Μία φορά ήταν ένας, μόνος του

757

Ο Λιονέλ Μέσι είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Μοιάζει να μην είναι καν γνώμη ή υποκειμενική συζήτηση. Μια και χρησιμοποιείται ο υπερθετικός βαθμός, πρέπει να διευκρινιστεί το εξής: είναι ο καλύτερος στην πραγματική πραγματικότητα. Αν μπορούσε ο άνθρωπος να φτάσει σε ένα σημείο ώστε να βρει τη μαθηματική αναλογία που θα του επέτρεπε να εξομοιώσει χρονικά τα παραδείγματα του Ντιέγκο Μαραντόνα, του Πελέ και του Γιόχαν Κρόιφ, τότε ίσως γινόταν να υπάρξει μία απάντηση, τουλάχιστον με βάση τα προσόντα των ποδοσφαιριστών, την ταχυδύναμη και το άλμα. Αυτήν τη στιγμή, δεν τίθεται ερώτημα. Η πυκνότητα των παιχνιδιών, η δυσκολία τους, τα πολύ μακρινά ταξίδια, οι απεριόριστες διαφημίσεις, κερδίζουν την άρτια ιατρική κάλυψη, τους κανονισμούς που δεν επιτρέπουν το σκληρό (και ρέπουν να μην επιτρέπουν και το δυνατό, λόγω συνολικά έλλειψης κυριολεκτικής συναισθηματικής επαφής και, άρα, του αντιθέτου της) παιχνίδι, την τρομακτική ταχύτητα διάδοσης πληροφοριών.

Ο Λιονέλ Μέσι, όμως, κατά τη γνώμη μου δεν είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Είναι ο καλύτερος παίκτης της κορυφαίας ομάδας που έχει παίξει ποδόσφαιρο έβερ, της Μπαρτσελόνα από το 2008 έως και το 2011 τουλάχιστον, αλλά δεν έχει κατακτήσει ένα διεθνή τίτλο με την εθνική Αργεντινής. Η Μπαρτσελόνα είχε διαμέτρημα και πριν από τον Μέσι. Ο Αργεντινός την απογείωσε, την έστειλε στη στρατόσφαιρα. Είναι ο μεγαλύτερος δήμιος της Ρεάλ Μαδρίτης, έχει κατακτήσει τρία Champions League μαζί με εκείνο του 2006, στο οποίο δεν πήρε μέρος παρά μόνο μέχρι το πρώτο ματς της φάσης των «16» με την Τσέλσι, το 2009, το 2011 και το 2015. Έχει πάρει κάθε λογής ατομικό βραβείο, έχει βάλει κοντά στα 550 γκολ με την Μπαρτσελόνα και ποιος ξέρει πόσα ακόμα επιφυλάσσουν οι ικανότητές του στους αντιπάλους, αλλά δεν έχει πάρει ένα διεθνή τίτλο. Σε τέσσερις τελικούς με την Αργεντινή, στο Κόπα Αμέρικα του 2007, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, το Κόπα Αμέρικα του 2015 και το επετειακό Κόπα Αμέρικα του 2016, ο Μέσι γνώρισε ισάριθμες ήττες. Το 3-0 από τη Βραζιλία με πρωταγωνιστή τον Ζούλιο Μπαπτίστα, το 1-0 από τη Γερμανία στην παράταση, με τον Γκέτσε, οι δύο χαμένες διαδικασίες πέναλτι με τη Χιλή. Μαζί, πλείστες άλλες απογοητεύσεις: Η συντριβή από τη Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, στους προημιτελικούς και η ήττα από την Ουρουγουάη στα πέναλτι στον προημιτελικό του Κόπα Αμέρικα που έγινε στην Αργεντινή και τελικά κατέκτησε η μεγάλη «σελέστε».

Όπως δε λογίζεται, σε όλα τα σπορ, αθλητής κορυφαίος στο είδος του να μην έχει κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, όπως δεν μπαίνει καν στη συζήτηση ακόμα και αν έχει πάρει 10 χρυσά σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, οι εθνικές ομάδες είναι το άπαν για την υστεροφημία. Μόνον ο Γιόχαν Κρόιφ, από όλους, είναι που μνημονεύεται συχνά για την κορυφή, χωρίς να στηρίζεται σε δοξασίες, όπως, παραδείγματος χάρη, ο Τζορτζ Μπεστ, ο οποίος είναι λαϊκός ήρωας περισσότερο για το συνολικό προφίλ του, ως γυναικάς και αλκοολικός, παρά για τις περιώνυμες ποδοσφαιρικές ικανότητές του (μη βρίζετε, ρε, δεν είναι πρώτος ξάδερφός σας), και δεν έχει κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο. Αλλά, κάπως περίεργα, ο σπουδαίος Γιόχαν, που εδώ κοντά ήταν η επέτειος των δύο χρόνων από το θάνατό του, έχει μείνει στο μυαλό σαν να έχει κατακτήσει αυτό το τρόπαιο.

Ακόμα και το Κόπα Αμέρικα, να σας πω την αλήθεια, θα μου αρκούσε για να το δώσω στον Μέσι. Από την άλλη μεριά, όμως, η εθνική Αργεντινής ηττήθηκε το βράδυ της Τρίτης 6-1 από την Ισπανία, με τον ηγέτη της να μην παίζει. Με τη φανέλα της «αλμπισελέστε», η ιστορία του Λίο είναι σαφώς μπερδεμένη. Ο Ντιέγκο Κόστα είπε μετά το παιχνίδι ότι οι Αργεντινοί δημοσιογράφοι είναι ιδιαιτέρως επικριτικοί προς τον καλύτερο παίκτη της ομάδας και διερωτήθηκε «αν δεν ήταν αυτός, πώς θα πήγαιναν στο Παγκόσμιο Κύπελλο;». Βεβαίως, αυτό είναι εξαιρετικά υποθετικό. Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε ο Μέσι; Δεν υπάρχει διαφορά με αυτό που συμβαίνει όταν δεν παίζει στην Μπαρτσελόνα. Η κατά το γίγαντα Αντρές Ινιέστα Messidepedencia, δηλαδή η εξάρτηση από τον Μέσι, είναι πολύ λογικό να συμβαίνει σε μεγαλύτερο ποσοστό στην εθνική ομάδα: Ο χρόνος προετοιμασίας είναι μικρότερος, οι παίκτες τρέμουν ακριβώς διότι έχουν τον πιο ικανό παίκτη του κόσμου στην ομάδα τους, πρέπει να είναι έτοιμοι για μία και μόνη στιγμή, ενώ οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές της ομάδας είναι σε ηλικία τέτοια που είναι αδύνατον να έχουν άγνοια κινδύνου, ενώ, ας πούμε, το 2014 ο παίκτης της ομάδας με την περισσότερη αυτοπεποίθηση, Άνχελ ντι Μαρία, τραυματίστηκε στον ημιτελικό με την Ολλανδία και δεν μπόρεσε να είναι στον τελικό με τη Γερμανία. Με τον Μέσι στον αγωνιστικό χώρο, σε αντίθεση με την Μπαρτσελόνα, οι κινήσεις μειώνονται, το ίδιο και οι ατέλειωτες ποδοσφαιρικές προοπτικές που υπάρχουν σε κάθε παίκτη. Στην Μπαρτσελόνα αυτό δουλεύει για τα αυτονόητα, από το μεγάλο χρονικό διάστημα της προετοιμασίας, την καθημερινή τριβή, μέχρι και το ότι οι παίκτες που άρχισαν την υπέροχη Μπαρτσελόνα ήταν μαζί εξ απαλών ονύχων, κατέστησαν μυθική τη «Μασία» και ακόμα παίζουν μαζί, ενώ εκείνοι που μπήκαν είχαν τη δυνατότητα να είναι ρολίστες πριν απορροφηθούν από το σύστημα. Τα τελευταία χρόνια, δε, δούλεψε το σύστημα της τριανδρίας, με τους αστέρες που είχαν β’ ρόλο, πίσω από το φοβερό Αργεντινό.

Ούτως ή άλλως η κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου είναι ένα εγχείρημα το οποίο για κάποιες εθνικές ομάδες, όπως η εθνική Αγγλίας, η μόνη αγχολυτική ομάδα για την Αργεντινή, αποτελεί ουτοπία, αλλά νομίζω ότι θα ήταν σκανδαλώδες να το κατακτήσει. Πέρα από απίθανο. Θα είναι αναμφισβήτητο, αν γίνει, ότι θα είναι ο κορυφαίος στην Ιστορία. Αλλά αν δε γίνει, δε σημαίνει ότι θα είναι εκτός συζήτησης. Πότε η ανθρωπότητα δε μαγνήτιζε τους μπελάδες, και ειδικά στο ποδόσφαιρο, ώστε να βοηθήσει, έστω, με την ενέργειά της;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Καμία δημοσίευση για προβολή