Πολλά γράφονται και ακόμα περισσότερα λέγονται τις τελευταίες μέρες στον τύπο και στην τηλεόραση για το ανατριχιαστικό θανατηφόρο τροχαίο που συγκλόνισε την Κοινή Γνώμη. Είναι και η εικόνα που σοκάρει. Δυστυχώς, η Κοινή Γνώμη στην Ελλάδα είναι το πιο πλαδαρό, μοχθηρό και ναρκισσευόμενο δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού. Ενδεχομένως να κατέχει αξιοζήλευτη παγκόσμια πρωτιά. Όχι ότι δεν ακούγονται ψύχραιμες φωνές, που λένε σωστά πράματα. Συνήθως είναι οι ίδιες φωνές που απεγνωσμένα εφιστούν την προσοχή δεκαετίες τώρα και επιμένουν με απόγνωση να λένε τα σωστά, αλλά δεν τους ακούει κανείς. Αλλά, όπως σωστά λένε, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Όπου κουφός η ελληνική κοινωνία.
Στην άχρηστη πληροφορία του άρθρου, δούλευα ως διορθωτής για χρόνια σε περιοδικά αυτοκινήτου. Εγνωσμένης αξίας οι δημοσιογράφοι του Ειδικού Τύπου, θα ξεχώριζα τους φίλους μου Χρήστο Αργύρη και Γιάννη Κωνσταντόπουλο που προσφέρει στο μεράκι του μέσα από το σάιτ 4drivers. Λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί χρόνια μέσα στο ρεπορτάζ αυτοκινήτου, «έγραψαν» και συνεχίζουν να «γράφουν» αμέτρητα χιλιόμετρα για να παρουσιάσουν όσο το δυνατόν αρτιότερα ένα αυτοκίνητο. Και είναι εξαιρετικοί οδηγοί. Αγωνιστικού επιπέδου. Μιλάγαμε αρκετά για τη μάστιγα των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων στους ελληνικούς δρόμους. Γενικά για τα υπερβολικά τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα. Άκρη δεν έβγαινε. Υπήρχαν και υπάρχουν ένα σωρό στατιστικά εργαλεία και αναλύσεις να προσεγγίσεις το θέμα, αλλά στη γενική του εικόνα η κατάσταση παρέμενε και παραμένει τραγική. Ουσιαστικά το πρόβλημα με την υψηλή παρουσία του θανάτου στην εξίσωση ελληνική κοινωνία – Έλληνας οδηγός – δρόμοι – αυτοκίνητο παραμένει άλυτο. Και θα παραμείνει άλυτο. Οι ίδιοι οι ειδικοί, οι επιφορτισμένοι με το αντικείμενο «αυτοκίνητο» σήκωναν τα χέρια ψηλά. Και το ήξεραν καλά. Και, επειδή το ήξεραν καλά, φοβόντουσαν διπλά τη θρασύτατη ατζαμοσύνη που συναντούσαν καθημερινά στους δρόμους. Ήταν υποψιασμένοι.
Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αναμένεται τα επόμενα χρόνια αύξηση στα θανατηφόρα τροχαία, διότι ολοένα και περισσότεροι Έλληνες χρησιμοποιούν το ποδήλατο για να κυκλοφορούν. Η πλαδαρή έως κακεντρεχής αντιμετώπιση της ελληνικής πολιτείας από τη μια μεριά απέναντι στους ποδηλάτες, η ανοησία των ίδιων των χρηστών ποδηλάτου και η πατροπαράδοτη ανανδρία από μεριάς Ελλήνων οδηγών, από την άλλη, εγγυώνται αστρονομικά νούμερα στη θνησιμότητα των ελληνικών τροχαίων ατυχημάτων.
Το τροχαίο με την Πόρσε είχε χαρακτηριστικά Αποκάλυψης. Τα περισσότερα τροχαία στην Ελλάδα έχουν χαρακτηριστικά Αποκάλυψης. Διότι εμπεριέχουν απόλυτη κακότητα. Γνωρίζω ανθρώπους που ζουν με τον φόβο των τροχών. Τρέμουν στην ιδέα ενός μεγάλου ταξιδιού. Άνθρωποι σοβαροί, νηφάλιοι, ψύχραιμοι, άνθρωποι συνηθισμένοι, καθημερινοί. Φοβούνται τον συμπατριώτη τους, αυτό το κακιασμένο πλάσμα που ξέρει να καμουφλάρεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του πίσω από υπερφίαλες λέξεις όπως το καταταλαιπωρημένο «φιλότιμο». Δεν υπάρχει κανένα «φιλότιμο». Μια μπαρούφα είναι, πολυκαιρισμένη από την υπερβολική και αναίτια χρήση.
Αυτοί οι συνηθισμένοι άνθρωποι οδηγάνε προσεκτικά, προσπαθούν να οδηγήσουν προσεκτικά αλλά πρέπει να έχουν το μυαλό τους και στην κάθε απίθανη περίπτωση κάποιου ψυχοπαθούς εγγενούς δολοφόνου που με φονικό όπλο το αυτοκίνητό του ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να σκορπίσει το θάνατο.
Έχουμε φτιάξει μια θλιβερή κοινωνία, στην οποία οι πιο θλιβεροί και υποκριτές είναι όσοι την κατηγορούν για τέτοια (δηλαδή όλοι) και βγάζουμε τεχνηέντως την ουρά μας απέξω. Είμαστε για λύπηση.
Σε ποσοστό 90%, τουλάχιστον, ο Έλληνας οδηγός μόλις οχυρωθεί μέσα σε «λαμαρίνες» βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. Αυτόν για τον οποίο φρόντισαν γενιές και γενιές. Και μεταβάλλεται σε ένα νευρωτικό και άνανδρα επιθετικό τομάρι, χωρίς ίχνος κοινωνικής συνείδησης και αγωγής. Δεν είναι θέμα παιδείας. Δεν είναι θέμα νομοθεσίας. Είμαστε ένας κακός λαός. Εμπαθής. Με απροσμέτρητα κόμπλεξ κατωτερότητας τα οποία καμουφλάρουμε κάτω από τόνους επιτηδευμένου πολιτισμού. Δυο-τρεις καθρέφτες πολιτισμού υπάρχουν που είναι καθοριστικοί και αποκαλυπτικοί για την ανθρώπινη ποιότητα κάθε κοινωνίας, κάθε χώρας. Ένας εξ αυτών είναι η οδηγική συμπεριφορά στην άσφαλτο.
Πριν από χρόνια, σε επαρχιακό δρόμο χωρίς σήμανση μιας κωμόπολης, κάπου στη Θεσσαλία, νεαρός οδηγός παρέσυρε μεσήλικη γυναίκα και τη σκότωσε. «Δεν την είδε». Πέσανε όλοι πάνω, ήταν και γόνος οικογένειας της λεγόμενης «καλής κοινωνίας», τη γλίτωσε. Δεν επέμεναν και πολύ οι συγγενείς της άτυχης γυναίκας, δεν είχαν πολλά νομικά περιθώρια. Κάπου συμβιβάστηκαν… Δεν υπάρχει και ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο, να λέμε την αλήθεια. Ή, μάλλον, φαίνεται καλό αλλά ένας καλός δικηγόρος το κάνει πιο διάτρητο και από σουρωτήρι. «Δεν την είδε» ισχυρίστηκε ο οδηγός. «Δεν την είδε». Το θέμα είναι, λοιπόν, για την κοπρολάγνα ελληνική κοινωνία, πάνω από όλα, θέμα πολιτισμού. Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι δεν σκοτώνουμε όσο άλλο λαοί, με στρατιωτικές επεμβάσεις για παράδειγμα. Σκοτώνουμε όμως με το αυτοκίνητο. Σιωπηλά έχουμε αποδειχθεί και επιδιδόμαστε με ιδιαίτερο ζήλο σε μιαν ιδιότυπη γενοκτονία εντός των συνόρων.
Οι φίλοι μου δημοσιογράφοι του Ειδικού Τύπου ήταν ξεκάθαροι: Στα 95% των θανατηφόρων τροχαίων, φταίει κάποιος οδηγός. Φταίει κάποιος οδηγός, κάποιος από εμάς, τους φίλους, τους γνωστούς μας. Τέρμα και τελείωσε. Και είναι αποκρουστικό που δεν λαμβάνεται ακόμα όσο σοβαρά θα έπρεπε ο ενδεχόμενος δόλος του οδηγού σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου! Οποιαδήποτε προσέγγιση που δεν λαμβάνει υπόψη της αυτή την απλή αλήθεια είναι για τα θηρία.
Όλοι οι περισπούδαστοι αναλυτές λένε τα ίδια και τα ίδια κουραστικά μέχρι απελπισίας μαλακισμένα λόγια και δείχνουν να προσπερνούν τον ενδεχόμενο δόλο. Όλοι όσοι οδηγούν εκ προοιμίου είναι εγκληματίες και δη οι Έλληνες οδηγοί. Οι Έλληνες οδηγοί πάσχουν στη νοοτροπία.
Οι ελληνικοί δρόμοι συνθέτουν μιαν αποκρουστική εικόνα περιφρόνησης στη ζωή. Κουφάρια ζώων χιλιοπατημένα παντού. Φαίνεται ότι είναι συνάρτηση. Όσο αυξάνεται ο φιλοζωισμός στη χώρα μας, αυξάνονται και τα κουφάρια. Ξέρω «φιλόζωους» που γαζώνουν κυριολεκτικά με το αυτοκίνητο. Δεν μασάνε. Σκηνές Αποκάλυψης παντού. Στιγμιότυπα παραφροσύνης, εγκληματικής επιθετικότητας ή ιλιγγιώδους ατζαμοσύνης. Θα ήθελα να σταθώ στην εγκληματική επιθετικότητα. Αυτός ο λαός, άξιος κάθε περιφρόνησης, περηφανεύεται για έναν πολιτισμό που έφτιαξαν άλλοι, ενώ ο ίδιος διάγει την καθημερινότητά του αναγόμενος διαρκώς σε ένα άλλο, μελλοντικό, επέκεινα. Πολιτισμού, ποιότητας, ανθρωπιάς. Αυτό το επέκεινα δεν έρχεται ποτέ. Ούτε πρόκειται να έρθει. Τα πράματα θα χειροτερεύουν διαρκώς. Τα παχιά λόγια, βέβαια, θα πληθαίνουν.
Οι ίδιοι οι δρόμοι, οι υπερ-κοστολογημένοι, τα απεχθή διόδια, εκεί που βρίσκονται, όπως είναι φτιαγμένοι, έχουν να αφηγηθούν τις πιο πικρές ιστορίες. Δρόμοι, που τέμνουν παντού το κέντρο της δραστηριότητας της πόλης, της κωμόπολης, του χωριού. Που κατακερματίζουν τη φύση. Που «ξυρίζουν» σχολεία, νηπιαγωγεία, γηροκομεία, νοσοκομεία (ανατριχιαστική η τοποθεσία του νοσοκομείου Τρικάλων, όπου τουλάχιστον ο άτυχος θα διακομιστεί αμέσως). Που χωρίζουν μόνιμα τους ανθρώπους από τη θάλασσα (τρανταχτό παράδειγμα το «έγκλημα» της Σερίφου!), αλλά ποιος νοιάζεται; Δρόμοι φτιαγμένοι από αγρίους για αγρίους. Δρόμοι, που αγνοούν την έννοια παιδί, την έννοια ηλικιωμένος, την έννοια πεζός. Την έννοια ζωή.
Βαλκανικός επαρχιωτισμός ή ακόμη πιο κάτω; Δυστυχώς, ούτε με τα Μνημόνια έφυγε από πάνω μας η γλίτσα της ξιπασιάς. Γίναμε ακόμα χειρότεροι. Φαίνεται στους δρόμους.
