Η Ευρώπη ανήκει στον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Από τότε που κάποιος από τους δύο δεν πήρε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, έχουν περάσει χρόνοι πέντε. Από τη βαριά φανέλα Μπάγερν. Η τελευταία πενταετία τους ανήκει. Κυρίως στον Πορτογάλο, που έχει κάνει την πιο αξιοσημείωτη υπέρβαση. Όμως, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 ο Νεϊμάρ είναι που συνεχίζει. Και όσο το Παγκόσμιο Κύπελλο συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια, τόσο αυτό θα είναι πιο σημαντικό από κάθε Κύπελλο Πρωταθλητριών και κάθε άλλη διοργάνωση. Η σημασία σε ένα έργο δεν αφορά στη μέρα με τη μέρα μάχη, αλλά στο τι αφήνει πίσω. Δύο κατηγορίες εμφανείς, λοιπόν, υπάρχουν: εκείνοι που θέλουν να ζουν καθημερινά σαν θεοί, χωρίς να ανησυχούν ιδιαιτέρως για την κληρονομιά που θα αφήσουν αν γίνουν πνεύματα, κι εκείνοι που είτε έχουν την ανησυχία είτε έχουν τη ροπή, επειδή βρίσκονται στη θέση να έχουν θεϊκό ταλέντο σε κάτι, να επιθυμούν το όνομά τους να ακούγεται γενιές και γενιές μετά. Ούτε ο Πελέ, ούτε ο Γκαρίντσα, ούτε ο Φαλκάο, ούτε ο Ζίκο, ούτε ο Σόκρατες, ούτε ο Ρομάριο, ούτε ο Μπεμπέτο, ούτε ο Ριβελίνο, ο Τοστάο, ο Γκέρσον, ο Ζαϊρζίνιο, ο Τζάλμα Σάντος, ο Νίλτον Σάντος, ο Βάβα, ο Ντίντι, ο Τζούνιορ, ο Ρομάριο, ο Ρονάλντο έχουν κατακτήσει Κύπελλο Πρωταθλητριών. Κανένας. Ο Νεϊμάρ, αντιθέτως, το έχει κάνει. Είναι από τους λίγους σπουδαίους Βραζιλιάνους της ιστορίας. Έτυχε, επειδή είναι ο Μέσι το ανάχωμα σε όλη την πορεία του; Η απάντηση γίνεται να κατηγοριοποιηθεί, αλλά είναι μία ένδειξη για το πού πάει η ενέργεια.
Σαν να μην το έχει κάνει, όμως, είναι. Δεν τον πιάνει. Πέρυσι, έκανε μία θεϊκή απόπειρα και ανέτρεψε, στο δεύτερο ματς της φάσης των «16» της Βαρκελώνης, το 4-0 της Παρί, με ένα εντυπωσιακό 6-1. Ο Μέσι σηκώθηκε σαν Καίσαρας, αν και ο Νεϊμάρ έκανε τα πάντα σε αυτό το παιχνίδι. Ήταν, μάλλον, το σημείο-κλειδί να θέλει να φύγει για τη Βαρκελώνη. Και σκέφτηκε επιχειρηματικά. Με την Παρί μπορεί να πάρει το Champions League, αλλά ένα ισχυρό ίσως (που επαφίεται στο ότι η Παρί δεν έχει παρει ποτέ Champions League) βρίσκεται εκεί. Από την άλλη, το έχει κάνει. Ξαφνικά, άμα κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα έχει πάρει περισσότερα από όσους συμπατριώτες του τον ενδιαφέρει. Από εκεί που τίθεται συχνά εν αμφιβόλω για τις βραζιλιανοκέφαλες αποφάσεις του, θα γίνει ο απόλυτος ήρωας ενός έθνους. Όχι όποιου κι όποιου, αλλά εκείνου που ζηλεύει όλος ο κόσμος για τον τρόπο που αποδίδει το πώς ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Κάτι από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, εκεί που έχει στηθεί το fan fest, με την εκπληκτική θέα και όλη τη Μόσχα στο πιάτο, σε κάνει να το καταλαβαίνεις εις βάθος. Πού γράφουν οι κάμερες, τα κινητά τηλέφωνα. Πού έχουν το νου τους για να βγάλουν τα προς το ζην οι επαγγελματίες του αμφιβληστροειδούς. Οι Βραζιλιάνοι ήταν πάντα και παραμένουν ένα δώρο για τον ποδοσφαιρικό κόσμο.
Για τον Νεϊμάρ, που η κεντρική Αμερική, μέσω του Μεξικού, τον έδειρε καλά κι αυτός έμεινε ζωντανός για να βάλει το πρώτο και ουσιαστικά να φτιάξει το δεύτερο, υπάρχει αποστολή η οποία είναι τόσο ευνοϊκή όσο ποτέ. Έξω οι Αργεντινοί, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί εδώ και 8 μήνες, οι Χιλιανοί επίσης, το μπράκετ έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, που η Βραζιλία είναι ότσιεν φαβορί, πολύ, που λένε και οι Ρώσοι. Ο τελευταίος ημιτελικός που έχασαν, μονό παιχνίδι, είναι το 1938 στο Παρίσι από τη φασιστική Ιταλία, τότε που δεν χρησιμοποίησαν, για τους δικούς τους λόγους, τον Λεονίντας. Πάρα πολλά χρόνια, για να ληφθεί ως κάτι που επηρεάζει την παράδοση. Βεβαίως, υπάρχει και το 1-7 από τους Γερμανούς. Αλλά ας μη μιλάμε για αυτό, διότι η παράβλεψη καταστάσεων, ακόμα και τόσο εκκωφαντικών, είναι ίδιον του ανθρώπινου είδους. Ο τελευταίος προημιτελικός, πολύ πιο κοντά, το 2006, απέναντι στη Γαλλια. Αλλά τότε, εκτός από τον ίδιο τον Ζινεντίν Ζιντάν, ουδείς μπορούσε να του το χαλάσει. Ήταν, η κουτουλιά, καλύτερη ιστορία από το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Νεϊμάρ, τόσο χάρισμα που έχει και τόσο χαμένα που τα έχει, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει. Μόνο το τρόπαιο θα τα αποσαφηνίσει. Απλώς είναι, ειλικρινά, χαμένος. Δεν λογίζεται ως κάτι που να φωνάζει σούπερ σταρ. Όμως, πρέπει. Είναι χρόνια στο όριο της αποδοχής. Απλώς δεν είναι ακριβώς αυτό του Ρονάλντο ή του Μέσι. Δεν μπορεί καν να χρησιμοποιήσει τον Εμπαπέ ως επιχείρημα. Αυτός δεν έχει βδομάδα που να έγινε. Είναι πρόσφατο. Η μόνη λύση είναι η τελική νίκη.
Παμπιέντα, που λένε και οι Ρώσοι. Με τον Νεϊμάρ και τη Βραζιλία να επιβιώνουν ως το τέλος ενός τουρνουά αλλοπρόσαλλου, όπως είναι όλα τα τουρνουά. Αν πάμε. Οι Βραζιλιάνοι φαίνονται σταθερά καλύτερα από ό,τι ήταν χθες. Με το Βέλγιο θα είναι τιτανομαχία, αλλά επειδή οι Βέλγοι είναι τόσο καλοί παίκτες, ίσως αφήσουν το χρόνο να περάσει ανεπιστρεπτί. Οι Βέλγοι μπορεί να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας με αφέλεια, η οποία θα βρίσκεται στην πίσω ζώνη άμυνας. Λόγω Βραζιλίας, της μοναδικής θρησκείας στο ποδόσφαιρο, το Βέλγιο-Ιαπωνία, η μεγάλη μάχη και το 3-2 από 0-2, που γίνεται σχεδόν σε κάθε τουρνουά από το Euro 2000 και το Πορτογαλία-Αγγλία, έμοιαζε στη Μόσχα, τουλάχιστον, με ψιλά γράμματα. Όχι, όμως, στο Βέλγιο, αν και το Βέλγιο δεν υπάρχει.
