Τη Δευτέρα 4 Ιουλίου, συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από τότε που η Ελλάδα κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Από τότε που η Ελλάδα επικράτησε στον τελικό της Πορτογαλίας με 1-0 και σήκωσε στα… ουράνια το τρόπαιο. Από τότε που η Ελλάδα έκανε όλους τους Έλληνες να ενωθούν. Από τότε που η Ελλάδα σε κάθε γωνιά της χώρας μας, “έφτιαξε” μια τεράστια οικογένεια και όλοι ήμασταν μαζί, δίχως να έχουμε να χωρίσουμε τίποτα.
Όχι μόνο στον τελικό
Αλλά δεν ήταν μόνο η τέταρτη ημέρα του Ιουλία που “ενωθήκαμε”. Που γίναμε ΕΝΑ σαν λαός. Ήταν και οι προηγούμενες. Και όταν η Ελλάδα είχε περάσει τον όμιλο και ας είχε ηττηθεί από τη Ρωσία. Και όταν η Ελλάδα είχε περάσει τη Γαλλία στους “8” της διοργάνωσης, αλλά και όταν η Ελλάδα είχε περάσει στους “4” την Τσεχία. Και φυσικά στον τελικό… Όταν για δεύτερη φορά στον θεσμό είχε επικρατήσει της Πορτογαλίας. Που κανείς δεν πίστευε ότι θα τα είχε καταφέρει. Που όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι και ας είχε ηττηθεί, αφού και που είχε φτάσει έως το τέλος, ήταν θαύμα.
Στους δρόμους της Ομόνοιας, όλοι μαζί
Και μετά από κάθε νίκη, μετά από κάθε επιτυχία, όλοι οι Έλληνες μια μεγάλη αγκαλιά στην πλατεία της Ομόνοιας. Εως τις πρώτες πρωινές ώρες. Και ας δουλεύανε το πρωί οι περισσότεροι, πηγαίνανε σερί στη δουλειά τους. Γιατί θέλανε να πανηγυρίσουν μαζί με τους συμπατριώτες τους. Γιατί δεν θέλανε να φύγουν από αυτό το γλέντι που είχε στηθεί. Γιατί όλοι οι Έλληνες είχαν γίνει ΕΝΑ.
Μακάρι να το ξαναζούσαμε, Θεέ μου…
Και βλέποντας την υποδοχή που επεφύλαξαν οι Ισλανδοί στην ομάδα τους, μας έρχονται στις μνήμες μας οι τρελές στιγμές που είχαμε ζήσει όλοι οι Έλληνες. Και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Απλά στην Αθήνα, όπως είναι λογικό, υπάρχει ο μεγαλύτερος όγκος. Και τότε, στο Παναθηναϊκό Στάδιο που είχαμε υποδεχτεί όλοι τους ήρωές μας και για τελευταία φορά εκείνο το καλοκαίρι, δείχναμε ενωμένοι και δείχναμε οικογένεια.
Ο καλύτερος Γερμανός του κόσμου
Με τον… Ηρακλή στο “τιμόνι” τότε, που είχε γίνει… Έλληνας και σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε τον κλασικό Γερμανό. Ένας άνθρωπος, ο Ότο Ρεχάγκελ, που είχε πιστέψει στην Ελλάδα περισσότερο απ’ όλους εμάς. Που όταν είχαμε φτάσει στον τελικό και για δεύτερη φορά αντιμετωπίζαμε την Πορτογαλία, είχε πει: “Οι παραδόσεις είναι για να σπάνε”. Και το είχε πει αυτό γιατί μέχρι τότε, η ομάδα που είχε ηττηθεί στην πρεμιέρα και έφτανε στον τελικό, πάντα νικούσε. Αλλά η Πορτογαλία δεν το είχε κάνει. Και είχε ηττηθεί ξανά από την Ελλάδα. Και όντως… Οι παραδόσεις έσπασαν.
Αλλά αυτό το συναίσθημα, της ενότητας, δεν έχει υπάρξει ξανά. Που όλα τα αυτοκίνητα ήταν στους δρόμους “βαμμένα” μπλε και με κόρνες, μέχρι να φτάσουν στην Ομόνοια. Και πραγματικά, μακάρι να το ξαναζούσαμε αυτό, έστω και για μία ημέρα… Χωρίς χρώματα, χωρίς οπαδικά αισθήματα…
