Αγαπημένε μου Ρότζερ,
Ήδη υποφέρω.
Υποφέρω με τον πιο αγωνιώδη τρόπο που αναγνωρίζω ότι μπορώ να υποφέρω περιμένοντας τον τελικό σου με τον Ράφα. Έχω εδώ και 5 χρόνια, στο πλαίσιο της αυτοψυχοθεραπείας μου, αρχίσει να λέω το όνομά του, γιατί μου φαίνεται γελοίο να ξορκίζω τις ικανότητές του αποκαλώντας τον «ο άλλος» ή «ο ακατονόμαστος». Αλλά, πλησιάζοντας σε ακόμα έναν τελικό, τον 28ο της πελώριας καριέρας σου, μίας καριέρας ανέλπιστης όχι μόνο για σένα αλλά για όλους εμάς που σε ερωτευθήκαμε παράφωρα και αποφασίσαμε ότι θα ήταν ωραίο χόμπι να ασχολούμαστε για το τένις, μόνο και μόνο για να σε βλέπουμε, νιώθω να μπαίνω ξανά σε εκείνο το υπόγειο της Ιεράς Εξέτασης που τοποθετούμαι κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών σου με τον Ναδάλ στα Major. Η αλήθεια είναι ότι δεν βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στο τένις. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν θα βλέπω όταν αποφασίσεις να σταματήσεις. Το πιθανότερο είναι να μη σηκωθώ ξανά ώρα που δεν θα σηκωνόμουν διαφορετικά από το κρεβάτι για να δω ένα παιχνίδι τένις. Να, παραδείγματος χάρη, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, στη Νέα Υόρκη, δεν είδα ούτε ένα ματς πλην του τελικού και αυτό μόνο έγινε επειδή έπαιζε ο Σταν με τον Τζόκοβιτς και όλοι βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι ο Σταν θα νικούσε τον Τζόκοβιτς. Ο Σταν είναι ο μικρός σου αδελφός, έτσι δεν είναι; Και είναι ένας εκτελεστής στα μεγάλα ματς. Αλλιώς δεν θέλω να βλέπω τον Τζόκοβιτς να παίζει.
Το τένις είσαι εσύ. Είσαι για μένα, αλλά και για όλο τον κόσμο, ακόμα και αν δεν το ξέρει. Έχουμε πρόσβαση σε ένα σπορ χωρίς παράδοση εξαιτίας σου. Θυμάμαι, βλέπαμε τον Σάμπρας με τον Άγκασι στην τηλεόραση με τον συγχωρεμένο τον μπαμπά μου, αλλά δεν ήταν και κάτι σπουδαίο, να σου πω την αλήθεια. Σκότωνα την ώρα μου, μέχρι να πάω να παίξω μπάσκετ στη γειτονιά με τα παιδιά. Μαζευόμαστε πολλά παιδιά και παίζαμε. Τώρα, λένε, τα παιδιά δεν πάνε να παίζουν. Ποιος ξέρει; Ίσως σε κάποιες γειτονιές να μαζεύονται, πάντως σίγουρα οι γονείς πληρώνουν περισσότερα για αθλητισμό από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Η κατάσταση είναι επισφαλής, οι γονείς δεν αφήνουν εύκολα τα παιδιά τους. Δεν τα φωνάζουν από τα μπαλκόνια το βράδυ, όταν πια έχει περάσει ένα οκτάωρο από τότε που τα άφησαν να βγουν για να πάνε κάπου στη γειτονιά και να δουν το απαλό δέρμα τους να γρατζουνίζεται από το τσιμέντο. Ίσως και να συμβαίνει. Μπορεί να έχει αλλάξει απλώς ο τόπος, μπορεί έτσι να είναι καλύτερα.
Τώρα έγινε. Έγινε αυτό που τον Νοέμβριο, τον Μάρτιο, τον Αύγουστο, τον Φεβρουάριο ονειρευόμουν να γινόταν. Δεν υπάρχει άλλο παιχνίδι στο τένις εκτός από εσένα και τον Ναδάλ. Το Μάρεϊ-Τζόκοβιτς είναι σαν να βάζει ένα κανάλι σε prime time, στη θέση του «Game of Thrones», το «Εμείς κι εμείς». Δεν έχω κάνει καν τον κόπο να πειστώ ότι όντως με ενδιαφέρει ένα τέτοιο ματς, διότι δεν με ενδιαφέρει. Είναι καλοί και άγιοι, αλλά όπως λέει και το ποίημα που είχε γραφτεί κάποτε για τον μεγάλο Άγιαξ, όμορφη είσαι και καλή είσαι μα πεντάμορφη δεν είσαι. Είναι μία αντάμωση που δύσκολα μπορώ να περιγράψω τι σημαίνει για την αθλητική ιστορία, τι σημαίνει για όλους εμάς. Σε κάθε ένα από τα τέσσερα μεγάλα τουρνουά, αυτό που θέλω από σένα εδώ και περίπου μία πενταετία είναι να πηγαίνεις τη δεύτερη εβδομάδα. Πριν το Αυστραλιανό Όπεν ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα βρίσκεσαι καν τη δεύτερη εβδομάδα. Μπέρντιχ και έξω, σκεφτόμουν, όχι μόνο εγώ. Και μετά πέρασες το πέμπτο σετ από τον Κέι Νισικόρι και όταν περιμέναμε να σε βάλει ο Βαβρίνκα κάτω στο πέμπτο σετ, κατάφερες και του έκανες το ένα μπρέικ που ήθελες, στο οποίο, μεταξύ μας, έκανε τρία αχαρακτήριστα λάθη, για να βρεθείς στον τελικό. Από εκείνη τη στιγμή ήθελα να σου γράψω.
Ήθελα να σου γράψω να μπορούσες να με δεις να έχω ορθώσει τη γροθιά μου και το στόμα μου να έχει διαγράψει εκείνο το σχήμα που έχουν οι προβληματισμένοι. Πώς από εκείνη τη στιγμή που το τελευταίο forehand σε πήγε στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν αισθάνομαι να πρέπει να οχυρωθώ πίσω από όποιον μηχανισμό αυτοσυντήρησης διαθέτω, αν και τα μαζοχιστικά κύτταρά μου είναι ελάχιστα. Πώς την ίδια στιγμή που νιώθω την αναπάντεχη χαρά να είσαι σε έναν τελικό Αυστραλιανού Όπεν, τη μία Κυριακή του χρόνου που θα πρέπει να σηκωθώ νωρίτερα και προβλεπόμενα και που τα πρώιμα χρόνια του παθιασμένου έρωτα την είχα σίγουρη, βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και ακούω μία απειλητική ανάσα, λίγο μακρύτερα από μένα, χωρίς να μπορώ να καταλαβαίνω από πού προέρχεται, αν είναι από τα δεξιά ή από τα ζερβά μου. Θα κάνουμε με τον φίλο μου τον Αντώνη αυτό που κάνουμε χρόνια τώρα, από εκείνη την πρώτη φορά που μας δόθηκε η ευκαιρία, σε εκείνον τον τελικό του Γουίμπλεντον του 2008, που ακόμα και τώρα μου φαίνεται ότι προέβη σε εξτρίμ σπορ. Θα κάνουμε αυτό που κάναμε την πρώτη μέρα του Φλεβάρη του 2009, τότε που ξεκινήσαμε με ήλιο και ο καιρός χαλούσε και σε περιμέναμε να νικήσεις τον Ράφα και τελικά σε εξοστράκισε στα πέντε σετ και ο Αντώνης έφυγε γρήγορα με τον Κωστή για να προλάβει το καράβι και εγώ σε έβλεπα να κλαις και ο Ράφα να σε αγκαλιάζει με το τρόπαιο στο χέρι και η Μίρκα να σε κοιτάζει αυστηρά και δεν μπορούσα να καταλάβω αν έπρεπε να σε συμπονέσω ή να πάρω το μέρος της γυναίκας σου, κάτι το οποίο κάνω τώρα για εκείνη ειδικά τη στιγμή. Ή εκείνη την Παρασκευή του Γενάρη του 2014, που στο τελευταίο γκέιμ του ημιτελικού με τον Ράφα πήγα στην τουαλέτα χωρίς να έχω ανάγκη, στο 30-15 νομίζω, απλώς για να μη σε δω να χάνεις και να μην τον δω να πανηγυρίζει.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια από το 2005, που με έβαλες στους θαυμαστές σου στην ήττα από τον Ράφα στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός και με έχουν δει σε γραφεία εφημερίδας να βουρκώνω τον Ιούλιο του 2007, όταν τον νίκησες για τελευταία φορά σε τελικό Major, στο Γουίμπλεντον. Και εκείνη τη Δευτέρα του Ιούλη του 2008, που ο αρχισυντάκτης μου μού έκανε κεφάλι και για μία φορά έκανα την αδικία να έχω έτοιμη την απάντηση για κάτι που πείραζε πολύ και τον ίδιο και εκείνα τα ξημερώματα της Τρίτης που μας έδιωξαν από την καφετέρια στο ματς με τον Ντελ Πότρο και τράκαρα έναν ταξιτζή και μόλις μπήκα στο σπίτι το μόνο που πρόλαβα να δω στο κομπιούτερ ήταν τον Αργεντινό να πανηγυρίζει. Ή εκείνη την Παρασκευή, πάλι, που για μία φορά έκλεισα το στριμ, πάλι στον ημιτελικό με τον Ράφα, πριν νικήσει.
Μη με πάρεις για αχάριστο. Νιώθω ευγνωμοσύνη τόση για σένα που μάλλον θα περάσει σε 10 γενιές επιγόνων και απογόνων. Παραμένεις ο αγαπημένος ποιητής μου και σε υποστηρίζω περισσότερο από ό,τι έχω υποστηρίξει οτιδήποτε στη ζωή μου, ακόμα και αν αυτό είναι η ειρήνη και η εξάλειψη της φτώχειας. Αν μου έλεγαν τώρα ότι θα μπορούσαν να γυρίσουν πίσω το χρόνο και να μη θυμάμαι ότι υπήρχες αλλά θα βασίλευε η αξιοκρατία και η ίση κατανομή πλούτου, ειλικρινά δεν ξέρω… Δεν ξέρω τι θα έκανα, αν περνούσε αποκλειστικά από το χέρι μου.
Ήδη υποφέρω. Υποφέρω στην αναγνώριση ότι θα γεννηθεί από το Σάββατο έντεχνα η ελπίδα ότι θα μπορέσεις να διεκδικήσεις κάτι από αυτό το παιχνίδι, όπως στο Ρολάν Γκαρός του 2011, που όχι μόνο έπρεπε να σε δω να χάνεις, αλλά να φτιάξω και μία αγιογραφία για τον Ράφα. Δεν είναι οι αριθμοί, μη με παρεξηγήσεις. Αυτήν τη στιγμή ο φόβος δεν αφορά στο ενδεχόμενο να παραμείνεις στα 17 και να φτάσει τα 15. Είναι συγκεκριμένα αυτό το παιχνίδι και η κλίμακα των συναισθημάτων μέχρι την τελική απογοήτευση. Δεν έχω μεγαλώσει τόσο ώστε να μπορώ να μη δημιουργήσω ελπίδα, να θυμάμαι με ένταση πόσο ανίσχυρος ήσουν ειδικά στο τρίτο σετ με τον Βαβρίνκα, να ανασύρονται οι μνήμες από εκείνα τα διαδοχικά χτυπήματα στο φιλέ με τον Ράφα. Δεν έχω μεγαλώσει τόσο ώστε να θυμάμαι σε φάση βιώματος και μαθήματος ότι εκείνη την πρώτη μέρα του Φλεβάρη του 2009, μία μέρα με τσουχτερό κρύο, γύρισα στο σπίτι μου με τα πόδια, με το παλτό μου κουμπωμένο και με την πεποίθηση ότι το «Viva la Vida» των Coldplay είναι ένα τραγούδι καταραμένο, διότι έπαιξε κατά τη διάρκεια και του τελικού του Γουίμπλεντον του προηγούμενου καλοκαιριού και σε αυτό το παιχνίδι στη Μελβούρνη, στο ίδιο μαγαζί. Αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο με πιάνει η απελπισία αυτής της ανάμιξης της χαρμολύπης, περιμένοντας και περιμένοντας. Επειδή ακριβώς ξέρω ότι θα μπω σε αυτό το τριπάκι όπως πριν από 8 χρόνια, όταν βγήκα από το σπίτι και είπα στον Αντώνη «θα νικήσουμε, σήμερα θα νικήσουμε».
Είναι μίας μορφής βασανιστήριο -και πόσο διαφορετικά θα ήθελα να είναι. Είσαι με τον Ναδάλ σε έναν τελικό μετά από σχεδόν 6 χρόνια, σε ένα τελικό Αυστραλιανού μετά από 9 χρόνια. Μπορείς να πάρεις ένα Major που θα έχει απόσταση από το πρώτο σου 14 ολόκληρα χρόνια και με μία ματιά που έριξα μόνο ο θηριώδης Κεν Ρόζγουελ έχει μεγαλύτερο διάστημα. Είναι γιορτή, είναι ίσως ο μεγαλύτερος αγώνας που έχει γίνει ποτέ. Είσαι 35 και έχει περάσει ο καιρός που ήθελα να σταματήσεις. Τα Major που δεν συμμετείχες δεν έγιναν ποτέ. Εκείνα που αποκλείστηκες νωρίς επίσης δεν έγιναν ποτέ.
Δε μισώ πια τον Ράφα. Δεν θέλω να τραυματιστεί και δεν τρελαίνομαι πια όταν χάνει νωρίς. Αλλά δεν σημαίνει ότι θα μπορώ να διαχειριστώ άλλο ένα πλήγμα, όση στωικότητα και αν διαθέτω με τον κόσμο. Δεν ξέρω τι θα ήθελα να κάνεις σε αυτό το παιχνίδι, διότι δεν είναι στο χέρι σου να μη μου ραγίσεις την καρδιά. Θα ήθελα να σε δω να παίζεις, όμως, γνωρίζοντας, ως τα τρίσβαθα του ανοργανισμού μου, ότι δεν θα νικήσεις. Να μη μου δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια του ματς κάποια ελπίδα. Να ξέρω ότι οι δικοί σου break points θα συνεπάγονται break του Ράφα στο επόμενο game, όπως έχει γίνει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Να ξέρω ότι κάποια στιγμή θα ανέβεις στο φιλέ και θα ρίξεις το βόλεϊ σου πάνω του συνειδητά, επειδή φοβάσαι το running forehand του ή το running backhand του. Να ξέρω ότι δεν θα χρειάζεται να μαραζώνω σε κάθε πρώτο σερβίς που θα στέλνεις άουτ σε κρίσιμο σημείο, ενώ περιμένω άσο.
Θα ήταν καλό να γνωρίζεις ότι λυπάμαι που δεν μπορώ να δω σαν γιορτή αυτό το παιχνίδι, που θα πρέπει να περάσω αυτό το βασανιστήριο και να σε δω να πέφτεις πάλι σε όλες τις παγίδες που θα σου στήσει. Το ήθελα πολύ να ξαναγίνει και θεωρούσα ότι δεν θα ξαναγίνει, όπως και εσύ. Αλλά αυτό πάλι δεν θα σημαίνει τίποτα.
Έσωσες την αθλητική αισθητική μου την τρίτη δεκαετία της ζωής μου, συνεχίζεις να το κάνεις και με την παρουσία σου στο χώρο δεν αναιρώ την ύπαρξη των γαλαζοαίματων, οριστικά. Η κιναισθησία σου είναι ένας φαντασιωτικός πλανήτης που δοξάζεται η συμμετρία. Έχουν περάσει εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις και πάλι δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι τουλάχιστον άψογο πάνω σου. Είσαι ο πιο αγαπητός αθλητής στην ιστορία των σπορ, το κέντρο του αθλητικού πλανήτη σε κάθε εκδήλωσή σου. Δεν έχει σημασία ποιο άθλημα προασπίζεσαι, όπου και να έπαιζες θα ήμουν πραγματικά ευτυχής αν σε γνώριζα και δεν μπορώ να περιγράψω το προνόμιο να σε βλέπω να παίζεις, να σχηματίζεις ιδιοφυή χτυπήματα με τον καρπό σου, να με ταξιδεύεις στο Παρίσι το 1753 και στον Άρη το 2129.
Λυπάμαι, στ’ αλήθεια, που πρέπει να περιμένω να νικήσεις, που θα απογοητευτώ. Νιώθω πολύ άσχημα που ήδη το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος, περιμένοντας αυτό το ματς. Που υποφέρω και που θα είναι βάναυσες αυτές οι τρεις ώρες που μάλλον θα με επισκεφθούν όλες οι δυσάρεστες μνήμες, με την αγωνία να γίνει κάτι διαφορετικό κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Στενοχωριέμαι που έχω αληθινά προβλήματα, αλλά δεν μπορώ να απεξαρτηθώ από το να θεωρώ αυτήν την αναμονή μία μεσαιωνική πρακτική της ζωής για να κάνει φάρσες.
Σου ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη, διότι είναι κάτι σαν προδοσία. Θέλω τόσο πολύ να νικήσεις, που απλώς αισθάνομαι καταδικασμένος σε μία χλωμή Κυριακή ενός κρύου μήνα, που αλήθεια θα ήθελα να είναι ακόμα μία Κυριακή.
Πάντα δικός σου,
Λευτέρης Ελευθερίου.
