“Όποιος θέλει διαρκώς να “εξυψωθεί” πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει ίλιγγος. Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από εμάς που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία μας να πέσουμε, που μετά την πολεμάμε με τρόμο”.
Ο Μίλαν Κούντερα έθιξε πολλές πτυχές των αισθημάτων, των συμπεριφορών, των πιο ενδόμυχων σκέψεων του ανθρώπου, με έναν τρόπο που παραμένει πάντα επίκαιρος διαχρονικός. Διαβάζοντας κανείς τις παραπάνω γραμμές, δεν γίνεται να μην ταξιδέψει νοητά στο μακρινό Μάντσεστερ, την ώρα που ο Ζοσέ Μουρίνιο διαβάζει την ανακοίνωση της απόλυσής του από τη Γιουνάιτεντ.
Αλήθεια, τι συνέβη τα τελευταία χρόνια με τον άλοτε πιο επιτυχημένο προπονητή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο; Πώς από τους τίτλους, την καταξίωση και την κορυφή τον έπιασε ο… ίλιγγος του Κούντερα και οι απολύσεις και οι αποτυχίες έγιναν συνήθεια; Εδώ δεν θα διαβάσετε ατέρμονες αγωνιστικές αναλύσεις, αξιολόγηση συστημάτων και προπονητικών τακτικών, αλλά αυτά που βλέπει ο καθένας μας όταν αποφασίσει να ενημερωθεί στοιχειωδώς για τα αθλητικά τεκταινόμενα…
Πολλοί λένε ότι ο Πορτογάλος προπονητής ξεπεράστηκε από το ίδιο το άθλημα. Κατά γενική ομολογία, οι ομάδες του δεν έπαιζαν θεαματικό ποδόσφαιρο, έδινε βάση στο τρέξιμο, την κάλυψη χώρων, την καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου και τις υποδειγματικές αντεπιθέσεις. Στηριζόταν στην ταχύτητα, τη δύναμη, την αντοχή και την πειθαρχία, κατακτώντας τίτλους και νίκες ακόμα και κόντρα σε καλύτερες ομάδες. Με δυο λόγια, έπαιζε για το αποτέλεσμα και το πετύχαινε.
Τα τελευταία χρόνια απέτυχε σε Τσέλσι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μπορεί να κατέκτησε κάποιες κούπες, αλλά έφυγε κακήν κακώς, με παίκτες και οπαδούς να πανηγυρίζουν για την απομάκρυνσή του. Είναι γεγονός ότι όταν σταμάτησε ο Ζοσέ να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, δίνοντας βάρος σε εξωαγωνιστικά θέματα, άρχισε η κατηφόρα…
Η αλαζονεία τον κυρίευσε και το ούτως ή άλλως μπλαζέ ύφος του έγινε ακόμα πιο υποτιμητικό απέναντι στους πάντες. Άρχισε να δείχνει δάχτυλα σε αντίπαλους οπαδούς στο γήπεδο, να δικαιολογείται για ήττες παραθέτοντας τους τίτλους του, να κοκορεύεται για τα επιτεύγματά του και να τσακώνεται με παίκτες, παράγοντες και δημοσιογράφους…
Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες, λέει η παροιμία και βρίσκει εφαρμογή στον “Special One”. Όταν έπαψε να ασχολείται με τη δουλειά του, για την οποία αμείβεται πλουσιοπάροχα, και να τον νοιάζει μόνο η εικόνα του προς τα έξω, όταν άρχισε να ψάχνει δικαιολογίες και όχι λύσεις για την αγωνιστική καθίζηση των ομάδων του και όταν τον ένοιαζε μόνο πώς θα επιβληθεί με κάθε τρόπο στους παίκτες του και όχι να υπάρχει καλό κλίμα, τότε ο ίλιγγος τον κυρίευσε και τον κατάπιε…
