Υπήρχε ποτέ περίπτωση Σλοβένος προπονητής να έβγαζε έξω τον Γκόραν Ντράγκιτς στα τέσσερα τελευταία λεπτά τελικού Ευρωμπάσκετ;
Η ερώτηση είναι ασφαλώς ρητορική. Κοίταζες τον Ντράγκιτς να οργιάζει στο δεύτερο δεκάλεπτο της αναμέτρησης και κάπου μέσα σου ήξερες ότι έβλεπες τον Τέομαν Αλιμπέγκοβιτς, τον Γιάκα Λάκοβιτς, τον Σάνι Μπετσίροβιτς, τον Ματίας Σμόντις. Κάποιον που δεν θα έπαιζε τις σωστές νότες στο τέλος. Στα μάτια του κοινού θα ήταν ένα θύμα, ο μοιραίος ακόμα μίας ιστορίας με γκάφες. Όμως, οι ειδικοί θα ήξεραν ότι φταίει ο προπονητής. Ο προπονητής δεν θα είχε το καθαρό μυαλό ή την τακτική γνώση να προβλέψει ότι το ρεζερβουάρ του θα είχε αδειάσει. Και, βλέποντας την ήττα να έρχεται, θα προτιμούσε να δείξει με τον τρόπο του ένα άλλο θύμα παρά να γίνει εκείνος ο υπαίτιος της ήττας.
Ανήκοντας στους ηττημένους της βραδιάς, θα την πω την κακία μου: οι Σλοβένοι νίκησαν αποκλειστικά και μόνο επειδή έχουν στον πάγκο τους Σέρβο προπονητή. Ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ έχει γεννηθεί στο Μπανάτσκι Μπρέστοβατς, που ανήκει στην περιφέρεια της Βοϊβοντίνα. Και μπορεί να βγάζει το ψωμί του στο ΝΒΑ, ωστόσο το 2004 και το 2005 ήταν βοηθός προπονητής του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς στην εθνική Σερβίας-Μαυροβούνιο, η οποία καταποντίστηκε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου. Είναι, ορισμένες φορές, απίστευτο πόσο ευεργετική μπορεί να γίνει μία καταστροφή.
Νόμιζα, όταν είδα τον Σάσα Τζόρτζεβιτς να σφίγγει τις γροθιές του μετά από μία απίστευτη συνδυασμένη άμυνα που οδήγησε σε βεβιασμένο σουτ στη λήξη του χρόνου της σλοβένικης επίθεσης και να κοιτάζει με το βλέμμα που θα έκανε λευκή αρκούδα στον Βόρειο Πόλο να οπισθοχωρήσει, ότι ο τελικός είχε τελειώσει. Χαχάνιζα εσωτερικά για το πάθημα του Μίλος Τεόντοσιτς, που θα έβλεπε τους συμπατριώτες του να ανεβαίνουν στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου χωρίς να είναι εκεί. Έβλεπα εύστοχα σουτ στις υπόλοιπες επιθέσεις, με τον προπονητή της Σλοβενίας να παρασύρεται και να βάζει τον Ντράγκιτς, ο οποίος θα καταδίκαζε την ομάδα του. Ο Λούκα Ντόντσιτς τραυματίστηκε και αυτό επίσης ήταν σημαντικό για την εξέλιξη του παιχνιδιού. Ο 18χρονος απέθεσε όλη την ενέργεια στο μαρκάρισμα του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, ο οποίος επίσης είναι από άλλο ανέκδοτο. Ο Ντόντσιτς κουράστηκε και η κούραση εμφανίστηκε μία φορά στο κορμί του, το οποίο, ας επιτραπεί ο λυρισμός, θα μπορούσε να διαθέτει ο νεαρός Αχιλλέας όταν ακτινοβολούσε μέσα από την πανοπλία του στις Σκαιές Πύλες. Και ενώ ο τραυματισμός ήταν τυχαίο γεγονός, ο Κοκόσκοφ δεν ένιωσε ποτέ πανικό. Ένας Σλοβένος προπονητής θα έχανε την μπάλα μόνο και μόνο αν γύριζε το κεφάλι του στην εξέδρα και έβλεπε τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς να θυμώνουν με κάποια διαιτητική απόφαση. Είναι, στα αλήθεια, αποτέλεσμα εξέχουσας πνευματικής διαύγειας να κρατήσεις το μυαλό μέσα στο κεφάλι σου.
Η Σλοβενία νίκησε γιατί έπαιξε στο τέλος με αθλητές οι οποίοι δεν είχαν το βάρος της ιστορίας της χώρας. Νεαρούς, που ακόμα και αν ήξεραν ποια είναι η αλληλουχία γεγονότων η οποία ασφυκτικά υπαγόρευε τη Σερβία ως νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν έδιναν δεκάρα τσακιστή. Ωστόσο, αυτή η δολοφονία, και μάλιστα με το ίδιο σκορ που τελείωσε ο μικρός τελικός της Ισπανίας με τη Ρωσία, 93-85, το τελευταίο διεθνές ματς στη μνημειώδη καριέρα του υπέρτατου adopter Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ήρθε από χέρι αδελφικό. Το χέρι του Σέρβου Ιγκόρ Κοκόσκοφ.
Η αδελφική σχέση είναι η πιο συναρπαστική που υπάρχει. Αυτό φαίνεται στους τσακωμούς. Άνθρωποι σοβαροί, αξιοσέβαστοι, τσακώνονται με τα αδέλφια τους και χάνουν το μυαλό τους σαν παιδιά. Αν μπορούσαν, αν τους άφηνε η ηλικία, θα έπαιζαν σφαλιάρες. Κατά τα άλλα είναι όλα ίδια. Οι Σέρβοι και οι Σλοβένοι μιλούν την ίδια γλώσσα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αδέλφια από διαφορετικό πατέρα. Για αυτό στην Κωνσταντινούπολη έγινε πανζουρλισμός και σε ορισμένες περιπτώσεις επικράτησε το μπασκετικό χάος, αυτό που συνήθως συναντάς σε ματς εφήβων ή στη March Madness, στο κολεγιακό πρωτάθλημα, όπως δεν θα γινόταν ποτέ αν έπαιζαν με μία ομάδα που δεν προέρχονται από την ίδια φύτρα, που δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Τα παιδαριώδη λάθη, τα σώματα που έχαναν ανά πάσα στιγμή την ισορροπία τους, ο τρελός ρυθμός, οι διαιτητές που πολύ καλά έκαναν και δεν σφύριζαν όλα τα φάουλ, αυτό μας οδήγησε σε μία κωμωδία, με την πιο καλή έννοια που υπάρχει, δηλαδή ένα έργο που προκαλεί ευθυμία επειδή η ταχύτητά του είναι θυελλώδης. Επιμένω, βεβαίως, ότι το ασημένιο μετάλλιο της Σερβίας, με τις τόσες απουσίες, είναι πιο σημαντικό από το χρυσό της Σλοβενίας, η οποία ήταν ομάδα με χαρακτήρες και παίκτες-ηγέτες, ωστόσο αυτό είναι χαζοβιόλικο και συναισθηματικά υποκειμενικό. H Σλοβενία, άλλωστε, έγινε η πρώτη πρωταθλήτρια Ευρώπης από το 2003 και τη Λιθουανία που κατέκτησε το τρόπαιο αήττητη, δίνοντας 3 περισσότερα ματς από εκείνα που είχε παίξει η παρέα του Σάρας- και αρκετά πειστικά.
Τα δέοντα στους νέους πρωταθλητές Ευρώπης, λοιπόν, 26 χρόνια μετά την απόφασή τους να γίνουν η πρώτη χώρα που ανεξαρτητοποιήθηκε από την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Και φυσικά στον προπονητή τους, που σίγουρα οι Σλοβένοι κόουτς περίμεναν στη γωνία για να λοιδωρήσουν, όπως κάνουν όλοι οι προπονητές σε όλο τον κόσμο, λέγοντας ότι θα τα κατάφερναν καλύτερα από εκείνον και ότι η ομοσπονδία θα έπρεπε να εμπιστευθεί συμπατριώτη τους. Τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ.
Το Σέρβο Ιγκόρ Κοκόσκοφ.
