Καταρχάς, ασχέτως αν οι μασόνοι είναι πού και πού άτακτοι -όπως συμβαίνει με όλα τα αγόρια όταν λειτουργούν ομαδόν και όχι κατά μόνας- ο δημοσιογράφος πρέπει να αποθεώσει τον Νίκο Παππά για αυτά που έκανε απέναντι στη Φενέρμπαχτσε στο ΟΑΚΑ. Όχι επειδή έβαλε σε λειτουργία τη συναισθηματική έκφανση του οπαδικού αισθήματος αλλά, διότι το παλικάρι έκανε μόνο του μία εντυπωσιακή ανατροπή, όντας αυτό που λέμε αναίσθητο μέσα στο παρκέ: unconscious, το αποκαλούν οι Αμερικανοί, μία λέξη που δείχνει ότι ο παίκτης μπαίνει στη ζώνη του λυκόφωτος και δεν επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες.
Αυτή η εμφάνιση έρχεται μετά από ένα γαϊτανάκι γεγονότων το οποίο είναι εξαιρετικά απολαυστικό: Ο Παππάς δεν ήταν στην προεπιλογή του ομοσπονδιακού, για αυτήν την εβδομάδα, σε ό,τι αφορά τα παιχνίδια στο Παγκόσμιο, δεν το πήρε καλά, ανέβασε στο instagram μία φωτογραφία με ένα φίλο του για τον οποίο τόνισε ότι του λείπει και την αφιέρωσε στους ΑΡΔ (Αλήτες Ρουφιάνους Δημοσιογράφους), οι δημοσιογράφοι ασφαλώς δεν του φέρθηκαν με το γάντι και μετά από το έπος του με τη Φενέρ, μήνα Οκτώβρη βεβαίως μπατ στιλ, τους κοίταξε με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Τούτο, όμως, είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από τη δράση του, η οποία εκτείνεται σε βάθος τριετίας: από το live κράξιμο σε δημοσιογράφο μέχρι τη συγγνώμη του στον ίδιο, επίσης live, από το κόψιμό του από την Εθνική μέχρι την ατάκα, στο διαγωνισμό της ομοσπονδίας για το «γίνε ο 13ος παίκτης της Εθνικής», «μπορώ να πάρω κι εγώ μέρος;», από τη φωτογραφία με τους παπάδες μέχρι τα μπουκέτα με τον Μπουρούση και τη φωτογραφία με τον Φλόιντ Μέιγουεδερ και τον Κόνορ ΜακΓκρέγκορ που ανέβασε στο instagram, ταγκάροντας τον εαυτό του και τον Μπουρούση σε αυτή, από το ότι έγινε ραπ κομμάτι των Active Member μέχρι ότι έφτιαξε γήπεδο στις φυλακές Κορυδαλλού, ομολογώντας προσφάτως στο Vice ότι «έχω κάποιους μέσα, αλλά δεν θέλω να πούμε περισσότερα», ο Νίκος Παππάς είναι απλώς ένας άνθρωπος στην πιο ειλικρινή μορφή του. Εκείνη των αντιφάσεων, που οι περισσότεροι από εμάς δεν αντέχουμε να υπάρχουν.
Νομίζω ότι μία σωστή προσέγγιση ήταν αυτή που έκανε ο φίλος μου ο Χρήστος, όταν έγραψε ότι αυτές οι lifetime παραστάσεις δεν μπορούν να είναι μόνιμες ή έστω να έρχονται από καιρού εις καιρόν διότι το κίνητρο δεν θα είναι πάντα τόσο ισχυρό. Ψάχνοντας για τον ορισμό του μεγάλου παίκτη, στο μυαλό έρχεται πάραυτα αυτή ακριβώς η διάρκεια, που, για να μη φύγουμε από το ελληνικό μπάσκετ, έκανε τον Διαμαντίδη Διαμαντίδη και τον Σπανούλη Σπανούλη, δηλαδή μετέτρεψε το επώνυμο του ανθρώπου που το διαθέτει σε προσδιορισμό. Ο Παππάς μπορεί να μη γίνει ποτέ σαν αυτούς, όμως επειδή ακριβώς δεν είχε κάποιον να σκύψει πάνω του και να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του και τις σκέψεις του σαν δικά του, η ίδια η παρουσία του στα γήπεδα μπάσκετ με τον πλέον πολεμικό από τους φιλειρηνικούς τρόπους αναδεικνύει ότι υπάρχει χώρος για όλους. Όταν ανήρτησε εκείνη τη φωτογραφία με τη χειρονομία ο Παππάς, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι ήταν εξαιρετικά άτυχος που δεν έπεσε πάνω στον Ντούσαν Ίβκοβιτς ή τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Δεν λέω ότι άλλοι προπονητές δεν θα είχαν την ικανότητα να τον κάνουν ζάφτι, να τον βάλουν στο δρόμο του επαγγελματισμού, τώρα, πρόχειρα, μου έρχεται στο μυαλό ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά είναι δύσκολο να ασχολείσαι με την περίπτωση ενός παίκτη, όσο φανταστική κι αν είναι, όταν φοβάσαι κάθε Σαββάτο αλλά και μεσοβδόμαδα ότι πρόκειται να χάσεις τη θέση σου. Για να ασχοληθείς εν είδει Πυγμαλίωνος με την κάθε «σοβαρή» περίπτωση πρέπει να είσαι άτεγκτος και να συνεχίσεις να βλέπεις τη δουλειά ως λειτούργημα. Δυστυχώς η ανεργία, είτε πρόκειται για μία κατάσταση που θα σε αφήσει σχεδόν άστεγο είτε για ένα τόπο στον οποίο θα έχεις χάσει κάποια προνόμια, λειτουργεί για όλους με τον ίδιο τρόπο: ο καλός ο επαναστάτης στις συνθήκες φαίνεται. Και όταν οι συνθήκες σκουραίνουν, ο επαναστάτης γρήγορα γίνεται ένα λουλούδι που μαραζώνει, απότιστο, διότι τότε τον νοιάζει η επιβίωση. Ουδείς μπορεί να νικήσει την τάση για επιβίωση, να για ποιο λόγο όλες οι σοβαρές επαναστάσεις στην ιστορία έχουν δημιουργηθεί από εύπορους αστούς. Διότι σε πρώτο και δεύτερο επίπεδο η οικονομική αφαίμαξη μπορεί να γίνει ανεκτή.
Ο Νίκος Παππάς διασχίζει το δικό του πελώριο δρόμο. Μόνο εκείνος ξέρει τι υπάρχει εκεί. Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι, αφού έχει δικούς του ανθρώπους στις φυλακές Κορυδαλλού, μόνο εκατοστά χώρου και χρόνου μπορεί να χώριζαν τον ίδιο από το να βρίσκεται εκεί και να μην ασχολείται κάποιος μαζί του. Το συγκρουσιακόν του χαρακτήρα του το βρίσκει κάποιος στην αρχαία Ελλάδα, τον Αλκιβιάδη, τον όμορφο νέο με τις ικανότητες που κάποια στιγμή τα έκανε σαλάτα και παρ’όλα αυτά του το συγχωρείς, επειδή ήταν εξόχως σαγηνευτικός. Έμπλεος αδρεναλίνης και λοιπών συνταρακτικών (πλην δεδομένων) ορμονών, ο Παππάς κάνει το δικό του ταξίδι στο χρόνο και μας παρουσιάζει, άδολα και με πασιφανή ειλικρίνεια, τη δική του αντιφατική και εκτοπιστική προσωπικότητα, η οποία είναι, εν τω συνόλω της, υπέροχη και γοητευτική, χωρίς αυτό να έχει να κάνει με την καλοσύνη ή την κακία ή με οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική αρετή. Θα έλεγα ότι πρόκειται για την κλασική ντασταγεφσκική μάχη, του ελεύθερου με τον σκλάβο, που ο εμβληματικός Ρώσος υφαντουργούσε στα θεσπέσια βιβλία του, ο ίδιος, μάλιστα, κάποιος που στην κρεμάλα του έδωσε χάρη ο βασιλιάς και έζησε για να γράψει.
Και όπως είμαι σίγουρος ότι για τους φίλους του δεν υπάρχει πιο μεγάλη ατομάρα, είμαι και βέβαιος ότι θα συνεχίσει τον ανένδοτο αγώνα του, όντας από τη μεριά του ασυμβίβαστος. Οι δημοσιογράφοι, ειδικά στη μασονική στοά αλλά και γενικώς, είναι χοντρόπετσοι και δεν προσβάλλονται εύκολα. Εκπλήσσονται, μόνο, όταν κάποιος καταφέρεται τόσο φανερά εναντίον τους, διότι ανέκαθεν θεωρούσαν τη γραφίδα τους πιο επικίνδυνο όπλο από αυτό που πραγματικά είναι. Πρόκειται, δηλαδή, για τη μάχη δύο ανθρώπων με παράλογη αυτοπεποίθηση. Αυτό που πειράζει, εν ολίγοις, σε εκείνη τη φωτογραφία στο instagram, είναι η παντελής έλλειψη αισθητικής. Όταν ανοίγεις, όμως, δρόμο από ένα τρόπον τινά γκέτο για να γίνεις χαρισματικός έφηβος και νέος, πρωταθλητής Ευρώπης, και μετά βγαίνεις στον επαγγελματικό κόσμο, ακόμα και τα μεγάλα συμβόλαια συμβολίζουν μία νίκη σου απέναντι στην επιβίωση. Ο Παππάς δεν συμπεριφέρεται σαν κάποιος που έχει λύσει το οικονομικό πρόβλημά του και που, από εκεί και ύστερα, ψάχνει καθημερινά το κίνητρο για να γίνεται καλύτερος, αλλά σαν κάποιος που στοιχειοθετεί πρώτα τους εχθρούς του, οι οποίοι, επίβουλοι, απειλούν τη δική του θέση στην επαγγελματική χλωρίδα και πανίδα, και θέλει να πάρει εκδίκηση, επειδή είναι θέμα τιμής.
Όπως και να έχει, πρόκειται για τη μακράν πιο απολαυστική φυσιογνωμία του ελληνικού μπάσκετ, με την εξαίρεση του Λάζαρου Παπαδόπουλου, από την εποχή του συναρπαστικού Παναγιώτη Φασούλα. Την καριέρα που θα θέλαμε να κάνει σίγουρα δεν θα την κάνει, αλλά αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Στην τελική, με την ανθρώπινη διάστασή του παράγει πιο εντυπωσιακές ιστορίες, που μετά βεβαιότητος έχουν καλύτερο σάουντρακ.
