Πριν από 2 χρόνια και τρεις μήνες, τον Απρίλιο του 2015 δηλαδή, δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ότι η εθνική ομάδα πόλο Ανδρών θα βρισκόταν σε διαδοχικές τετράδες Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, τετράδα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και με τσεπωμένο το χάλκινο μετάλλιο του World League, που σημαίνει ότι πήγε στην τελική φάση, ένα εγχείρημα με σχεδόν τον ίδιο δείκτη δυσκολίας με το να πάρει μετάλλιο.
Το βράδυ της Πέμπτης πολλοί χρήστες έλεγαν το κλασικό: για να φτάνουμε να σκάμε για μία ήττα σε ημιτελικό Παγκόσμιου Πρωταθλήματος κάτι καλό συμβαίνει. Δεν θα γινόταν να είναι πιο αναληθές. Στην πραγματικότητα, αυτή η ήττα, το 7-5 από την Ουγγαρία, είναι από τις πιο εύκολες της Εθνικής σε ημιτελικό. Μόνο στο Ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου στις αρχές του 2016 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 έχασε με μικρότερη αντίσταση σε τέτοιο ματς, από τη Σερβία. Στο Καζάν, το 2015, με την Κροατία έχασε στα πέναλτι, το 2003 και το 2005 έβγαλε την ψυχή της Ουγγαρίας στα Παγκόσμια της Βαρκελώνης και του Μόντρεαλ αντιστοίχως, το 1999 στη Φλωρεντία έχασε αξιοπρεπώς από την Ουγγαρία με σκορ 10-7. Μετά τις ήττες από τη Σερβία, δηλαδή, αυτή ήταν η πρώτη που δεν ήταν κοντά στο σκορ, σε απόσταση ενός γκολ, τουλάχιστον σε 15 λεπτά του παιχνιδιού.
Κάτι καλό συμβαίνει, πάντως, σίγουρα. Αυτό το καλό ήρθε από μία αλληλουχία γεγονότων η οποία είναι τουλάχιστον περίεργη αλλά έπρεπε να συμβεί. Η πορεία από το 2008 έως το 2017 χωρίζεται σε τρεις περιόδου: τη μ. Κ. (μετά Καμπάνια) εποχή, την περίοδο της επιστροφής των παλιών και των χαμένων προημιτελικών και αυτήν την περίοδο των ημιτελικών, που δεν ολοκληρώνεται με τη θέση που θα καταλάβει στο Παγκόσμιο -αν δεν γίνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει θα είναι η 4η- αλλά πιθανολογώ ότι συνεχίζεται. Σε αυτήν τη δεκαετία, για μένα η πιο σημαντική διοργάνωση ήταν το προολυμπιακό του Τορόντο. Άπαξ και η Εθνική πήγε στο Λονδίνο και παρ’ ότι καταποντίστηκε σε μία μαρτυρική διοργάνωση, πήρε αέρα.
Η αλήθεια είναι ότι η επιτυχία ενός συστήματος κρίνεται στο αποτέλεσμα. Η Εθνική είναι μία ομάδα που δεν φτιάχτηκε με τη λογική, όπως συμβαίνει με πολλές καταστάσεις που κάπως δουλεύουν στη χώρα. Η λογική αναφέρει ότι η ομάδα θα έπρεπε να έχει πολίστες πολλών διαφορετικών συλλόγων, έναν προπονητή διαφορετικό από εκείνο που δουλεύει στο μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας και να πορεύεται με το πνεύμα της συνεργασίας. Η Εθνική, αντιθέτως, έχει τον προπονητή του Ολυμπιακού, τη συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που παίζουν ή έπαιζαν στον Ολυμπιακό και ξενιτεύτηκαν μόλις τον τελευταίο χρόνο, τον επί χρόνια βοηθό προπονητή του Ολυμπιακού. Και αυτό δούλεψε. Παρά το γεγονός ότι φαινόταν πως δεν επρόκειτο να γίνει, παρά το ότι δεν μοιάζει χρηστό να έχει ο παίκτης τον ίδιο προπονητή όλο το χρόνο, ο Θοδωρής Βλάχος και ο Δημήτρης Κραβαρίτης παίρνουν πολύ υψηλό βαθμό στη διαχείριση καταστάσεων και, ασφαλώς, στην ανάγνωση των παιχνιδιών, μία διάσταση που είναι μίξη ενστίκτου και πείρας. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, ως μέρος ενός διδύμου αλλά και κατά μόνας, πρέπει να θεωρείται αυτήν τη στιγμή, εκ των αποτελεσμάτων και ό,τι και να γίνει στο μικρό τελικό, ο κορυφαίος στην ιστορία της εθνικής ομάδας μαζί με τον Σάντρο Καμπάνια. Ο Βλάχος μετράει τέσσερις ημιτελικούς, όσους είχε και ο Ιταλός από το 2003 έως το 2005, παρ’ όλα αυτά ο Καμπάνια είχε και το World League το 2006 που ο Βλάχος μπορεί να ματσάρει σε περίπτωση που συνεχιστεί η θητεία του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Σε αυτές τις τρεις περιόδους του εκλέκτορα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στον προπονητικό θώκο -και εξαιρουμένου του χαμένου προημιτελικού με την Ιταλία στο Ρίο πέρυσι- μόνο θετικά ραδιοκύματα λαμβάνουμε. Η Ισπανία μπήκε ξανά από κάτω σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια μας, με τον ημιτελικό του 2016 στο Βελιγράδι να αποτελεί τη βαθιά τομή που έκανε τη μεγάλη διαφορά. Έβαλε τους παίκτες σε διαδικασία αυτοκίνησης, η οποία είναι ανεκτίμητη. Και, όταν καταλάγιασε η σκόνη στις αρχές του καλοκαιριού του 2015, μπόρεσε να βρει το μαλακό σημείο του προέδρου της ΚΟΕ, για να επιτρέψει στον Χρήστο Αφρουδάκη να επιστρέψει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, μετά από μία καρατόμηση που, μες σε καπνούς και σε βρισιές, που έγραψε και ο ποιητής μία φορά και εσαεί, έμοιαζε μόνιμη. Όταν ο Χρήστος και μαζί ο Μανώλης Μυλωνάκης επέστρεψαν στην εθνική ομάδα ένιωθαν αναλώσιμοι. Αν όχι ο δεύτερος, που έχει κερδίσει να θεωρείται ορισμός του επαγγελματία, ο πρώτος. Επειδή παρέμεινε αρχηγός και με τον ευάλωτο ψυχισμό ο οποίος όλο τον προηγούμενο καιρό έκανε διάφορα τερτίπια οδηγώντας στην απελπισία, έβαλε τον εαυτό του σε μία διαδικασία να δώσει χωρίς να γυρεύει πίσω, μία κατάσταση που μόνο οφέλη έφερε. Συν τοις άλλοις, κατάφερε να αποχωρήσει σε κομβικό σημείο: μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο Χανιώτης. Αυτό έκανε πολλαπλό καλό: η Εθνική αναζωογονήθηκε, διότι δύο παίκτες εκτίμησαν τη μακρά πορεία του και συνυπολόγισαν ότι έπρεπε να αδειάσουν τη γωνιά για τους νεότερους. Ο Βαγγέλης Δελακάς, που ήταν ο μόνος από τους παλιούς που έμεινε, απέκτησε κατευθείαν το ρόλο του σοφού Νέστορα. Από τη μεριά τους, οι νεότεροι, ο Γιάννης Φουντούλης, ο Κώστας Μουρίκης, ο Χριστόδουλος Κολόμβος, ο Κώστας Φλέγκας, ο απίθανος Αλέξανδρος Γούνας στα ντουζένια τους, νιώθουν ότι αυτή είναι αποκλειστικά δική τους ομάδα και πρέπει να ηγηθούν. Η φλόγα, που κάπου άχνιζε ασθενική μετά από μία μεγάλη επιτυχία, τώρα άναψε ακόμα περισσότερο. Αν η ιεραρχία άλλαξε, αυτό σημαίνει ότι κατευθείαν άλλαξε το δεύτερο και το τρίτο στρώμα της. Ο Άγγελος Βλαχόπουλος ήταν ούτως ή άλλως μία ηγετική φυσιογνωμία και το δεύτερο επίπεδο μάχης κατέλαβαν ο Κωνσταντίνος Γεννηδουνιάς, ο Γιώργος Δερβίσης, ο Κυριάκος Ποντικέας, ο Μάριος Καπότσης, που επιτέλους έκανε το όνειρό του πραγματικότητα δίνοντας στην απόφαση του προπονητή του να τον συμπεριλάβει στην αποστολή την αίσθηση του δικαίου. Συν, φυσικά, τον Στέλιο Αργυρόπουλο και τον Μανώλη Ζερδεβά (πλιζ, δούλεψε, δούλεψε, δούλεψε) που έρχονται από πίσω προς το παρόν.
Η Εθνική, λοιπόν, πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό: δεν βάλτωσε μετά τους Ολυμπιακούς. Αυτό έγινε εκ των έσω και πρέπει να το δώσουμε στους προπονητές και, αν διαφεύγει κάτι, σε όσους το κατάφεραν να την κρατήσουν ζωντανή. Η τέταρτη τετράδα σε πέντε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων είναι θαυμάσιο κατόρθωμα.
ΥΓ.: Η Κροατία νίκησε 12-11 τη Σερβία στον ημιτελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και προκρίθηκε στον τελικό της Βουδαπέστης με αντίπαλο τη γηπεδούχο Ουγγαρία. Αυτή η νίκη δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά, αν με ρωτήσετε ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της Σερβίας των τριών προηγούμενων ετών και της φετινής, έχω έτοιμη την απάντηση και έχει ονοματεπώνυμο: Ζίφκο Γκότσιτς. Ό,τι προσέφερε στην εθνική ομάδα ο αρχηγός της τα προηγούμενα χρόνια είναι δύσκολο να αποτυπωθεί. Δεν ήταν απλώς ο κρίκος που ένωνε την αλυσίδα: Ήταν ο φτιαγμένος κρίκος που αντικαθιστούσε το χαλασμένο, όπου κι αν υπήρχε αυτός. Ο Γκότσιτς ήταν αρχηγός της εθνικής Σερβίας ανάμεσα σε παικταράδες. Η επιτομή του καλού καγαθού ρολίστα, που στο σέρβικο αθλητισμό είναι το ίδιο απαραίτητος, ου μην και πιο, με τον σταρ. Οι Σέρβοι φυσικά θα βρουν τον επόμενο τέτοιο παίκτη και θα επιστρέψουν. Δεν είναι μόνο η πιο σπουδαία ομάδα στον κόσμο, αλλά και εκείνη που λαχταράς περισσότερο να δεις τη συνέχεια.
