ και οι διεθνείς Γερμανοί συμπαίκτες του στην Μπάγερν έχουν ένα ρεκόρ που δεν έχει σπάσει ακόμα: Έχουν κατακτήσει Κύπελλο Πρωταθλητριών, διεθνή διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, και Κύπελλο Πρωταθλητριών την αμέσως επόμενη χρονιά. Αυτό μπορεί να το σπάσει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, με το Champions League και το Euro του 2016 και το Champions League το Σάββατο. Για την ακρίβεια, ο «Κάιζερ» και η κομπανία του το πήγαν πιο πέρα: Κύπελλο Πρωταθλητριών-Παγκόσμιο Κύπελλο-Κύπελλο Πρωταθλητριών-Κύπελλο Πρωταθλητριών και τελικός στο Euro του 1976, στο Βελιγράδι με την Τσεχοσλοβακία, όταν… εγένετο Πανένκα.

3.Ζινεντίν Ζιντάν. Πρέπει να τοποθετηθεί στην ενδεκάδα κάποιος που έχει παίξει στις δύο φιναλίστ του Σαββάτου, που έχει σκοράρει δύο γκολ σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου και το πανθομολογουμένως ωραιότερο (συγγνώμη, Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, αλήθεια) γκολ στην ιστορία των τελικών του Champions League και που, στην ούγια, πρέπει να καταμετρηθεί και η ικανότητά του στο παιχνίδι, η κίνησή του και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τις καταστάσεις. Ο Ζιντάν ήταν εκείνος ο τύπος που, σε μία σέντρα ενός συμπαίκτη του που θα τον είχε αποδέκτη, κοίταζε την μπάλα να έρχεται στο διπλάσιο χρόνο από εκείνον που  την παρατηρεί το 98,752% των ποδοσφαιριστών που έχει περάσει από τον πλανήτη. Δεν είχε σημασία με πόση ταχύτητα πήγαινε η μπάλα προς το μέρος του. Σημασία είχε ότι αν ένας ποδοσφαιριστής στο μέσο όρο ένιωθε πως έπρεπε να αντιδράσει στο μισό δευτερόλεπτο, ο Ζιντάν είχε μίνιμουμ ένα για να την υποδεχθεί. Οπότε πάντα την υποδεχόταν με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Αν υπολογιστούν οι τίτλοι, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα Euro, ένα Champions League, το τελευταίο παιχνίδι του, οι επιδεξιότητες και ο αλτρουισμός, ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε από τους ποπολάρους για να απομακρυνθεί ο Ζαν Μαρί Λε Πεν, την πρώτη φορά που έπεσε βαριά η σκιά της φασιστικής Δεξιάς στη Γαλλία, αν υπολογιστεί το γεγονός ότι αμέσως ανέλαβε δουλειά στη Ρεάλ Μαδρίτης και ότι τώρα, 11 χρόνια μετά τη λήξη της καριέρας του, ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει πλήρως τον τρόπο που έπαιζε και τον τρόπο που αποχώρησε, δεν μπορεί να μην είναι μέσα στην τριάδα. Δηλαδή, σίγουρα οι ικανότητες πρέπει να παίζουν κάποιο ρόλο: Ο Λιονέλ Μέσι είναι ο πιο ικανός ποδοσφαιριστής που έχει φορέσει ποτέ παπούτσια με σχάρα και παρά το γεγονός ότι με την εθνική Αργεντινής έχει χάσει ήδη τέσσερις διεθνείς τελικούς, δεν μπορείς να μην τον έχεις σε οποιαδήποτε πεντάδα. Ο Ροναλντίνιο έπαιξε στο 50% εκείνου που θα μπορούσε να κάνει, αλλά είναι τεράστιο σφίξιμο να τον αφήσεις έξω από οποιαδήποτε δεκάδα. Ο Ζιντάν είναι σίγουρα στην τριάδα με τους καλύτερους Ευρωπαίους όλων των εποχών.

received_10156361221168747

Ή μήπως δεν είναι; Εδώ είναι το σημείο-κλειδί: αν ο Κριστιάνο Ρονάλντο και η Ρεάλ Μαδρίτης του νικήσουν απόψε και φτάσουν τα τρία Champions League επί εποχής του, ρεφάροντας εκείνα που έχει κατακτήσει η Μπαρτσελόνα επί εποχής Μέσι… Είναι τουλάχιστον υπό σκέψη. Ο Κριστιάνο είναι ήδη τέταρτος: Το Euro της Πορτογαλίας, σε αναλογία επιτυχίας, είναι σαν να κατακτά η Ιταλία το Μουντιάλ. Παρά την Μπενφίκα και τον Εουσέμπιο, τον Κουμπάλα και τον Πάολο Φούτρε, τα Champions League της Πόρτο και τον αρτίστα Λουίς Φίγκο, ντρίμπλα εξωτερική-σταμάτημα-ντρίμπλα εξωτερική, η Πορτογαλία παραμένει η πιο μεγάλη από τις μικρές ποδοσφαιρικά χώρες. Και ο Κριστιάνο Ρονάλντο παραείναι σπουδαίος. Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης και, όταν έγινε, είχε παίξει τα μισά παιχνίδια από τον Ραούλ. Ο άνθρωπος πάει στο 394ο παιχνίδι του και έχει 404 γκολ, ενώ ο Ραούλ είχε 323 σε 741. Από την πρώτη δεκάδα, μόνο τέσσερις παίκτες έχουν λιγότερα παιχνίδια από αυτόν, ένας εκ των οποίων ο Καρίμ Μπενζεμά, που πήγε στη Ρεάλ την ίδια χρονιά και έχει 180 γκολ, δηλαδή 224 λιγότερα. Έχει κάνει την Πορτογαλία υπερδύναμη: Μόνο το 2008 και το 2014 δεν έφτασε στα ημιτελικά μεγάλης διοργάνωσης. Μέχρι τότε είχε παίξει 2 ημιτελικούς Euro (1984, 2000) και έναν ημιτελικό Μουντιάλ (1966). Με τον Ρονάλντο έχει παίξει δύο τελικούς Euro (2004, 2016), έναν ημιτελικό Euro (2012) και δύο ημιτελικούς Μουντιάλ (2006, 2010). Και έχει πάρει και ένα τρόπαιο.

 

Για την πέμπτη θέση υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι: Ο Πάολο Μαλντίνι, ο Κλάρενς Σέεντορφ, ο Φέρεντς Πούσκας, ο Μάρκο φαν Μπάστεν, ίσως ο Λόταρ Ματέους, οι τερματοφύλακες, ο Τζίτζι Μπουφόν και ο Ίκερ Κασίγιας, ο Λεβ Γιασίν, ο μόνος που έχει πάρει «Χρυσή Μπάλα», ο Σέρχιο Ράμος, που κατά τη γνώμη μου είναι μία από τις τρεις μεγαλειώδεις φυσιογνωμίες στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, εννοείται ο Τσάβι και ο Αντρές Ινιέστα, ακόμα και, με κόπο, ο Ράιαν Γκιγκς ή ο Τζορτζ Μπεστ, αν είσαι ρομαντικός σε σημείο Ρωμαίο. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον στα αλήθεια, να πεις ότι αυτός είναι. Για όλους υπάρχουν τουλάχιστον δύο παραθυράκια, είτε αυτά είναι οι επιτυχίες με τις εθνικές ομάδες τους είτε πρόκειται για τους συμπαίκτες τους. Όμως, είναι πολύ δύσκολο να αποτελούν λαϊκούς ήρωες. Όσο κι αν το πιέσουμε, επί παραδείγματι, ο Ερίκ Καντονά δεν γίνεται να είναι: η εθνική Γαλλίας «καταστράφηκε» στις μέρες του. Μόνο ο Ντιέγκο Μαραντόνα μπορεί να κοκορεύεται ότι συνδυάζει την αντικειμενικότητα στις επιτυχίες με το λαϊκό vibe που ενέπνεε.

received_10156361221468747

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο παρασάγγας απέχει να είναι λαϊκός ήρωας, διότι το ποδόσφαιρο έχει χάσει αυτήν τη διάσταση, τη λάσπη, τα δεμένα κεφάλια, τους βγαλμένους ώμους. Σε αυτό δεν φταίει το ίδιο, αλλά η συνολική απαξία που παρατηρείται στις τάξεις: Το μπόλιασμα όλων σε μία, με τον καπιταλισμό απέναντι. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο τα είχε με την Ιρίνα Σάικ και τα έχει με την Τζορτζίνα Ροντρίγκες, οδηγάει Ferrari και προσέχει το μαλλί του σαν Ιταλός. Και ίσως το βράδυ του Σαββάτου να είναι, έστω και σε μία σχεδόν καφενειακού επιπέδου εξομοίωση, ο τουλάχιστον τρίτος κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Τόσο που μου αρέσει ο Ζινεντίν Ζιντάν, ίσως να μην έπρεπε καν να σκαλιστεί ένα τέτοιο ζήτημα: μοιάζει με αληθινό αυτομαστίγωμα.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή