Χρειάζεται πάντα χρόνος για να χωνέψει κανείς μιαν απώλεια σαν αυτή του Μεγάλου Τούρκου Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Ο τρομερός «νάνος» ήταν σίγουρα ένας από τους τρεις μεγάλους αρσιβαρίστες όλων των εποχών. Οι άλλοι είναι ο Αρμένιος Γιούρι Βαρτανιάν και ο Ρώσος Βασίλι Αλεξέγιεφ. Ο Βασίλι Αλεξέγιεφ είναι ο δυνατότερος άνθρωπος που εμφανίστηκε ποτέ στα πλατό της άρσης βαρών. Φυσικά δυνατός, βλοσυρός, η προσωπικότητά του «έσβηνε» τους αντιπάλους του με το να τους κοιτά απλώς. Δυο αθλητές στην ιστορία είχαν τρομακτική επίδραση στο ηθικό των αντιπάλων τους: Ο Βασίλι Αλεξέγιεφ και ο Αμερικανός δισκοβόλος Αλ Έρτερ. Οι αντίπαλοί τους κατέρρεαν και μόνο στη σκέψη ότι θα τους ανταγωνιστούν όχι να τους νικήσουν. Από τα ομαδικά αθλήματα, όσο κι αν είναι αδόκιμο, θα μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό κάποιος μόνο για τον Μαραντόνα. Όσον αφορά ομάδες, για να το ξεχειλώσουμε εντελώς, θα μπορούσαμε να ψελλίσουμε, ποιητική αδεία, για τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Εθνική Γερμανίας.
Ο Αρμένιος Γιούρι Βαρτανιάν, με τρομακτικές αθλητικές ικανότητες σε ένα κάρο διαφορετικά αθλήματα όπως το άλμα εις μήκος ή εις ύψος κ.ά., είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος αθλητής της Ιστορίας του Αθλητισμού, ελάχιστα ίσως πιο πάνω ακόμα και από τον Ίαν Θορπ τον Ινδιάνο δεκαθλητή. Τι εννοούμε ολοκληρωμένος αθλητής; Θα φέρουμε ένα παράδειγμα από την τρέχουσα «αγοραία» τηλεοπτική αρένα με τα διάφορα ριάλιτι επιβίωσης. Κι εδώ και στο εξωτερικό έχει παρατηρηθεί ότι παγκόσμιοι πρωταθλητές σε ιδιαίτερα απαιτητικά αγωνίσματα κυριολεκτικά πατώνουν σε δοκιμασίες παιδικής χαράς όπως είναι τα περισσότερα «παιχνίδια» σε αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια. Κι αυτό γιατί έχει γίνει τόσο μονοδιάστατος ο πρωταθλητισμός σήμερα, που οι περισσότεροι πρωταθλητές πέραν της εξειδίκευσής τους παθαίνουν θλάση αν κληθούν να δέσουν απλώς τα κορδόνια τους. Άλλο ένα έκτρωμα του σύγχρονου αθλητισμού που απέχει παρασάγγας όχι μόνο από το αρχαίο αθλητικό ιδεώδες, αλλά και από τον αθλητισμό πριν από 60 χρόνια. Δεν είναι πρωταθλητές οι σημερινοί να τους καμαρώνεις, να τους παραδέχεσαι, να αποτελούν πρότυπο, αλλά κουβάδες με σκατά, ιδιαιτέρως δυσώδη λόγω των αναβολικών. Τέλος πάντων.
Αλλά το θέμα μας είναι ο Μεγάλος Τούρκος. Βγήκαν αρκετοί σκατόψυχοι, μίλησαν για χρήση αναβολικών κτλ. Γνωστή η καραμέλα, σε μεγάλο ποσοστό δικαιολογημένη, έτσι όπως έχει γίνει ο αθλητισμός τη σήμερον. Όμως ο Ναΐμ ήταν πραγματικά μεγάλος, πολύ μεγάλος αθλητής. Αν έκανε αναβολικά, δεν μπορούμε να ξέρουμε σε τι έκταση έκανε και σε ποια ποσότητα. Ας σταθούμε στο απλό: σε έναν ιδεατό αθλητισμό, χωρίς αναβολικά, πάλι αυτός θα ήταν καλύτερος. Όπως θα ήταν ο Αλεξέγιεφ, ο Βαρτανιάν κι ένα σκαλάκι πιο κάτω οι δικοί μας Δήμας και Λεωνίδης. Ας πούμε το χιλιοειπωμένο, με τα αναβολικά το μουλάρι δεν μπορεί ποτέ να γίνει άλογο. Τέλος. Για τον απλούστατο λόγο ότι η άρση βαρών είναι από τα αθλήματα που εξαρτώνται αποκλειστικά από το DNA. Εκείνο που θλίβει ακόμη περισσότερο και από την κατάντια των αναβολικών είναι η ΑΔΥΝΑΜΙΑ του κόσμου και του αθλητικού τύπου να ξεχωρίσουν το ψεύτικο από το γνήσιο. Τσουβαλιάζοντας έτσι δικαίους και αδίκους. Ή να μην έχουν καταλάβει ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται ασύδοτη χρήση αναβολικών σε αθλήματα που επειδή είναι δημοφιλή και «πιασάρικα» έχουν μια κάποια ανοχή. Κατάντια.
Ο Σουλεϊμάνογλου, είχα ακούσει από ανθρώπους που ήξεραν σε βάθος τα βαριά αθλήματα, ήταν ατρόμητος. Στο επωλέ-ζετέ έμπαινε όσα κιλά κι αν είχε η μπάρα. Εξωγήινα κιλά, αδιανόητα, που δέκα άντρες θα δυσκολευόντουσαν να τα κυλήσουν. Και τις περισσότερες φορές έμενε βιδωμένος, στο βαθύ κάθισμα, έτοιμος να εκραγεί από την υπερένταση. Αλλά ήταν συγκλονιστική εμπειρία να τον βλέπει κανείς στην προπόνηση να ξεκολλάει τόσα πολλά κιλά και να χώνεται κάτω από την μπάρα με έναν τρόπο που καταργούσε κάθε ανθρώπινο όριο.
Κι επιστέγασμα όλων αυτών πάντα το χαμόγελο. Αδιόρατα πικρό, γεμάτο απορίες και πολλά αναπάντητα γιατί. Ποιος ξέρει τι έκρυβε η ψυχή του; Όπως και τόσων άλλων «καταραμένων» αθλητών. Μαθαίνουμε ότι έκανε καταχρήσεις, ότι αγνοούσε τις προειδοποιήσεις των γιατρών, αλλά κι ότι στάθηκε γενναία μπροστά στο θάνατο. Υπήρξε μεγάλος και πάντα χαμογελαστός.
Στο καθαρά αθλητικό πεδίο, αν λάβει κανείς υπόψη τον «βαλλιστικό» χαρακτήρα της άρσης βαρών, κυρίως του αρασέ, τότε θα οδηγηθεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο σπουδαίος «νάνος» μάλλον είχε μειονέκτημα λόγω ύψους παρά πλεονέκτημα. Οτιδήποτε περιέχει μοχλούς, διαδρομές, εκρήξεις, επιταχύνσεις, «βεληνεκές» και δεν εξαντλείται μέσα στο πλαίσιο του μήκους των μοχλών του σώματος, ευνοείται από το ύψος. Παράδειγμα, πόσο δύσκολο είναι να διακριθεί ένας κοντός στη… σφυροβολία; Όσο εκρηκτικός, όσο γρήγορος κι όσο δυνατός κι αν είναι, θα κάνει μια τρύπα στο νερό.
Τέλος, ο Σουλεϊμάνογλου μας έδειξε με τον πιο σαφή τρόπο το εξής: η δύναμη, η ταχύτητα και η αντοχή του ανθρώπινου είδους δεν ακολουθούν την αύξηση του σωματικού βάρους αλλά μένουν πολύ πίσω.
Ο Σουλεϊμάνογλου ήταν από τις κορυφαίες αθλητικές προσωπικότητες σε όλο το αθλητικό φάσμα. Αντιτουριστικός, αντιεμπορικός, διακρίθηκε σε ένα άθλημα που αργοσβήνει και όταν το βγάλουν από το Ολυμπιακό πρόγραμμα θα χαθεί εντελώς. Κρίμα, γιατί από πολλές απόψεις είναι μαζί με την Πάλη και την Πυγμαχία ό,τι πιο κοντινό στην ανθρώπινη φύση. Όσον αφορά τον άθλο και όχι σώβρακα και κιλοτάκια.
