Αν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν την πιο σημαντική αντικειμενικά κοινωνική διοργάνωση, ακόμα και παρά τα κουσούρια τους που σε περιπτώσεις οι οποίες βολεύουν τείνουμε να τα παραβλέπουμε (ή το κάνουμε οφθαλμοφανώς και ξετσίπωτα), το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου είναι η διοργάνωση με την περισσότερη δύναμη. Και αυτό συμβαίνει διότι το ποδόσφαιρο έχει την περισσότερη δύναμη από κάθε άλλο, ειδικά στον αντρικό κόσμο. Η μεταφορά του δυτικού κόσμου στη Ρωσία καθιστά τη διοργάνωση ακόμα πιο διεγερτική, υπό την έννοια ότι καλά καλά δεν έχουν περάσει 30 χρόνια από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και μπορεί οι ΗΠΑ να μην ασχολούνται ενεργά με το ποδόσφαιρο, να το αποκαλούν διαφορετικά από ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος, πάντως η διαδικασία εξέλιξης του παιχνιδιού στην επαγγελματική βαθμίδα δείχνει ξεκάθαρα αμερικάνικο δάχτυλο -και μάλιστα ερήμην τους. Απλώς, ο τρόπος διαχείρισης των δικών τους σπορ έγινε οδηγός και για το football, ειδικά στον προηγμένο κόσμο. Και σε ό,τι αφορά το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως ισχύει για τους Ολυμπιακούς, κάποιοι πλουτίζουν ξεδιάντροπα και σε βαθμό κακουργήματος εις βάρος άλλων. Αναφέρεται για τους εύθικτους, που τα ιδεώδη τους φτάνουν στο διασυρμό μόνο των Ολυμπιακών, δήθεν διότι δεν ακολουθούν το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, πάντως και η μπάλα, με έντονο το φολκλόρ, είναι ένα προϊόν εμπορευματοποιημένο και, άρα, έχει δεχθεί πλήγμα, μια και η λαοφιλία της έγκειται στην αξιοκρατία, οργανική και ανόργανη. Ως εκ τούτου, η αναφορά γίνεται σε ιδεώδες, ακόμα και αν δεν αναφέρεται.
Το ποδόσφαιρο, όμως, θα παίζεται ακόμα κι αν πρόκειται να μείνει μία μπάλα και δύο παιδιά στον κόσμο, εξ αυτών το ένα κορίτσι. Θα παίζεται ακόμα κι αν το αγόρι πρόκειται να κλωτσάει την μπάλα από μόνο του. Με κάποιον τρόπο, θα βρεθεί μία δίοδος ώστε το παιχνίδι να συνεχιστεί, με την τροπή της αλληλουχίας των γεγονότων, του σπαρμένου εδάφους που θα επιτρέψει και στο είδος να ζήσει. Και όταν, πάλι από την αρχή, δημιουργηθεί ο ανθρώπινος κόσμος, τότε θα γίνει από κάποιον και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σε μία μεγάλη αλάνα, θα κρίνεται ο κορυφαίος του πλανήτη, μέσω πολεμικού εμβατηρίου και μελωδιών σε σι ύφεση. Αλλά και μέσω των ονείρων, των ονειρώξεων των παιδιών, από κάθε μεριά του πλανήτη. Όπως συνέβη στην περίπτωση του υπογράφοντα, που από το 1990 και την Ιταλία, στα παιδικά χρόνια, άρχισε να αλιεύει εικόνες, άλλες με αντικειμενική σπουδαιότητα, άλλες με προσωπική. Αυτή η δεύτερη είναι η πιο σημαντική. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, παρά μόνο δίνει εσώτερη ικανοποίηση, πάντως μερικά παιχνίδια είναι δυνατόν να σου θυμίσουν μερικές στιγμές από τη ζωή σου. Και μερικές ποδοσφαιρικές εικόνες, όπως οι 21, ένεκα του αριθμού των Παγκόσμιων Κυπέλλων που θα έχουν γίνει από την Πέμπτη 14 Ιουνίου, όταν αρχίσει αυτό της Ρωσίας, που θα παρουσιαστούν, έχουν τη σημασία τους. Αντίστοιχες είναι σε διάφορους άλλους εφήβους.
-Το γκολ του Νελίνιο στο μικρό τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1978, μεταξύ Βραζιλίας και Ιταλίας. Διάβασα πριν το δω αρκετά αργότερα (και αυτή είναι η ευλογία που επεκτείνει τη φαντασία) στο βιβλίο του Γιώργου Καμάρα, «Οιδίπους σέντερ μπακ».
-Η πρώτη επαφή του Ντένιλσον με την μπάλα στην πρεμιέρα του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998, μεταξύ Βραζιλίας και Σκωτίας. Το έβλεπα με δύο φίλους, τον Στάθη και τον Μάνο, στο σπίτι τους. Δεν ήξερα τον Ντενίλσον και τους είπα, «προσέξτε τι θα κάνει». Έκανε ένα άδειασμα σε δύο Σκωτσέζους στη γραμμή του πλαγίου άουτ στο κέντρο του γηπέδου.
-Επίσης, μία ενέργεια του Ρονάλντο, που δεν κατέληξε σε γκολ, από το συγκεκριμένο παιχνίδι.
-Μια και αναφέρθηκε ο Ντενίλσον, μία από τις τοπ 5 στιγμές μου σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι Τούρκοι τον παίρνουν στο κατόπι, στα χασομέρια του ημιτελικού με τη Βραζιλία το 2002, όταν ο Ρονάλντο έβαλε ένα γκολ Ρομάριο.
-Η κουτουλιά του Αριέλ Ορτέγκα στον Έντβιν φαν ντερ Σαρ, πριν ο Ντένις Μπέργκαμπ κάνει το κοντρόλ-ποδιά στον Ρομπέρτο Αγιάλα, για να στείλει με ένα κουτεπιέ με εξωτερικό φάλτσο την μπάλα στο παράθυρο του Χούλιο Ρόα.
-Η στιγμή που ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι μπαίνει στη θέση του Αντρέα Καρνεβάλε στο 75’ της πρεμιέρας του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1990 με την Αυστρία και σκοράρει μετά από 3 λεπτά με κεφαλιά. Ο Τοτό, πρώτος σκόρερ εκείνης της διοργάνωσης, δεν είχε περιληφθεί στην αρχική αποστολή από τον Αζέλιο Βιτσίνι, ωστόσο οι οπαδοί της Γιουβέντους έκαναν συλλαλητήριο, καθώς θεωρούσαν ότι δεν γινόταν να πάει η Ιταλία στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς φορ της «Κυρίας». Ο Βιτσίνι λύγισε και αυτό του βγήκε σε καλό, αλλά γενικώς δεν μνημονεύεται ανάμεσα στους κορυφαίους Ιταλούς προπονητές.
-Το τέρμα που κατέρρευσε στο παιχνίδι Μεξικό-Βουλγαρία, για τη φάση των «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1994. Οι Βούλγαροι είχαν προκριθεί στα πέναλτι και μετά απέκλεισαν τη Γερμανία, με την εκτέλεση φάουλ του Κρίστο Στόιτσκοφ και την κεφαλιά του Γιόρνταν Λέτσκοφ.
-Μία ιστορία που είχε εξομολογηθεί κάποτε ο Μίτσελ, ότι οι Ισπανοί γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους στο ξενοδοχείο τους στο Μεξικό, όταν είδαν το γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα με το χέρι κόντρα στην Αγγλία. Οι «φούριας ρόχας» είχαν συντρίψει, με 4 γκολ του Εμίλιο Μπουτραγκένιο, τη Δανία στους «16», 5-1, και νόμιζαν ότι θα παίξουν στον ημιτελικό με την Αργεντινή, αλλά το Βέλγιο τους έβγαλε έξω στα πέναλτι, πριν φτάσουν σε αυτό το στάδιο της διοργάνωσης.
-Δεν πήγα σε τραπέζι γάμου, ενός εξαίρετου συναδέλφου μάλιστα, για να δω το Πορτογαλία-Ολλανδία στις 25 Ιουνίου του 2006, για τους «16» του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Γερμανίας. Η «σφαγή της Στουτγκάρδης» με έφερε σε ένα είδος έκστασης που είναι αδύνατον να συγκριθεί με ένα θέαμα όπως κοινώς λογίζεται. Ήταν ένα απίστευτο ματς, γεμάτο θανατηφόρα τάκλιν και κίτρινες και κόκκινες κάρτες, που έδειξε αυτήν τη διάσταση του ποδοσφαίρου, της φτιάξης του, που ανάγεται στις ρωμαϊκές αρένες και το χριστιανοί εναντίον λιονταριών.
-Το Γαλλία-Κροατία, ημιτελικός του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998. Δεν το είδα, λόγω ραντεβού. Και έχασα τα δύο μοναδικά γκολ του Λιλιάν Τιράμ με την εθνική ομάδα της χώρας του. Αποφάσισα να μην ξαναχάσω νοκ άουτ ματς λόγω ραντεβού.
-Η ενέργεια του Αντρές Σβένσον με τη Σενεγάλη, στην παράταση του παιχνιδιού για τους «16» το 2002. Ήταν τόσο απίθανη, που για χρόνια μπερδευόμουν και θεωρούσα ότι οι Σουηδοί είχαν προκριθεί από εκείνο το παιχνίδι.
-Ο μύθος που συνοδεύει τον Γκαρίντσα συνοψίζεται στην εξής εικόνα: τα τρία λεπτά που είχε την μπάλα μπροστά στα πόδια στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1962 στο Σαντιάγκο της Χιλής με την Τσεχοσλοβακία. Δεν ήταν τρία λεπτά, πιθανότατα, αλλά έμοιαζαν με τρία λεπτά. Ο μυθικός Βραζιλιάνος την είχε ακίνητη μπροστά του, πήγαινε δεξιά και αριστερά και ουδείς τολμούσε να επέμβει για να του την πάρει.
-Οι Βραζιλιάνοι φουλ μπακ. Μία υπέροχη κατηγορία: Κάρλος Αλμπέρτο, Τζούνιορ, Ρομπέρτο Κάρλος, Καφού, Ντάγκλας Μαϊκόν, Νελίνιο, Ντάνιελ Άλβες.
-Αυτή η διαφήμιση.
-Καθόμασταν με τον ξάδελφό μου τον Μανώλη και βλέπαμε στης γιαγιάς μου της Κατερίνας τον προημιτελικό Ισπανία-Ιταλία το 1994. Προς το τέλος του ματς και ενώ όλα έδειχναν παράταση, μου ζήτησε να κάνω περιγραφή της φάσης. Έτσι περιέγραψα κι εγώ, από την Απείρανθο της Νάξου, το νικητήριο γκολ του Ρομπέρτο Μπάτζιο.
-Η απόκρουση του Μάνουελ Νόιερ στην απόπειρα του Καρίμ Μπενζεμά να στείλει τον προημιτελικό της Γερμανίας με τη Γαλλία στην παράταση, πριν από 4 χρόνια. Με τα πόδια κολλημένα στο έδαφος και το χέρι να σταματά την μπάλα, ο Νόιερ ήταν ένα επιβλητικό άγαλμα.
-Αυτό που έκανε ο Πελέ στον Μαζούρκεβιτς, στον ημιτελικό της Βραζιλίας με την Ουρουγουάη το 1970. Το καλύτερο γκολ που δεν μπήκε ποτέ, το οποίο είναι από τις ελάχιστες εικόνες που έχω συναντήσει για τις οποίες η περιγραφή ταιριάζει με την πραγματικότητα.
-Η πιο μεγάλη προσμονή που είχα ποτέ για παιχνίδι, για τον προημιτελικό Γαλλία-Βραζιλία το 2006. Ό,τι θα ήταν ή ο θρίαμβος του Ζινεντίν Ζιντάν ή το τελευταίο παιχνίδι του στο ποδόσφαιρο, με αντίπαλο τους αρτίστες του, σε περίοπτη θέση των οποίων ανήκει. Πού να υποψιαζόταν κάποιος ότι αυτό το φιλοτέχνημα, αυτά τα 75 μοναδικά ποδοσφαιρικά λεπτά, θα μπορούσε να τα σβήσει με ένα από τα πιο κλασικά ενσταντανέ στην ιστορία, την κουτουλιά στον Μάρκο Ματεράτσι 8 μέρες μετά.
-Οι λυγμοί του Ντιέγκο Μαραντόνα μετά τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου 1990. Παίζαμε μπάλα σε ένα χώρο δύο επί τρία, με το φίλο μου τον Ηλία και, υποστηρίζοντας την Αργεντινή, περιμέναμε τον τελικό. Μετά από αυτόν, το δικό μου κλάμα διαδέχθηκε εκείνο του «Πελούσα». Την επόμενη μέρα, μία μουντή Δευτέρα, ο Λιάκος πανηγύριζε για τη μεγάλη Γερμανία και αποφάσιζα να υποστηρίζω για πάντα την Αργεντινή.
-Το πεντάλεπτο του τρόμου στο 1-7 του Μπέλο Οριζόντε, στο Βραζιλία-Γερμανία. Ίσως το πιο μεγάλο δέος σε τόσο σύντομο διάστημα ποδοσφαιρικού παιχνιδιού.
