Είναι δεύτερη κίτρινη το μαρκάρισμα του Βιντάλ;

460

Όσο και να ήθελα, όταν έφυγε η μπάλα από το πόδι του Σέρχιο Ράμος, ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν καλυπτόταν για λίγο από τον Ντάγκλας Κόστα. Όχι, αυτό δεν φαίνεται στη φωτογραφία που αναρτήθηκε κατά συρροή στο διαδίκτυο. Ο κανονισμός αναφέρει ότι όταν η μπάλα φύγει από το πόδι του παίκτη, ο αποδέκτης ή ο παίκτης που δεν επηρεάζει τη φάση είναι οφσάιντ. Οι ποδοσφαιριστές είναι πια τόσο γρήγοροι, που αν ο Κόστα ήταν κοντύτερα στον Ρονάλντο ίσως και να προλάβαινε να τον έχει καλύψει όταν η μπάλα θα είχε φύγει από τον παίκτη του Σέρχιο Ράμος. Αλλά όχι τόσο γρήγοροι που αυτό να έχει συμβεί στο προκείμενο. Και αυτή η μη υπόδειξη του βοηθού διαιτητή συνιστά αλλοίωση αποτελέσματος. Το σκορ έγινε 2-2 και η Ρεάλ βρέθηκε να έχει για δεύτερη φορά μέσα στη βραδιά σκορ πρόκρισης. Δεν σημαίνει ότι η Ρεάλ δεν θα προκρινόταν αν το γκολ δεν κατακυρωνόταν, αλλά πέρασε με αυτό. Άρα, αλλοίωση. Η ενδιαφέρουσα φάση της αναμέτρησης, όμως, είναι μάλλον αυτή που έφερε ό,τι έγινε. Η δεύτερη κίτρινη κάρτα του Αρτούρο Βιντάλ, που άφησε την καλύτερη ομάδα στο γήπεδο με παίκτη λιγότερο.

Οι επόμενες ώρες προφανώς ήταν κόλαφος και ανέδειξαν το σαφές: Πόσο μεγαλύτερο μέγεθος και διαμέτρημα έχει η Μπάγερν από την Παρί Σεν Ζερμέν στην Ευρώπη και, φυσικά, ότι η Μπαρτσελόνα θεωρείται πιο οικεία στον λαό, τον φτωχό και τον αδικημένο, σε σχέση με τη Ρεάλ, η οποία εδώ και πολλές δεκαετίες και μάλλον για πάντα δεν πρόκειται να καλύπτει το λαϊκό αίσθημα, αν και δεν προσπαθεί να κρυφτεί από αυτό που όντως είναι. Βεβαίως, υπάρχει και η δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά, σε σχέση με πριν από 4 εβδομάδες, η προσέγγιση του τι συνέβη στο παιχνίδι του «Μπερναμπέου» ήταν εξαιρετικά διαφορετική από εκείνη που συνέβη στο ματς του «Καμπ Νου». Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν έρχεται εύκολα στη μνήμη ένα φαλτσοσφύριγμα εις βάρος των Καστιγιάνων και, αν έχει υπάρξει, το έχει φάει η μαρμάγκα. Να, παραδείγματος χάρη, το πέναλτι που κέρδισε η Μπάγερν στον πρώτο προημιτελικό. Η Ρεάλ υποδεικνύει με την ύπαρξή της το ίδιο το κατεστημένο, οπότε οποιαδήποτε ατασθαλία εις βάρος της μετατρέπεται κατευθείαν σε εορταστικό σύνθημα, μία δίοδο προς την ελπίδα. Ένα ατύχημα. Η ποινικοποίηση χάνει το ίδιο το περίγραμμά της, μοιάζει με την απόδραση ενός αθώου από τη φυλακή, όπως, παραδείγματος χάρη, του Τιμ Ρόμπινς στο «Shawsank Redemption». Βεβαίως, το ίδιο το Champions League είναι ένα από τα αψεγάδιαστα παραδείγματα του καπιταλισμού των ισχυρών και της δημοκρατικής διάθεσης να αποδίδονται σε όλους τα ίδια. Αυτό μπορεί να διαφοροποιηθεί ανά χρονιά, ακόμα και από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Όταν μιλάμε για τη διαιτησία σε ένα ματς, σημαίνει ότι δεν αποδίδουμε στον ανθρώπινο παράγοντα τις λάθος αποφάσεις. Οι διαιτητές είναι επαγγελματίες: Αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπουν καλύτερα από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά ότι προπονούνται ώστε να μη χρειαστεί να το κάνουν. Οι αθλητές παραμένουν περισσότερο προπονημένοι από τους διαιτητές, οπότε το λάθος είναι πολύ πιθανότερο να συμβεί από το να μη συμβεί. Είναι σαν να προσπαθήσεις να διαβάσεις την πινακίδα μίας μοτοσικλέτας η οποία περνά μπροστά από τα μάτια σου με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Τώρα, η αλλοίωση αποτελέσματος από ένα ανθρώπινο λάθος ίσως και να πρέπει να κρίνεται διαφορετικά από την επιτηδευμένη, αλλά στις λιγότερο προηγμένες χώρες δεν υπάρχει αποδοχή λάθους, ώστε να μην εξοστρακιστεί η οργή πάνω σε ένα διαιτητή που αδίκησε άθελά του μία ομάδα. Όλα, στην ούγια, είτε με καλό είτε με κακό λόγο (διότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν υπάρξει σφυρίγματα που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για να μην αναχθούν στο δόλο) έχουν να κάνουν με την πρόθεση του διαιτητή να αδικήσει. Όπως, άλλωστε, συνέβη την Τρίτη στο «Μπερναμπέου».

Η δεύτερη κίτρινη του Βιντάλ, που μοιάζει ανύπαρκτη, η οποία φαινομενικά δεν είναι καν φάουλ, είναι η απόφαση που ξετυλίγει το μίτο για να υπενθυμίζεται αυτό το παιχνίδι ως «σκανδαλώδες». Και με ενδιαφέρον η φάση αποτυπώθηκε στη μνήμη μου, για ένα και μόνο λόγο: ότι ήταν τόσο φανερό πως ο Βιντάλ πήρε την μπάλα, που θα ήταν αδύνατον να δοθεί καν φάουλ για αυτό. Ήταν τόσο αστείο να δοθεί φάουλ για αυτό. Άλλο είναι μία λανθασμένη απόφαση που θυμίζει χειρουργείο και άλλο είναι κάτι τόσο «κραχτό», όταν πρόκειται για παιχνίδια μεταξύ δύο βαρέων οργανισμών.

Προσεκτικά κοιτώντας το βίντεο, αυτό που δικαιολογεί την κίτρινη κάρτα είναι αυτό για το οποίο δόθηκε. Μισό.

https://www.youtube.com/watch?v=atAAmchKemY

Υπάρχουν δύο τρόποι για να κριθεί μία φάση. Ο πρώτος είναι να γίνει σύγκριση με παρόμοιες φάσεις, προκειμένου να γίνουν σαφή τα δύο μέτρα και δύο σταθμά του διαιτητή. Σε ένα βίντεο από τα πολλά που έχουν εμφανιστεί στο youtube, μία παρατήρηση ήταν ότι ο Κασεμίρο δεν είχε δεχθεί κίτρινη κάρτα. Θα ήταν εφικτό να είχαν συμβεί πολλά για να μην είχε δεχθεί την κίτρινη: ένα φάουλ νωρίς, π.χ., το οποίο ήταν παρόμοιο με εκείνο που έφερε την κίτρινη του Βιντάλ, ο οποίος μπορεί να τη δέχθηκε στο τρίτο φάουλ του. Ο δεύτερος τρόπος είναι να κριθεί η συγκεκριμένη φάση χωρίς άλλη επιρροή. Ήταν κίτρινη κάρτα το μαρκάρισμα του Βιντάλ; Από μόνο του;

Σίγουρα όχι. Δεν ήταν καν φάουλ. Όμως, όπως και στην κανονική μετάδοση επέμενα, ο πρώην μέσος της Γιουβέντους, ένας γοητευτικός Λατινοαμερικανός παικταράς, εκφοβιστικός, που το ποδόσφαιρο είναι και ζήτημα τιμής για εκείνον, δεν τιμωρήθηκε για το τάκλιν. Ο Βιντάλ δεν μένει στο τάκλιν. Σαν από συνήθεια από τα μικράτα του, μία λεπτομέρεια που κάνει το ποδόσφαιρο ανεπανάληπτο αθλητικά, σηκώνει το πόδι του και βρίσκεται τον αντίπαλό του. Οπότε κάνει επαφή. Το επουσιώδες ερώτημα είναι: Η στάση του σώματός του τον αναγκάζει να σηκώσει το πόδι του; Είναι ένα απλό συμπέρασμα, με βάση την απλοϊκή σκέψη που υπάγεται στη φυσική, ότι το να σηκώσει το πόδι του σε αντίθετη πορεία από αυτή που βρίσκεται το κορμί του, το οποίο έχει γυρίσει όλο δεξιά, ότι η πιθανότητα να το έχει σηκώσει για οποιονδήποτε άλλο λόγο από το να βρει τον αντίπαλό του είναι ελλιπής. Είναι το πόδι που, διώχνοντας την μπάλα, έχει βγει από την εξίσωση. Ο Βιντάλ γυρίζει πίσω το αριστερό πόδι του και βρίσκει ελαφρώς το καλάμι του Μάρκος Ασένσιο.

Παρ’ ότι πρέπει να συμφωνηθεί ότι ο Ούγγρος Κασάι και οι βοηθοί του τα έκαναν μαντάρα, συντριπτικά εις βάρος της Μπάγερν, δεν θα μου έκανε αίσθηση αν δεν παραδεχόταν το ατόπημά του στη δεύτερη κίτρινη του Βιντάλ. Αν η αμφιβολία για την κίνησή του κρίνεται από τον πρότερο έντιμο βίο, τότε η ζυγαριά γέρνει στο να βρήκε τον Ασένσιο επίτηδες και, ακόμα και να μην τον πόνεσε, να τιμωρείται η πρόθεση.

Ο Βιντάλ είναι ένας μέσος που 9,8 στους 10 προπονητές θα ευχόντουσαν να είχαν στις ομάδες τους. Αλλά πρέπει να πάρεις όλο το πακέτο. Από εκεί που έρχεται οι άνθρωποι συνήθως πρέπει να βρίσκουν το δρόμο τους έξω από τα γκέτα και, αν δεν έχουν φυσικά προσόντα, πρέπει να είναι πονηροί. Το πώς έχεις μεγαλώσει, σε όποιον οργανισμό και να εργάζεσαι, όποιες και αν είναι οι απαιτήσεις, έρχεται και σε βρίσκει, συνήθως σε κρίσιμες στιγμές. Η αδρεναλίνη του Βιντάλ είναι αρκετή για να εξαφανίσει τις αυτοκτονίες στις Σκανδιναβικές χώρες, όμως την κρίσιμη στιγμή μπορεί να φέρει ένα αποτέλεσμα αχρείαστο, ειδικά αν συνδυαστεί με πονηριά.

Ο φίλος μου ο Σπύρος έγραψε, σε ένα στάτους του στο facebook, ότι αν τέτοια σφυρίγματα δίνονταν το 1996 θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Μπορεί να έχει δίκιο. Θεωρεί, όμως, ότι τώρα δεν ανοίγει ρουθούνι επειδή το ποδόσφαιρο είναι εμπορικό προϊόν. Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι μόνο ένας δέκτης της πραγματικότητας. Δεν ανοίγει ρουθούνι, όχι επειδή παίζονται δισεκατομμύρια αλλά, διότι όσο πάει χάνεται η επαφή στο ανθρώπινο είδος και η απόσταση δημιουργεί μία απάθεια. Σίγουρα κάποιοι στενοχωρήθηκαν πολύ για τον αποκλεισμό της Μπάγερν. Αλλά αντί να κλάψουν, αντί να πάνε σπίτι και να κοιτάνε το ταβάνι, εξαπέλυσαν δριμεία επίθεση πληκτρολογώντας. Και αυτό μπορεί να δίνει αμεσότητα, αλλά απορροφά τη στενοχώρια, την εξασθενεί.

Το ποδόσφαιρο δεν θα γινόταν να διαμορφωθεί αλλιώς παρά να βασίζεται στον φόβο των ανθρώπων για να βγουν έξω από το σπίτι, στις διαφημίσεις με τις αγκαλιές (που διαφημίζονται επειδή δεν συμβαίνουν πια συχνά), στη συνολική απόσταση που δημιουργεί το σκυμμένο κεφάλι πάνω σε μία οθόνη.

Πριν από 35 χρόνια, αυτό συνέβαινε.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι συναρπαστικό, αλλά όχι σε εβδομαδιαία βάση. Να γίνει μία φορά, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, να το θυμόμαστε όλοι. Αυτό που τιμωρείται σε εβδομαδιαία βάση, είναι αυτό που τιμώρησε ο Κασάι: Η πονηριά, από τη στιγμή που μπόρεσε να την εντοπίσει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή